Ανωτερότητα; υποκρισία; δεισιδαιμονία; - Αυστηρώς για περιούσιους! - Η ανακριβής ακριβολογία

(Εφημερίδα των συντακτών, 20 Απριλίου 2013)


Ανωτερότητα; υποκρισία; δεισιδαιμονία;

Πέθανε ένας δικτάτορας, που κατέλυσε το πολίτευμα και γέμισε φυλακές και ξερονήσια, που είχε απέναντί του το μεγαλύτερο μέρος, υποτίθεται, των πολιτικών δυνάμεων και της κοινωνίας, και δεν υπήρξαν εκδηλώσεις π.χ. χαράς για τον θάνατό του: αν κάπου ακούστηκε καμιά μεμονωμένη πανηγυρική κραυγή, δάσος υψώθηκαν τα επιτιμητικά δάχτυλα του ιησουιτισμού, πως η δημοκρατία δεν επιχαίρει, δεν εκδικείται, πως ο νεκρός στον «υψηλό πολιτισμό» μας ήταν πάντα κάτι ιερό, εξού και πάντα δεδικαίωται. Ποιος; ο Γεώργιος Παπαδόπουλος!

Πέθανε ένας αρχιεπίσκοπος, εθνικιστής, ρατσιστής, (φιλο)χουντικός, υβριστής θεσμών και προσώπων –κι εδώ κι αν δεδικαίωται… Έως κι ο Αλαβάνος, πρόεδρος τότε του Σύριζα, μίλησε για τον γενναίο (!) άνδρα που έφυγε. Ποιον; τον Χριστόδουλο!

«Μεγαλείο ψυχής» κολακευόμαστε να χαρακτηρίζουμε τη συγνώμη προς τον αντίπαλο και ειδικά τον νεκρό, δύσκολα όμως χρυσώνεται έτσι αυτό που πολλές φορές είναι απλώς πολιτικαντισμός, υποκρισία, και προπαντός, απέναντι ειδικά στον θάνατο, καθαρή δεισιδαιμονία.

(Πάει η Θάτσερ, ας θάψουμε τώρα τον θατσερισμό)

Έτσι, ομολογώ ότι πολύ τα χάρηκα τα πανηγύρια με τον θάνατο της Θάτσερ. Δεν είναι θέμα να δούμε τώρα αυτό που πάντως επισημαίνουν νηφάλιοι αναλυτές, πως έσωσε ίσως την οικονομία, όμως καταρράκωσε την κοινωνία· το θέμα είναι ότι όσοι διαφωνούσαν με την πολιτική της εξέφρασαν ελεύθερα τα συναισθήματά τους.

Οι βάρβαροι, θα πουν πολλοί, που ως γνωστόν ζούσαν πάνω στα δέντρα, όταν εμείς δημιουργούσαμε πολιτισμό –υποκρισίας, ξαναλέω, και δεισιδαιμονίας.

Αυστηρώς για περιούσιους!

(από την παρέλαση του 2008)

Καθυστερημένα για τον καθυστερημένο γιορτασμό της 25ης Μαρτίου στη Νέα Υόρκη και την καθιερωμένη παρέλαση, που φέτος έγινε την Κυριακή 7 Απριλίου. Πανηγυρική δοξολογία, αρχιεπίσκοπος Δημήτριος, διπλωματικές αρχές Ελλάδας και Κύπρου, Αμερικανοί αξιωματούχοι, ο δήμαρχος της πόλης, σε απαρτία οι φορείς της ομογένειας: σχολεία, ομοσπονδίες, σύλλογοι, φοιτητικές οργανώσεις, ιδρύματα και επιχειρήσεις, η Πέμπτη λεωφόρος της Νέας Υόρκης, κλειστή επί τρεις ολόκληρες ώρες, έπλεε εις την γαλανόλευκον.

Μπροστά, άγημα ευζώνων της Προεδρικής Φρουράς σταλμένο από τη μητέρα πατρίδα, κι από κοντά ελληνοαμερικανάκια τσολιαδάκια και αμαλίτσες, μαθητές σχολείων, σύλλογοι, ενορίες, φιλαρμονικές, εμβατήρια, ελληνική μουσική, συνθήματα «Ζήτω η Ελλάδα», «Ζήτω η 25η Μαρτίου», «Ζήτω η Ομογένεια», ακόμα και «God Bless America». Ε, και το καταστόλιστο άρμα του Ολυμπιακού, όπως πάντα, και ολίγη από Χρυσαυγίτες φέτος –μόνο δεν είδα το άρμα «Μύκονος», με τα κλαμπάκια του και τους θαμώνες, ή το «Κρυφό Σχολειό», που κιτς-ξεκίτς έδιναν στην παρέλαση μια ευφρόσυνη όψη γιορτής.

