Ο πολυμορφικός καθαρισμός και οι επαναστάτριες Κότες

(Εφημερίδα των συντακτών 22 Ιουν. 2019)

* Τα εισαγωγικά, λογοκριτής αισθημάτων. «Καλό ταξίδι Γιώργο. Καλό ταξίδι “παιδί” μου» τέλειωνε ο συγκινητικός αποχαιρετισμός του προπονητή στον αθλητή του, τον καρατέκα που πέθανε νεότατος, στα είκοσι τέσσερά του χρόνια.

Το έβλεπα  γραμμένο στην τηλεόραση και άκουγα τη φωνή ενός δημοσιογράφου να διαβάζει και να στέκεται λίγο στο γράμμα -π της λέξης «παιδί», να τονίζει κάπως τη λέξη, σε μια προσπάθεια δηλαδή να αποδώσει τα εισαγωγικά!

Που λέγαν τι τα εισαγωγικά; Ότι, αφού προπονητής, δεν είναι παιδί του ο νεκρός· μόνο οι γονείς μπορούν να τον λένε παιδί τους. Εξωφρενικό! Δεν πά’ ν’ αγαπάς κάποιον σαν παιδί σου, μπορεί και πιο πολύ κι από παιδί σου, όχι, δεν δικαιούσαι: εισαγωγικά, να φαίνεται καθαρά η «αλήθεια», να αποφευχθεί η «πλαστογραφία».

Αυτά σκεφτόμουν, έψαξα όμως στο ίντερνετ και είδα να αναπαράγεται παντού ο αποχαιρετισμός με τα εισαγωγικά, ώσπου οδηγήθηκα στο φέισμπουκ του προπονητή: τα είχε βάλει ο ίδιος τα εισαγωγικά.

Δεν αλλάζει τίποτα· ο προπονητής κατά κάποιον τρόπο αυτολογοκρίθηκε, ασύνειδα προφανώς, αφού κάμποσα χρόνια τώρα βλέπει κι αυτός παντού τα μοδάτα πλην λάθος εισαγωγικά, να φυλακίζουν την παραμικρή μεταφορά, να τη δαχτυλοδείχνουν:

«η κυβέρνηση αποφάσισε να κηρύξει τον “πόλεμο” στη φοροδιαφυγή», αλλά επειδή δεν είναι με όπλα και σπαθιά, μπαίνουν ξάφνου τα εισαγωγικά, μην τάχα πιστέψουμε ακριβώς πως είναι κανονικός πόλεμος· κι ενώ, από την άλλη, τα εισαγωγικά, σύμφωνα με τη δόλια τη γραμματική, θα ήταν εδώ μόνο για ειρωνεία: σιγά τον πόλεμο, σαν να ’λεγαν· ή

«Οι Ρουβίκωνες “χτύπησαν” και την αμερικανική πρεσβεία», λες κι έπιασαν και την κοπανούσαν, αλλά και «Οι Ρουβίκωνες “χτύπησαν” στην αμερικανική πρεσβεία», λες κι έπεσαν στο πεζοδρόμιο μπροστά της κι έγδαραν κάνα γόνατο.

Εξωφρενικό, ξαναλέω. Και λυπηρό στην περίπτωσή μας, όπου ο προφανώς συγκλονισμένος προπονητής θεώρησε, ασύνειδα πάντα, πως οφείλει να συμμορφωθεί με τον νέο καθαριστικό νόμο, και έτσι να λογοκρίνει τα αισθήματά του, μην πει παιδί του αυτό που δεν είναι αλλά το αισθάνεται παιδί του.

Τα κωμικοτραγικά του καθαρισμού.

* Ο οδοστρωτήρας της εβδομάδας. Όχι του Μητσοτάκη στα εργασιακά, όμως εξίσου σημαντικός: «Αυτό το περίφημο “me too” το οποίο ακούω και μου σηκώνεται η τρίχα είναι, για μένα που είμαι ακραία φεμινίστρια, ό,τι πιο εξευτελιστικό για τη γυναίκα».

Λόγια της Κάτιας Δανδουλάκη, σε συνέντευξη με αφορμή την εμφάνισή της στην Επίδαυρο (Βήμα 16/6).

Σίγουρα θα ξέρει η ακραία φεμινίστρια ποια είναι ακόμα σήμερα η θέση της γυναίκας, όχι μόνο στις χώρες του τρίτου κόσμου αλλά και στον προηγμένο τον δικό μας, π.χ. στη Γαλλία, φάρο της Ισότητας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου, όπου ανθεί τελευταία η γυναικοκτονία, φυσικά και στη δική μας χώρα,

όμως για την ακραία φεμινίστρια είναι άσχετα και ασύνδετα όλα αυτά, και το ανάθεμα πέφτει στις γυναίκες που «βγαίνουν και λένε, μετά από σαράντα χρόνια, αυτές τις αηδίες».

Από κοντά –και κιτρινίζοντας– η εφημερίδα που αφιέρωσε, στα καλλιτεχνικά βεβαίως, μία σελίδα στη θεατρική πορεία της κ. Δανδουλάκη, στην κάθοδό της για πρώτη φορά στην Επίδαυρο κτλ., επέλεξε να βάλει τίτλο: «Το “me too” είναι ό,τι πιο εξευτελιστικό για τη γυναίκα».

Όντως εξευτελιστικά για τη γυναίκα.

* Η γελοιότητα της δεκαετίας, και λίγο λέω. Κάτι Κ.Ο.Τ.Ε.Σ., κάτι «Καπνιστικές Ομάδες για την Τέχνη και την Εικαστική Συγκρότηση», «ελληνικό πολιτικό κόμμα, το οποίο πήρε μέρος στις βουλευτικές εκλογές του 2009», με πρόεδρό του τον Νίκο Λούβρο και «Ιδεολογία: Νομιμοποίηση του καπνίσματος, Αισθητική [!]», πάντα κατά τη Βικιπαίδεια,

αυτές λοιπόν οι Κ.Ο.Τ.Ε.Σ., τάχαμου αβανγκάρντ, αλλά της δεκαετίας του ’60, έπειτα από την επανάσταση που είχαν κηρύξει ενάντια στον «φασισμό» του αντικαπνιστικού νόμου, με διάφορες γραφικές εκδηλώσεις, πύρινα μανιφέστα και προσφυγές, κατεβαίνουν στις εκλογές, διά του πρόεδρου τους, μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ:

«Εθνική προσχώρηση: ΣΥ.ΡΙΖ.Α.» γράφουν, προφανώς οι ίδιοι/ες, στη Βικιπαίδεια (που ξάφνου εμφανίζεται ενημερωμένη ώς την τελευταία βδομάδα)!

Εθνική προσχώρηση λοιπόν, για την πανανθρώπινη τη λευτεριά, το τσάκισμα του φασισμού από τα μέσα –και πιο συγκεκριμένα από την Α΄ Αθηνών.

(Το θλιβερό είναι ότι μπροστά σ’ αυτήν τη συντριπτική γελοιότητα σιγούν οι πένες, μόνο και μόνο, υποθέτω, επειδή η σημαία του τσίρκου γράφει Ζήτω το Κάπνισμα!)

Αν μένει και σοβαρή πλευρά στην υπόθεση, πέρα από τη γελοιότητα δηλαδή καθαυτή των Κοτών (!), αναμένεται η «εθνική προσχώρηση» και κάποιου Κινήματος για την Κατάργηση του Ορίου Ταχύτητας κ.ο.κ.