μνήμη Τάσου Χριστίδη (προσθήκη, "Τα Νέα", 4.1.10)

        μνήμη Τάσου Χριστίδη: μια μαυρισμένη ταμπέλα, ξανά!


πέντε χρόνια από το θάνατο του Τάσου Χριστίδη (26.12.2004), εμείς ξαναδιαβάζουμε το τελευταίο του κείμενο, που κατά τραγική σύμπτωση μοιάζει να συνιστά, όπως ξανάγραφα, την πνευματική διαθήκη του

                                          * * *

προσθήκη, Τα Νέα, 4 Ιανουαρίου 2010:

διαβάστε τη συνέχεια...

Mνήμη Τάσου Χριστίδη

Την επομένη των Χριστουγέννων συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια από τον ξαφνικό θάνατο του κορυφαίου γλωσσολόγου Τάσου Χριστίδη. Πέντε χρόνια που δεν έφταναν να τα γεμίσουν οι πολλές και ακριβές αναμνήσεις που μας άφησε, οι σκέψεις που μας κληροδότησε, τα βιβλία του: το Γλώσσα, πολιτική, πολιτισμός, και οι Όψεις της γλώσσας, σύντομα, αστραφτερά κείμενα, ιδεογλωσσικά μανιφέστα θα μπορούσα να πω, η θαυμαστά συνοπτική κι όμως πληρέστατη Ιστορία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, που δεν πρόλαβε να τη δει τυπωμένη, ή η μνημειώδης Ιστορία της ελληνικής γλώσσας την οποία επιμελήθηκε κ.ά.

Πέντε χρόνια μετά, παραμένουν πιο επίκαιρες παρά ποτέ οι παρεμβάσεις του στη γλωσσική μας πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που ελέγχεται, ζυγίζεται και μετριέται, ακόμα και στην απουσία του ίδιου, από το μότο-οδηγό όλης του της σκέψης και του έργου, ότι δεν νοείται να μιλάει κάποιος για τη γλώσσα χωρίς να μιλάει για την κοινωνία, αφού τα γλωσσικά φαινόμενα αντανακλούν κοινωνικά φαινόμενα και κοινωνικές σχέσεις.

Μια μαυρισμένη ταμπέλα

Πέντε χρόνια μετά, στη γενέτειρά του τη Θεσσαλονίκη μια μαυρισμένη ταμπέλα έμεινε να θυμίζει την εγρήγορη μαχητική παρουσία του στην κοινωνική και επιστημονική ζωή του τόπου. Με άλλα λόγια, η μαχητική παρουσία του μοιάζει να προκάλεσε το μαύρισμα της ταμπέλας του δρόμου που φέρει το όνομά του.

Οδός Τάσου Χριστίδη ονομάστηκε πριν από ένα-ενάμιση χρόνο ένας δρόμος στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης. Δεν πρόλαβε να στηθεί η ταμπέλα, κάποιος την κάλυψε με μαύρη μπογιά. Δεύτερη ταμπέλα, το ίδιο. Τρίτη ταμπέλα, πιο πρόσφατα: «Καθηγητού [!] Αναστασίου Φοίβου Χριστίδη» έγραφε τώρα, μαυρίστηκε κι αυτή.

Έτσι κι αλλιώς, «οδός Χριστίδη» ονομάστηκε το τελευταίο κομμάτι της οδού Σταδίου, ένα μικρό κομμάτι που αφορά ένα σπίτι όλο κι όλο, κι έπειτα ερημιά. Ποιος ν’ ανεβαίνει τώρα στα όρη, στ’ άγρια βουνά να μαυρίζει ειδικά την ταμπέλα με το όνομα του Χριστίδη, άγνωστο.

Κύριε δήμαρχε Πανοράματος, τόση τιμή, ένα κομματάκι δρόμος και με τέτοια γειτονία, αφού πιο πριν στον ίδιο δρόμο μένει ο βουλευτής του Λάος Κυριάκος Βελόπουλος, ας έλειπε. Μπορεί κι ο ίδιος ο νεκρός, λίγο η οργή, λίγο το πλούσιο χιούμορ που τον διέκρινε, μπορεί λέω να σηκώνεται κι ο ίδιος να τη σβήνει.

Όμως, γιά φαντάσου: μνήμη Τάσου Χριστίδη, μια μαυρισμένη ταμπέλα.