Μικρό, μικρούτσικο φιδάκι, πάντως φίδι
Τα Νέα, 13 Ιουνίου 2009
η Κριστίνα Μορβάι, του ουγγρικού ακροδεξιού κόμματος, δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα (!)
Δίνουμε το λόγο στο ΛΑΟΣ, για ν’ ακουστούν έτσι δικές μας ξενοφοβικές απόψεις· κατανοούμε τους αγανακτισμένους πολίτες, για να αθωώσουμε δικές μας ξενοφοβικές ιδέες
«Να παν να παίξουν με τα περιτμημένα τσουτσουνάκια τους, αντί να κάθονται να με διαβάλλουν» έγραψε για τους Εβραίους της Ουγγαρίας σε διαδικτυακό φόρουμ, παραμονές των εκλογών, η Κριστίνα Μορβάι, επικεφαλής στο ευρωψηφοδέλτιο του ουγγρικού ακροδεξιού κόμματος.
διαβάστε τη συνέχεια...
Και συνέχισε: «Έχετε μάθει να μας βλέπετε να στεκόμαστε προσοχή κάθε φορά που κλάνετε. Πάρτε το όμως πια απόφαση, αυτή η ιστορία τέλειωσε. Σηκώσαμε κεφάλι και δεν έχουμε λόγο να ανεχόμαστε άλλο την τρομοκρατία σας. Θα ξαναπάρουμε τη χώρα μας στα χέρια μας».
Και η ανταπόκριση στον αχαρακτήριστο λόγο της; 15%. Όσο ακριβώς και το αδελφό ολλανδικό κόμμα του Βίλντερς, που κατέλαβε μάλιστα τη δεύτερη θέση στη χώρα του. Από κοντά το αντίστοιχο αυστριακό. Αλλά και τα συγγενικά τους στη Δανία, τη Φιλανδία, τη Βουλγαρία, την Τσεχία, την Ιταλία, τη Βρετανία, που κατά κανόνα υπερδιπλασίασαν τις δυνάμεις τους. Μαζί και οι δικοί μας.
Θεαματική άνοδος της ακροδεξιάς στις μισές σχεδόν χώρες της Ενωμένης Ευρώπης και γενικά της δεξιάς σ’ όλες σχεδόν τις χώρες, και ημέρα Σάββατο που θα διαβάζεται αυτή η σελίδα ο αναγνώστης θα έχει ήδη στη διάθεσή του πλουσιότατο σχολιασμό και αναλύσεις των εκλογικών αποτελεσμάτων.
Για το μικρό, μικρούτσικο φιδάκι αλλά πάντως φίδι σχεδίαζα να γράψω πριν από τις εκλογές –όχι πια αβγό του φιδιού, μα φίδι νεογνό. Είναι όλο και πιο συχνή η δυναμική επέμβαση Χρυσαυγιτών, με εισβολές ακόμα και μέσα στα σπίτια μεταναστών, σχεδόν συστηματικά μπλόκα αχάραγα στους δρόμους, την ώρα που φεύγουν οι ξένοι για τη δουλειά (πάνω από 30 τέτοιες επιχειρήσεις τους τρεις τελευταίους μήνες, με διψήφιο αριθμό τραυματιών), ώς τον Άγιο Παντελεήμονα, την εισβολή στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ όπου παρουσιαζόταν ελληνομακεδονικό λεξικό, και με αποκορύφωμα τον εμπρησμό του αυτοσχέδιου υπόγειου τζαμιού, σωστή δολοφονική απόπειρα. Κι ενώ γενικά η κοινοβουλευτική έκφραση του χώρου υπαγορεύει βασικές κυβερνητικές επιλογές και δίνει τον τόνο στη δημόσια ζωή, ιδίως μέσα από την τηλεόραση.
Και ήρθαν και οι εκλογές να επιβεβαιώσουν ότι δεν είναι συμπτωματικά, αποσπασματικά όλα αυτά, αλλά ώριμος καρπός διάχυτης πλέον ιδεολογίας, που, αν δεν είναι πάντοτε ευθέως ναζιστική, είναι σίγουρα ξενοφοβική.
