Η απόγνωση, η υποκρισία, η βεντέτα - Η μπαμπινιώτειος ορθογραφία - Οι 32
Τα Νέα, 11 Ιουνίου 2011
Πολιτικοί απαξιώνουν οι μεν τους δε, δημοσιογράφοι ευτελίζουν πολιτικούς στην τηλεόραση, την εκτροπή θα τη φέρει η μούντζα των αγανακτισμένων;
Ο καθένας εστιάζει στο ετερόκλητο πλήθος όπου το βρίσκει προσφορότερο ιδεολογικά, ενώ, το κυριότερο, ελάχιστοι θέλησαν να καταλάβουν πως η δυναμική του γεγονότος είναι το ίδιο το γεγονός
το πλήρες κείμενο:
Η απόγνωση, η υποκρισία, η βεντέτα
Περνούν οι μέρες με τους «αγανακτισμένους» στις πλατείες, μεγαλώνει σταθερά ο αριθμός τους στα κυριακάτικα «ραντεβού», ξεπέρασαν τους 150.000 τις προάλλες.
Λίγο οι νηφαλιότερες εκτιμήσεις, περισσότερο ίσως η διάρκεια του φαινομένου και το μέγεθος, έκαναν να μπει σωφρόνως (διάβαζε: καιροσκοπικώς) στο ψυγείο η μεμψιμοιρία, που συχνότατα πήρε τη μορφή ιερής οργής. Οργής για τους «αγανακτισμένους», που σάμπως δεν είναι, λέει, οι ίδιοι που ψήφιζαν αυτούς τους οποίους τώρα μουντζώνουν, και τους παρακαλούσαν για διορισμό, και τώρα που βρέθηκαν άνεργοι ή με πετσοκομμένες αποδοχές θα έκαναν, λέει, τα πάντα για να ξαναπροσληφθούν κάπου χατιρικά, και εν ολίγοις αγανακτούν γιατί δεν έχουν οι πολιτικοί άλλα λεφτά, να τα φάνε πάλι μαζί!
Πλάι σ’ αυτή την κοινωνιολογούσα μήνιν, υπάρχει και η ακραιφνώς πολιτικοϊδεολογική, ότι δεν λένε τίποτα καινούριο οι «αγανακτισμένοι», ούτε προτείνουν λύσεις, και βαράν τις κατσαρόλες, που έφεραν τη δικτατορία στη Χιλή, και άκουσον άκουσον μουντζώνουν («η μούντζα είναι η χυδαιότερη των χειρονομιών», έγραψε κατασκανδαλισμένος συγγραφέας!), απαξιώνοντας πολιτικούς, θεσμούς και δημοκρατία, και στρώνοντας, λέει, το χαλί για εκτροπές!
Λίγοι αναγνώρισαν το προφανές και αναπόφευκτο, πόσο ετερόκλητο είναι το πλήθος, με τη γνωστή πια διάκριση σε «πάνω πλατεία», με τις μούντζες, και σε «κάτω», με την αυτοοργάνωση, και ακόμα λιγότεροι κατάλαβαν πως η δυναμική του γεγονότος είναι το ίδιο το γεγονός.
Εν πάση περιπτώσει, ο διαχωρισμός σε πρόβατα και σε ερίφια έφερε τις θωπείες προς τους φιλειρηνικούς διαδηλωτές, σαν μέτρο αντικειμενικότητας που επιτρέπει ακριβώς τη στηλίτευση των «ταραξιών».
Προφανώς και δεν ανήκω ιδεολογικά στην «πάνω» πλατεία, ούτε θεωρώ τη μούντζα πολιτική πράξη. Όμως, τι πολιτική μπορεί να είναι τώρα απ’ τη μεριά μας ο εσαεί στιγματισμός αυτού που διορίστηκε με μέσο, στην κατά τα άλλα αξιοκρατική μας κοινωνία, η άρνησή μας, παραπέρα, να αναγνωρίσουμε το δικαίωμά του στην απόγνωση, ιδίως αν ψήφισε –όπως και λογικά θα ψήφισε– «αυτούς τους οποίους μουντζώνει», και έτσι «δεν δικαιούται διά να ομιλεί».
