Πρετεντέρης, είναι και φαίνεται! - Για τον Πέτρο Μάρκαρη, παραπονεμένα λόγια

(Εφημερίδα των συντακτών 28 Δεκ. 2013)

Πρετεντέρης, είναι και φαίνεται!

Τρεις νίκες κατά της τρόικας, κι ας μην τον τσιγκουνευόμαστε τον καλό λόγο. Τα λέει όμως άλλος, καλύτερα από μας:

«Πρώτα είχαμε τον προϋπολογισμό, που χωρίς να συμφωνεί η τρόικα, ο προϋπολογισμός κατατέθηκε μονομερώς, δεύτερον αμυντικά συστήματα, και τρίτο τώρα οι πλειστηριασμοί, όπου η κυβέρνηση δεν αίρει την απαγόρευση των πλειστηριασμών, […] και κυρίως προστατεύει και τα μεσαία, όχι μόνο τα μικρά, αλλά και τα μεσαία νοικοκυριά. Αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό, και δείχνει και ένα πράγμα τελικά, ότι, όταν επιμείνεις και δεν κάνεις πίσω και διαπραγματευτείς σοβαρά, αρέσει δεν αρέσει στην τρόικα, αφρίζει ξαφρίζει, το τρώει [...].

»Αν είχαμε δείξει μια τέτοια στάση και όλα τα προηγούμενα χρόνια, κυρίως τον Μάιο του ’10, όταν μπήκαμε στο μνημόνιο, αν είχε υπάρξει τέτοιου τύπου διαπραγμάτευση τότε, νομίζω ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ ευνοϊκότερα στη συνέχεια».

Ας μην αρχίσουμε το παιχνίδι με τα μαντέματα, άλλωστε το καταλάβατε απ’ τον τίτλο: Γιάννης Πρετεντέρης (18/12).

Ο ίδιος που «κυρίως τον Μάιο του ’10» και έκτοτε συνέχεια έλεγε… Αλλά ούτε αυτό το παιχνίδι να τ’ αρχίσουμε. Κι όχι για να μην τάχα παρεκτραπούμε. Μα γιατί δεν θα βρούμε αντάξιά του λόγια και χαρακτηρισμούς.

Ας θυμηθούμε μόνο το πιο πρόσφατο, την κυνική ομολογία του πως ήξεραν, αυτός και οι όμοιοί του, ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, άρα η πολιτική που ακολουθούνταν για τη σωτηρία της χώρας ήταν λανθασμένη, δηλαδή επιζήμια για τη χώρα, όμως δεν μας το είπαν, λέει, γιατί θα ήταν επιζήμιο για τη χώρα!

Τι άλλος χαρακτηρισμός; Πρετεντέρης!

Για τον Πέτρο Μάρκαρη, παραπονεμένα λόγια

«Τι θα πεις τώρα στον νεαρό των Εξαρχείων για την πολιτική τάξη της χώρας; Πώς θα τον πείσεις να είναι συνετός, υπομονετικός, να μην οργίζεται, να μην καταφεύγει σε βίαιες ενέργειες, ότι υπάρχει κράτος δικαίου και ότι λειτουργεί;» Λόγια του Πέτρου Μάρκαρη στο ραδιόφωνο του «Αθήνα 9,84», με αφορμή την υπόθεση Λιάπη, όπως τα μετέφερε από μνήμης εδώ ο Τάσος Παππάς (22/12).

Δεκέμβριος 2008 - Δεκέμβριος 2013, ειλικρινά χαίρομαι που ακούω αυτά τα λόγια από τον Πέτρο Μάρκαρη, έστω έπειτα από πέντε ολόκληρα χρόνια. Και λέω «παραπονεμένα» τα δικά μου λόγια, γιατί ακριβώς από τον συγγραφέα και διανοούμενο της αριστεράς Πέτρο Μάρκαρη περίμενα την ίδια ακριβώς σκέψη-εξήγηση και το 2008. Όταν ήδη τότε έβγαιναν συνέχεια στο φως περιστατικά Λιάπηδων, π.χ. η βίλα του Μαγγίνα που είχε δηλωθεί σαν υπαίθρια καντίνα, πλάι στα πολυάριθμα περιστατικά σοβαρής ρεμούλας. Και άρα ήδη τότε δεν είχε τίποτα να πει κανείς στον «νεαρό των Εξαρχείων», τίποτα για να τον αποτρέψει λ.χ. από «βίαιες ενέργειες», ενέργειες ουσιαστικά απόγνωσης παρά μεθοδευμένες και ενταγμένες σε κάποια στρατηγική. Απόγνωσης που την ενέτεινε ώς έναν μεγάλο, πιστεύω, βαθμό η απουσία ακριβώς μιας τέτοιας εξήγησης (όχι δικαιολόγησης, αν τάχα πρέπει να το επαναλαμβάνουμε κάθε φορά αυτό)· και ίσα ίσα, στη θέση της όποιας εξήγησης, ερμηνείας, ανάλυσης, περίσσεψε η χλεύη απέναντι όχι μόνο στον «νεαρό των Εξαρχείων» αλλά συλλήβδην στα μόλις δεκαπεντάχρονα παιδιά. Όταν μάλιστα, μαζί με την έκπτωση του πολιτικού συστήματος και του κράτους δικαίου, έτυχε να βιώσουν και τη δραματική ούτως ή άλλως αφαίρεση της ζωής ενός συνομηλίκου τους –από το ίδιο το κράτος.

Και σ’ αυτή την εκστρατεία καταδίκης και μαζί κατειρώνευσης εναρκτήριο σάλπισμα είχε σταθεί η περιλάλητη διακήρυξη των τριών, Μάρκαρη-Δοξιάδη-Θεοδωρόπουλου, όπου η ιδεολογική ταυτότητα του πρεσβύτη συγγραφέα Μάρκαρη προσέδιδε προοδευτικό άλλοθι και κύρος σε δύο νεότερούς του συγγραφείς, με μιντιακή συν τοις άλλοις αίγλη και συντηρητικές γενικά θέσεις, από τη νεορθοδοξία του ενός ώς την ενόχληση του άλλου για την κατάργηση λ.χ. της καθαρεύουσας.

Και το προοδευτικό σήμα της πρόδρομης αυτής διακήρυξης έδωσε, πιστεύω, τον τόνο στην εν γένει πορεία των πραγμάτων, ειδικά όσον αφορά την άνευ όρων στήριξη μεγάλου μέρους των διανοουμένων και των ΜΜΕ στην επίσης προοδευτικού σήματος κυβέρνηση που κλήθηκε αμέσως μετά να διαχειριστεί την κρίση.

Τη συνέχεια την ξέρουμε, τη ζήσαμε όλοι, και δυστυχώς σε τίποτα δεν ωφελεί αν τάχα νιώθει τώρα κανείς να δικαιώνεται, βλέποντας τους πάσης φύσεως υποστηρικτές (και εντέλει διαχειριστές της κρίσης) να ανακαλύπτουν, να κατανοούν, να αναδιπλώνονται, να ανακαλούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, καληώρα ο ήρωας της διπλανής ιστορίας στη σημερινή στήλη.

Που αυτός κι αν είναι κακή παρέα, να σταθεί πλάι π.χ. στον Πέτρο Μάρκαρη.