τα κιτς δεν είναι αλλιώς πιο άθλια;

«Όποιος ομιλεί άθλια, σκέφτεται και άθλια» αποφαίνεται ένας αδυσώπητος κριτής του λόγου των κυβερνώντων, σε άρθρο του με τίτλο «Λέσχη αθλίων ελληνικών» (Ελευθεροτυπία 30.10.10).

Οπότε, και όποιος ομιλεί κιτς, σκέφτεται κιτς;

Κι αν τάχα ήταν να διαλέξουμε, τι θα διαλέγαμε; Τα «άθλια ελληνικά» των κυβερνώντων, δηλαδή, σύμφωνα με τα δύο όλα κι όλα παραδείγματα που μας δίνει ο τιμητής, (α) τις όντως ακατάληπτες «δάνειες δυνάμεις» που απειλούν την «ανεξαρτησία της χώρας μας», και (β) την «επανάκτηση αξιοπρέπειας», όπου ακατάληπτη είναι η επισήμανση, μια και λάθος εδώ δεν υπάρχει;

Ή τα κιτς του τιμητή, όπως η «θαυμάσια αιωνιοτυπία τού πλέκειν και πίειν τον καφέ», «η αγλαΐα της διαιωνιότητας του γαλανού», «το ισχνέγχυλον του βίου», ο «αιγλήεις και συμπαντικός» αττικός ουρανός, «τα κενάκαινα [που] λοιδορούνται», ο «τερψιψυχόνους» εαυτός που «περιδινίζεται» κ.ά. κ.ά.;


ΥΓ. Όπου κριτής και τιμητής, διάβαζε Γ. Σταματόπουλος