Οι Ατενίστας και ο Τζουλιάνι, Ο λάλος Αγγελόπουλος
Τα Νέα, 4 Ιουνίου 2011
Η μηδενική ανοχή, απ’ ό,τι μας έμαθε ο Τζουλιάνι, ή τόσες δικτατορίες, δεν πάει μόνη της, χωρίς υπέρμετρη αστυνομική αυθαιρεσία
Οι Ατενίστας και ο Τζουλιάνι
Τους Ατενίστας τους πρωτάκουσα όταν γέμισαν ολόκληρη την πλατεία Κοτζιά με κεράκια, παραμονή των δημοτικών εκλογών, κι έπειτα πήραν με τα όργανα τους δρόμους, τους επίφοβους δρόμους του εμπορικού κέντρου, ξυπνώντας τα σκοτεινά κτίρια και τους μετανάστες, που έβγαιναν κατάπληκτοι σε παράθυρα και μπαλκόνια και χαιρετούσαν τους παράξενους γιορταστές. Είδα φωτογραφίες από τη βραδιά αυτή, διάβασα τα σχετικά, και σαν να ζήλεψα.
διαβάστε τη συνέχεια...
Και πήγα στο επόμενο ραντεβού, ένα βράδυ στην Ομόνοια. Διστακτικά, λόγω ηλικίας, αλλά και ελαφρά καχύποπτος, καθώς είχα στο μεταξύ τον Δημήτρη να με πιλατεύει, πως είναι μάλλον μαζί κι εκείνη η κατασκευαστική εταιρεία που έχει καταγγελθεί για gentrification («εξευγενισμός»), το παιχνίδι όπου πρώτα υποβοηθάς με κάποιον τρόπο την υποβάθμιση μιας περιοχής, αγοράζεις έπειτα κοψοχρονιά παλιά σπίτια, τα φτιάχνεις και τα μοσχοπουλάς, διώχνεις δηλαδή παλιούς κατοίκους χαμηλών εισοδημάτων και προσελκύεις φραγκάτους κτλ.
Στην Ομόνοια μας τα χάλασε η βροχή, ξεκίνησε μια ξεδοντιασμένη πορεία χωρίς τα μεγαλεία της άλλης φοράς, σφυρίχτρες μόνο, κοιτούσαν περίεργοι οι μετανάστες, το σφύριγμα είναι αγριευτικό πράμα, συνδεδεμένο κυρίως με αποδοκιμασία, σχεδόν ο ίδιος ένιωθα να με σφυρίζουν, σε λίγο έφυγα. Ο Δημήτρης, αφού με έπρηξε εμένα καλά καλά, πήγε, άνετος και ωραίος. Πιο κάτω ήταν όμορφα, μου είπε, και οι μετανάστες το καταχάρηκαν. Μακάρι.
Από τότε παρακολουθώ με ενδιαφέρον τη δράση τους. Ξεμπαζώνουν οικόπεδα και τα φυτεύουν, καθαρίζουν πεζοδρόμια, προσόψεις κτιρίων, τις βάφουν, κ.ά. Παρακολουθώ και τον αντίλογο, κυρίως τους κατηγορούν σαν απολιτίκ. Εντάξει, σκέφτομαι, αλλά δεν είναι απαραίτητο να τραβάνε όλοι για την επανάσταση, υπάρχουν και κινήσεις με μετριοπαθείς στόχους –και λίγη καθαριότητα καλό πράμα είναι. Όσο μπορούν να κρατηθούν εκτός πολιτικής τέτοιες πολυσυλλεκτικές κινήσεις, όσο δεν φτάνουν, εννοώ, στα όριά τους, εκεί που η απολιτική ή μη πολιτική στάση εξαλλάσσεται αναπόφευκτα σε πολιτική.
Έτσι, με σκεπτικισμό είδα τον περασμένο μήνα, στο περιοδικό LifO, άρθρο τους για την αποτελεσματικότητα του περιβόητου Τζουλιάνι, του πρώην δημάρχου της Νέας Υόρκης, που με το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» μείωσε την εγκληματικότητα. Τα κατάφερε, λέει, κυρίως με την καθαριότητα, αντικαθιστώντας τα σπασμένα τζάμια στο μετρό και συλλαμβάνοντας όσους κατουρούσαν στο δρόμο. Και έτσι έγινε. Έλειψαν μόνο από το άρθρο η αναφορά στην κατακόρυφη αύξηση της αστυνομικής αυθαιρεσίας, οι συλλήψεις και βασανισμοί αθώων, οι πυροβολισμοί εναντίον αόπλων, μαύρων βεβαίως και μεταναστών.
