Όψεις θεοκρατισμού - Μπαξές μεν, τσιφλίκι δε

(Εφημερίδα των συντακτών 22 Μαρτίου 2014)

Όψεις θεοκρατισμού

Παραμονή των αγίων Θεοδώρων, στο προαύλιο (σκέτο, φτάνει· ούτε στον «προαύλιο χώρο», ούτε στον «αύλιο χώρο») του Α΄ Νεκροταφείου έχει στηθεί εξέδρα με σημαίες και φοινικόκλαδα, έτσι όπως γίνεται (μόνο) για την Ανάσταση ή τα Θεοφάνια. Απόρησα, ρώτησα τον φύλακα, μου ’δωσε ένα τυπωμένο χαρτί, ο δήμαρχος Αθηναίων, έγραφε, μας προσκαλεί «στην καθιερωμένη ετήσια τελετή της Επιμνημόσυνης Δέησης υπέρ αναπαύσεως των Ψυχών των Νεκρών, που θα γίνει Σάββατο 8/3, 11 π.μ.» –έως και ώρα προσέλευσης όριζε.

Καλά, ας μην ψειρίσουμε την «τελετή της Δέησης», αλλά «καθιερωμένη ετήσια»; Όπου κι αν ρώτησα, έως και θεολόγους, κανείς δεν ήξερε άλλο από τα γνωστά ψυχοσάββατα, όπου την παραμονή στον εσπερινό, αλλά και στον σαββατιάτικο όρθρο, διαβάζουν τα κόλλυβα.

Ώστε το ’κανε αυτό –το πένθιμο!– ο Δήμος τελετή; Μπαίνω στο ίντερνετ, βρήκα μόνο κάτι για το 2012, παραγγελία για 4 δάφνινα στεφάνια, στολισμό του τάφου του Τρίτση, και 3 δίσκους κόλλυβα για τα 3 δημοτικά νεκροταφεία. Άραγε πάντα με εξέδρα; Και αν όντως πάντα, σημαίνει και πως το κρατάμε τέτοιο «έθιμο»; Και οικοδεσπότης που προσκαλεί ο δήμαρχος, και μάλιστα ο τωρινός, Συνήγορος κάποτε του Πολίτη;

Κι έπειτα, πώς συμβιβάζονται οι πανηγυρικές εξέδρες με κάποια μυστικότητα που περιβάλλει την «τελετή»; Απευθύνονται μόνο σε ειδικό κοινό;

Έχουν την αίσθηση τουλάχιστον του φαιδρού (γιατί του άτοπου και ασεβούς την αφήνω στην Εκκλησία, δικός της λογαριασμός); Μακάρι.

Μπαξές μεν, τσιφλίκι δε

Στο ιντερνετικό Protagon.gr, μπαξέ-τσιφλίκι τού δεν τον λένε Σταύρο, μόνο Σταύρο και κυρ Σταύρο και Αφέντη Τσουτσουλομύτη, καλλιεργούνται πάσης φύσεως άνθη. Όχι τυχαία: πάντα υπάρχει σχέδιο πίσω από τη λεγόμενη «πολυχρωμία», τον τάχαμου «πλουραλισμό»· έχουμε έτσι, εν προκειμένω, κάποιες αριστερές φωνές, μάλλον ξεκάρφωμα που λέμε, άλλοθι απέναντι στην αριθμητική υπεροχή των νεοφιλελεύθερων (στην καλύτερη περίπτωση) δεξιών. Ώστε όταν ο τσιφλικάς λέει με χαριτωμενιά ότι θα κλέψουν ιδέες και από τ’ αριστερά και από τα δεξιά, ξέρουμε πολύ καλά ότι θα μας φτάνουν τα δάχτυλα του ενός χεριού για τα αριστερά, θέλουμε όμως και των ποδιών για τα δεξιά.

Βέβαια ο μπαξές είναι ανοιχτός σε επισκέπτες, περιπατητές, που συζητούν και σχολιάζουν. Όμως δεν μπαίνει δα και όποιος όποιος: υπάρχει σεκιουριτάς, μπράβος, πόρτα, φέις κοντρόλ, ή, πώς αλλιώς το λέγαμε; λογοκρισία.

