Φρυκτωρείτε και προσεύχεσθε… - Στην Αυτοκρατορία του Καπνού - Προσδοκώ την βράβευσιν νεκρών

(Εφημερίδα των συντακτών 10 Ιουνίου 2017)

Φρυκτωρείτε και προσεύχεσθε…

«Επαναστάτησε η Τρίπολη εναντίον των έμφυλων ταυτοτήτων» τιτλοφορούσε ο ιστότοπος arcadiaportal.gr, «Η Ηλεκτρονική Πύλη της Αρκαδίας» (31/5), την πολεμική ανταπόκριση από συγκέντρωση κατά της θεματικής εβδομάδας στη μέση εκπαίδευση, με την περίφημη πια υποενότητα για τις έμφυλες ταυτότητες, την έμφυλη βία κτλ.

Σύμπασες οι αρχές, μητροπολίτης, δήμαρχος και σία, και πλήθος κόσμου που σχημάτιζε ουρά για να υπογράψει το σχετικό ψήφισμα, άκουσαν ευλαβικά μια καθηγήτρια της Φιλοσοφικής του Αθήνησι, Μαρία Μαντουβάλου τούνομα, και έναν καθηγητή Παθολογίας στο Αριστοτέλειο, ονόματι Απόστολο Χατζητόλιο, και έμαθαν τα εξής:

Καθηγήτρια: «Είναι κοινοί επίορκοι και λιποτάκτες των καθηκόντων τους οι πνευματικές και πολιτικές ηγεσίες που κωφεύουν αντί να φρυκτωρούν [sic και πάλι sic!], αφήνοντας το ένα κάστρο μετά το άλλο να πέφτουν από μέσα, ως μια άλλη κερκόπορτα. Άφησαν τα περιπλανώμενα πρόβατα να τα κατασπαράξει ο λύκος. […] Αφαιρείται έντεχνα κάθε γνώση Θεού και αξιών, και αυτή η γνώση υποκαθίσταται από τη νέα τάξη.

»Τα τελευταία χρόνια στο υπουργείο Παιδείας εργάζονται για να διαφθείρουν τα ελληνόπουλα, προτρέποντάς τα στην ακολασία και στην αισχρότητα από το Νηπιαγωγείο…»

Καθηγητής: «Στα σχολικά προγράμματα αποψιλώνονται η Γλώσσα, η Ιστορία και τα Θρησκευτικά. Όλες οι παρατάξεις υπερψήφισαν. Και οι δεξιές, κατ’ όνομα, και οι αριστερές, πάλι κατ’ όνομα. Το σύμφωνο συμβίωσης έτρεξε η συντηρητική παράταξη να το υπερψηφίσει. Είμαι αντίθετος με το σύμφωνο συμβίωσης επειδή είναι ρατσιστικό. Επειδή δεν προβλέπει την περίπτωσή μου: Συζώ με δυο γυναίκες, δυο άντρες και πέντε σκύλους. […]

»Βαφτίζουμε οποιαδήποτε διαφορετική γνώμη ως ρατσισμό. Αν αυτό δεν είναι φασισμός, αν αυτό δεν είναι αντιδημοκρατική συμπεριφορά, αν η διάλυση των αντιδιαδηλώσεων δεν είναι φασισμός, τι είναι; Αν μιλήσετε για την ομοφυλοφιλία, είστε ρατσιστής. Μα, να μην μιλήσω για την ομοφυλοφιλία; Αφού είμαι γιατρός. Η ομοφυλοφιλία είναι πάθηση…»

Φρυκτωρείτε, αδελφοί! Ας προφυλάξουμε τα τέκνα μας στο νηπιαγωγείο απ’ την ακολασία, ας αγωνιστούμε να νομιμοποιηθεί η συμβίωσή μας με τις κατσαρίδες! Φρυκτωρώμεν!

ΥΓ. Το ρ. φρυκτωρώ αποτελεί κατασκευή της κ. καθηγητρίας, που προφανώς μπέρδεψε τη φρυκτωρία (σύστημα συνεννόησης με πυρσούς από μακριά τη νύχτα) με τον φρουρό στον Αγαμέμνονα του Αισχύλου, που αγρυπνά να δει τη φρυκτωρία ότι έπεσε η Τροία· κατ’ αυτήν λοιπόν φρυκτωρία= αγρύπνια, άρα «φρυκτωρώ»= αγρυπνώ.

