αναβολή της δίκης του ΣΑΠΑΣ, και μωρέ λες να υπάρχει Θεός;

Σήμερα, ως γνωστόν ήταν η δίκη του ΣΑΠΑΣ, του Σωλήνα, υπενθυμίζω, Αποβολής των Περιττωμάτων του Ανθρωπίνου Σώματος, δίκη εξ αναβολής, με αριθμό πινακίου 2, που σημαίνει, τι στα κομμάτια, πως εξάπαντος θα γίνει.

Εγερτήριο αχάραγα, νύχτα ακόμα και βρέχει, μοναδική φορά που η Μετεωρολογική επαληθεύτηκε, και βροχή και κρύο πια, ο Κατηγορούμενος ξεκινάει για την Ιστορική Συνάντηση, έστω με τον εκπρόσωπο του Αγίου, δρόμοι ψιλομποτιλιαρισμένοι λόγω βροχής, αγωνία, άγχος, θα φτάσει στην ώρα του; όχι τίποτ’ άλλο, θα έχει και τον μάρτυρα στημένο…

διαβάστε τη συνέχεια...

Λίγο πριν απ’ τις εννιά, ακόμα στο δρόμο, αγωνία τρελή, μα τηλεφώνημα από φίλο, μη σκοτώνεσαι, έγινε τηλεφώνημα για βόμβα και μας βγάλαν όλους έξω. Φτάνω ωστόσο στις εννιά και πέντε, λαοθάλασσα έξω απ’ την Ευελπίδων, όχι δεν είναι Θαυμαστές, αφού εξάλλου είχαν ματαιωθεί οι Πανηγυρικές Εκδηλώσεις λόγω λιτότητος, είπαμε, και για να βγουν τα όβολα του Αγίου, δεν ήταν λέω Θαυμαστές, ομοιοπαθείς ήταν, και δικηγόροι, όλοι με τις ομπρέλες μας, να περιμένουμε, θα σκάσει ή δε θα σκάσει, εννιάμισι είχαν πει στο προειδοποιητικό τηλεφώνημα, πέρασαν οι εννιάμισι, ούτε βόμβα ούτε τίποτα, μα δε μας βάζαν μέσα, ακόμα ψάχναν, εννιάμισι, δέκα, δεκάμισι, έντεκα, αμάν, ξεπαγιάσαμε στο κρύο, βλέπεις ο Κατηγορούμενος φόρεσε το καλό του το σακάκι αντί για κάνα χοντρό μπουφάν, από μέσα πουλόβερ χωρίς πουκάμισο, βρήκε μέρα…, άρχισε πια να τρέμει, άσε η ορθοστασία, α, λέει, φως φανάρι, η κατάρα του Αγίου! Ώστε υπάρχει Θεός;

Εντεκάμισι, δώδεκα παρά, επιτέλους μπαίνουμε, ατελείωτη ουρά στην είσοδο μα μπαίνουμε, κτίριο 4, όπου τα αδικήματα του Τύπου, γρήγορα στην αίθουσα μέσα, μπας και ζεστοκοπηθούμε λιγουλάκι, μπαίνει το Δικαστήριο, μία, δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε γυναίκες! πάει ν’ αρχίσει η διαδικασία, έχουν χαλάσει τα μικρόφωνα, η κατάρα, λέω, μα σύντομα φτιάχνουν, και λέει η πρόεδρος, στις δωδεκάμισι έχουμε ολομέλεια, θα πάμε να δώσουμε το παρών –χωρίς εισαγωγικά νομίζω το ’πε– και θα γυρίσουμε. Αρχίζει το νούμερο Ένα, ουφ, ανακούφιση, θα γίνει τελικά η δίκη, μπορεί δηλαδή και να μην υπάρχει Θεός, εν πάση περιπτώσει, για την ώρα παίζει, υπάρχει - δεν υπάρχει, θα φανεί στο εξάμηνο, όταν θα βγει η απόφαση.

Δωδεκάμισι, οι δικάστριες ή δικαστίνες πάνε για την ολομέλεια, γυρίζουν, η ώρα πλέον μία παρά, ξαναπιάνουν τη νούμερο Ένα, θα προλάβουμε, ούτε λόγος, τρενάρει αδικαιολόγητα πάντως η Ένα, η σύνθεση τελικά αποδεικνύεται τρισάθλια, της συμφοράς, συγκεκριμένα εισηγήτρια και πρόεδρος, άσ’ τα να πάνε, μα δε βαριέσαι, να τελειώνουμε.

Μία και κάτι, μπαίνει μπάτσος νέος και ευειδής, κάτι λέει στην πρόεδρο, πάλι βόμβα μας λέει αυτή, πάλι έξω. Α, μάλλον υπάρχει… Μα γιά να δούμε, έστω και τρεις παρά δέκα να το πιάσουν το νούμερο Δύο, η δίκη θα γίνει.

Έξω λοιπόν, αυτήν τουλάχιστον τη φορά στριμωχτήκαμε σε κάποια καφετέρια, για κάμποσο όρθιοι, έπειτα βρήκαμε και καθίσαμε, νά οι ζεστές σοκολάτες, το μάτι στο ρολόι, δυόμισι, παρά εικοσιπέντε, παρά είκοσι, παρά τέταρτο κι ακόμα έξω, είναι σίγουρο, η δίκη δεν θα γίνει. Α, ούτε λόγος, υπάρχει Θεός, έπιασε του Αγίου η κατάρα –ή να ’ταν, λες, του Μίκη, μα άλλη ώρα αυτός.

Έτσι, άλλη αναβολή, 29 Απριλίου, θα το ’χουμε τσακίσει και το αρνάκι, και δε θα ξεπαγιάζουμε κιόλας.

Και όλη τούτη η φλυαρία, κοιτάζω έντρομος τώρα, για να πω ένα «29 Απριλίου»; Λες; κι αυτό η κατάρα του Αγίου; Όμως αυτό, δηλαδή το άλλο, μ’ έτρωγε παραμέσα, και με τρώει: υπάρχει; δεν υπάρχει;