Οξυγόνο, επειγόντως!

 (Εφημερίδα των συντακτών 6 Μαρτ. 2021)

* Κούγιας, η απόλυτη ενοχή του Λιγνάδη. Πέρα από την καλλιτεχνική και την πολιτικοϊδεολογική διαδρομή του Δημήτρη Λιγνάδη, δεν μπορώ φυσικά να έχω άποψη για την προσωπική του ζωή.

Όμως για ένα τον θεωρώ απολύτως ένοχο, ιδίως όσο περνούν οι μέρες από την ανάθεση της υπεράσπισής του στον γνωστό μας από καιρό, και δυστυχώς όχι επ’ αγαθώ, Αλέξη Κούγια (όπως σημείωνα στην περασμένη επιφυλλίδα, 27/2). Που άνοιξε δηλαδή άλλο ένα παράθυρο, τι λέω: πύλες τεράστιες στον Αλέξη Κούγια, ο οποίος εισέβαλε άλλη μια φορά, αλλά σε καθημερινή πια βάση στη ζωή μας:

μέσα από δελτία ειδήσεων, ενημερωτικές εκπομπές, λαϊφστάιλ εκπομπές, συνεντεύξεις, δηλώσεις επί δηλώσεων, ατέλειωτες αναδημοσιεύσεις σε πάσης φύσεως ιστοσελίδες, ένας ποταμός αμετροέπειας και αλαζονείας και γενικότερα κακοποιητικού λόγου κατακλύζει τον ελάχιστο ζωτικό μας χώρο, μαζί και με τις συνεχείς απειλές για αναφορές, μηνύσεις, αγωγές κατά πάντων, από δικαστικούς και καταγγέλλοντες και μάρτυρες έως κανάλια και δημοσιογράφους –α, και τον Καπουτζίδη, επειδή παρουσίασε την ομοφυλόφιλη ζωή του ενώπιον «των φυσιολογικών οικογενειών μας και των φυσιολογικών παιδιών μας», όπως εξειδίκευσε ο συνήγορος.

Το μάτι που γυαλίζει και η φωνή που γαβγίζει ξεπερνούν πλέον τη φαιδρότητα, με τις δηλώσεις πως δεν είναι ένας τυχαίος δικηγόρος, αυτός με τις 1.500 δίκες. Μόνο για το ύψος του δεν ξαναμίλησε (ακόμα), αν είναι εντέλει 1.78 ή 1.79, όπως δήλωνε ώς τώρα, ή φευ λιγότερο, αφού με τα χρόνια όλοι χάνουμε ύψος, το λέει η επιστήμη.

Ένοχος για όλο αυτό, ατιμωτικά ένοχος ο Δημήτρης Λιγνάδης.

* Ένοχοι όμως κι εμείς, τα μίντια και ιδίως τα κανάλια, που μυρίζουν το αίμα από χιλιόμετρα ηθικής και δεοντολογίας μακριά, εμείς που αναπαράγουμε την αθλιότητα, ακόμα κι οι απλοί καταναλωτές, το φιλοθεάμον κοινό –πάλι εμείς δηλαδή.

Κάτι πρέπει να κάνουμε, μου ’χει γίνει έμμονη ιδέα, μακάρι να ’ξερα τι. Να γράψουμε ένα κείμενο; Να μαζέψουμε υπογραφές; Να κάνουμε μια καταγγελία; Σε ποιον, στον Δικαστικό Σύλλογο, λες και δεν τα βλέπει; στο ΕΣΡ; Να προσφύγουμε στη δικαιοσύνη; Π.χ. για τη ρητορική μίσους; που αλήθεια όμως είναι το λιγότερο;

«Κάνε μου κι εμένα μήνυση» πρότεινε μια φίλη για επωνυμία στην όποια κίνησή μας, σαν hashtag, αυτόν τον νέο τρόπο για την κατηγοριοποίηση συζητήσεων στα κοινωνικά μέσα, που ομολογώ δεν τα πολυκατέχω: # kanemoukiemenaminisi, δηλαδή, ή κάτι ανάλογο –ευπρόσδεκτη κάθε ιδέα.