Κατά τα άλλα, και για να πάμε στην ουσία, οι ίδιοι οι πολιτικοί απαξιώνουν οι μεν τους δε, με τη μεγαλύτερη ωμότητα, ενώ παράλληλα απαξιώνουν οι ίδιοι και γελοιοποιούν θεσμούς, κοινοβούλιο και κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Δημοσιογράφοι, διανοούμενοι, αναλυτές, απαξιώνουν επίσης οι μεν τους δε, και προπάντων, εννοείται, τους πολιτικούς, ενώ ειδικά οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι τούς προπηλακίζουν, με τον ωμότερο πάλι τρόπο.
Όμως το ίδιο «δικαίωμα» δεν αναγνωρίζεται στο πόπολο.
Το θέμα φυσικά δεν είναι ότι δεν οφείλουμε να καταδικάσουμε, όταν η αποδοκιμασία παίρνει μορφές ακραίες· είναι όμως άλλο η καταδίκη και άλλο η τάχα κατάπληξη, και από κει η ηθική αγανάκτηση· οπότε, στη λογική του φαύλου κύκλου, υπερβάλλουμε σε απαξιωτικούς κτλ. χαρακτηρισμούς, ώστε την επόμενη φορά οι αντιδράσεις αυτών που δεν έχουν επιτέλους μέσο όπως εμείς να εκφραστούν να είναι ακόμη αγριότερες –και απέναντι σ’ εμάς, φυσικά. Βεντέτα!
σήματα
Η μπαμπινιώτειος ορθογραφία
Στη στήλη «Μ’ αρέσει / Δεν μ’ αρέσει» του ΒΗΜagazino (29/5) κάποια συντάκτρια ενθουσιάζεται «που το Μικρό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του Γ. Μπαμπινιώτη διατίθεται και για iPhone. Όχι άλλα ανορθόγραφα SMS».
Άντε να της στείλει τώρα η φίλη της ορθογραφημένο αλά Μπαμπινιώτη SMS, πως πήγαν για ψάρι με μια φιλαινάδα της και με το αγώρι της, και πήραν γώπες και τσιππούρα, κι έπειτα γρανίτα ρωδάκινο… Και το μαγαζί ήταν φύσκα, κι όπως ήταν στρυμωγμένη, γρατζουνίστηκε και της έδωσαν ένα τσηρώτο…, κτλ. κτλ.
Και οι 32
Το κείμενο των 32, αν διαβάζω σωστά, λέει δύο πράγματα: το ένα, βασικότατο, πως δεν υπάρχει λύση έξω από την Ευρώπη, κάτι που θα το συνυπέγραφαν πολλοί· το άλλο, ότι δεν υπάρχει λύση άλλη από το μνημόνιο, κάτι ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο, ακόμα και από το χώρο του ΠΑΣΟΚ.
Όπως και να ’ναι, μια τέτοια σημαντική πρωτοβουλία, από τη στιγμή που δεν προέρχεται από συγκροτημένη ομάδα, γεννά ερωτηματικά για τον εξαιρετικά περιορισμένο και διόλου αντιπροσωπευτικό αριθμό των υπογραφών που μας τη συστήνουν. Εύλογα σκέφτεται κανείς, κορυφαία ονόματα των γραμμάτων και των τεχνών λ.χ. αρνήθηκαν να υπογράψουν; ή δεν τους ζητήθηκε καν; και γιατί; Και από τους 10-12 όλους κι όλους, μόνος μουσικός ο Σαββόπουλος –αυτός μαζί με τους ευρωπαϊστές; Κι από τον κινηματογράφο, μόνο ο Μπουλμέτης; Κι απ’ τους εικαστικούς, μόνο Κουνέλης και Φασιανός;
Και ποιανού χώρου ή τάσης εκφραστής είναι π.χ. η Αθηνά Κακούρη, που την επομένη βγήκε στη ΝΕΤ να δηλώσει εμφατικά, δύο φορές, πως «το ’40 είχαμε αρίστη ηγεσία», εννοώντας φυσικά τον Μεταξά;
