Η δικτατορία της ανοησίας - Ο απρόσεχτος αναγνώστης

(Εφημερίδα των συντακτών 26 Ιουλίου 2014)

Η δικτατορία της ανοησίας

«Το πανεπιστήμιο όπως έχει καταντήσει εδώ, έπειτα από τριάντα χρόνια δικτατορίας της Αριστεράς στους χώρους του», και «[η] παλαβή Αριστερά που διαφεντεύει τη ζωή του πανεπιστημίου», βρόντηξε πάλι από ψηλά ο Στέφανος Κασιμάτης (Καθημερινή 20.7), προάγοντας την πολυπερπατημένη εσχάτως «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς» σε δικτατορία, νέτα σκέτα.

Όμως, γιά να σκεφτούμε εμείς λιγάκι, για λογαριασμό του Κασιμάτη και των ομοίων: η άποψη περί ηγεμονίας της Αριστεράς δεν είναι τόσο καινούρια όσο ο ουσιαστικά απολιτικός όρος «παλαβή Αριστερά»· όταν δηλαδή μιλούσαν και μιλούν για ηγεμονία της Αριστεράς, εννοούν την Αριστερά συλλήβδην, και φυσικά και το ΚΚΕ· όμως, από την άλλη, το ΚΚΕ το λιβανίζουν από καιρό οι ίδιοι, για να χτυπήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, που είναι εξάλλου και η «παλαβή Αριστερά», κατά τον περήφανο γεννήτορα του όρου (Πάσχο Μανδραβέλη, αν δεν απατώμαι). Άρα;

Ακόμα: ο χαρακτηρισμός «δικτατορία της Αριστεράς» πόσο μεγαλύτερη σχέση έχει με την Ιστορία και την πραγματικότητα από τον χαρακτηρισμό λ.χ. «χούντα» για τη σημερινή κυβέρνηση, που προκαλεί εγκεφαλικό στον Κασιμάτη και τους συν αυτώ;

Κι ακόμα: όταν κάποιοι τέτοιοι πάλι διακηρύσσουν τελευταία πως η καταστροφή της χώρας αρχίζει με τη μεταπολίτευση, άρα 40 χρόνια τώρα, τα 30 πώς ορίζονται; από την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία;

Ας αποφάσιζαν για όλα αυτά, να μας πουν· μόνο που γι’ αυτό απαιτείται και λίγη σκέψη, που δεν είναι, φοβούμαι, το φόρτε τους…

Ο απρόσεχτος αναγνώστης

Μοιάζει να ζούμε, απροσδόκητα πρώιμα, τη δύση του μπαμπινιωτισμού, έγραφα τελευταία εδώ (10.5), αναφερόμενος κυρίως στην τύχη της ορθογραφικής επανάστασης την οποία ευαγγελίστηκε ο Γ. Μπαμπινιώτης, που σύντομα αναδιπλώθηκε και στάθμευσε στα ασφαλή εδάφη της «σχολικής ορθογραφίας». Έτσι, έλεγα, θα ξεχαστούν πολεμικές και παλινωδίες, μαζί και ασύγγνωστες προχειρότητες, όσο τουλάχιστον δεν τις ανανεώνει ο ίδιος.

Από αυτή την άποψη χαρακτηριστική είχα βρει μια επιφυλλίδα του στο Βήμα (4.5), για «Ακούσματα της Μ. Εβδομάδος» που «εμπλούτισαν τη γλώσσα μας» κτλ., όπου ο επιδεικτικά και επιθετικά (με ανάλογου ύφους αρθρογραφία, εννοώ) θρησκευόμενος Μπαμπινιώτης συνέχεε αποκαθήλωση με έξοδο επιταφίου και παρέθετε, προφανώς από μνήμης, ελαφρά παραλλαγμένο, έναν σχετικό ύμνο.