Τις μέρες αυτές ο Κωστής Παπαϊωάννου κατάγγειλε, στο μπλογκ του («Η δημοκρατία του protagon», antiphono.wordpress.com), δύο κρούσματα λογοκρισίας εις βάρος του: δύο φορές άφησε επωνύμως σχόλιο σε δύο διαφορετικά άρθρα, κανένα δεν μπήκε. Στέκομαι στο πρώτο περιστατικό, κυρίως για να δούμε ή να θυμηθούμε τα φυόμενα στον μπαξέ. Ο Τάκης Μίχας ενίσταται, γιατί να χαρακτηρίζεται η Χρυσή Αυγή «ναζί»:

«Το ερώτημα εδώ είναι γιατί χρησιμοποιείται αυτός ο ξένος όρος τη στιγμή που υπάρχει ένας ωραιότατος ελληνικός όρος για να αποδώσει το ίδιο φαινόμενο – δηλαδή, “εθνικοσοσιαλιστές”; Γιατί, λοιπόν, “ναζί” και όχι “εθνικοσοσιαλιστές”; Πρόκειται για μια τυχαία επιλογή; Ασφαλώς όχι! Η γενικευμένη χρήση του όρου “ναζί” και η εξαφάνιση του ελληνικού όρου “εθνικοσοσιαλιστές” εξυπηρετεί καίριες σκοπιμότητες του Kομιτάτου».

Και απάντησε ο Κ.Π.: «Δεν υπάρχουν έλληνες ναζί αλλά υπάρχουν έλληνες χαζί, κύριε. Διαβάστε τις τρεις τελευταίες φράσεις σας: “Δεν υπάρχουν δυνάμεις καταστολής. Υπάρχουν δυνάμεις ασφαλείας. Δεν υπάρχουν αντιεξουσιαστές. Υπάρχουν χούλιγκανς, δολοφόνοι και ληστές. Δεν υπάρχουν Έλληνες ναζί. Υπάρχουν Έλληνες εθνικοσοσιαλιστές”. Αν μου βρείτε σε τι διαφέρουν από δήλωση της ΧΑ μπορεί και να αποφύγετε να ανήκετε στη συμπαθή κατηγορία των ελλήνων χαζί…»

(Με την ευκαιρία θα ρωτήσω εγώ τον κ. Μίχα αν αντί για «κομμουνιστές» χρησιμοποιεί τον «ωραιότατο ελληνικό όρο» κοινωνιστές… Όμως οι γλωσσικές επιλογές ποτέ δεν είναι τυχαίες, το λέει και μόνος του!)

Το ενυπόγραφο, ξαναλέω, σχόλιο του Κ.Π. λογοκρίθηκε. Όπως κι ένα πρόσφατο, στο άρθρο του Τάσου Μελετόπουλου, «Θα κάνουμε τους Χρυσαυγίτες ήρωες;» (Λυπάμαι που δεν μπορώ να επεκταθώ και σ’ αυτό, διαβάστε το στο ωραίο «Αντίφωνο».)

Καμία έκπληξη, για μένα. Πόρτα είχα φάει κι εγώ στο τσιφλίκι, και μάλιστα όχι για άμεσα πολιτικό θέμα, όταν συνηγόρησα, επωνύμως κι εγώ, σε άρθρο της Βένας Γεωργακοπούλου για τον Απόστολο Διαμαντή, ο οποίος για πολλοστή φορά τα ’βαζε με τον Γιώργο Λούκο και το φεστιβάλ. (Είχα γράψει σχετικά, στο μπλογκ μου τότε κι εγώ: «Στη Δημοκρατία του Protagon.gr, ή Η ασυλία του κ.Διαμαντή».)

Με την ανωνυμογραφία λοιπόν μπορεί να βολεύεται ο για την ώρα Σταύρος και κυρ Σταύρος. Ώστε και να μαγειρεύει αναλόγως, μεγαλοεστιάτορας εξάλλου, για το Φαρμακονήσι, όπως πρόσφατα είδαμε, κι όπως επίσης πρόσφατα ακούσαμε μαρτυρίες για στημένες συνεντεύξεις του με ανήλικους κρατουμένους στις φυλακές Αυλώνα.

Αφέντης; Σεφ οπωσδήποτε.