Τα χριστιανόπουλα θα πάμ’ ακροδεξιά

Πρόγευση από την εθιμική, ετήσια συναυλία του Σπανουδάκη στο Ηρώδειο, που ανάμεσα στα γλυκερά χριστιανικά του, επιπέδου «Τα χριστιανόπουλα θα πάμε με χαρά», θυμάται και την άλλη όψη της θρησκείας της αγάπης, τον Ιησού με το φραγγέλιο, και εξαπολύει κεραυνούς για τα «πράσινα σκουλήκια» κ.ά.

Φέτος ο πολιτικός του λόγος θα είναι χάρντκορ. Μας προετοίμασε ο ίδιος απ’ το φέισμπουκ:

«Δεν θεωρώ ότι πια έχουμε πραγματική Δημοκρατία. Σε ποια δημοκρατία θα ήταν αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως ο αρχηγός ενός κόμματος του 4-5%
και θα διώριζε και υπουργούς. Και σε ποια δημοκρατία ένα κόμμα τού 10-15%, δεν “δικαιούται διά να ομιλεί” και υβρίζεται καθημερινά από όλους, χωρίς να του δίνεται βήμα, να απαντήσει. Συμφωνείς ή όχι μαζί του…»

Έτσι κι αλλιώς, ξεκαθαρίζει: «Ουδέποτε υπήρξα, σοσιαλιστής, αριστερός, προοδευτικός και τα τοιαύτα». Και «το “δεξιό” κόμμα της ΝΔ είναι για μένα το πιο αποκρουστικό».

Σιγά το νέο, θα πείτε. Τα χριστιανόπουλα αυτού του τύπου πηγαίναν πάντα ακροδεξιά.

Ο εκτροφέας

Στο τοπίο της καταστροφής, μακάριος ο αυτουργός, στον προσφιλή του ρόλο, του βρομόστομου και προβοκάτορα, τροφοδοτεί τα μίντια με πάσης φύσεως χρησμούς και αφορισμούς –ο ασφαλέστερος τρόπος να παραμένει στη δημοσιότητα, βεβαίως. Μια για τον «κάφρο» και «αγράμματο» Τσίπρα, μια για τους κολλημένους κομμουνιστές (!) συλλήβδην της ΔΗΜΑΡ, με μόνο καλό λόγο για τον Άδωνη. Που ήταν, λέει, ο πιο επιτυχημένος υπουργός Ναυτιλίας, και άρα θα ’ναι και Υγείας. Δεν πρωτοτυπεί ο Πάγκαλος. (Αλλά και πώς αλλιώς θα δικαιολογούσε ότι συγκυβέρνησε με την Ακροδεξιά, ότι και τώρα ο φυσικός του χώρος συγκυβερνά και με Ακροδεξιά.)

Το θέμα όμως είναι βαθύτερο και ουσιαστικότερο από τις προβοκατσιούλες του Παγκάλου, όπως το βλέπουμε και στις ηπιότερες και «πραγματιστικές» εκτιμήσεις πολιτικών και αναλυτών όλου του πολιτικού φάσματος. Το θέτει έξοχα, με άλλη αφορμή, στην Αυγή της 30/6 ο Νικόλας Σεβαστάκης:

«Δεν αναγνωρίζ[εται] πλέον καμία αξία στους πολιτικούς συμβολισμούς και στην τομή μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. [...] Η διακυβέρνηση παρουσιάζεται [...] ως μια σφαίρα τεχνικών αποχρώσεων όπου μπορούν να δοκιμαστούν όλοι σχεδόν οι συνδυασμοί. Τα μοναδικά προβλήματα που προβάλλουν πλέον είναι προβλήματα επαρκών ή ανεπαρκών πολιτικών μάνατζερ, ευφυών ή ανόητων αξιωματούχων και διαχειριστών. Η έννοια της ευθύνης χάνει πλέον κάθε ηθικοπολιτικό επίχρισμα, για να ταυτιστεί απλώς με την επαγγελματική ικανότητα του πολιτικού».

Ηθικοπολιτικό εντέλει το θέμα, και από μιαν άποψη πρωτίστως ηθικό. Έτσι κι αλλιώς, πολιτικά η βελόνα δείχνει προ πολλού ακροδεξιά. Αφού, συνεχίζει ο Σεβαστάκης,

«Η κατάργηση των πολιτικών συνόρων και η περιφρόνηση για τους συμβολισμούς εκτρέφει ακόμα περισσότερο τον πρωτόγονο αντικοινοβουλευτισμό και την ισοπέδωση».

Και ο αντικοινοβουλευτισμός και η ισοπέδωση, με τη σειρά τους, εκτρέφουν ακριβώς τον χρυσαυγίτικο νεοφασισμό.

Τον θέλει τον Τούρκο της η Ρεπούση!

«Η κυρία αυτή ίσως καταχαιρόταν αγκαλιά με τους φίλους της τους Τούρκους και πράγματι της είναι αδιανόητο να πεθάνει κάποιος, αν είχε τη μεγάλη τύχη να βιαστεί από έναν… Σουλεϊμάν!»

Ο λόγος για τη Μ. Ρεπούση και τον χορό του Ζαλόγγου. Της τα γράφει μια «πανεπιστημιακή συνταξιούχος» (!): «είναι αληθινό πέρα ώς πέρα γεγονός και [...] ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι δεν έγινε έτσι». Γιατί; «Για τον απλούστατο λόγο, [ότι] το ίδιο ακριβώς θα έκανα και εγώ. Θα έπεφτα από τον πιο ψηλό βράχο, [...] αν έβλεπα μπροστά μου βάρβαρους Τούρκους καβαλάρηδες να ορμάνε με λύσσα επάνω μου». Ενώ η Ρεπούση, «η παραμορφωμένη αυτή κυρά», πολύ θα ήθελε να βιαστεί από Τούρκο…

Αλλά ας όψονται οι «διασυνδέσεις» της, που «την έχουν στα υπουργεία τους –και δεν έχουν εμένα επί παραδείγματι», άντε, τον είπε τον καημό της η «πανεπιστημιακή συνταξιούχος» Βούλα Λαμπροπούλου. Μέσα από μια παραληρηματική επιστολή της. Που δημοσιεύτηκε! Στην Καθημερινή (26/6)! Την Καθημερινή όχι απλώς της πιο άγριας δεξιάς φάσης της, δικαίωμά της και δεν μας πέφτει λόγος, αλλά της πιο χυδαίας, του Φαήλου! Που στο τουίτερ του έγραφε ακριβώς σε κάποια που κάτι του σχολίασε: «θες το Σουδανό σου κι εσύ να στανιάρεις»…

Ε, εδώ μας πέφτει λόγος!