Η Χριστίνα Λαμπίρη της έντυπης και «σοβαρής» δημοσιογραφίας

Η Χριστίνα Λαμπίρη; Ή η Νανά Παλαιτσάκη; Μπα, κάτι κάπως πιο σοβαρό, και προπαντός τσαχπίνικο, σπιρτόζο, σαν να ’κανε τάμα από μικρός, βόηθα, Μεγαλόχαρη, να γίνω Έλενα Ακρίτα! Μπα, η κατινιά είναι ακαταμάχητη. Ο Παπανώτας ίσως; Το βρήκα, ο Πυριόχος. Σηκωμένο φρύδι, ξινίλα, ανάλαφρη ειρωνεία, και με ολίγη από κουλτούρα, να ’μαστε μέσα στα πράγματα, όχι σαν τις άλλες πρωινομεσημεριανούδες, τις αστοιχείωτες!

διαβάστε τη συνέχεια:

Από καιρό ψάχνω το ακριβές αντίστοιχο, έτσι, για να ξεκινήσω από ’ναν τίτλο, δυσκολευόμουν πολύ να το βρω, ούτε και τώρα είμαι σίγουρος πως το βρήκα, ανεπανάληπτος, θα πείτε, ο δικός μας, πέρασε κι από Αριστερά βλέπεις, γράφει και σε σοβαρή εφημερίδα, ο λαϊκισμός κι η κατινιά πρέπει να έχουν ένδυμα βραδινό. Έτσι λοιπόν, δεν έβρισκα το πρότυπο, συν η απροθυμία μου να σπαταλήσω νεύρα και χρόνο σε τέτοια ανθυγιεινή εργασία, ολόκληρο ντοσιέ μού μαζεύτηκε στο μεταξύ, πάει, την έβαψα, έτσι και στρωθώ ποτέ, θα χρειαστώ βδομάδες… Άπαγε!

Αυτή την πρόγευση όμως δε θα τη στερήσω από τους αναγνώστες --στη χτεσινή Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, βλέπεις, το χτύπημα ήταν τριπλό: άρθρο στο τηλεοπτικό On off, άρθρο, το μόνιμο, στο Ε, συνέντευξη, μόνιμη κι αυτή θαρρώ, πάλι στο Ε.

Απ’ το On off, που δυστυχώς δεν υπάρχει ηλεκτρονικά, αντιγράφω, με λίγα δικά μου, μέσα σε αγκύλες, έτσι, για εκτόνωση στην πολλαπλή για μένα δοκιμασία, να τον διαβάζω πρώτα, να αντιγράφω έπειτα, και να ξαναματαδιαβάζω, πριν το ποστάρω:

Ο λόγος για το υπερθέαμα της τελετής έναρξης της Ολυμπιάδας* στο Πεκίνο, με τίτλο «Κάνανε τους Κινέζους… πορτατίφ», σκληρή κριτική για την εικόνα «ρωμαϊκών θριάμβων», όπου δε θα διαφωνήσω πάντως, όπως και με τα παρακάτω (πριν φτάσω στο ζουμί):

«Δεν είναι απολύτως θλιβερό» γράφει «να βλέπεις όλους αυτούς τους Κινέζους, που τους σπάνε τα κόκαλα από 3 ετών για να ισιώσουν και να υποταχτούν στον πρόεδρο τάδε, να παριστάνουν τα λαμπιόνια;» Και κατακρίνει εδώ κάποιον «μεταμοντέρνο Έλληνα καλλιτέχνη» [για όποιον παρακολουθεί τον δημοσιογράφο μας, ακόμα και το «μοντέρνος» αποτελεί βρισιά πρώτου μεγέθους, πόσο μάλλον το "μεταμοντέρνος"] που θαύμασε την τελετή και είπε πως οι άνθρωποι αυτοί «είναι το μέλλον!»

«Αν αυτοί είναι το μέλλον» τα παίρνει τώρα ο δικός μας, «τότε, συγγνώμην, αλλά αυτό το μέλλον δεν είναι διόλου ευχάριστο. Αν πρόκειται να γίνω λάμπα του Ζαν Γιμού ή του Παπαϊωάννου [όπα, στη μέση πια του άρθρου, τσουπ κι ο Παπαϊωάννου: ίδια την είδε την τελετή του ο δικός μας με την τελετή του Πεκίνου: πάσο, γούστα είναι αυτά –ή μάλλον αίσθηση, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον δικό μας, αφού πάντοτε, τα πάντα, αδιακρίτως, είναι απολύτως ισοπεδωμένα, κάτι σαν το βραδινό, κουτσομπολίστικο δελτίο του Σταρ: αλλά γι’ αυτά, δυστυχώς, χρειάζεται το εκτενές άρθρο· σταματώ λοιπόν, και συνεχίζω από κει που δε θέλει να γίνει λάμπα του Γιμού ή του Παπαϊωάννου, γιατί τότε, λέει:] καλύτερα να παραμείνω ως έχω. Με δυο πόδια. Η φρικτή αυτή εικόνα των χιλιάδων τυμπανιστών, μια εικόνα βγαλμένη από τις χειρότερες στιγμές του ναζισμού [μιλάει ο αριστερός εδώ· μωρέ μπας και τον αδικήσαμε;], πασπαλισμένη από δήθεν αθώα παιδάκια (άλλη μια ανατριχιαστική σύγχρονη ανοησία) [ναι, άλλη μια ανατριχιαστική ανοησία θα πω κι εγώ, για τους δικούς μου, προφανείς λόγους, και, ψύλλοι στ' άχυρα, θα ρωτήσω γιατί τάχα είναι "δήθεν αθώα" τα παιδάκια; τι του κάναν του δημοσιογράφου μας, ή μήπως επειδή είναι Κινεζόπουλα, είναι γονιδιακά "μη αθώα"; προτρέχω όμως, αυτά θα μας τα πει καλύτερα ο ίδιος παρακάτω], μας υπενθύμισε πως για το άτιμο το χρήμα [άτιμη κοινωνιολογία, παραγωγής Φίνος Φιλμς] οι άνθρωποι είναι ικανοί να γίνουν όχι τυμπανιστές και λαμπιόνια, αλλά ακόμα και κανονικά εργαλεία. Σκέτα σώματα. Χωρίς μυαλό, χωρίς σκέψη, χωρίς κανένα προσωπικό συναίσθημα».

