στις επάλξεις [22], «με σωσίβιο τη γλώσσα»
το κοινό παρακολουθεί ημερίδα της Ελληνικής Γλωσσικής Κληρονομίας· άαακρη άκρη αριστερά, διακρίνεται, αν μεγεθύνετε, μια στάλα μπράτσο γυναικείο, άρα άλλη μία ακροάτρια, παρακαλώ! (και όχι! δεν τις έβγαλα εγώ τις φωτογραφίες!)
Σώζει η γλώσσα σε καιρούς λοιμού, λιμού, σεισμού, καταποντισμού, Δουνουτού και χρεοκοπίας; Άκου λέει! «Ειδικά εμείς, οι Έλληνες, πρέπει να το ξέρουμε καλά αυτό, γιατί αν κρατηθήκαμε όρθιοι ως έθνος μέσα στους αιώνες είναι εξαιτίας [sic] της γλώσσας. Αν δεν μιλάγαμε ελληνικά, απλώς τώρα δεν θα υπήρχαμε. [...]
διαβάστε τη συνέχεια...
»Είναι, δηλαδή, η γλώσσα κάτι σαν κιβωτός του Νώε, όπου –όταν βρέχει καντάρια και κινδυνεύουμε να πνιγούμε– μπαίνουμε μέσα και απαγκιάζουμε. Το ίδιο συμβαίνει με όλους τους λαούς. Το γερμανικό έθνος πότε αποκτά συνείδηση; Με τη στροφή του προς τη γλωσσική του παράδοση με τον Λούθηρο. Το γαλλικό με τον Ρακίνα. Και το αγγλικό με τον Σέξπιρ. Η γλώσσα σού δίνει εθνική ταυτότητα.
»Οπότε, όταν τα οικονομικά σου πάνε χάλια, σκέφτεσαι πως είσαι Έλληνας και ζητάς δάνεια εξαιτίας [sic ξανά] του ιστορικού σου παρελθόντος. Λες, “Εγώ δεν είμαι κανένας τυχαίος, πρέπει να είμαι μέσα στην Ευρώπη. Άρα, σώσε με”…»
Σώσον ελέησον. Ή μάλλον, παρελθέτω απ’ εμού. Γιατί πόσο ν’ αντέξει άνθρωπος, κάθε βδομάδα Διαμαντής! Πόσο να μη διαβάσεις και να προσπεράσεις…
Γράφει λοιπόν ο Απόστολός μας Διαμαντής μας, τώρα που τον διαβάσαμε και πάλι (στο Έψιλον της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, 23.5.10), έπειτα από καιρό, για μια ημερίδα της «Ελληνικής Γλωσσικής Κληρονομίας» στον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός, όπου πλησίασε, λέει, την άλλη γνώριμή μας, την Κ. Γεωργία Ξανθάκη-Καραμάνου, και τη ρώτησε «πώς φτάσαμε να μιλάμε αυτήν τη γλώσσα σήμερα».
Μέσω Πελοποννήσου, του απάντησε η σοφή κυρία, επειδή εκεί λέγανε «μύτη» κι όχι «μύτ’», και λέγαν «μεσημέρι» κι όχι «μεσ’μέρ», και λέγαν και «κουνούπι» κι όχι «κ’νούπ’»!
Εδώ, βαρύτατα θιγμένος, ο ρουμελιώτικης καταγωγής εγώ, αποχωρώ. Θα μας τα πει ωραία ο ωραίος Μιχάλης Καλαμαράς, από τους τεμπελχανίζοντες από καιρό ανορθόγραφους, σ’ ένα συντομότατο, καίριο σχόλιό του. Εγώ το ύφος πιο πολύ ήθελα να θυμηθούμε, όσοι πολύ το νοσταλγήσαμε, και μ’ αυτό πάλι να κλείσω:
«Γι’ αυτό λατρεύω τον Μοριά» ενθουσιάστηκε μετά την Αποκάλυψη ο Διαμαντής. «Διότι πάντα μας φροντίζει, άλλοτε με όπλα και μπαρούτι, άλλοτε με πορτοκάλια και άλλοτε με γλώσσα. Όλα μας τα ’δωσε, κακά τα ψέματα».
Όντως, Απόστολε. Και ντομάτες. Σάπιες. Και αβγά. Κλούβια. Καληώρα.
* * *
Νά όμως το σχόλιο του Μιχάλη, στη λίστα του glosinform:
«Ο Απόστολος Διαμαντής στο σημερινό Έψιλον μάς γράφει γιατί η ...απάντηση στο ΔΝΤ και την οικονομική κρίση είναι η ελληνική γλώσσα! (φαντάζομαι αυτή θα ήταν η απάντηση, όποια κι αν ήταν η ερώτηση) Η Γεωργία Ξανθάκη-Καραμάνου μάς ενημερώνει ότι “Στην Ελλάδα επικράτησε το γλωσσικό ιδίωμα της Πελοποννήσου, γιατί δεν είχε τη βαριά φωνητική των βόρειων ιδιωμάτων” –το ότι για πάνω από 50 (αν όχι 90) χρόνια το κέντρο του ελληνικού κράτους ήταν η Πελοπόννησος δε φαίνεται να ερμηνεύει το γεγονός. Ο ευρών τη σημασία του όρου “βαριά φωνητική” σε γλωσσολογικό λεξικό αμειφθήσεται με άπαντα τα έργα της Γ. Ξ-Κ. Τα καλά νέα πάντως είναι ότι στην ημερίδα της Ελληνικής Γλωσσικής Κληρονομιάς (ή Κληρονομίας) οι παρόντες ήταν ελάχιστοι. Η σύγκριση με τα περασμένα μεγαλεία της Ελ. Γλ. Κλ. πάντως δεν ενεργοποίησε τη συνήθως ανεξέλεγκτη ειρωνική διάθεση του Απόστολου Διαμαντή...»