Όπως έλειψαν και από ανάλογο άρθρο την περασμένη Κυριακή στην Καθημερινή (29/5), με την υπογραφή του εμπνευστή των Ατενίστας, και τίτλο «Πώς ο Τζουλιάνι εξημέρωσε τη Νέα Υόρκη».
Εγώ έτσι φοβάμαι.
σήματα
ο λάλος Αγγελόπουλος
Δύο ολόκληρες σελίδες έδωσε η Ελευθεροτυπία (28/5) σε καλλιτέχνες, να πουν τη γνώμη τους για το μεταναστευτικό, «με αφορμή την πρόταση του Διονύση Σαββόπουλου “να μεταφερθούν οι παράνομοι μετανάστες σε μισοαφημένα νησιά ή χωριά, για να καλλιεργήσουν τη γη και να ζήσουν με τη βοήθεια του ΟΗΕ”».
Και απάντησαν, που σημαίνει δέχτηκαν να εκτεθούν, σ’ ένα τόσο περίπλοκο και ακανθώδες θέμα, ο σκηνοθέτης Βασίλης Παπαβασιλείου, ο ηθοποιός Αντώνης Καφετζόπουλος, ο συνθέτης Γιάννης Αγγελάκας κ.ά. –ενώ ειδικά ο σκηνοθέτης Γιώργος Κόρρας, κάτοικος μάλιστα πλατείας Αττικής, δηλώνει: «Κινδύνευσα τρεις φορές, αλλά από Έλληνες», Χρυσαυγίτες, όπως περιγράφει εν εκτάσει.
Πρώτος πρώτος σ’ αυτό το δισέλιδο μπαίνει ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Που απάντησε με δύο φράσεις:
«Έχει πέσει πολλή δημαγωγία γι’ αυτό το ζήτημα. Όσα έχω να πω για τη σημερινή πραγματικότητα εντοπίζονται στο θέμα της επόμενης ταινίας μου».
Δηλαδή δεν απάντησε. Είπε να περιμένουμε, το θέμα της επόμενης ταινίας…
Ούτε καν ιταμό. Αχαρακτήριστο.
Και θυμήθηκα κάποια παλιά συνέντευξή του, σε ιταλική εφημερίδα αν δε γελιέμαι, όπου δηλώνει πως δεν παράγει πια οράματα η αριστερά στην Ελλάδα!
Μα ποια αριστερά, είχα μείνει τότε ενεός, αν όχι ο Αγγελόπουλος; Ποιος τα παράγει τα οράματα, ο Περισσός; η Κουμουνδούρου; ο Μαΐλης; ποιος;
Η μηδενική ανοχή, απ’ ό,τι μας έμαθε ο Τζουλιάνι, ή τόσες δικτατορίες, δεν πάει μόνη της, χωρίς υπέρμετρη αστυνομική αυθαιρεσίαΟι Ατενίστας και ο Τζουλιάνι
Τους Ατενίστας τους πρωτάκουσα όταν γέμισαν ολόκληρη την πλατεία Κοτζιά με κεράκια, παραμονή των δημοτικών εκλογών, κι έπειτα πήραν με τα όργανα τους δρόμους, τους επίφοβους δρόμους του εμπορικού κέντρου, ξυπνώντας τα σκοτεινά κτίρια και τους μετανάστες, που έβγαιναν κατάπληκτοι σε παράθυρα και μπαλκόνια και χαιρετούσαν τους παράξενους γιορταστές. Είδα φωτογραφίες από τη βραδιά αυτή, διάβασα τα σχετικά, και σαν να ζήλεψα.
διαβάστε τη συνέχεια...
Και πήγα στο επόμενο ραντεβού, ένα βράδυ στην Ομόνοια. Διστακτικά, λόγω ηλικίας, αλλά και ελαφρά καχύποπτος, καθώς είχα στο μεταξύ τον Δημήτρη να με πιλατεύει, πως είναι μάλλον μαζί κι εκείνη η κατασκευαστική εταιρεία που έχει καταγγελθεί για gentrification («εξευγενισμός»), το παιχνίδι όπου πρώτα υποβοηθάς με κάποιον τρόπο την υποβάθμιση μιας περιοχής, αγοράζεις έπειτα κοψοχρονιά παλιά σπίτια, τα φτιάχνεις και τα μοσχοπουλάς, διώχνεις δηλαδή παλιούς κατοίκους χαμηλών εισοδημάτων και προσελκύεις φραγκάτους κτλ.
Στην Ομόνοια μας τα χάλασε η βροχή, ξεκίνησε μια ξεδοντιασμένη πορεία χωρίς τα μεγαλεία της άλλης φοράς, σφυρίχτρες μόνο, κοιτούσαν περίεργοι οι μετανάστες, το σφύριγμα είναι αγριευτικό πράμα, συνδεδεμένο κυρίως με αποδοκιμασία, σχεδόν ο ίδιος ένιωθα να με σφυρίζουν, σε λίγο έφυγα. Ο Δημήτρης, αφού με έπρηξε εμένα καλά καλά, πήγε, άνετος και ωραίος. Πιο κάτω ήταν όμορφα, μου είπε, και οι μετανάστες το καταχάρηκαν. Μακάρι.