Έτσι κι αλλιώς το θέμα ούτε ήταν ούτε είναι ενέργειες όπως αυτές, αλλά η σιωπηρή ανοχή, αν όχι η κάλυψη, από μεμονωμένα άτομα έως πολιτικούς σχηματισμούς, και προπάντων από τα τόσο λαλίστατα κατά τα άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Για τα εβραϊκά «περιτμημένα τσουτσουνάκια» μίλησε η Ουγγαρέζα, ενώ άλλος, δικός μας, ο Πλεύρης πατήρ, μίλησε για υπάνθρωπους που κακώς δεν τους εξαφάνισε όλους ο Χίτλερ και που το μόνο που χρειάζονται είναι εκτελεστικό απόσπασμα εντός 24 ωρών. Και βρέθηκε κατηγορούμενος για τη γραπτή αποτύπωση αυτών των απόψεων μα αθωώθηκε, από έλλειψη σχετικού νόμου, από κενό του νόμου, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι βγαίνει στο διαδίκτυο μη ομοϊδεάτης τυπικά και επιστήμονας και δηλώνει, απρόκλητα μάλιστα, άρα εξόχως προκλητικά, πως «η αθώωση Πλεύρη [...] είναι μια ιδιαίτερα θετική εξέλιξη για την ελευθερία του λόγου στη χώρα μας»!
Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο το βίντεο από την εισβολή των Χρυσαυγιτών στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ· ανατριχιαστικές φυσιογνωμίες, κραυγές: «Ανθελληνικά σκουλήκια», «Προδότες» κ.ά., και η –μάταιη εντέλει– απόπειρα να εκκενώσουν την αίθουσα: «Βγάλτε τους όλους φωτογραφία και πετάξτε τους έξω!» ήταν η διαταγή του επικεφαλής. Σ’ ένα επιστημονικό ιστολόγιο παρεμβαίνει βαμμένος εθνοφρουρός: «Είναι απαράδεκτη αυτή η κίνηση της Χρυσής Αυγής! Μόνο με φωνές τη γλίτωσαν οι μαλακεδόνες και οι αμόρφωτοι γραικύλοι τους. Έπρεπε να σαπίσουν όλους αυτούς τους ανεκδιήγητους γραικύλους και μαλακεδόνες στο ξύλο, για να ξαναθυμηθούν την ιστορία της μίας και μοναδικής Μακεδονίας». Ο οικοδεσπότης τού δηλώνει πολύ απλά πως είναι ανεπιθύμητος στο ιστολόγιο: ακολουθούν διαδοχικές λιποθυμίες άλλων σχολιαστών για τη φίμωση του μη ομοϊδεάτη τους πάντως, που ενώ αναγνωρίζουν πως είναι ανάρμοστος ο προκλητικός τόνος του, επιμένουν πως παραταύτα «είναι απολύτως ελεύθερος να γράφει ό,τι θέλει»!
Κρατάει καιρό αυτή η παρανόηση, αυτό το ιδεολόγημα περί ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης, που εν ονόματί της τάχα έχουν ανοίξει προ πολλού όλα τα τηλεοπτικά σαλόνια, από Τατιάνα, Δρούζα, Αυτιά, έως Πρετεντέρη, Χατζηνικολάου, και σε όλα ανεξαιρέτως τα δελτία ειδήσεων, κι εκεί στρογγυλοκάθισαν επί μονίμου βάσεως, ειδήμονες επί παντός, και εντελώς δυσανάλογα ακόμα και με το εκλογικό τους ποσοστό, όλοι οι αστέρες του ακροδεξιού χώρου.
Κανακεύοντας το κοινό
Έχω επανειλημμένα αναφερθεί στην υπερπροβολή των ακροδεξιών από τα τηλεοπτικά κανάλια, που ισοδυναμεί με προαγωγή των ιδεών τους· σε άλλο θα ήθελα να σταθώ τώρα, καθώς μίλησα για διάχυση της ξενοφοβικής αν μη τι άλλο ιδεολογίας: λέμε συνέχεια ότι η μόνιμη δεξίωση αυτών των προσώπων στα κανάλια οφείλεται στο κυνήγι της θεαματικότητας την οποία εξασφαλίζουν οι θεαματικές διενέξεις στο γυαλί· όμως φοβούμαι ότι βασικός, υπόρρητος λόγος είναι η εκ του πλαγίου έκφραση απόψεων και ιδεολογίας των ίδιων των τηλεδημοσιογράφων, σίγουρα των περισσότερων από αυτούς.
Δίνουμε δηλαδή εντέλει άλλοθι στον Αυτιά, στον κάθε Αυτιά, όταν λέμε πως για την τηλεθέαση στήνει σαματά, ενώ είναι σαφείς και κατατεθειμένες οι βαθιά συντηρητικές έως αντιδραστικές απόψεις του. Αρκεί εξάλλου να παρακολουθήσει κανείς την άτυπη, και όχι μόνο, συμμαχία που συνάπτεται θαρρείς ενστικτωδώς ανάμεσα στον δημοσιογράφο παρουσιαστή και τον δεξιότερο των παραθυρευόντων, με στόχο τον εκάστοτε «αντιφρονούντα», τον απεργό, τον συνδικαλιστή, τον αριστερό βουλευτή, που λοιδορείται απροκάλυπτα και στήνεται στα πέντε μέτρα: κόβει ο Βορίδης, ο Πλεύρης, ο Βελόπουλος, ράβει ο Αυτιάς, ο Παπαδάκης, ο Άκης Παυλόπουλος, με ύφος δεκαπέντε εισαγγελέων ο καθένας.
Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε να διαβαστεί και το κανάκεμα του κοινού, πως όχι, δεν είναι ο κόσμος, ο περίφημος «απλός κόσμος», ρατσιστές, ούτε ξενοφοβικοί, κι ας μη μιλάν οι των βορείων προαστίων, ας πάνε να ζήσουν μια μέρα στις υποβαθμισμένες γειτονιές, που τις έχει εγκαταλείψει στη μοίρα τους η πολιτεία.
Όλη αυτή η πλουσιότατη φιλολογία, παρόλο που ξεκινά από αντικειμενικά δεδομένα, εν προκειμένω το πρόβλημα των μεταναστών, την απουσία της πολιτείας αλλά και ενός καινούριου λόγου της αριστεράς, που θα απέτρεπε τάχα την (ακρο)δεξιά στροφή του εκλογικού σώματος και γενικότερα της κοινωνίας, καταρχήν εκφράζει μια υποτίμηση του «κόσμου», του «λαού», που αντιμετωπίζεται σαν μεταφυσική έννοια, χωρίς λοιπόν συγκεκριμένες, δικές του ιδέες, άρα και ευθύνες. Το χειρότερο ίσως είναι ότι μέσα από τα απαλλακτικά για τον κόσμο-που-τι-φταίει-αυτός και να μην τον χαρίζουμε στο ρατσιστικό μπλοκ κτλ. αποκαθαίρουμε τις δικές μας ξενοφοβικές τουλάχιστον ιδέες και στάσεις.
Με άλλα λόγια, δίνουμε το λόγο στο ΛΑΟΣ, για ν’ ακουστούν έτσι δικές μας ξενοφοβικές απόψεις· κατανοούμε τους αγανακτισμένους πολίτες, για να αθωώσουμε δικές μας ξενοφοβικές ιδέες.
Αλλά είναι τεράστιο το θέμα: μιαν άλλη φορά.
η Κριστίνα Μορβάι, του ουγγρικού ακροδεξιού κόμματος, δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα (!)Δίνουμε το λόγο στο ΛΑΟΣ, για ν’ ακουστούν έτσι δικές μας ξενοφοβικές απόψεις· κατανοούμε τους αγανακτισμένους πολίτες, για να αθωώσουμε δικές μας ξενοφοβικές ιδέες
«Να παν να παίξουν με τα περιτμημένα τσουτσουνάκια τους, αντί να κάθονται να με διαβάλλουν» έγραψε για τους Εβραίους της Ουγγαρίας σε διαδικτυακό φόρουμ, παραμονές των εκλογών, η Κριστίνα Μορβάι, επικεφαλής στο ευρωψηφοδέλτιο του ουγγρικού ακροδεξιού κόμματος.
διαβάστε τη συνέχεια...
Και συνέχισε: «Έχετε μάθει να μας βλέπετε να στεκόμαστε προσοχή κάθε φορά που κλάνετε. Πάρτε το όμως πια απόφαση, αυτή η ιστορία τέλειωσε. Σηκώσαμε κεφάλι και δεν έχουμε λόγο να ανεχόμαστε άλλο την τρομοκρατία σας. Θα ξαναπάρουμε τη χώρα μας στα χέρια μας».
Και η ανταπόκριση στον αχαρακτήριστο λόγο της; 15%. Όσο ακριβώς και το αδελφό ολλανδικό κόμμα του Βίλντερς, που κατέλαβε μάλιστα τη δεύτερη θέση στη χώρα του. Από κοντά το αντίστοιχο αυστριακό. Αλλά και τα συγγενικά τους στη Δανία, τη Φιλανδία, τη Βουλγαρία, την Τσεχία, την Ιταλία, τη Βρετανία, που κατά κανόνα υπερδιπλασίασαν τις δυνάμεις τους. Μαζί και οι δικοί μας.
Θεαματική άνοδος της ακροδεξιάς στις μισές σχεδόν χώρες της Ενωμένης Ευρώπης και γενικά της δεξιάς σ’ όλες σχεδόν τις χώρες, και ημέρα Σάββατο που θα διαβάζεται αυτή η σελίδα ο αναγνώστης θα έχει ήδη στη διάθεσή του πλουσιότατο σχολιασμό και αναλύσεις των εκλογικών αποτελεσμάτων.
