Το ΠΑΣΟΚ κοιτιέται στον καθρέφτη· και τρομάζει

(περ. Unfollow 10, Οκτ. 2012)

Στα ίχνη του Αντρέα, λέει, ο Τσίπρας, δημαγωγός και λαϊκιστής σαν τον Αντρέα ο Τσίπρας, που φιλοδοξεί να φτιάξει νέο ΠΑΣΟΚ, κ.ά.

Ποιος τα λέει αυτά, άσχετο αν βάσιμα ή αβάσιμα; Καταρχήν το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, κορυφαία στελέχη του και βασικά όργανά του, π.χ. η μεγάλη δημοκρατική εφημερίδα. Τα λένε και φίλοι ακριβοί κι αγαπημένοι αλλά ΠΑΣΟΚ, κι ακόμα χειρότερα, φίλοι ακριβοί και αγαπημένοι και ώς χτες ομοϊδεάτες και βεβαίως σφοδροί επικριτές του ΠΑΣΟΚ, που ωστόσο το ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές. Και όχι επειδή μεταστράφηκαν, κάτι απολύτως σεβαστό, παρά γιατί το θεώρησαν «μη χείρον» και πάντως –τραγικά σόλοικο αυτό– υπεύθυνο διαχειριστή της κρίσης την οποία το ίδιο προκάλεσε.

Κοιτάχτηκε λοιπόν τώρα το ΠΑΣΟΚ στον καθρέφτη, και τρόμαξε; Είδε, τώρα πίσω πίσω, το λαϊκιστικό, δημαγωγικό και φαύλο πρόσωπό του, και τρόμαξε; Μακάρι. Αλλά τότε πώς το ξαναψήφισε; Αλλά έστω πως τρόμαξε, όταν εκ των υστέρων είδε την εικόνα του στο πρόσωπο άλλου, του Σύριζα/Τσίπρα εν προκειμένω. Αλλά και τότε άλλη (αυτο)κριτική και στάση θα περίμενε κανείς.

«Άσε εντέλει να ψηφίσουμε κι εμείς κάτι σαν αυτό που ψήφιζες εσύ τριάντα τόσα χρόνια –κι ενώ είδες, όπως λες, την προκοπή του, το ξαναψηφίζεις» είπα, όταν πια καταλήξαμε σε αδιέξοδο, σε καλό φίλο Πασόκο. «Έστω τότε ότι ψηφίζουμε κι εμείς κάτι σαν αυτό που τριάντα τόσα χρόνια το πολέμησες, και μάλιστα από αρχή αρχή, και τώρα, με πασίδηλο πια το φαύλο πρόσωπό του και στον τελευταίο πολίτη, πας και το ψηφίζεις» μου ’ρθε να πω, με απόγνωση ετούτη τη φορά, σε ακριβή φίλη, που ψήφισε, όπως είπα, το μη χείρον κτλ. κτλ.

Σε παλιό μου άρθρο συγκέντρωνα αιχμηρές κρίσεις για την αποτυχία του ΠΑΣΟΚ το 2004, αποδελτιωμένες όλες από τα Νέα την επομένη των εκλογών: «αποκρουστικά κατεστημένα του ΠΑΣΟΚ», «διαφθορά, αλαζονεία και κυνισμός», αντιγραφή και υπερκέραση της Δεξιάς σε «εξωτερικά θέματα, οικονομική πολιτική, παροχολογία…» κ.ά. (8.3.04). Κι όλα αυτά σε εφημερίδα που το στήριζε, και εξακολούθησε να το στηρίζει, από ανθρώπους που το ψήφιζαν, και εξακολούθησαν να το ψηφίζουν.

Έστω ότι δεν μας αφορά ένας τέτοιος πολιτικός αμοραλισμός. Η κριτική όμως απέναντι σε κάποιον άλλον ότι πάει να πέσει στον ίδιο βούρκο μέσα απ’ τον οποίο μιλάς εσύ μοιάζει ανέκδοτο μεν, που ωστόσο χρειάζεται απάντηση πολιτική.

Αν μη τι άλλο, πρόκειται επιτέλους για το ήθος της πολιτικής ζωής, του πολιτικού διαλόγου –γιατί για διαπάλη ιδεών ας μη μιλάμε.