School-Tube vs Βουλή των εφήβων - Η «ανήκεστος» Αριστερά

(Εφημερίδα των συντακτών 13 Ιουλίου 2013)

School-Tube vs Βουλή των εφήβων

Τον έχετε δει τον περήφανο γονιό που βάζει το τσιγάρο στο στόμα του βλαστού του, μωρού ακόμα, και καταδιασκεδάζει με τα γουρλωμένα ματάκια και τις γκριμάτσες του, καθώς τον φαντασιώνεται ήδη άντρα. Έτσι καμαρώνουν οι πολιτικοί μας, και πρώτος ο εμπνευστής του θεσμού της Βουλής των εφήβων Απόστολος Κακλαμάνης, που βλέπουν τα νέα παιδιά να μικρομεγαλίζουν, αναπαράγοντας την ίδια ρητορεία και, αλίμονο, τις ίδιες μ’ εκείνους ιδέες, έως εθνικιστικές και ρατσιστικές ––εξασφάλιση πως ο χορός καλά κρατεί, ίδιοι μ’ εμάς θα γίνουν και οι έφηβοι βουλευτές, που είναι μάλιστα επιλεγμένοι απ’ τους δασκάλους τους, και όχι εκλεγμένοι απ’ τους συνομηλίκους τους.

Απέναντι σ’ αυτούς τους εφήβους κάποιοι άλλοι παρέλασαν πέρσι τέτοιον καιρό από τη ΝΕΤ, σε μια εξαιρετική σειρά εκπομπών, που πέρασε μάλλον απαρατήρητη, «School-Tube» την έλεγαν, και κατέγραφε την καθημερινότητα των εφήβων σε όλη την Ελλάδα.

Από κάποιο λύκειο στη Λευκάδα, δεν κράτησα δυστυχώς ονόματα, στην ερώτηση ποια θα ’ταν η πιο τρελή επιθυμία τους, είπε ένας:

«Να είμαι μέσα στη θάλασσα, να μπω μέσα και να μην ξαναβγώ, να αναπνέω μέσα στη θάλασσα –αν γινόταν αυτό, θα ’μπαινα και θα ’μενα εκεί, και θα ξέχναγα τον πάνω κόσμο», και μεγαλούργησε ένας άλλος:

«Νομίζω ότι απλά θα ’θελα ο κόσμος να είναι σαν τα παιδικά, έτσι ζωγραφισμένος, σβήνεις, ξαναγράφεις τον άνθρωπο, σβήνεις τα πόδια του, τα κάνεις πιο μεγάλα, σχεδιάζεις το τι θες να κάνεις, πού θες να πας, ένα τοπίο δικό σου…»

Έφηβοι και έφηβοι…

Η «ανήκεστος» Αριστερά

Ψυχροπολεμική εποχή, τώρα πίσω πίσω; Ο αντικομμουνισμός έδωσε τη θέση του σ’ έναν γενικότερο αντιαριστερισμό, που βάλλει κατά πάντων, έπειτα και από την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από τον Συνεταιρισμό Διαχείρισης της Κρίσης. Στον τοίχο έχει πια στηθεί γενικώς και αορίστως η Αριστερά, ουσιαστικά οτιδήποτε ξεφεύγει από τον αναστηλωμένο δικομματισμό, τη μειοψηφική οπωσδήποτε, σε απόλυτους αριθμούς και ποσοστά, Νέα Δημοκρατία και το μειοψηφικό νέτα σκέτα, στα όρια της ανυπαρξίας και οπωσδήποτε της πολιτικής ανυποληψίας, ΠΑΣΟΚ.

Ήρθε καιρός να πάρουν άλλα όνειρα εκδίκηση. Όλοι της γης οι άλλου τύπου κολασμένοι, που στέναζαν κάτω από την κυριαρχία, λέει, της Αριστεράς, θρέμματα, σχεδόν όλοι, το σχεδόν αστείο πια, ακριβώς της Αριστεράς, ντουφεκάνε τώρα με μανία δεξιά κι αριστερά ––κατά τη στερεότυπη έκφραση και μόνο: αλλιώς όχι δεξιά, ούτε ακροδεξιά δεν ντουφεκάνε, παρά μόνο όταν είναι για να εξισώσουν Ακροδεξιά και Αριστερά.

Δεν χρειαζόταν σοφία να προβλέψει κανείς πως, έτσι και στραβοπατήσει κάπου η ΔΗΜΑΡ, θα πάψουν αυτοστιγμεί οι αίνοι και οι ύμνοι για την υπεύθυνη Αριστερά, που θα δεχτεί όλα τα πυρά και τον οχετό που στόχο είχε ώς τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ ––και περιέργως (;) όχι λ.χ. το ΚΚΕ. Και ιδού, γύρισε ο διακόπτης, και η υπεύθυνη χρίστηκε αμέσως ανεύθυνη, ίσα κι όμοια με τον ΣΥΡΙΖΑ ––προς μέγιστη απελπισία της, πώς θα αποδείξει πως δεν έχει σχέση με τον Ξαποδώ, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

Όλο και περισσότερο, όλο και πιο απροκάλυπτα, από τις μεγάλες παραδοσιακά δημοκρατικές εφημερίδες ώς τα κάποτε «αντισυμβατικά» φρη πρες, λέξεις όπως «αριστερός» και «αριστερά» έγιναν πλέον κακέμφατες, σκέτες βρισιές, κουδούνα στον λαιμό των λεπρών, κίτρινο άστρο στο πέτο των υπανθρώπων, ορισμός της ίδιας της αμαρτίας! Και μάλιστα του προπατορικού αμαρτήματος, αφού η Αριστερά ευθύνεται έτσι κι αλλιώς για τα πάντα, για την εξαπανέκαθεν κακοδαιμονία της Παιδείας, όπως από παλιά έγραφαν διάφοροι, για όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο και βάλε, για την ίδια την κρίση και τη χρεοκοπία της χώρας, όπως διαβεβαίωσαν τώρα πρωθυπουργικά χείλη. Και η «παλαβή» Αριστερά, κατά την απολιτική, το ’χουμε χιλιοπεί, ορολογία που καθιερώθηκε από την Καθημερινή, βρήκε τη λόγια εκδοχή της, διόλου απρόσμενα, από την ίδια εφημερίδα: «ανήκεστος Αριστερά»!

Νόμος σχεδόν φυσικός, θα πείτε. Όσο δεξιότερα μετατοπίζεται το πάλαι ποτέ Κέντρο (δεν μιλάμε εδώ για την ακροδεξιότερη στροφή της Δεξιάς) τόσο θα εμφανίζει όλο και πιο ακραίο αριστερό το παραμικρότερο που του ξεφεύγει και του αντιστέκεται. Κυρίως που μαρτυρεί, με την ύπαρξή του και μόνο, τη δεξιά στροφή εκείνου. Θέμα στοιχειώδους αυτοπροστασίας, εντέλει. Εξού και η λυσσαλέα μάχη.