Και βουτιά τώρα στο ζουμί, ώς να πνιγούμε:

«Ειδικώς όταν οι άνθρωποι αυτοί είναι Ασιάτες. Διότι το ’χουν στο ιστορικό τους γονίδιο αυτό το δεσποτικό οι Ασιάτες [μας τρυπάει τώρα τ' αφτιά με την τσιριχτή του τη φωνή ο Άδωνις Γεωργιάδης, ή ο Πλεύρης πατήρ, αν προτιμάτε]. Μας τα ’χει πει ωραία ο Αισχύλος, εξάλλου, στους Πέρσες του [συνεχίζει ο Πυριόχος μας, με την κουλτούρα του, που λέγαμε]. Πως, δηλαδή, από τότε αυτός ο μεγάλος πολιτισμός στηρίζεται στην υποταγή. Όχι στην ελευθερία. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά με τον δικό μας [ωχ, παρασοβάρεψε τώρα ο Λιακόπουλος]. Ο οποίος έφυγε μπροστά και έφτιαξε τον κόσμο. Αυτόν που έχουμε. Που δεν έχει τυμπανιστές, αλλά κανονικά άτομα».

Και σκουλήκια. Ή φίδια, θα ’λεγα, γιατί ο δικός μας είναι το φιδάκι ο Διαμαντής, λέω, με το αντάξιό του φτηνό λογοπαίγνιο, γιατί το παρασοβάρεψα κι εγώ, γιατί κανονικά θα ’πρεπε απλώς και μόνο να αναδημοσίευα, παναπεί να αντέγραφα, ασχολίαστα, τα όσα λαϊκίστικα και ξινισμένα κατινιάρικα μας μπουκώνει κάθε Κυριακή. Γιατί κι ο ρατσισμός, εν προκειμένω, είναι σοβαρή κατηγορία, εννοώ κατηγορία σοβαρής τάξεως. Και δε θα πεις τις πρωινομεσημεριανούδες ρατσίστριες και αντιδραστικές και εθνικίστριες, όσο κι αν είναι, όσο και αν η ανοησία κατά κανόνα εμπεριέχει, προϋποθέτει ή πάντως συναντά την αντίδραση, με τα παρεπόμενά της, εν προκειμένω τον εθνικισμό ή τον ρατσισμό.

Απόστολος Διαμαντής λοιπόν, να τον χαιρόμαστε, Ελευθεροτυπία, να τη χαιρόμαστε –που τη χαιρόμαστε, με την τετράδα, όπως έχω ξαναπεί, των εθνικά ανησύχων της, με αρχιερέα τον Στάθη της που θα μας σώσει απ’ την «Τουρκιά», όπως τη λέει, ας πάρει όμως τότε η δημοκρατική εφημερίδα κι άλλον έναν, να φτιάχνανε ομάδα μπάσκετ: θα το χαιρόμασταν πολύ περισσότερο.


ΥΓ. Κι αφού βούτηξα που βούτηξα στα σκατά, από τη χτεσινή πάλι Κυριακάτικη, από τη συνέντευξη του Θ. Βερέμη στο Ε, αντιγράφω δύο από τις ερωτήσεις του Διαμαντή μας, με έντονο τον κίνδυνο να δώσω εσφαλμένη εικόνα για το άτομο και το στιλ του, μ' όλα αυτά τα σοβαρά που διάλεξα να παραθέσω σήμερα:
(α) "Προφανώς, θα καταργηθούν και τα Θρησκευτικά. Τα ελληνικά γράμματα, όμως, βυζαντινά και νεότερα, είναι απολύτως συνδεδεμένα με την Εκκλησιαστική ιστορία. Κάνοντας τα Θρησκευτικά ιστορία των διαφόρων θρησκειών δεν αδυνατίζουμε την ελληνική εκπαίδευση;" Απαντάει ο Βερέμης, αλλά δε μασάει ο δικός μας:
(β) "Δεν υπάρχει στενός ιστορικός δεσμός ελληνισμού και χριστιανισμού; Πώς θα μάθουμε ελληνικά γράμματα; Σπουδάζοντας τον Βούδα;"
Καλή χώνεψη.


* και μια σημείωση άσχετη: πριν από καμιά δυο Κυριακές, ο Βηματοδότης, η τελευταία σελίδα του Βήματος με τα πολιτικά σχόλια, παρέδιδε παρεμπιπτόντως γλωσσικά μαθήματα σε κάποιον, δε θυμάμαι ποιον, που μίλησε για Ολυμπιάδα: τον επέπληξε λοιπόν ο Βηματοδότης και είπε να τον μάθει πως Ολυμπιάδα δεν είναι οι Ολυμπιακοί αγώνες αλλά το διάστημα ανάμεσα σε δύο τέτοιες διοργανώσεις. Πάλι δεν άνοιξαν λεξικό στη συντηρητικότερη ίσως γλωσσικά εφημερίδα, ούτε καν το ευαγγέλιό τους, τον Μπαμπινιώτη!