Αν είναι δυνατόν!

(περ. Unfollow 11, Νοέμβριος 2012)

«Εργαζόμενοι ναυπηγείων έσπασαν τα ρολά και εισέβαλαν στο Υπουργείο» έγραφε στο κάτω μέρος της οθόνης, και με μεγαλύτερα γράμματα: «ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ» (πρωινό ενημερωτικό του Σκάι).

Αν είναι δυνατόν, θα πω τώρα εγώ. Πάμε ξανά:

«Βρισκόμαστε σε πόλεμο» είχε πει, στην αρχή κιόλας της μνημονιακής εποχής, ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου. Και πρωτοκλασάτος υπουργός, ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης, αν θυμάμαι καλά, είχε πει πως τα μέτρα που πάρθηκαν δεν θα είχαν περάσει σε άλλη χώρα χωρίς επανάσταση. 

Έκτοτε, σε «πόλεμο» πάντα βρισκόμαστε, άντε, σε εισαγωγικά, με την ανεργία να καλπάζει, κι από κοντά η εξαθλίωση, οικονομική καταρχήν, κοινωνική έπειτα. Ενώ παράλληλα ομολογείται απερίφραστα από τους κυβερνώντες, πρώην και νυν, αλλά και από τους δανειστές, η αποτυχία των μνημονίων και η αναποτελεσματικότητα των μέτρων, και αναγνωρίζεται ακριβώς η έκτακτη, ας το πω έτσι, κατάσταση, που του ενός του ραγίζει τάχα την καρδιά και του αλλουνού του στέρησε τον ύπνο, όλα δημόσια και σπαραξικάρδια εξομολογημένα. 

Και πάντα επανάσταση δεν έγινε, κατά τη ρήση του τότε υπουργού, ούτε και πήραν ουσιαστικά κανέναν με τις πέτρες, κατά την πρόβλεψη του τότε πρωθυπουργού.

Από κει και πέρα, κάποιες σπασμωδικές, εντέλει, αντιδράσεις, από λεκτικές αποδοκιμασίες και γιαούρτια έως την άρνηση πληρωμής στα διόδια, εξισώθηκαν μεθοδικά με άλλες, ανατριχιαστικές οπωσδήποτε αντιδράσεις, όπως ο ξυλοδαρμός του Κ. Χατζηδάκη ή ο εμπρησμός της Μαρφίν, ώστε να απαξιωθεί και να στιγματιστεί πολιτικά και ηθικά κάθε είδους αντίδραση. 

«Αν είναι δυνατόν!» κουνάν τώρα συνέχεια το δάχτυλο οι δάσκαλοι του Κατηχητικού και οι κυρίες του Φιλοπτώχου, την ίδια ώρα που γεμίζουν τα δελτία τους στα κανάλια με τα όσα πρωτοφανή εξαχρειώνουν κοινωνία και χώρα. «Αν είναι δυνατόν!» σκανδαλίζεται η Fashion Police, που ελέγχει αν είναι καλά δεμένη η γραβάτα, μαζί με τη Rebellion Police, που ελέγχει αν πληρούν οι αντιδρώντες τις προϋποθέσεις για τον τίτλο του εξεγερμένου.

Ο γνωστός μαριαντουανετισμός; απλώς;

Φοβούμαι ότι δεν είναι τόσο απλά ή αθώα τα πράγματα:

Ολόκληρη τραγικωμωδία φασισμού παίχτηκε π.χ. έξω απ’ το Χυτήριο τις προάλλες, και ούτε μία ούτε δύο ούτε τρεις αλλά χορεία δημοκρατικών οπωσδήποτε κεφαλών επέλεξαν να σχολιάσουν την απελευθέρωση κρατουμένου από βουλευτή της Χρυσής Αυγής, επειδή σ’ αυτήν ειδικά τη λεπτομέρεια απ’ όλο το σκηνικό της φρίκης μπορούσαν να αντιπαραθέσουν κάποια αντίστοιχη ενέργεια από στελέχη του Σύριζα.

Αν μη τι άλλο, θλιβερό: σχεδόν πανστρατιά έχει πέσει με τα μούτρα στη δουλειά, εκδίδοντας δικαιολογητικά ιατρού και απαλλακτικά για κάθε βαρβαρότητα της Χρυσής Αυγής.

Και που το επισημαίνουμε; «Αν είναι δυνατόν!» θα ξανασκανδαλιστούνε.