Για το μικρό, μικρούτσικο φιδάκι αλλά πάντως φίδι σχεδίαζα να γράψω πριν από τις εκλογές –όχι πια αβγό του φιδιού, μα φίδι νεογνό. Είναι όλο και πιο συχνή η δυναμική επέμβαση Χρυσαυγιτών, με εισβολές ακόμα και μέσα στα σπίτια μεταναστών, σχεδόν συστηματικά μπλόκα αχάραγα στους δρόμους, την ώρα που φεύγουν οι ξένοι για τη δουλειά (πάνω από 30 τέτοιες επιχειρήσεις τους τρεις τελευταίους μήνες, με διψήφιο αριθμό τραυματιών), ώς τον Άγιο Παντελεήμονα, την εισβολή στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ όπου παρουσιαζόταν ελληνομακεδονικό λεξικό, και με αποκορύφωμα τον εμπρησμό του αυτοσχέδιου υπόγειου τζαμιού, σωστή δολοφονική απόπειρα. Κι ενώ γενικά η κοινοβουλευτική έκφραση του χώρου υπαγορεύει βασικές κυβερνητικές επιλογές και δίνει τον τόνο στη δημόσια ζωή, ιδίως μέσα από την τηλεόραση.
Και ήρθαν και οι εκλογές να επιβεβαιώσουν ότι δεν είναι συμπτωματικά, αποσπασματικά όλα αυτά, αλλά ώριμος καρπός διάχυτης πλέον ιδεολογίας, που, αν δεν είναι πάντοτε ευθέως ναζιστική, είναι σίγουρα ξενοφοβική.
Έτσι κι αλλιώς το θέμα ούτε ήταν ούτε είναι ενέργειες όπως αυτές, αλλά η σιωπηρή ανοχή, αν όχι η κάλυψη, από μεμονωμένα άτομα έως πολιτικούς σχηματισμούς, και προπάντων από τα τόσο λαλίστατα κατά τα άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Για τα εβραϊκά «περιτμημένα τσουτσουνάκια» μίλησε η Ουγγαρέζα, ενώ άλλος, δικός μας, ο Πλεύρης πατήρ, μίλησε για υπάνθρωπους που κακώς δεν τους εξαφάνισε όλους ο Χίτλερ και που το μόνο που χρειάζονται είναι εκτελεστικό απόσπασμα εντός 24 ωρών. Και βρέθηκε κατηγορούμενος για τη γραπτή αποτύπωση αυτών των απόψεων μα αθωώθηκε, από έλλειψη σχετικού νόμου, από κενό του νόμου, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι βγαίνει στο διαδίκτυο μη ομοϊδεάτης τυπικά και επιστήμονας και δηλώνει, απρόκλητα μάλιστα, άρα εξόχως προκλητικά, πως «η αθώωση Πλεύρη [...] είναι μια ιδιαίτερα θετική εξέλιξη για την ελευθερία του λόγου στη χώρα μας»!
Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο το βίντεο από την εισβολή των Χρυσαυγιτών στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ· ανατριχιαστικές φυσιογνωμίες, κραυγές: «Ανθελληνικά σκουλήκια», «Προδότες» κ.ά., και η –μάταιη εντέλει– απόπειρα να εκκενώσουν την αίθουσα: «Βγάλτε τους όλους φωτογραφία και πετάξτε τους έξω!» ήταν η διαταγή του επικεφαλής. Σ’ ένα επιστημονικό ιστολόγιο παρεμβαίνει βαμμένος εθνοφρουρός: «Είναι απαράδεκτη αυτή η κίνηση της Χρυσής Αυγής! Μόνο με φωνές τη γλίτωσαν οι μαλακεδόνες και οι αμόρφωτοι γραικύλοι τους. Έπρεπε να σαπίσουν όλους αυτούς τους ανεκδιήγητους γραικύλους και μαλακεδόνες στο ξύλο, για να ξαναθυμηθούν την ιστορία της μίας και μοναδικής Μακεδονίας». Ο οικοδεσπότης τού δηλώνει πολύ απλά πως είναι ανεπιθύμητος στο ιστολόγιο: ακολουθούν διαδοχικές λιποθυμίες άλλων σχολιαστών για τη φίμωση του μη ομοϊδεάτη τους πάντως, που ενώ αναγνωρίζουν πως είναι ανάρμοστος ο προκλητικός τόνος του, επιμένουν πως παραταύτα «είναι απολύτως ελεύθερος να γράφει ό,τι θέλει»!
