O Εγκέλαδος και το ελαιόλαδο - Κι από γυναίκες, ρε γαμώτο;

(Εφημερίδα των συντακτών 8 Φεβρ. 2014)

O Εγκέλαδος και το ελαιόλαδο

«Το χτύπημα του Εγκέλαδου», «οι πληγές του Εγκέλαδου» κ.ά., διαβάζω παντού, τώρα με το δράμα στην Κεφαλονιά: να φτύσω στον κόρφο μου, μην τυχόν και βάλω ιδέες σε μερικούς μερικούς να τον ευπρεπίσουν κι αυτόν και ν’ αρχίσουν να λένε: «του Εγκελάδου». Γιατί όμως τότε λένε, αρκετά συχνά: «του ελαιολάδου»;

Ο Εγκέλαδος πέρασε από παλιά στη ζωή μας, και ακολούθησε τον κανόνα για τα πολυσύλλαβα και σύνθετα, που δεν κατεβάζουν τον τόνο στη γενική: έτσι ούτε «του τριανταφύλλου» είπαμε ποτέ, ούτε «του στραβοξύλου»!

Το ελαιόλαδο τώρα, «καινούρια» λέξη, υπόκειται στις καινούριες τάσεις λογιοσύνης, και συχνά μεγαλοπιάνεται στη γενική: «η χρήση του ελαιολάδου», «παραγωγή ελαιολάδου» κ.ά. Αλλά «καινούρια» λέξη; Ναι, καινούρια στην πιάτσα, να εικονογραφεί τα ωραία παιχνίδια της γλώσσας:

Ώς λίγα χρόνια πριν, σε συνταγές, βιβλία μαγειρικής, στον λόγο της νοικοκυράς, λάδι σκέτο υπήρχε. Μπήκαν έπειτα στη μέση τα ελαφρότερα σπορέλαια, αραβοσιτέλαια κ.ά., οι συνταγές πάλι προσδιόριζαν: «ένα ποτήρι σπορέλαιο», αλλιώς το λάδι σήμαινε αυτόματα «λάδι ελιάς», ώσπου σιγά σιγά, πάλι σαν από μυστική συμφωνία, εξαπλώθηκε ευρύτατα το ελαιόλαδο.

Είπα «παιχνίδια»: η ελαία είχε γίνει από παλιά ελιά και το έλαιο, λάδι· και ενώ υπήρχε ο ελαιώνας, ο ελαιοπαραγωγός, το ελαιοτριβείο (αλλά και το λιοτρίβι), ελιές τρώγαμε πάντα, και λάδι βάζαμε στο φαγητό. Παραταύτα, τα σύνθετα με το λάδι προτίμησαν τον λόγιο τύπο: το σπορέλαιο και το αραβοσιτέλαιο που είπα, ακόμα και το καλαμποκέλαιο –κι ας είχαν βασανιστεί γενιές ολόκληρες με μουρουνόλαδο, στα μικράτα τους, κι άλλοι, μεγάλοι, με το ρετσινόλαδο.

Και τώρα, λόγιο το πρώτο συνθετικό: ελαιο-, αλλά λαϊκό το δεύτερο: λάδι –αντίθετα δηλαδή με τα έως τώρα σύνθετα, αλλά και με τις τάσεις της εποχής! Έτσι, ελαιόλαδο, αφού δεν θα μπορούσε να είναι λ.χ. «ελαι[ο]έλαιο»!

Όμως, ό,τι χάσαμε από λογιοσύνη, πάμε να το αναπληρώσουμε, με τη γενική «ελαιολάδου».

Έλαιος!

Κι από γυναίκες, ρε γαμώτο;

«Δέκα μέρες τώρα μας έχουνε τρελάνει, μετά το ναυάγιο στο Φαρμακονήσι, κλείνουν την Αθήνα, περιφέρουν Αφγανούς, Πακιστανούς, Μπανγκλαντεσιανούς...» Ποιοι; Ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Συριζαίοι. Που «όλη μέρα ασχολούνται με τους πρόσφυγες, σε εισαγωγικά, που τελικά είναι άοπλοι εισβολείς, όπλο στα χέρια της Τουρκίας…» Εδώ ο αντισυριζαϊσμός και βεβαίως ο ρατσισμός γίνεται και συνωμοσιολογία, μόνο Εβραίοι δεν προέκυψαν ακόμα. Τίποτα πρωτότυπο, τίποτα καινούριο. Και η συγκεκριμένη δήλωση, γνωστή, από τη Σοφία Βούλτεψη· που δεν είναι και κάποια τυχαία, αλλά κοινοβουλευτική εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας. Κι όμως, ή παρότι, επιτρέψτε μου: γυναίκα.

Τι είναι τώρα αλήθεια αυτό; Μπορεί και σεξισμός; ανάποδος; Ή άλλη του όψη; Μπορεί. Το να εκπλήσσεται δηλαδή κανείς διπλά, όταν κυνικές, αμοραλιστικές ρατσιστικές δηλώσεις, συμπεριφορές και στάσεις εκπορεύονται από γυναίκες.

Είδα πρόσφατα μια φωτογραφία με Χρυσαυγίτες πίσω από ένα γραφείο να χαιρετούν ναζιστικά. Νέοι και νέες, άνθρωποι κανονικοί, υγιείς, μου ’ρχεται να πω, φάτσες ωραίες, χαμογελαστές, ούτε Γερμενήδες, ούτε Παναγιώταροι ή Παππάδες… Και πέφτεις πάλι αφελώς (σεξιστικώς;) από τα σύννεφα: Λες, δηλαδή [και] αυτοί, κυρίως αυτές, τα πιστεύουν αλήθεια όλα αυτά τα ανατριχιαστικά για ανώτερες φυλές και υπάνθρωπους; Και δηλαδή μπορεί και αυτοί, και κυρίως αυτές, να συμμετέχουν και σε τάγματα εφόδου; Μπορεί. Έχει αποδειχτεί.