Είχα πει πως θα συνεχίσω, μεσολάβησαν διάφορα επικαιρικά, ας τελειώσω λοιπόν με το εν λόγω άρθρο, όπου για άλλο ένα «άκουσμα της Μ. Εβδομάδος», το ο αποθανών δεδικαίωται, από την Προς Ρωμαίους του Παύλου, ο επιστήμων Μπαμπινιώτης αναπαράγει την τρέχουσα λαϊκή, δεισιδαιμονικής κυρίως καταγωγής, ερμηνεία: «αυτός που έχει πεθάνει δεν κρίνεται πια (αν ήταν καλός ή όχι, αν έπραξε σωστά ή όχι κ.λπ.) αλλά θεωρείται δικαιωμένος»!

Κι όμως, «μανιώδης αναγνώστης των κειμένων του Αποστόλου Παύλου, [...] θαυμαστής του λόγου, της σκέψης, της διδασκαλίας, του έργου του…» δήλωνε ο Γ. Μπαμπινιώτης (7.6.2006), όταν του απονεμήθηκε από τον Χριστόδουλο η ανώτατη διάκριση της Ελλαδικής Εκκλησίας, ο Χρυσούς Σταυρός του Αποστόλου Παύλου.

Αλλά πόσο ή πώς τον διάβασε τον Παύλο: Ο γαρ αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας, λέει ο Παύλος, δηλαδή, όπως ερμηνεύουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, κι όπως είχαμε ξαναδεί εδώ (5.3), αυτός που πέθανε, δεν μπορεί πια να αμαρτήσει, έτσι γλίτωσε από την αμαρτία: «Γιατί σ’ έναν που πέθανε, η αμαρτία δεν έχει πια καμιά εξουσία» είναι η επίσημη μετάφραση της Βιβλικής Εταιρείας.

Επιστήμη στο περίπου, θα έλεγα, πλάι στο «επιστήμη από μνήμης» που έγραφα, όταν αναφερόμουν στην παράθεση του ύμνου της Μ. Παρασκευής.

Αλλά εδώ φτάσαμε να μεταφέρεται από μνήμης ο Σολωμός… Όπου μάλιστα η μνήμη είναι ανερυθρίαστα ευπρεπιστική:

Σε άρθρο του στο Βήμα («Υπάρχει ιδανικός ομιλητής της γλώσσας;», 1.3), όπου διαφημίζει το Λεξικό των δυσκολιών και των λαθών στη χρήση της Ελληνικής, ο κ. Μπαμπινιώτης παραθέτει το περίφημο σολωμικό: μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα; «διορθώνοντάς» το, επί το λογιότερον: «μήγαρις πως έχω άλλο τι στον νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα»! Για το καινούριο λεξικό, όπου ανακυκλώνονται παλιές, προβληματικές και πάντως ξεπερασμένες θεωρίες, π.χ. για το σαν-ως, ενώ από την άλλη βαφτίζονται «δυσκολίες στη χρήση της Ελληνικής» θέματα ορθογραφικά από αυτά που δημιούργησε ο ίδιος και που ποτέ δεν απασχόλησαν ουσιαστικά την επιστημονική, και πολύ περισσότερο τη γλωσσική, κοινότητα, π.χ. «αγόρι ή αγώρι», έγραψε ήδη ο Ν. Σαραντάκος, στο ιστολόγιό του, απ’ όπου και αλίευσα την κακοποίηση Σολωμού, όπως την επισήμανε εκεί κάποια σχολιάστρια. Άνοιξα τότε το μεγάλο Λεξικό του Μπαμπινιώτη, και είδα άλλον πάλι Σολωμό: «μήγαρις έχω τίποτε άλλο στον νου μου πάρεξ…»

Εκτός κι αν κατέχει δικό του, μάλλον δικά του, διάφορα αυτόγραφα του ποιητή.

Διόλου απίθανο. Εδώ κατέχει δική του επιστημονική δεοντολογία.