Το απευθυσμένο και οι Λειτουργοί

(Εφημερίδα των συντακτών 16 Μαρτίου 2019)

* «Και χα, χα, χα…», έτσι κύριε Μπαμπινιώτη; Λέω για την «απεύθυνση» που είπε ο Τσίπρας, σε φράση, είν’ η αλήθεια, που δεν μπορεί να την υποστηρίξει κανείς: «απεύθυνση πλατιού καλέσματος», όμως εσάς ορθώς σας απασχόλησε η απεύθυνση. Εσάς και πολυάριθμους έγκριτους φίλους σας, που έσπασαν τα τηλέφωνα να σας ρωτούν αν υπάρχει η λέξη, «Και χα, χα, χα…» να γελούν, όπως καταγράφετε.

Για την απεύθυνση λοιπόν, που υπάρχει, λέτε, και δεν υπάρχει, τη βρήκατε και δεν τη βρήκατε, με την παλιά ή με την καινούρια σημασία, και πάντως δεν είναι του γούστου σας, επειδή σας θυμίζει, λέτε, το απευθυσμένο, το τμήμα του παχέος εντέρου που τελειώνει στο ύψος του πρωκτού, πιφ δηλαδή·

κι επιπλέον είναι απ’ αυτές τις «κενολεξίες» της «αριστερής διανόησης», μπλιαχ δηλαδή·

και γι’ αυτό δεν την έχετε στο λεξικό σας, όπως δεν την έχουν και όλα «τα δικά μας λεξικά»! (Κι ούτε και θα τη βάλετε ακόμα: «για να μην ενοχλείτε τους συνομιλητές ή τους αναγνώστες σας».)

* Καλά νέα, όμως, κύριε Μπαμπινιώτη! Αυτήν λοιπόν την απεύθυνση σας τη βρήκανε, με πλούσια ιστορία (από τον 19ο αιώνα) και από χρήστες υπεράνω υποψίας, πρόθυμοι να σας συνδράμουν, από το διαδίκτυο, π.χ. ο Άκης Γαβριηλίδης στο Nomadic universality, και εκτενέστερα στο μπλογκ του ο Νίκος Σαραντάκος («Ο κ. Μπαμπινιώτης γνωματεύει για την απεύθυνση»), μαζί και με τους αναγνώστες-σχολιογράφους του.

Αλλά τα πιο καλά νέα είναι πως, έπειτα από «τα δικά μας λεξικά», όπου ξάφνου συναριθμείτε, μεγάλη καρδιά, το λεξικό του Κριαρά και του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη, έπειτα κι από το δικό σας λεξικό, κοντεύουν πέντε (5) χρόνια που έχει εκδοθεί κι άλλο, νεότερο, όχι απ’ όπου κι όπου, αλλά απ’ την Ακαδημία Αθηνών, υπό τον Χριστόφορο Χαραλαμπάκη, και ετοιμάζεται κι άλλο, απ’ τις εκδόσεις Πατάκη (που έχουν δώσει στη δημοσιότητα το γράμμα Α).

Και στα δύο αυτά τα ως φαίνεται άγνωστά σας (ή μήπως «μη δικά μας»;) λεξικά, σωστά το μαντέψατε, υπάρχει λήμμα «απεύθυνση».

Ξανασκεφτείτε το, κύριε Μπαμπινιώτη: αρκεί να ξεπεράσετε τον δυσώδη συνειρμό σας.

* Αχ, η «γυναικοκτονία». Δεν ξέρω ποιοι είναι οι φίλοι που τηλεφωνούσαν στον κ. Μπ. και χαχάνιζαν μαζί του για την ανύπαρκτη, όπως νόμιζαν, απεύθυνση.

Μπορώ όμως να υποθέσω πως θα είναι λόγου χάρη αυτοί που, δίχως να θυσιάσουνε ποτέ δράμι μυαλό και σκέψη, πόσο μάλλον ν’ ανοίξουν βιβλίο ή κάπως να ενημερωθούν, αντιδρούν με μένος σε ό,τι νομίζουν νεολογισμό, ή πάντως νέα χρήση·

σίγουροι πως ξεκίνησε απ’ τα υπόγεια του Μαξίμου και της Κουμουνδούρου, όπου βράζουν τα καζάνια της πολιτικής ορθότητας και μαγειρεύονται όλα του κόσμου τα δεινά.

Έτσι, είχαμε πρόσφατα τον ορυμαγδό κατά του όρου «γυναικοκτονία», με πρωτομουζικάντηδες π.χ. Μπογδάνο, Τζήμερο, Γιάννη Λοβέρδο, Ηλία Κανέλλη, α και τον πάτερ Κλεομένη, κι άλλους.

Να χαρώ χορωδία!

* Κι άλλο «έγκλημα πάθους», οικογενειακή τραγωδία: δηλαδή ξεκληρίστηκε ολόκληρη οικογένεια; από λοιμό, λιμό, σεισμό, καταποντισμό, μάχαιραν, πυρ;

Όχι ακριβώς. Στη Σητεία ο εν διαστάσει σύζυγος, με φάκελο για ενδοοικογενειακή βία, στραγγάλισε τη σύζυγο, μπροστά στα δύο μωρά παιδιά τους, επειδή εκείνη αρνιόταν να ξαναζήσει το κολαστήριο-γάμο τους.

Η δεύτερη γυναικοκτονία μέσα σε δύο μήνες. Είχε προηγηθεί, πρώτες μέρες του χρόνου, ο πατέρας που σκότωσε στην Κέρκυρα την κόρη του, επειδή δεν ενέκρινε τη σχέση της.

Πάλι καλά. Στη Γαλλία λ.χ. πάνω από 200 γυναίκες βρήκαν τον θάνατο τα δύο τελευταία χρόνια, από το χέρι συντρόφου ή συζύγου, νυν ή πρώην. Μία γυναίκα δολοφονημένη περίπου κάθε τρεις μέρες (Λιμπερασιόν 3/1/19).

Από έρωτα πάντα, «έγκλημα πάθους», επειδή δεν του στάθηκε του πάντα ερωτοχτυπημένου, και δεν γύρισε στο σπίτι, οπότε όλα θα ’ταν μια χαρά, κι η ίδια ζωντανή, και πήρε και το παλικάρι στον λαιμό της, που μετάνιωσε όμως, κι έτσι το συχώρεσε ο Θεός:

Ειπώθηκαν (και) τώρα αυτά, στο έγκλημα της Σητείας, κατά λέξη, απ’ τον πατέρα και τη γιαγιά του θύτη. Που τους έβγαλαν ως συνήθως στα κανάλια οι λειτουργοί της δημοσιογραφίας. Πάντα ταγμένοι στην αντικειμενικότητα –και το τζέρτζελο, βεβαίως βεβαίως!

Και μια στάλα ίσως ηθικοί αυτουργοί;