Όμως τα στερεότυπα: η γυναικεία φύση, η ευαισθησία, όλα αυτά, μια συνεχής ανατροπή… Άνθρωποι, λες, και δεν ματώνουν με το δράμα του συνανθρώπου; Άνθρωποι, και πιο πολύ γυναίκες;

Νά, ακόμα και η περιβόητη Σκορδέλη. Τη βλέπεις αρχικά, μια ωραία ξανθιά, λες  μόδες κι έρωτες θα ’ναι τα ενδιαφέροντά της (σεξιστικόν!), κι εκείνη κυνηγούσε από γειτονιά σε γειτονιά τους μετανάστες, έτρεχε πρώτη πρώτη στην κάμερα, άνοιγε το στόμα, κι ανατρίχιαζες. Κι η Ζαρούλια, κακά τα ψέματα, μια καλοβαλμένη και καλοντυμένη κυρία βλέπεις, κι ανοίγει το στόμα και…

Κι αν έφτασα στα άκρα, πάμε πίσω στη Βούλτεψη, στην πιο συσταζούμενη, αλίμονο, δεξιά… Και την ακούς, κυρίως αυτό, όχι να τη διαβάσεις μόνο, μα να τη δεις και να την ακούσεις· κι όχι μόνο τα λόγια, μα το ύφος, κυρίως το ύφος. Ή την άλλη. Την Άννα-Μισέλ, ούτε αυτή τυχαία, αλλά εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ, συνέχεια στα κανάλια, να λέει, να λέει –και πάλι πώς τα λέει!

Κι εσύ πάντα να εκπλήσσεσαι… Και λες, μια κι έφτασες στην Άννα-Μισέλ, που πρόσφατα σ’ ένα κανάλι εξέφρασε την κατανόησή της σε μια διαχειρίστρια πολυκατοικίας, επειδή κι η ίδια έχει διατελέσει διαχειρίστρια και ξέρει καλά τα βάσανα της δουλειάς αυτής· λες, εκτός από διαχειρίστρια: μάνα, σύζυγος, κόρη, αδερφή δεν έχει διατελέσει η Άννα-Μισέλ; Άνθρωπος;

Καλλιγραφία από τον κώλο της μαϊμούς; - Η μακάβρια κολοκυθιά και ο ανεύθυνος Υπεύθυνος

(Εφημερίδα των συντακτών 1 Φεβρ. 2014)

Καλλιγραφία από τον κώλο της μαϊμούς;

Στο φόρτε του ο Φαληρεύς (Στέφανος Κασιμάτης) της Καθημερινής, Πανδώρα άλλοτε του Βήματος, ολόκληρη καριέρα δηλαδή με κουτσομπολίστικες στήλες σε σοβαρές εφημερίδες, κουτσομπολίστικες μεν, περιωπής δε, που διαπνέονται από άκρο εστετισμό, άλλοτε με λεπτομέρειες πικάντικες έως shocking (ναι, έτσι το γράφει), άλλοτε με εμβριθείς πολιτικές αναλύσεις, που καταλήγουν σε ευχαριστίες προς τη Χρυσή Αυγή, γιατί είναι η ευκαιρία να ξεμπερδεύουμε με τη χειροτερότερή της Αριστερά…

Αυτήν τη φορά (26/1) έχουμε δύο ασκήσεις καλλιγραφίας:

1. Σχολιάζει την πιθανότητα να κατεβάσει ο ΣΥΡΙΖΑ για δήμαρχο Αθηναίων τον Λαζόπουλο, και γαργαλιέται ο Φαληρεύς, πως έτσι σπάνε τα ταμπού και ανοίγει ο δρόμος για να γίνει πρόεδρος Δημοκρατίας ο Πελεγρίνης, πρόεδρος της Βουλής η Ζωή Κωνσταντοπούλου, έως και υπουργός Εξωτερικών ο Τράγκας…

Καλά, ας χαίρεται ο αισθητής μας υπουργό τον Άδωνή του, και χάρισμά μας όλοι οι υπόλοιποι εμάς!

(Γιατί αν πάμε και σε βουλευτές, Ντινόπουλο, Άννα Μισέλ κ.ά., θα τον λυπηθούμε κιόλας.)

2. Μας βάζει έπειτα quiz (όπως το γράφει ο ίδιος) ποιος βουλευτής «έχει τελειώσει το πιο σικ σχολείο». Και μας χαρίζει την απάντηση, πως είναι ο Τσακαλώτος του ΣΥΡΙΖΑ, που αποφοίτησε απ’ το περίφημο St. Paul's του Λονδίνου. Όλο αυτό, για να μας δώσει το εξής, πάλι γαργαλιστικό: «Κάποιοι συμμαθητές του τον θυμούνται ως “strange boy”: περίεργο παιδί. Καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοούν. Όλοι μας καταλαβαίνουμε…» προεξοφλεί ο Φαληρεύς.

Προσωπικά τον Τσακαλώτο δεν τον γνωρίζω, και δεν καταλαβαίνω τι εννοούν οι συμμαθητές του. Πολύ περισσότερο τι εννοεί –και τι θέλει, και επιμένει, να εννοήσουμε εμείς– ο Φαληρεύς.

Το σίγουρο που καταλαβαίνουμε, άλλη μια φορά, είναι η σοφία των λαϊκών ρήσεων, όπως του τίτλου λόγου χάρη.