Και να μαζευτούν, όπως είπα, υπογραφές, τετραψήφιος μακάρι αριθμός, πλάι στα ήδη εκατοντάδες ονόματα που ετοιμάζεται να μηνύσει ο «μη τυχαίος».

Που με την ευκαιρία, θα μηνύσει, υποθέτω, και ολόκληρες κερκίδες φιλάθλων, που ξεδιπλώνουν στα γήπεδα τεράστια πανό με εκφράσεις οργής και χαρακτηρισμούς, από τον αθωότερο κι όμως βαρύτατο για τον ίδιο τον Κούγια: «κοντός», «κοντέ» κτλ., έως αντιρρητικούς για τη «φυσιολογική» ζωή του (αρκεί μια απλή αναζήτηση στο γκουγκλ: «πανό κατά Κούγια»).

* «Μάθε, Κούγια, γράμματα», κατά το «Μάθε, παιδί μου, γράμματα», γιατί δεν επιτρέπονται για έναν μεγαλοδικηγόρο τα «έμαθα», «μου είπαν», «λένε» κτλ.:

Στη δίκη για τη δολοφονία του Μένη Κουμανταρέα, συνήγορος υπεράσπισης ενός από τους δύο κατηγορουμένους και σφοδρός κατήγορος του θύματος (όπως είδαμε στην προηγούμενη επιφυλλίδα, με τις εκεί παραπομπές σε ρεπορτάζ του Δ. Αγγελίδη), δήλωσε ότι, από το 1974 που άρχισε να δικηγορεί, δεν διάβασε κανένα βιβλίο· «έμαθα όμως» πρόσθεσε «ότι το Τρίτο Στεφάνι του Κουμανταρέα [!] είναι κορυφαίο βιβλίο». Έτσι κι αλλιώς, «Τα βιβλία είναι για τους πεθαμένους, εγώ σκοπεύω να ζήσω και να δικηγορώ πολλά χρόνια ακόμα» αποφάνθηκε.

Τώρα με την υπόθεση Λιγνάδη, δήλωσε πως το ΣΕΗ, το υποκινούμενο προφανώς από την αριστερά, μισούσε τον Λιγνάδη επειδή, μεταξύ άλλων, ονόμασε μια από τις σκηνές του Εθνικού «αίθουσα Καραγιάννη», μπερδεύοντάς την με την Ελένη Παπαδάκη, όπως μας μετέφερε η δημοσιογράφος Ναταλί Χατζηαντωνίου. Παραδρομή, θα πείτε, τι Καραγιάννη, τι Παπαδάκη, από τρία άλφα έχουν και οι δύο, και ήτα στο τέλος.

* Μπορεί να μη διάβαζε βιβλία, όμως δεν άφηνε παράσταση για παράσταση, ως φαίνεται. Εξού και αποφαινόταν, χωρίς «μου είπαν», «έμαθα» κτλ., πως ο Λιγνάδης είναι «κορυφαίος ηθοποιός» και «κορυφαίος σκηνοθέτης» και «κορυφαίος ταγός του θεάτρου», στις πρώτες πρώτες του δηλώσεις, όταν εξηγούσε γιατί τα τεράστια ξένα οικονομικά συμφέροντα διάλεξαν τον Λιγνάδη, προκειμένου να πλήξουν την κορυφαία, υποθέτω τώρα εγώ, υπουργό Λίνα Μενδώνη.

Έτσι και έβαλε στο στόμα του ίδιου του κατηγορουμένου, στο απολογητικό υπόμνημα που έχει συνταχτεί από το Γραφείο Αλεξίου Κούγια, εκφράσεις όπως: «σκηνοθετώ κορυφαίες παραστάσεις» και «εξαιτίας της εξαίρετης διαδρομής μου…» Πόσο πιο ταπεινωτικό, μα και γελοίο! Όμως έτσι τα θέλησε ο ίδιος ο Δημήτρης Λιγνάδης, στην απολύτως σεβαστή επιθυμία του να υπερασπίσει τον εαυτό του.

Το θέμα, εξίσου σεβαστό και ζωτικό, είναι να υπερασπίσουμε κι εμείς τον δικό μας.