Από τότε παρακολουθώ με ενδιαφέρον τη δράση τους. Ξεμπαζώνουν οικόπεδα και τα φυτεύουν, καθαρίζουν πεζοδρόμια, προσόψεις κτιρίων, τις βάφουν, κ.ά. Παρακολουθώ και τον αντίλογο, κυρίως τους κατηγορούν σαν απολιτίκ. Εντάξει, σκέφτομαι, αλλά δεν είναι απαραίτητο να τραβάνε όλοι για την επανάσταση, υπάρχουν και κινήσεις με μετριοπαθείς στόχους –και λίγη καθαριότητα καλό πράμα είναι. Όσο μπορούν να κρατηθούν εκτός πολιτικής τέτοιες πολυσυλλεκτικές κινήσεις, όσο δεν φτάνουν, εννοώ, στα όριά τους, εκεί που η απολιτική ή μη πολιτική στάση εξαλλάσσεται αναπόφευκτα σε πολιτική.
Έτσι, με σκεπτικισμό είδα τον περασμένο μήνα, στο περιοδικό LifO, άρθρο τους για την αποτελεσματικότητα του περιβόητου Τζουλιάνι, του πρώην δημάρχου της Νέας Υόρκης, που με το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» μείωσε την εγκληματικότητα. Τα κατάφερε, λέει, κυρίως με την καθαριότητα, αντικαθιστώντας τα σπασμένα τζάμια στο μετρό και συλλαμβάνοντας όσους κατουρούσαν στο δρόμο. Και έτσι έγινε. Έλειψαν μόνο από το άρθρο η αναφορά στην κατακόρυφη αύξηση της αστυνομικής αυθαιρεσίας, οι συλλήψεις και βασανισμοί αθώων, οι πυροβολισμοί εναντίον αόπλων, μαύρων βεβαίως και μεταναστών.
Όπως έλειψαν και από ανάλογο άρθρο την περασμένη Κυριακή στην Καθημερινή (29/5), με την υπογραφή του εμπνευστή των Ατενίστας, και τίτλο «Πώς ο Τζουλιάνι εξημέρωσε τη Νέα Υόρκη».
Εγώ έτσι φοβάμαι.
σήματα
ο λάλος Αγγελόπουλος
Δύο ολόκληρες σελίδες έδωσε η Ελευθεροτυπία (28/5) σε καλλιτέχνες, να πουν τη γνώμη τους για το μεταναστευτικό, «με αφορμή την πρόταση του Διονύση Σαββόπουλου “να μεταφερθούν οι παράνομοι μετανάστες σε μισοαφημένα νησιά ή χωριά, για να καλλιεργήσουν τη γη και να ζήσουν με τη βοήθεια του ΟΗΕ”».
Και απάντησαν, που σημαίνει δέχτηκαν να εκτεθούν, σ’ ένα τόσο περίπλοκο και ακανθώδες θέμα, ο σκηνοθέτης Βασίλης Παπαβασιλείου, ο ηθοποιός Αντώνης Καφετζόπουλος, ο συνθέτης Γιάννης Αγγελάκας κ.ά. –ενώ ειδικά ο σκηνοθέτης Γιώργος Κόρρας, κάτοικος μάλιστα πλατείας Αττικής, δηλώνει: «Κινδύνευσα τρεις φορές, αλλά από Έλληνες», Χρυσαυγίτες, όπως περιγράφει εν εκτάσει.
Πρώτος πρώτος σ’ αυτό το δισέλιδο μπαίνει ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Που απάντησε με δύο φράσεις:
«Έχει πέσει πολλή δημαγωγία γι’ αυτό το ζήτημα. Όσα έχω να πω για τη σημερινή πραγματικότητα εντοπίζονται στο θέμα της επόμενης ταινίας μου».
Δηλαδή δεν απάντησε. Είπε να περιμένουμε, το θέμα της επόμενης ταινίας…
Ούτε καν ιταμό. Αχαρακτήριστο.
Και θυμήθηκα κάποια παλιά συνέντευξή του, σε ιταλική εφημερίδα αν δε γελιέμαι, όπου δηλώνει πως δεν παράγει πια οράματα η αριστερά στην Ελλάδα!
Μα ποια αριστερά, είχα μείνει τότε ενεός, αν όχι ο Αγγελόπουλος; Ποιος τα παράγει τα οράματα, ο Περισσός; η Κουμουνδούρου; ο Μαΐλης; ποιος;