Η μακάβρια κολοκυθιά 

και ο ανεύθυνος Υπεύθυνος

Έκανε τον γύρο του διαδικτύου η καινούρια ιταμότητα του Πρετεντέρη. Μιλάει ο Τσίμας για τους πνιγμένους στο Φαρμακονήσι:

«Θα έπρεπε να ’χαμε δείξει λίγο περισσότερο ενδιαφέρον εμείς πρώτοι. Να μη χρειάζεται να μας το πουν απέξω να διερευνήσουμε την αλήθεια γι’ αυτή την υπόθεση. Γιατί είμαστε ήδη εκτεθειμένοι. Δεν είναι οι πρώτοι 12 αυτοί που πνίγονται. Έχουν πνιγεί 161 άνθρωποι τους τελευταίους 18 μήνες, προσπαθώντας να περάσουν από τα τουρκικά παράλια στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Έχουμε ένα βαρύ ποινικό μητρώο, θέλω να πω…»

«Γιατί; από πού προκύπτει ότι εμείς είμαστε υπεύθυνοι;» τον διακόπτει ξινισμένος και θαρρείς θιγμένος προσωπικά ο Πρετεντέρης.

«Δε λέω ότι είμαστε υπεύθυνοι, αλλά στην πόρτα μας έχουνε πνιγεί…» μαζεύεται ο Τσίμας.

«Άρα, πώς έχουμε ποινικό μητρώο τότε;» τον εγκαλεί ο Εισαγγελέας.

«Έχουνε πνιγεί στην πόρτα μας…» ξαναδοκιμάζει ο Τσίμας.

«Άρα ποινικό μητρώο δεν έχουμε…» θριαμβεύει ο Καρτέσιος.

«Όχι ποινικό μητρώο· σβήσ’ την έκφραση» υπογράφει τη δήλωση μετανοίας ο Τσίμας. «Έχουμε όμως ένα πρόβλημα μεγάλο…»

«Εγώ δεν δέχομαι την ευθύνη δηλαδή της δικής μας πολιτείας για το αν έρχονται χιλιάδες οι οποίοι καθ’ οδόν» αγορεύει ο αχαρακτήριστος («όχι βέβαια» σιγοντάρει ο Τσίμας), «μες στο Γενάρη μήνα, παίρνουν τα παιδιά τους, ανεβαίνουν σε μια βάρκα στο Αιγαίο» μεγαλουργεί ο αχαρακτήριστος («όχι βέβαια» σιγοντάρει ο Τσίμας), «και προφανώς πνίγονται» καταλήγει ο αχαρακτήριστος. Και λίγο παρακάτω: «Δε σημαίνει ότι κάποιος φταίει γι’ αυτό…» δίνει τη χαριστική βολή, πάντα αχαρακτήριστος.

Και καλά να μην πιστεύει ο Πρετεντέρης τις μαρτυρίες των μεταναστών, να μην πιστεύει δηλαδή στην άμεση συνέργεια των δικών μας στον πνιγμό των μεταναστών· να μην έχει γενικότερα ακούσει ή διαβάσει, ή να μην πιστεύει για τις βίαιες επαναπροωθήσεις, όπου διόλου σπάνια τρυπάν τη βάρκα των ικετών· καλά να μην πιστεύει και τις εκθέσεις διεθνών οργανισμών, ή να αμφισβητεί το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με τα απανωτά πρόστιμα που μας επιβάλλει (αυτά αλήθεια τα πληρώνουμε; και ποιοι; Ή τάχα εφεσιβάλλει η πολιτεία; ή ο Πρετεντέρης;). Και καλά, ακόμα ακόμα, να αμφισβητεί διεθνείς πάλι κανονισμούς και αποφάσεις, π.χ. ότι δεν επαναπροωθούνται Σύροι κτλ., να αμφισβητεί εντέλει στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα.

Όμως ποιανού πλανήτη μοναδικός κάτοικος είναι ο Πρετεντέρης; ποιανού κόσμου πολίτη θεωρεί τον εαυτό του; Αμέτοχο δηλαδή και ανεύθυνο για ό,τι συμβαίνει αλλού, πόσο μάλλον δίπλα του;

Εγώ πάντως νιώθω να με βαραίνει αφόρητα η ευθύνη. Και οι ενοχές. Ακόμα και για τον Πρετεντέρη τώρα. Που κοροϊδεύομαι πως ξεμπερδεύω με δυο σχόλια και σημειώματα γι’ αυτόν και όσα εκφράζει.

Στο Ιράν των Βαλκανίων - Θρησκόληπτοι και θεομπαίχτες

(Εφημερίδα των συντακτών 25 Ιαν. 2014)

Στο Ιράν των Βαλκανίων

Στη χώρα που ο πρωθυπουργός της συνομιλεί με τον Θεό, εύχεται «Καλή Παναγιά» και υπόσχεται δημόσια στον ομοϊδεάτη του άγιο Θεσσαλονίκης: «Παναγιώτατε, τέλος όλα αυτά!», εννοώντας τα «αντεθνικά» και «αντιορθόδοξα»·

που ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και πρόεδρος σοσιαλιστικού κινήματος κουβαλάει εικόνες στις λιτανείες·

που η πρώτη σε σταυρούς βουλευτίνα του κομμουνιστικού κόμματος πρωτεύει και σε σταυροκοπήματα και μετάνοιες·

στη χώρα που ο Μάκαρος Ψωμιάδης ξεπλένεται εξωδικαστικά (σε λίγο, με την έφεση, δεν αποκλείεται και δικαστικά), με κριτήριο τη βαθιά θρησκευτικότητά του και τη συχνότητα με την οποία εξομολογείται·

