Το νιούτσικο των ημερών - Πλυντήρια και πλυντήρια

(Εφημερίδα των Συντακτών 8 Μαρτίου 2014)
 

Το νιούτσικο των ημερών

«Κρέμασμα θέλουν όλοι οι πάνω απ’ τα 60, εγώ ο ίδιος θα τους κρεμάσω, γιατί αυτοί ψήφιζαν αυτούς που μας φέραν εδωπέρα, εγώ ήμουν μικρός και δεν ψήφιζα. Θα περπατάμε στον δρόμο, και κατευθείαν, μπουνιά στη μούρη!» Ωρυόταν μέσα στα αποδυτήρια του κολυμβητηρίου ο νεαρός γύρω στα 30, 30 κάτι, απευθυνόμενος σ’ έναν φίλο του. Δίστασα να παρέμβω σε μια ιδιωτική συζήτηση, που όμως γινόταν σε δημόσιο χώρο και στη διαπασών, χώρια που σκεφτόμουν ότι θα φαινόταν ίσως προσωπική αντίδραση, λόγω ηλικίας… Έτσι κι αλλιώς, πάντα εκ των υστέρων σου ’ρχεται η κατάλληλη ατάκα. Που εν προκειμένω θα ’ταν η απλή ερώτηση για την ηλικία του. Κι έπειτα, η επόμενη: Και τι ψήφισες πρόπερσι, σε δύο απανωτές εκλογές; και το 2009; και το 2007; και το 2004; και το 2000; ίσως και το 1996;

Δεν την έκανα τότε την ερώτηση αυτή. Θα την κάνω όμως τώρα στον όχι 30 κάτι, αλλά 50 ολοστρόγγυλα, Σταύρο Θεοδωράκη. Που αυτός, δεν μπορεί, σίγουρα θα το ξέρει ότι πολιτεύεται, όπως όλοι, και ιδίως όσοι έχουμε κάποια σχέση με δημόσια μέσα, εφημερίδες, τηλεόραση κτλ. Δεν μπορεί δηλαδή να παριστάνει τον άμωμο πολιτικά, ή να θεωρεί ότι πολιτική δράση είναι αποκλειστικά η θητεία σε κόμματα κτλ.

Δεν ξέρουμε πώς θα πολιτευτεί ο Σταύρος Θεοδωράκης. Ξέρουμε όμως πώς πολιτεύτηκε (π.χ. ξέπλυμα Μιχαλολιάκου, τώρα του Λιμενικού για το Φαρμακονήσι). Προπάντων, στο προκείμενο, ότι πολιτεύτηκε. Πρώτα στην τηλεόραση, έπειτα στο διαδίκτυο, με το Protagon, όπου οι συνεργάτες του συνιστούν ουσιαστικά ολόκληρο ψηφοδέλτιο. Καταρχήν με απ’ όλα, ενδεχομένως με πιο αυξημένη δόση σε νεοφιλελεύθερους δημοσιολογούντες, όπως κυρίως νεοφιλελεύθερα ήταν τα ελάχιστα πολιτικά που ψέλλιζε το αρχικό προσωπικό διάγγελμα («Ένας Τζήμερος με σακίδιο» έγραψε εύστοχα ο Δ. Παπανικολάου στο Unfollow).

Ιδεολογική ανεξιθρησκία, που λέμε, ιδεολογικό χυλό, που τρώμε. Ίδωμεν.