Κρατάει καιρό αυτή η παρανόηση, αυτό το ιδεολόγημα περί ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης, που εν ονόματί της τάχα έχουν ανοίξει προ πολλού όλα τα τηλεοπτικά σαλόνια, από Τατιάνα, Δρούζα, Αυτιά, έως Πρετεντέρη, Χατζηνικολάου, και σε όλα ανεξαιρέτως τα δελτία ειδήσεων, κι εκεί στρογγυλοκάθισαν επί μονίμου βάσεως, ειδήμονες επί παντός, και εντελώς δυσανάλογα ακόμα και με το εκλογικό τους ποσοστό, όλοι οι αστέρες του ακροδεξιού χώρου.
Κανακεύοντας το κοινό
Έχω επανειλημμένα αναφερθεί στην υπερπροβολή των ακροδεξιών από τα τηλεοπτικά κανάλια, που ισοδυναμεί με προαγωγή των ιδεών τους· σε άλλο θα ήθελα να σταθώ τώρα, καθώς μίλησα για διάχυση της ξενοφοβικής αν μη τι άλλο ιδεολογίας: λέμε συνέχεια ότι η μόνιμη δεξίωση αυτών των προσώπων στα κανάλια οφείλεται στο κυνήγι της θεαματικότητας την οποία εξασφαλίζουν οι θεαματικές διενέξεις στο γυαλί· όμως φοβούμαι ότι βασικός, υπόρρητος λόγος είναι η εκ του πλαγίου έκφραση απόψεων και ιδεολογίας των ίδιων των τηλεδημοσιογράφων, σίγουρα των περισσότερων από αυτούς.
Δίνουμε δηλαδή εντέλει άλλοθι στον Αυτιά, στον κάθε Αυτιά, όταν λέμε πως για την τηλεθέαση στήνει σαματά, ενώ είναι σαφείς και κατατεθειμένες οι βαθιά συντηρητικές έως αντιδραστικές απόψεις του. Αρκεί εξάλλου να παρακολουθήσει κανείς την άτυπη, και όχι μόνο, συμμαχία που συνάπτεται θαρρείς ενστικτωδώς ανάμεσα στον δημοσιογράφο παρουσιαστή και τον δεξιότερο των παραθυρευόντων, με στόχο τον εκάστοτε «αντιφρονούντα», τον απεργό, τον συνδικαλιστή, τον αριστερό βουλευτή, που λοιδορείται απροκάλυπτα και στήνεται στα πέντε μέτρα: κόβει ο Βορίδης, ο Πλεύρης, ο Βελόπουλος, ράβει ο Αυτιάς, ο Παπαδάκης, ο Άκης Παυλόπουλος, με ύφος δεκαπέντε εισαγγελέων ο καθένας.
Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε να διαβαστεί και το κανάκεμα του κοινού, πως όχι, δεν είναι ο κόσμος, ο περίφημος «απλός κόσμος», ρατσιστές, ούτε ξενοφοβικοί, κι ας μη μιλάν οι των βορείων προαστίων, ας πάνε να ζήσουν μια μέρα στις υποβαθμισμένες γειτονιές, που τις έχει εγκαταλείψει στη μοίρα τους η πολιτεία.
Όλη αυτή η πλουσιότατη φιλολογία, παρόλο που ξεκινά από αντικειμενικά δεδομένα, εν προκειμένω το πρόβλημα των μεταναστών, την απουσία της πολιτείας αλλά και ενός καινούριου λόγου της αριστεράς, που θα απέτρεπε τάχα την (ακρο)δεξιά στροφή του εκλογικού σώματος και γενικότερα της κοινωνίας, καταρχήν εκφράζει μια υποτίμηση του «κόσμου», του «λαού», που αντιμετωπίζεται σαν μεταφυσική έννοια, χωρίς λοιπόν συγκεκριμένες, δικές του ιδέες, άρα και ευθύνες. Το χειρότερο ίσως είναι ότι μέσα από τα απαλλακτικά για τον κόσμο-που-τι-φταίει-αυτός και να μην τον χαρίζουμε στο ρατσιστικό μπλοκ κτλ. αποκαθαίρουμε τις δικές μας ξενοφοβικές τουλάχιστον ιδέες και στάσεις.
Με άλλα λόγια, δίνουμε το λόγο στο ΛΑΟΣ, για ν’ ακουστούν έτσι δικές μας ξενοφοβικές απόψεις· κατανοούμε τους αγανακτισμένους πολίτες, για να αθωώσουμε δικές μας ξενοφοβικές ιδέες.
Αλλά είναι τεράστιο το θέμα: μιαν άλλη φορά.