στη χώρα που ο καθένας θρησκεύεται δημόσια και συχνά επιδεικτικά, κι έτσι το «καλό παιδί» της τηλεόρασης Αρναούτογλου δηλώνει πως νηστεύει όλη τη σαρακοστή, όχι μόνο του Πάσχα αλλά και των Χριστουγέννων, ο αντισυμβατικός Κραουνάκης πως θυμιατίζει κάθε πρωί όλο του το σπίτι, και ο Δαβαράκης πως κάνει (!) εσπερινό στο σπίτι του·

που η «αναβαθμισμένη» Χριστίνα Λαμπίρη ρωτάει κάθε καλεσμένο της αν πιστεύει στον Θεό, κι εκείνος, τι να πει, ορκίζεται πως και βέβαια πιστεύει,

πού πάει, ωρέ, να κυβερνήσει άθεος ο Τσίπρας;

Θρησκόληπτοι και θεομπαίχτες

Γράφτηκαν πολλά για την καταγέλαστη ουσιαστικά, την κωμική, αν δεν ήταν τραγική, καταδίκη του «γέροντος Παστιτσίου», έπειτα από μήνυση του φυλακισμένου βουλευτή της Χρυσής Αυγής Χρήστου Παππά, υπόδικου για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης.

Δυο πραματάκια να θυμηθούμε εμείς. Πρώτα την ύβρη του Παΐσιου, που με αδιανόητες σοφιστείες ερμηνεύει τις βουλές του θεού του σε σχέση με τον θάνατο:

«Εάν δει [ο Θεός] ότι κάποιος θα γίνει καλύτερος, τον αφήνει να ζήσει. Εάν δει όμως ότι θα γίνει χειρότερος, τον παίρνει για να τον σώσει. Μερικούς πάλι, που έχουν αμαρτωλή ζωή αλλά έχουν τη διάθεση να κάνουν το καλό, τους παίρνει κοντά Του, πριν προλάβουν να το κάνουν, επειδή ξέρει ότι θα έκαναν το καλό μόλις τους δινόταν η ευκαιρία. [...] Άλλον, επειδή είναι πολύ καλός, τον διαλέγει και τον παίρνει κοντά Του, γιατί ο παράδεισος χρειάζεται μπουμπούκια. Φυσικά, οι γονείς και οι συγγενείς είναι λίγο δύσκολο να το καταλάβουν αυτό. Βλέπεις, πεθαίνει ένα παιδάκι, το παίρνει αγγελούδι ο Χριστός και κλαίνε και οδύρονται οι γονείς, ενώ έπρεπε να χαίρονται. Γιατί πού ξέρουν τι θα γινόταν, αν μεγάλωνε;»

Όσο για τις περίφημες «προφητείες» του, ιδού μια απάντηση όχι από χείλη ασεβών αλλά από κάποιον αρχιμανδρίτη που βρήκα στο ίντερνετ, Αρσένιο Κατερέλο το όνομα, ηγούμενο μοναστηριού στη Φθιώτιδα:

«Με ρωτάνε κάποιοι άνθρωποι, πού φαίνονται ευσεβείς, αν πρέπει να αποθηκεύσουν τρόφιμα για τον επερχόμενο πόλεμο στην Ελλάδα, αν πρέπει να μάθουν τουρκικά, διότι θα πάρομε την Πόλη σύντομα, αν το 666 θα μπει, με αόρατο τρόπο, στο χέρι ή στο μέτωπο, κλπ. Μόνο για μετάνοια και για την σωτηρία της ψυχής τους δεν ρωτάνε [...].

»Να σταματήσουν, λοιπόν, κάποιοι Γέροντες να μιλάνε σαν νά είναι μέντιουμ και ας αρχίσουν να μιλάνε για μετάνοια και για αγώνα πνευματικό…»

Έπειτα να θυμηθούμε τη θρησκευτικότητα των Χρυσαυγιτών, αυτών που επέβαλαν την ατζέντα τους όχι μόνο στην ομογάλακτη κυβέρνηση αλλά καταπώς φαίνεται και στην τυφλή και κουφή Δικαιοσύνη· ας θυμηθούμε, λέω, τη θρησκευτικότητά τους, αφού δεχτούμε με όλη την καλοπιστία του κόσμου πως μεταστράφηκαν, και από δωδεκαθεϊστές κτλ. έγιναν χριστιανοί. Και έτσι προάσπισαν την πίστη τους και τον Χριστό τους, που τον βλαστήμαγαν οι άπιστοι στη θεατρική παράσταση «Corpus Christi»:

«Αδερφάρες! Θα χυθεί αίμα! Λεσβία, κουμμούνι του κερατά! [...] Αγάμητη, κακογαμημένη, είσαι γυναίκα και το θέλεις το ξύλο σου [...]. Πούστη, αδερφάρα, φύγε παλιοπουστάρα, λούγκρα, τράβα πάρε καμία πίπα! Κλάψε μωρή λουλού, κοριτσάκι, ντιγκιντάγκα! [...] Έχετε ρε την αστυνομία να σας φιλάει τα κωλαράκια; Αφού σας τα γαμάνε που σας τα γαμάνε οι Πακιστανοί ρε! Αδερφές ξεσκισμένες! Γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες!»

Και καθώς μνημονεύσαμε Παππά, τούτες τις μέρες που διέλαμψε και ο επί των επάλξεων ακοίμητος άγιος Πειραιώς, καλώντας κι αυτός τον Τσίπρα να κάνει Δήλωση Πίστεως, να θυμηθούμε και τη φωτογραφία όπου σχεδόν αγκαλιά άγιος και βουλευτής κατέθεταν τη μήνυση για τη «βλάσφημη» θεατρική παράσταση: αυτά προτού ανακαλύψει ο άγιος την παγανιστική ιδεολογία της Χρυσής Αυγής, και «απλώς» δεχόταν την «πράξη συμπαραστάσεως και ευγενείας άλλων», που δεν είχε «την δυνατότητα να αρνηθεί», όπως δήλωνε με οιονεί εξώδικες επιστολές προς όποιον άσκησε κριτική στη στάση του εκείνη.

