Τσαρλατανείον η Ελληνική Αγωγή

(Εφημερίδα των συντακτών 4 Απρ. 2020)

* Δεν έχει μείνει χαρακτηρισμός που να μην έχει αποδοθεί στον Εθνικό Καραγκιόζη (υπενθυμίζω πως καμάρωνε ότι κέρδισε δίκη εις βάρος του, με απόφαση πως το «καραγκιόζης» δεν είναι υβριστικό), χωρίς και πάλι να χαρακτηρίζεται ικανοποιητικά, να περιγράφεται επαρκώς το φαινόμενο, ο βίος δηλαδή και το έργο, καθώς και η εν γένει δημόσια συμπεριφορά του εν λόγω.

Έτσι, δεν έχω και τώρα τίποτα να προσθέσω σε όσα επισημάνθηκαν για μία από τις τελευταίες χειρονομίες του Άδωνη, να διαφημίζει «το πρώτο διαδραστικό πρόγραμμα για παιδιά Δημοτικού στα Αρχαία Ελληνικά από την Ελληνική Αγωγή, ευκαιρία τώρα που είμαστε όλοι σπίτι να το παρακολουθήσετε με τα παιδιά σας (κόστος μόνον 5 ευρώ)». 

Θα αφήσουμε τις «πολυτέλειες» για το ηθικό φορτίο της πράξης του αυτής, ψιλά γράμματα για τον εν λόγω, και θα σταθούμε στην ουσία, όπως την αντιλαμβάνεται ο ίδιος: παιδιά του δημοτικού «μαθαίνουν» αρχαία, ακόμα και τρίχρονα παιδιά, όπως δήλωνε ενθουσιασμένη φιλόλογος που είχε παρακολουθήσει από κοντά, μιλούσαν, λέει, αρχαία, καταλάβαιναν και απαντούσαν, τα Χριστούγεννα πάλι έμαθαν τα πανάρχαια έθιμά μας, π.χ. την Ειρεσιώνη, «ελαία με έριον (μαλλάκι) και καρπούς», αντί για χριστουγεννιάτικο έλατο, επίσης παίζουν θέατρο στα αρχαία ελληνικά κ.ο.κ.

* «Παιδαγωγική, ψυχολογία, παιδοψυχολογία, φιλολογία, γλωσσολογία, όλες οι αρμόδιες επιστήμες, οι επιστήμες που λένε λόγου χάρη ότι μάλλον σύγχυση μπορεί να προκαλέσει σ’ ένα παιδί η διδασκαλία διαφορετικών φάσεων μιας γλώσσας, όταν ακόμα και στο λεξιλόγιο πιο πολλές είναι οι διαφορές παρά τα κοινά στοιχεία», όλα διαγράφονται από τους Σχολάρχες του Τσαρλατανείου Ελληνική Αγωγή, έγραφα πιο παλιά.

Γιατί οι Σχολάρχες του Γένους αγνοούν λ.χ. ότι δίγλωσσα γίνονται από μικρά τα παιδιά, όταν ο ένας τους γονιός είναι φυσικός ομιλητής μιας άλλης γλώσσας και τους μιλάει σ’ αυτήν, έχουν δηλαδή μια φυσική (και συνεχή) πραγματική σχέση με την άλλη γλώσσα –και προσοχή, μιαν άλλη γλώσσα, όχι μία που μοιάζει και δεν μοιάζει με τη δική τους. Ανάλογα αγνοούν και ότι το κοινολεκτούμενο πως τα παιδιά ρουφάνε τα πάντα σαν το σφουγγάρι ισχύει ώς έναν μέγιστο βαθμό και για μια δεύτερη, ξένη γλώσσα, που θα τη μάθουν σε ειδικό σχολείο, φροντιστήριο κτλ., γλώσσα όμως διαφορετική από τη δική τους, αγγλικά δηλαδή, γαλλικά, μπορεί και κινέζικα. Από τριών χρονών; Ας δεχτούμε ότι μπορεί κι από τριών χρονών.