Πλυντήρια και πλυντήρια

Υπάρχουν λογής λογής πλυντήρια, άλλα με μειωμένο ωράριο, άλλα με πλήρες, άλλα με την ονομασία τους γραμμένη στην ταμπέλα φαρδιά πλατιά, άλλα με παραπλανητικές φίρμες (γι’ αυτό και πιο αποτελεσματικά –ή επικίνδυνα, όπως το δει κανείς), Θέμος, Τράγκας, Πρετεντέρης, Τρέμη, Μέγκα εν γένει, Πορτοσάλτε, Μπάμπης Παπαδημητρίου, Στέφανος Κασιμάτης, Μπογδάνος, Σκάι ή συγκρότημα Αλαφούζου εν γένει, Τατιάνα,  Χατζηνικολάου, αυτός με πολυπτυχίο, πλυντήριο για τους άλλους αλλά και για τον εαυτό του, τη μια να μοιράζει τα ιστορικά πονήματα του εθνικιστή Καργάκου, την άλλη τα Ματωμένα Χώματα της Διδώς Σωτηρίου, τη μια να σερβίρει Τράγκα, την άλλη «Ελληνοφρένεια», κι άλλοι, κι άλλοι…

Και είναι και τα πιο μικρά, τα πλυντηρίδια, όχι ακριβώς περιστασιακά, πάντως μικρά· μικρά, μα όχι περιορισμένων δυνατοτήτων, κι έτσι, από μιαν άποψη, από τα πιο επικίνδυνα κι αυτά. 

Γράφεις λόγου χάρη για θέματα άλλα, πως σε καλέσαν στη Βουλή, στην επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων, να μιλήσεις, καθότι συγγραφέας, για την πολιτική του βιβλίου. Κι εκεί, λέει, ήταν καμιά σαρανταριά βουλευτές, κι έπειτα από καμιά-δυο ώρες είχαν μείνει μόνο πέντε ή έξι, σκέτη αθλιότης: «Από τη γενικευμένη αδιαφορία ξεχώρισα μόνον την παρέμβαση του Άδ. Γεωργιάδη, ο οποίος όχι μόνον ήξερε το ζήτημα, αλλά είχε και πολιτική πρόταση» επισημαίνει ο συγγραφέας. Αθώα φαινομενικά φράση, όμως, έτσι λειψή που είναι, λευκαντικό πρώτης για τον Άδωνη. Γιατί, πολύ απλά, δεν νοείται να λες ότι ο Άδωνης «όχι μόνον ήξερε το ζήτημα, αλλά είχε και πολιτική πρόταση», χωρίς να υπενθυμίζεις, να τονίζεις, να λες, υποχρεωτικά, πως ο Άδωνης είναι εκδότης και τηλεπλασιέ βιβλίων, επαγγελματίας δηλαδή του βιβλίου. Τουλάχιστον ο Πάγκαλος, όταν αναγόρευε τον Άδωνη στον καλύτερο υπουργό ναυτιλίας που είχαμε ποτέ, σε κάτι αναφερόταν, σωστό ή όχι, κάτι πάντως πέρα από το απολύτως αυτονόητο.

Έπειτα, σε άλλο σημείο, γίνεται λόγος για τον Χρυσαυγίτη βουλευτή Αρβανίτη, «ο οποίος προσπαθούσε να δώσει τη δική του ερμηνεία στον ναζιστικό χαιρετισμό». Όμως, ο κ. Αρβανίτης «διαφέρει από τον σωματότυπο του μέσου Χρυσαυγίτη, και αν μη τι άλλο δεν κακοποιεί την ελληνική με τα διάφορα “εγέρθητω”, “αθρώποι” κλπ.»

Βρήκε να θαμπωθεί ο συγγραφέας μας, δηλωμένος νοσταλγός της καθαρεύουσας, από τα ξύλινα καθαρευουσιάνικα του Χρυσαυγίτη, που «δεν κακοποιεί την ελληνική» με τι; με το πάντως κοινότατο και προαιώνιο λάθος «εγέρθητω» (ή «εγέρθητος»), που μαρτυρεί ακριβώς πόσο ξένη προς το γλωσσικό αίσθημα υπήρξε ανέκαθεν η καθαρεύουσα, ή με τον κοινότατο λαϊκό τύπο «α(ν)θρώποι».

Εμ λαϊκό; Πιφ, έκανε ο συγγραφέας μας (Τάκης Θεοδωρόπουλος, Καθημερινή 2/3), και έτρεξε για παντεσπάνι.