Είπα «Ιράν των Βαλκανίων»; Σκέτα τσίρκο.

Καρναβάλι, ομοφυλοφιλία και Εκκλησία - Νόμιμη, ναι· ηθική;

(Εφημερίδα των συντακτών 18 Ιαν. 2014)

Καρναβάλι, ομοφυλοφιλία και Εκκλησία

Και καλά ο Θεσσαλονίκης ή ο Καλαβρύτων, αλλά ο Σιατίστης, που πρώτος από τους ιεράρχες τα έβαλε με τη Χρυσή Αυγή, να τα βάλει τώρα κι αυτός με τον βουλευτή του Σύριζα, που ντύθηκε παπάς σε τοπικό καρναβάλι; Κι ο Ιερώνυμος, που καθάρισε λίγο το τοπίο από τον χριστοδουλικό ζόφο, ή με την καίρια παρέμβασή του στα Δεκεμβριανά του 2008, όπου έφτασαν να τον ταυτίσουν με το «Αλαβανοτσιπρέικο», κι αυτός τώρα να μην ξέρει τι σημαίνει καρναβάλι, έθιμα, παράδοση;

Και καλά να τα βάλει με το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια ο Πειραιώς, που έχτισε το ποιμαντικό προφίλ του με τον πιο μισαλλόδοξο λόγο, ειδικά κατά της ομοφυλοφιλίας, μιλώντας γι’ αυτούς που «έκαναν αξία ζωής τον σωλήνα αποβολής των περιττωμάτων», ή για «παράχρησιν» των «άλλως προορισμένων σωματικών οργάνων»· αλλά και ο Οικουμενικός Πατριάρχης, με την οικουμενικότητα ακριβώς της θέσης και του ρόλου του, να κατακεραυνώνει τις «συζυγίες» «μετ’ ατόμων του ιδίου φύλου», και μέσω Παύλου την ομοφυλοφιλία όπου «άρσενες εν άρσεσι την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι…» κτλ.;

Ώστε πέσαμε απ’ τα σύννεφα! Είχαμε, βλέπεις, την απαίτηση να ευλογήσει η Εκκλησία παγανιστικά έθιμα τη μια, ομοφυλοφιλία την άλλη. Ενώ η μία και μόνη απαίτηση έπρεπε να είναι σταθερά και απαρασάλευτα η μη ανάμειξη της Εκκλησίας στα της Πολιτείας. Και τότε στόχος μας δεν πρέπει να είναι οι θέσεις της Εκκλησίας και των επιμέρους ιεραρχών, αλλά της Πολιτείας και των επιμέρους κομμάτων και πολιτικών. Και τότε η ωραία πρωτοβουλία να φιληθούν ομοφυλόφιλοι στην επικράτεια του Πειραιώς τα Θεοφάνια θα έπρεπε να μεταφερθεί έξω απ’ τα γραφεία κομμάτων και πολιτικών. Και πρωτίστως αριστερών, εννοείται.

Νόμιμη, ναι· ηθική;

Καλά να ’ναι ο Βουλγαράκης, μας έδωσε άλλο ένα εννοιολογικό εργαλείο, με το «νόμιμο, άρα ηθικό», κι έχουμε έκτοτε να πορευόμαστε –και να αναρωτιόμαστε κάθε τόσο ή να ρωτούμε: επειδή κάτι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό; Είναι, ήταν άλλη μια φορά η απάντηση, τώρα του αδελφού Λιάπη για τις επιδοτήσεις για ξενώνες-μαϊμούδες: «Γιατί να μην είναι ηθικό και για τους άλλους κατοίκους, γύρω στα 400 άτομα, που έκαναν ακριβώς το ίδιο. Όλο το χωριό αυτό έκανε»! Και είναι τώρα και η περίπτωση Τατσόπουλου, που προφανώς και θα θεωρεί ο ίδιος ηθικό να ανεξαρτητοποιείται και να κρατάει την έδρα, νομίζοντας ότι την κέρδισε χάρη στην προσωπική ακτινοβολία του και όχι στον σχηματισμό με τον οποίο κατέβηκε στις εκλογές –και κυρίως στο ποσοστό του σχηματισμού αυτού, αφού διαφορετικά, με μικρότερο δηλαδή ποσοστό, όπως παλιά το 4%, ούτε στον ύπνο του δεν θα ’χε δει έδρα ο εν λόγω.

Εύκολα όμως αυτά, και δεν χρειάζονται ουσιαστικό έλεγχο· απλώς απλά ηθικά ανακλαστικά. Άλλωστε, μη γελιόμαστε, σε τέτοιες περιπτώσεις αμφισβητείται ουσιαστικά και η νομιμότητα, που κατά κανόνα βασίζεται σε φωτογραφικές ρυθμίσεις και διατάξεις, σε ύποπτα παραθυράκια, μάλλον παραθυράκια που ύποπτα αφέθηκαν ανοιχτά σε διάφορους νόμους, κτλ.

Αντίθετα, εξαιρετικά περίπλοκο είναι το θέμα που με απασχολεί, με όλη την αναντίλεκτη νομιμότητα αλλά και πολιτική αναγκαιότητα που το περιβάλλει και ουσιαστικά το επιβάλλει.

«Εκλεγμένη κυβέρνηση», «δημοκρατικά εκλεγμένη», «έχει εκλεγεί για να κυβερνήσει» και άλλα παρόμοια ακούγονται και γράφονται συχνά, ιδίως από Μέγκα και Σία.

