Ήττα με στοιχεία θριάμβου

(Εφημερίδα των συντακτών 20 Ιουλ. 2019)

κέρδη στο πολιτικό χρηματιστήριο

Ένα Σάββατο απουσία από τη στήλη, και οι εκλογές ας πούμε πως μπαγιάτεψαν σαν θέμα, τώρα άρχισε το τσίρκο της διακυβέρνησης Μητσοτάκη και Κομπανίας.

Παραταύτα, κι ενώ τα πάντα, θα ’λεγε κανείς, έχουν πολυειπωθεί, θα ρίξω και τη δική μου «ψήφο», γιατί πιστεύω πως, άμα κρατάς και την παραμικρή γωνιά στον δημόσιο λόγο, οφείλεις πάντα να «ψηφίζεις», έστω και τελευταίος και καταϊδρωμένος.

*  Ήδη στις ευρωεκλογές είχα εκφράσει, και δεν ήμουν μόνος, πως η αντικειμενική και αδιαμφισβήτητη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ούτε συντριπτική ούτε στρατηγική ή ό,τι άλλο ήταν. Η διατήρηση ενός ποσοστού 24%, έπειτα από κυβερνητική φθορά, μνημονιακή πολιτική κτλ. ήταν σπουδαίο επίτευγμα, και με διεθνή μάλιστα στάνταρ.

Όταν σαράντα μόλις μέρες από την ήττα, στις εθνικές τώρα εκλογές, το 24% όχι μόνο δεν έπεσε, ούτε έμεινε στάσιμο, αλλά ανέβηκε σχεδόν οχτώ μονάδες πάνω, θα επιμείνω στο σόλοικο πως η δεδομένη ήττα είχε πάντως στοιχεία θριάμβου.

*  Έτσι, όπως επίσης πολυσχολιάστηκε, πολλά ήταν τα κέρδη αυτών των εκλογών, ακόμα και για τους χαμένους: τον ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, ή λόγου χάρη το ΚΙΝΑΛΛ, που δεν πήρε το διψήφιο ποσοστό που προσδοκούσε, αλλά δεν κατρακύλησε κι άλλο, μάλιστα ανέβηκε ένα 2% –κι ας μην είδε τον ΣΥΡΙΖΑ να πηγαίνει «στα τσακίδια», όπως ήθελε η μεγαλομανής, αλαζονική πρόεδρός του.

* Κέρδος μεγάλο ήταν βεβαίως η ήττα της Χρυσής Αυγής· κέρδος και η είσοδος του Βελόπουλου, και γιατί απορρόφησε ψήφους της Χρυσής Αυγής, αλλά και γιατί επίσης τώρα θα φανεί πόσο γυμνός (και καταγέλαστος) είναι ο τάχα βασιλιάς (των ανθυποκαναλιών)· κέρδος η είσοδος Βαρουφάκη (κι ας έκοψε ψήφους απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ): τώρα θα δείξει την αντοχή ή μη των υλικών του· και δεν ξέρω τι να πω πια για το λιμνάζον ΚΚΕ, ας πούμε πως ήταν κέρδος που δεν έπεσε χαμηλότερα (δεν ξέρω επίσης πώς να σχολιάσω που βγήκε ο Κουτσούμπας και είπε πως σ’ αυτούς οφείλεται η πτώση της Χρυσής Αυγής!).

* Κέρδος η έκλειψη, ας ελπίσουμε οριστική, του κόμματος του Λεβέντη, όπως και του Καμμένου. Αλλά και κέρδος που δεν έφτασαν καν στις εκλογές πολλοί και διάφοροι, από τον Αυτιά έως, κυρίως, τον Φαήλο Κρανιδιώτη. Κέρδος και η έμμεση πλην παταγώδης ήττα του Βενιζέλου, αυτή κι αν ήταν συντριπτική, ή «στρατηγική», κατά τον δικό του ορισμό, όταν εξέφραζε τους ευσεβείς πόθους του για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά και άλλα, άλλου είδους κέρδη:

* Που δεν βγήκαν, μάλιστα πάτωσαν, ο Τατσόπουλος και ιδιαίτατα ο Ψαριανός, ή άλλοι γραφικοί, ένας π.χ. που, σε πολιτικό πάνελ, αντί να μιλήσει, άρχισε να τραγουδάει, «αντισυμβατικότητες» που πάντως πάντα βρίσκουν κάποιο πρόθυμο κοινό ή πλούσια προβολή στις εφημερίδες.

* Που ο Άδωνης ήρθε δεύτερος σε σταυρούς και όχι πρώτος, γιατί αυτά κυρίως τον τρέφουν, ούτε λόγος: σε προεκλογική ομιλία του σε επαρχιακή πόλη ξεκίνησε λέγοντας (παραθέτω από μνήμης):

«Ήρθα να μ’ ακούσετε από κοντά, αφού αλλιώς μ’ ακούτε με το ζόρι, θέλετε δε θέλετε, γιατί όποιο κανάλι ή ραδιοφωνικό σταθμό κι αν ανοίξετε, είμαι εκεί. Ξέρετε» συνέχισε «κατέχω παγκόσμιο ρεκόρ ταυτόχρονης παρουσίας σε διαφορετικά κανάλια! Ήμουν κάποια φορά σε έξι κανάλια την ίδια ώρα, και όλοι αναρωτιόνταν...» κτλ.

* Που εκλέχτηκε παραλλαγή του Άδωνη στην κατηγορία της αυτοκαραγκιοζοποίησης, μόνο στο πιο σοφιστικέ, αλλά ίδια, πέρα από τα ακροδεξιά μυαλά, και σ’ ένα άλλο βασικό, την ημιμάθεια:

Τον Μπογδάνο εννοώ, όπως ίσως καταλάβατε, που πια θα τον χρυσοπληρώνουμε, ας το γλεντάμε τουλάχιστον: σε ερώτηση ποιος είναι ο πρώτος στόχος του απάντησε: «I have a dream [το dream με προφορά Κωστάλα ή Ντόρας], όπως έλεγε ο Κέννεντι!» Ίσως γιατί ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, με την πασίγνωστη αυτή ρήση του, τού έπεφτε πολύ μαύρος.

Και έτσι μπορεί να μακραίνει ο κατάλογος· ας μείνουμε στα λίγα, όμως ενδεικτικά.

ΥΓ 1. Μην ξεχάσουμε τον περιβόητο Μπάμπη Παπαδημητρίου, που με τον οχετό που εξαπέλυσε κατά των ξένων δημοσιογράφων, με αφορμή άρθρο της Λιμπερασιόν (απ’ όπου βέβαια πήρε πληρωμένη απάντηση), αντισταθμίζει την απουσία του Ψαριανού και καπαρώνει τον ρόλο του Πολάκη με παπιγιόν –στα λόγια μόνο, εννοείται.

ΥΓ 2. Και οι τόσοι Ζαμπούνηδες που τα ’χαν βάλει με την αγραβατωσιά των Συριζαίων δεν λένε στον πρωθυπουργό τους ότι δεν στέκονται σε επίσημες περιστάσεις με το χέρι στην τσέπη, ούτε περπατάνε με το χέρι στην τσέπη, μπροστά στις κάμερες; Να τον προστατέψουν απλώς, γιατί δεν προδίδεται έτσι η αλαζονεία γενικά του ανδρός, αλλά η αλαζονεία τού κατά βάθος (κωμικά) ανασφαλούς.