Τα ίδια σε Βοστόνη, Καλιφόρνια, Σικάγο, Ντιτρόιτ, Φιλαδέλφεια, Βαλτιμόρη, Τορόντο, Μόντρεαλ, Καναδά, Βιέννη…

Ιδού ιδέες για τις εδώ παλαιότερες παροικίες, την πολωνική, την αλβανική, αλλά και τις νεότερες, πακιστανική, αφγανική κτλ. Τι στο καλό, δεν έχουν εθνικές γιορτές αυτοί, εθνική υπερηφάνεια; τίποτα;

Ή είναι μόνο, αυστηρώς και αυτοδικαίως, για περιούσιους αυτά;

Η ανακριβής ακριβολογία [με προσθήκες εδώ]

Άλλο ένα ολόφρεσκο δάνειο εκ της αγγλικής, μια τάχα «ακριβολογία», που μπορεί και να προκαλεί σύγχυση. Είναι η ψυχαναγκαστική σχεδόν μεταφορά του last (=προηγούμενος, περασμένος) και του next (=ερχόμενος, προσεχής), εκεί που ο παρελθοντικός χρόνος σκέτα ή ο μέλλοντας εξασφάλιζαν ώς τώρα πεντακάθαρο νόημα. Π.χ., σήμερα Σάββατο, αν πούμε ότι «την Πέμπτη πήγα σινεμά», είναι ξεκάθαρο ότι μιλούμε για δύο μέρες πριν –τώρα λέμε «την περασμένη Πέμπτη», και προς στιγμήν νομίζουμε ότι αναφερόμαστε στην Πέμπτη της προηγούμενης βδομάδας. Αντίστοιχα, αν πούμε, πάλι σήμερα Σάββατο, πως «τη Δευτέρα θα βγω με τη Μαρία», εννοούμε τη Δευτέρα, βεβαίως, που μας έρχεται, χωρίς να χρειάζεται το «επόμενη» ή «ερχόμενη».

Παραδείγματα:

«αυτό το μήνυμα που εστάλη [ευρωεκλογές 2009] την περασμένη Κυριακή» είχε πει ένας υπουργός, ημέρα Τετάρτη·

«Η απόπειρα αυτοκτονίας έγινε την περασμένη Παρασκευή…» κι αυτό γράφεται ημέρα Δευτέρα·

«αυτά που μάθαμε ένα απόγευμα των αρχών του περασμένου Ιουνίου», κι είναι μόλις 4 Ιουλίου·

«Το όνομα του Λευτέρη Βογιατζή ήταν αρκετό για να συγκεντρωθεί όλη η καλλιτεχνική αθηναϊκή ελίτ στην πρεμιέρα [...], που δόθηκε την περασμένη Δευτέρα…» γράφεται ημέρα Τετάρτη, για παράσταση δύο μόλις μέρες πριν·

«όσα διαδραματίστηκαν την περασμένη Τετάρτη στο Σύνταγμα…», γράφεται την επομένη ακριβώς, ημέρα Πέμπτη·

«βρισκόμουν στο Μόναχο στο τέλος του περασμένου Δεκεμβρίου» γράφει ένας δημοσιογράφος, μήνα Μάρτιο·

«την περασμένη Τετάρτη διάβασα [...] το άρθρο του Χ» γράφει άλλη δημοσιογράφος, ημέρα Παρασκευή, δηλαδή δύο μέρες μετά την Τετάρτη·

«την προσεχή άνοιξη λήγει η θητεία του Γιάννη Χουβαρδά», γράφεται μήνα Δεκέμβριο·

«την ερχόμενη Τρίτη θα πραγματοποιηθεί η συγκέντρωση…», γράφεται μόλις δύο μέρες πριν, ημέρα Κυριακή·

«το ζεύγος Χ κατοικεί μεγάλο μέρος του χρόνου εδώ και 13 χρόνια στη Σύμη. Το περασμένο καλοκαίρι έζησαν μια δυσάρεστη εμπειρία που θα τους μείνει αξέχαστη», γράφεται μήνα Σεπτέμβριο, σχεδόν ακόμα καλοκαίρι·

«μετά τη σύλληψή του από την Αστυνομία τον περασμένο Ιούνιο» γράφεται μήνα Ιούλιο.

Συναφή, νομίζω, είναι και τα ακόλουθα:

«ο Ολυμπιακός νίκησε τον ΠΑΟΚ σε αγώνα που έγινε χτες…», ακούγεται στο δελτίο ειδήσεων Κυριακής προς Δευτέρα, 10 μόλις λεπτά μετά τα μεσάνυχτα! Εννοείται πως τα μεσάνυχτα αλλάζει η μέρα. Αν όμως έχεις μείνει και βλέπεις ειδήσεις στις 12 τη νύχτα (αλλά ακόμα και στη 1 ή στις 2 το πρωί), συνεχίζεται για σένα η ίδια μέρα που έζησες, που πέρασες· είσαι ακόμα στην ίδια μέρα, Κυριακή εν προκειμένω. Με άλλα λόγια, το «σήμερά» σου είναι η Κυριακή· το «χτες», εξακολουθεί να είναι το Σάββατο. Λύσεις υπάρχουν διάφορες, αν τάχα μπερδευόταν κανείς ακούγοντας ότι «ο Ολυμπιακός νίκησε σήμερα τον ΠΑΟΚ», πράγμα άτοπο, κατά τη γνώμη μου. Θα μπορούσε λοιπόν να ειπωθεί ότι «ο Ολυμπιακός νίκησε τον ΠΑΟΚ στον αγώνα που έγινε το απόγεμα», σκέτα· ή «πριν από λίγες ώρες» κ.ά.·

«την ήττα με 2-0 γνώρισε χτες η Εθνική» ακούμε πάλι στις ειδήσεις, ώρα 12.7΄, 7 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, ξημερώνοντας Τετάρτη! Δηλαδή θα μπορούσε και να πει «την περασμένη Τρίτη»;

Η ακριβολογία που μοιάζει ανακρίβεια, εντέλει!