Μια απλή φράση σε διάφορες παραλλαγές, που όμως εύκολα φαντάζεται κανείς ότι στα συμφραζόμενά της έχει φρονηματιστικό χαρακτήρα, σε ευρεία γκάμα, από νουθεσία έως απροσχημάτιστη πολεμική. Παραλήπτης ή στόχος, κατά κανόνα ο ΣΥΡΙΖΑ και όποιος άλλος αντιστρατεύεται την κυβέρνηση.

Όμως, ένα 29,5%, της ΝΔ στις εκλογές του Ιουνίου 2012 (που έγιναν βεβαίως με πολλά πιστόλια στον κρόταφο, έπειτα από το 18,5% του Μαΐου, αλλά δεν έχει τώρα σημασία αυτό), ένα 29,5%, λέω, και πολύ περισσότερο ένα 12% του ΠΑΣΟΚ ή 6% της ΔΗΜΑΡ, δεν είναι εξ αντικειμένου εντολή σχηματισμού κυβέρνησης· είναι εξ αντικειμένου δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης, με βάση ισχύοντες νόμους, Σύνταγμα, και το βασικότερο, όπως ξανάπα: πολιτική αναγκαιότητα, αυτή προφανώς που υπαγόρευσε νόμους και συντάγματα, και όχι μόνο στα καθ’ ημάς, εννοείται.

Ότι λοιπόν τα τρία αυτά κόμματα μαζί μπορούν να σχηματίσουν νόμιμα κυβέρνηση, ή και τα δύο πρώτα μόνα, όπως συμβαίνει τώρα, είναι αδιαμφισβήτητο. Νόμιμα λοιπόν σχηματισμένη είναι η κυβέρνηση. Άρα και εκλεγμένη, όσο κι αν δεν χωράει στο φτωχό μου το μυαλό, ακόμα και σε εισαγωγικά αν την έβλεπα: «εκλεγμένη». Ηθική όμως; Εδώ, με το συμπάθιο, λίγο δυσκολεύομαι.

Εκτός κι αν μου φταίει απλώς και μόνο η νουθεσία-απειλή που εκφράζεται με το «εκλεγμένη», εκεί που το «νόμιμη» φτάνει και περισσεύει!

Μηρός χοιριδίου - Απλά μαθηματικά

(Εφημερίδα των συντακτών 11 Ιαν. 2014)

Μηρός χοιριδίου

«Μαρινάρετε μπούτι [μπούτι;;; άπαπα! μηρό!] από χοιρίδιο με μέλι, μουστάρδα, θυμάρι και φασκόμηλο. [...] Απολαύστε μπούτι από χοιρίδιο με γλάσο μελιού, [...] ντελούξ χοιρίδιο τεμαχισμένο…» Στον λαιμό μού έκατσε, όσο λαχταριστή κι αν φάνταζε, αυτή η διαφήμιση γερμανικής αλυσίδας καταστημάτων που πλημμύρισε τα τηλεοπτικά κανάλια χριστουγεννιάτικα.

Το ’χα ξαναδεί (και το ’χα ξαναγράψει) το «χοιρίδιο» σ’ ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση, κι είχα πιστέψει, ο αφελής, πως ήταν μεμονωμένο κρούσμα, έγκλημα άπαξ, στιγμιαίο. Ήθελα να πιστεύω, βλέπετε, πως δεν θα προχωρούσε η τάση λογιόπρεπου ευπρεπισμού, που ήδη έκανε συχνά χοίρους τα γουρούνια που σφάζαμε τα Χριστούγεννα στα χωριά, διαταράσσοντας την αρμονική συμβίωση στη γλώσσα μας του γουρουνιού με το χοιρινό κρέας, του γουρουνόπουλου στη σούβλα ή της γουρουνοπούλας με τα χοιρινά λουκάνικα. Αμ δε. Νά τώρα συνταγή για «μπούτι από χοιρίδιο», και με το σχόλιο που έκανα για το μπούτι, να μου το θυμηθείτε, θα τρώμε οσονούπω «μηρό χοιριδίου».

Και βέβαια, θα είναι πάλι (θυμάστε, η μαντάμ Σουσού που ξαναλέγαμε) «ντελούξ».

Θα το φάμε κι αυτό λοιπόν, αν είν’ το τυχερό μας –και δεν εννοώ τώρα το άλλο «τυχερό» που μας ζάλισε τις ίδιες μέρες, το «τυχερό» που εδώ και λίγα χρόνια θέλει να εξοβελίσει το μιαρό και μπασκλάς «γούρι», που χαλάει την υψηλή αισθητική ενός Μεγάρου, ειδικότερα του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής.

Είπα, μου έκατσε στον λαιμό, ήμουν και ψιλοκρυωμένος, πήρα μία από τις γνωστές αντισηπτικές καραμέλες. Αλλά τι διάβασα πως πήρα; «αντισηπτικό τροχίσκο»! Ανέβασα πυρετό πια…

Απλά μαθηματικά

Κυριακάτικο Βήμα 5/1, λεζάντα σε τρίστηλη φωτογραφία που δεσπόζει στη σελίδα του Πρετεντέρη: «Σκηνή του 2002. Αριστερά γελαστός ο Κάντας με τις μίζες. Δεξιά ξαπλωμένος ο Άκης με τις μίζες. Στο κέντρο αριστερός πολιτικός που δεν έχει σχέση με μίζες αλλά παρουσιάζει το βιβλίο του Κάντα…» κτλ.