Στην Αυτοκρατορία του Καπνού

Παγκόσμια ημέρα κατά του καπνίσματος τις προάλλες· πάει, τελείωσε, θα τηρηθεί αυστηρά ο νόμος, είπαν και πάλι οι αρμόδιοι. Ούτε για να γελάσεις δεν είναι, καθώς μάλιστα μπήκε το καλοκαίρι, κι ώς τον χειμώνα θα ’χουν όλα πάλι ξεχαστεί.

Πάνε 10 ολοστρόγγυλα χρόνια, κατά σύμπτωση, που έγραφα δύο συνεχόμενες επιφυλλίδες: «Ο καημός του μη καπνιστή» και «Εκ στόματος καπνιστών» (Τα Νέα 28.4 και 12.5.2007· τώρα, Στοιχήματα Γ΄, Γαβριηλίδης, 2014, σ. 155-62 και 163-71). Από τότε τίποτα, κι ενώ επιμένω πως χρειάζεται κανείς, ή και οφείλει, να επανέρχεται, στα ίδια και στα ίδια. Οι λόγοι της αποχής, προφανείς: η ματαιότητα βεβαίως, μα πιο πολύ η αδυναμία να στέκεσαι απέναντι στη συντριπτική και αμείλικτη πλειονότητα, αδυναμία πρακτική αλλά και συναισθηματική, αφού στην πλειονότητα είναι και φίλοι και δικοί.

Μα να διαβάζω και πως πρέπει να είναι κανείς «φιλιωμένος» με το σώμα του που καπνίζει, οπότε «να αποβάλει τις νευρώσεις του» και να συνεχίσει να καπνίζει, και να συνεχίσει αναλόγως και το αλκοόλ, τη ζάχαρη και τα «λοιπά τροφικά “μπιχλιμπίδια”» –κόβω πια φλέβες! Καθώς μάλιστα ξέρω καλά, γερός καπνιστής παλιά, και το ομολογούν απαξάπαντες οι καπνιστές, πως από τους κυριότερους λόγους για το κάπνισμα είναι ακριβώς η «κοινωνική αμηχανία». 

«Μα ο καπνός, η ζάχαρη, όλα αυτά, δεν είναι τάχα σύμπτωμα νεύρωσης, ένδειξη μη συμφιλίωσης με το σώμα;» σχολίασε σχετικά ένας φίλος που βασανίζεται κι ο ίδιος με καπνό και με κιλά.

Και λίγα είπε.

Προσδοκώ την βράβευσιν νεκρών

Δόθηκαν και φέτος τα βραβεία Public, που τείνουν να γίνουν θεσμός, ό,τι και να λέμε. Βέβαια, αν σκεφτούμε πως οι Γάλλοι έχουν Βραβείο Μυθιστορήματος Récamier, όχι της περίφημης Μαντάμ Ρεκαμιέ που μεσουρανεί αρχές του 19ου αιώνα, αλλά του (εξαιρετικού, ομολογουμένως) σύγχρονου εστιατορίου, μια χαρά είμαστε με τα βραβεία αλυσίδας πολυκαταστημάτων.

Κι ας μην καταλαβαίνουμε την κατηγορία βιβλίων «Ηρωίδα έμπνευση», κι ας μας ξενίζει ιδιαίτατα η απουσία του ονόματος του μεταφραστή ή της μεταφράστριας στην κατηγορία «Μεταφρασμένο μυθιστόρημα» (το φετινό βραβευμένο μάλιστα, της Τζότζο Μόις, στη σελίδα με τα αναλυτικά στοιχεία, φέρεται να έχει «Γλώσσα συγγραφής: Ελληνικά»).

Κι ας μη βραβεύτηκε, στην κατηγορία «Ελληνικό Non-Fiction» (!), ο από τρία χρόνια πεθαμένος Κωστής Παπαγιώργης, ενώ πέρσι στην Ελληνική Ποίηση είχε βραβευτεί ο Καβάφης!

Του χρόνου, αν βάλουν Οδυσσέα Ελύτη, θα ψηφίζω ασταμάτητα.