* Βέβαια, η Ευγενία Μανωλίδου, μουσικός αλλά περισσότερο γνωστή σαν τηλεπαρουσιάστρια, και μάλιστα της «παιδαγωγικότατης» «Στιγμής της αλήθειας», που αποτελεί αξεπέραστο, νομίζω, μνημείο τηλεοπτικής χυδαιότητας, η Ευγενία Μανωλίδου λοιπόν καμάρωνε πριν από χρόνια στην τηλεόραση πως με το 3χρονο τότε αγοράκι της μιλούσε αρχαία! «Τι αρχαία;» τη ρώτησαν κάποια απ’ τις πολλές φορές. «Ε, τώρα για αρχή, μόνο φρασούλες» είπε. «Τι φρασούλες;» τη ρώτησαν. «Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων» είπε.

Θα το επεξεργάστηκε έκτοτε και θα το προχώρησε το πρόγραμμα διδασκαλίας των αρχαίων σε μικρά παιδιά. Η Σχολάρχισσα, που έχει και σελίδα στο φέισμπουκ όπου μιλάει καθημερινά με φίλες της στα αρχαία! Και πρόσφατα γιόρτασε τα γενέθλια του γιου της και με την ευκαιρία μας δίδαξε κι εμάς να λέμε το «τραγουδάκι των γενεθλίων» στα αρχαία:

Συ ζήθι … (Γιάννη / Μαρία) … και εις έτη πολλά, μέγας/μεγάλη τε γ’ έσεαι, κόμη ση πολιά. Παντή δε σκεδάσεις της γνώσεως φως, και πάντες ερούσιν, ιδού ένας/μία σοφός!

Πολυτονισμένα, εννοείται, αφού, επίσης εννοείται, διδάσκεται και το πολυτονικό (σε «ολοσέλιδη διαφήμιση του Τσαρλατανείου, αυτού του ναού των παραεπιστημόνων και ανεπιστημόνων» έγραφα παλιότερα, σε μία μόνο αράδα με 7 λέξεις έχει 7 λάθη στο πολυτονικό, 8.12.18).

* Αρχαιομαθή εξ απαλών ονύχων τα παιδιά. Όπως ο Σχολάρχης, άρχων και της παρετυμολογίας, που από το πλ-πλ των κυμάτων βγάζει το «πέλαγος»· που ερωτάται σε ραδιοφωνική εκπομπή να ταυτίσει διάφορες αρχαίες ρήσεις και ταυτίζει τη μία στις τρεις (ξέρει όμως να πετσοκόβει άλλες, για να τις φέρει στα μέτρα της ξενοφοβίας του: έχει γράψει εκτενώς ο Ν. Σαραντάκος)· που διαπρέπει και στα μιξονεοελληνικά: «προϊόντος της εξελίξεως του φαινομένου», αντί «προϊούσης…», «προασπίζομαι να αποδείξω», «εκ του έλασσον κρίνεται και το μείζον» και πόσα άλλα.

Δεν είναι γλώσσα τα αρχαία, είναι ιδεολογία, όπως έχω ξαναματαγράψει. Και ούτε καν ιδεολογία: ιδεοληψία. Και μέσα σ’ αυτήν θα βάλουν να τσαλαβουτήσουν τα μικρά παιδιά οι παραεπιστήμονες και ανεπιστήμονες, μάλλον αντιεπιστήμονες. Και μαζί και οι ομοφρονούντες, προφανώς, γονείς τους.

Γιατί δεν θα μάθουν αρχαία τα παιδιά. Παπαγαλία από μικρά θα μάθουν. Και προπάντων ξιπασιά.

«Παίζωμεν παιδιάν;» αρχίζει το μανιφέστο-διαφήμιση του «πρώτου διαδικτυακού εκπαιδευτικού προγράμματος». «Βούλοιο αν παίσαι ημάς; Θέλεις να παίξουμε;»

Όμως δεν είν’ παιχνίδια αυτά. Φτηνομπακαλική είναι, για να μην πω έγκλημα.