Απόπατος, ή Ο πλούσια τα ελέη του

(Σημειώσεις από σεμινάριο κριτικού λόγου)

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, που καταφεύγει σε γυμνασιακού επιπέδου, κουτοπόνηρα τεχνάσματα για να ξεχέσει όποιον βάλει στο μάτι, και μας κλείνει εμάς το μάτι, χαρακτηρίζοντάς τον σπουδαρχίδη, καλυμμένος (και νομικά, όπως αντιλαμβάνεστε) πίσω από την αρχαία σημασία της λέξης, περνά πλέον σε ανώτερες σφαίρες κομψεπίκομψου κριτικού λόγου:

Ξετινάζοντας αυτήν τη φορά τη σκηνοθεσία του νεαρού Έκτορα Λυγίζου στους Βρικόλακες του Ίψεν, γράφει για έναν ηθοποιό που τρέχει «πέρα δώθε στη σκηνή γυμνούλης, με την “περιουσία” του αχαμνή και τον πρωκτούλη τσουπωτό»: δηλαδή, με τη μικρή πουτσούλα του, μας λέει ο προφανώς περήφανος για τα προσόντα του κριτικός, και με το κωλαράκι τουρλωτό, μας λέει ο –που όπως πάει θα μας κάνει κι εμάς ρατσιστές με το ζόρι.