Ο μη κατονομαζόμενος «αριστερός πολιτικός που δεν έχει σχέση με μίζες» είναι ο Νίκος Κωνσταντόπουλος. Ας πιστέψω ότι το «δεν έχει σχέση με μίζες» δεν συνιστά κανενός είδους υπαινιγμό, ούτε εκφράζει κάποια ειρωνεία, όπως σίγουρα εκφράζει η «ανωνυμία», που επιλέγεται για να τονίσει τάχα απλώς και μόνο το «αριστερός». Ο συλλογισμός, αν και εφόσον τον δεχτούμε απαλλαγμένο από κάθε άλλη συνυποδήλωση, προβάλλει αφόρητα ανόητος, παιδαριώδης όσο δεν παίρνει άλλο: αν ένας αριστερός παρουσιάζει έναν μιζαδόρο, ας μη μιλάει τότε η αριστερά. Δεν είναι σκέτα πρετεντερισμός. Η επίσημη ανακοίνωση της ΝΔ, όταν ξέσπασε και η κάντειος μίζα, έλεγε πάλι στον ΣΥΡΙΖΑ να μη μιλάει, αφού ο ίδιος έχει σε επιτελικές θέσεις τα πρωτοστελέχια του Άκη και αφού δικός του κορυφαίος πολιτικός (ο Κωνσταντόπουλος δηλαδή) παρουσίαζε το βιβλίο του Κάντα.

Μόνιμο το τροπάριο αυτό, ότι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ή έγινε ΠΑΣΟΚ, ότι έχει περιμαζέψει τα ξέφτια του ΠΑΣΟΚ, το ψέλνουν σε όλους τους τόνους ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ –πρόσφατα ο εκπρόσωπος Τύπου της ΔΗΜΑΡ έγραφε στα Νέα 21/11, με τίτλο «Ο χειρότερος ΣΥΡΙΖΑ», ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς κατάντησε ΠΑΣΟΚ: αυτό δηλαδή με το οποίο συγκυβερνούσε και συννομοθετούσε μέχρι χτες το κόμμα του, θα απαντούσε κανείς στη ΔΗΜΑΡ, όμως αυτό είναι και το μόνο, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, που θα είχε να προσάψει κανείς για το συγκεκριμένο θέμα στη ΔΗΜΑΡ.

Εννοώ πως η ΔΗΜΑΡ, ώς έναν τουλάχιστον βαθμό, σίγουρα το ΚΚΕ, η Ανταρσύα, ο Αλαβάνος, αλλά αυτοί και μόνο, όχι άλλοι, θα είχαν το δικαίωμα να ασκήσουν τέτοιου είδους κριτική, ας πούμε από αριστερά, στον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως το ίδιο το ΠΑΣΟΚ να κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ πως γίνεται ΠΑΣΟΚ είναι ανήκουστο. Αλλά ούτε εδώ είναι το θέμα. Είναι στο ότι με την κατηγορία αυτή το ΠΑΣΟΚ ομολογεί ότι υπήρξε κόμμα σαν αυτό για το οποίο μέμφεται τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή λαϊκίστικο και δημαγωγικό. Και επιπλέον φαύλο!

Στο προκείμενο δηλαδή, με τα πιο απλά μαθηματικά του κόσμου, αν και ο Κωνσταντόπουλος ήξερε ότι ο Κάντας ήταν μες στη μίζα, αφού ήταν υποτίθεται γνωστό, αφού δηλαδή το ήξεραν οι ίδιοι αυτοί, και άρα ο Κωνσταντόπουλος είναι ίδιος με αυτούς, και άρα ο ΣΥΡΙΖΑ γενικότερα είναι ίδιος με αυτούς, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Για την πίτα; Κατανοητό. Ας μην καμώνεται όμως την ιδεολογική αντιπαράθεση. Γιατί το να χλευάζει και να κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ και οι συν αυτώ οποιοδήποτε άλλο κόμμα σαν ΠΑΣΟΚ είναι το πιο φαιδρό αλλά και αμοραλιστικό ανέκδοτο των καιρών.

Το 2013 και η κρίση σε δύο «εικόνες» - Ποια ελληνικά του Άδωνη;

(Εφημερίδα των συντακτών 3 Ιαν. 2014)
 

Το 2013 και η κρίση σε δύο «εικόνες»

Δύσκολα κάθε φορά ζυγίζει και επιλέγει κανείς τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες, σκηνές, ατάκες, κατά τον εθιμικό απολογισμό της χρονιάς που φεύγει. Φέτος, αλίμονο, μου ήταν τραγικά  εύκολο. Χωρίς καταφυγή σε σημειώσεις και σε αρχεία (ποια αρχεία…), νά, δύο από τις πιο πρόσφατες «εικόνες» συγκεφαλαιώνουν την κρίση και επιλογίζουν με τον εναργέστερο τρόπο το επαχθές 2013 –που πάντως δεν φαίνεται πως θα το διαδεχτεί ένα λιγότερο επαχθές έτος.

Και οι δύο «εικόνες», συμπτωματικά από τον χώρο του λόγου· επίσης συμπτωματικά, η μία από τον προφορικό, η άλλη από τον γραπτό.

Του προφορικού, μνημείο καταισχύνης, κυρίως επειδή δεν αποτελεί εξαίρεση: «Αυτοί θα πάρουν τόσα, εγώ να μην πάρω τίποτα; Δεν είμαι εγώ μαλάκας, να κονομάνε όλοι από τις δουλειές κι εγώ να μην παίρνω μία. Τόσα λεφτά κυκλοφορούν, για μας δεν έχει;» Τομπούλογλου, εν προκειμένω.

Η άλλη, ο σπαραγμός σε γραπτό, σ’ ένα τόσο δα χαρτάκι, στο σημείωμα που άφησε ο αυτόχειρας της Λήμνου: «Δεν μπορώ να ζω άλλο σε βάρος των φίλων μου. Χειμώνιασε και πρέπει να μείνω άστεγος. Η υγεία μου είναι χάλια. Έχω ένα χρόνο να πάρω τα φάρμακα για το ζάχαρο. Παρακαλώ τον μητροπολίτη Λήμνου να αφήσει να με θάψουν σαν χριστιανό».

Ντρέπομαι και που σκέφτομαι τη θαυμαστή συμπύκνωση ενός ολόκληρου δράματος σε πέντε όλες κι όλες φράσεις, ντρέπομαι δηλαδή που βλέπω σαν κείμενο το αποτύπωμα μιας ρημαγμένης ζωής, μια στιγμή πριν αυτοκαταργηθεί.

Μα απ’ όλα πιο σπαραχτικό βρίσκω την παράκληση προς τον μητροπολίτη… Αν υπάρχει η άλλη ζωή στην οποία πίστευε ο νεκρός, τον φαντάζομαι, μολονότι αυτόχειρα, στον χορό των αγίων.

Ποια ελληνικά του Άδωνη;

«Προϊόντος της εξελίξεως του φαινομένου, όταν περνάει τα 150 μικρογραμμάρια, ενεργοποιείται η διάταξη για την παροχή δωρεάν ηλεκτρικού ρεύματος…», το διέπραξε ο και αρχαιομαθής, υποτίθεται, Άδωνης. Το σωστό βεβαίως θα ήταν, καταρχήν: «Προϊούσης της εξελίξεως…» Και λέω «καταρχήν», γιατί «προϊούσης της εξελίξεως» είναι περίπου κάτι σαν την «πρόοδο της προόδου», ή, καληώρα, την «εξέλιξη της εξέλιξης» –«εξελισσομένης της εξελίξεως» σε αδώνικα. Κι ας κρατήσουμε και μια τόση δα επιφύλαξη αν το φαινόμενο εξελίσσεται ή λ.χ. εντείνεται. Ψύλλοι στ’ άχυρα. Όπου έπεσαν και χάθηκαν τα περισπούδαστα ελληνικά του Άδωνη. Ο οποίος θα μπορούσε να πει, αν καταδεχόταν τα δικά μας ελληνικά: «Ανάλογα με την εξέλιξη του φαινομένου…» Ακόμα πιο απλά: «Όταν το φαινόμενο (ξε)περνά τα 150 μικρογραμμάρια…» Αλλά σιγά μη μιλήσει απλά ένας Άδωνης, και μάλιστα υπουργός! «Προϊούσης της εξελίξεως…» λοιπόν. Και καλύτερα και λογιότερα; «Προϊόντος του φαινομένου…»

Η ελληνικούρα αυτήν πια τη φορά επισημάνθηκε, κάποιος μάλιστα σχολιαστής περίπου εξεπλάγη, γιατί ώς τώρα, λέει, τουλάχιστον για λειψά ελληνικά δεν είχε κατηγορηθεί ο Άδωνης. Ναι, λέω, μάλλον ξαναλέω, γιατί τα λογιόστροφα λάθη τα καταπίνουμε συνήθως αμάσητα. Δεν μπορεί, λέμε, ολόκληρο «διαλανθάνω», σίγουρα γενική θα θέλει: «διέλαθε της προσοχής» ακούμε και διαβάζουμε λοιπόν συνέχεια, και τρεις φορές τη μέρα και από τον Άδωνη, και δεν μπορεί, ξαναλέμε, ένας αρχαιομαθής σίγουρα θα ξέρει το σωστό. Όμως δεν είναι προσωπική ανεπάρκεια, ακόμα κι ενός Άδωνη. Γιατί υπόκειται και αυτός στον κανόνα, θα τον έλεγα, πως, όταν ξεστρατίζουμε από το φυσικό γλωσσικό περιβάλλον μας, παραδίπλα έχει αγκάθια, έχει πέτρες –και σπάμε τότε τα μούτρα μας. Αν όμως είναι εύλογο να υποπίπτει σ’ αυτό το λάθος ο μέσος χρήστης, ένας γνώστης της αρχαίας (οφείλει να) ξέρει πως το διαλανθάνω, το μετέρχομαι κ.ά., μην τα χιλιοματαλέμε, δεν συντάσσονταν ποτέ με γενική.

Έτσι, δεν στιγματίζουμε εδώ τον μέσο χρήστη, αλλά των πολυεγγραμμάτων και ιδίως αρχαιοπλήκτων τα λάθη πρέπει να επισημαίνονται: αποτελούν έμμεση διάψευση των θεωριών και των ιδεολογημάτων για τη γονιδιακή μας πρόσβαση στην αρχαία ελληνική, κυρίως για την ανάγκη τάχα να μάθουμε αρχαία για να μιλήσουμε καλύτερα τα νέα!

Έτσι, έχει ιδιαίτερη σημασία όταν ο Μπαμπινιώτης μιλάει για «συνομιλητές φληναφημάτων», όταν ο Γεωργουσόπουλος λέει πως η τάδε ηθοποιός κατόρθωσε «να αναδύσει μια τρομερή και ανελέητη μαινάδα», όταν ο Άδωνης, για να δώσω κι άλλα τώρα παραδείγματα, αφού είναι η τιμητική του, λέει: «προασπίζομαι να αποδείξω», ή: «Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον για μένα και ως ιστορικού…», πέφτοντας θύμα μιας άλλης, γενικευμένης σύγχυσης, ότι το ως θέλει πάντοτε γενική.

Αλλά βλέπεις, αν, αντί για τσαλαβούτημα στην αρχαία γλώσσα, σκύβαμε στη σοφία των αρχαίων, π.χ. στο μέτρον άριστον, στο λακωνίζειν… κτλ., τότε ο ήρωάς μας θα είχε προ πολλού αυτοκτονήσει…