α, ρε Αντώνη...

"Ο Αντώνης Καρκαγιάννης γεννήθηκε το 1932 στη Λάρισα. Είναι δημοσιογράφος και εργάσθηκε στις εφημερίδες Φως των Σπορ και Καθημερινή. Μετά τη συνταξιοδότησή του συνεχίζει τη συνεργασία του με την Καθημερινή."

αυτό βρήκα κι αντέγραψα από το perizitito.gr, φανταζόμενος πως, έτσι λιγόλογο που είναι, θα το 'χει δώσει ο ίδιος, θα 'ναι τέλος πάντων με την έγκρισή του, αλλά αυτή την τελευταία πρόταση: "Μετά τη συνταξιοδότησή του...", δεν μπορεί, ο ίδιος την έγραψε -α, ρε Αντώνη...

διαβάστε τη συνέχεια...

γιατί ο Αντώνης πέθανε πριν από λίγο, και δεν ξέρω καν αν μπορώ να γράψω λ.χ. "αφού βασανίστηκε πολύ από τον καρκίνο", κι ας είχε γράψει ο ίδιος για την αρρώστια του, λέω δεν ξέρω, γιατί τίποτα δεν ήθελε ο Αντώνης, ούτε καν πολιτική κηδεία ή όποια άλλη τελετή, κάπως να τον αποχαιρετούσαμε, διάολε

και το τι ακριβώς ήθελε να γραφτεί γι' αυτόν θα το δούμε αύριο, αν προλάβουν, πράγμα αμφίβολο, μεθαύριο λοιπόν, στην Καθημερινή, με το βιογραφικό του που το ετοίμασε ο ίδιος

με τρομοκρατεί, με παγώνει αυτή η άρνηση, αμάν πια, ρε Αντώνη, έτσι δεν ξέρω τι κι αν πρέπει ή έχει καν νόημα να γράψω, τέτοια ώρα κιόλα, άσε που, το πιθανότερο, δεν έχω ούτε μια φωτογραφία σου να βάλω, α, να 'βρισκα, όχι τώρα πάντως, αλλά να 'βρισκα κάποια στιγμή εκείνο το τεύχος τού Τώρα που 'χω κρατήσει, εκείνο το περιοδικάκι μας μέσα στη χούντα, με το τεράστιο, απόκοτο ΟΧΙ στο εξώφυλλο, το όχι στο δημοψήφισμα του Παπαδόπουλου.. α, αυτό θα το βάλω, γιατί σίγουρα θα το ξέχασες, εννοώ πως, αν δεν το 'χεις στο βιογραφικό σου, θα 'ναι επειδή το ξέχασες κι όχι επειδή δε θα 'θελες να μπει -νά, κάτι τέτοιες κουτοπονηριές μάς μείναν, για έναν τόσο δα αποχαιρετισμό

α, ρε Αντώνη... πόσα ακριβώς; παρά ένα τεσσαράκοντα; τόσα χρόνια λοιπόν;

ο Κούντερα που μόλις τέλειωσα λέει ότι ο άνθρωπος υπάρχει μόνο στη συγκεκριμένη ηλικία του -ας μου συγχωρεθεί η άτσαλη παράφραση ότι ο άνθρωπος υπάρχει όσο τον γνωρίζουμε: παρά ένα τεσσαράκοντα λοιπόν, Αντώνη, άλλοι παραπάνω, άλλοι από πιο κοντά, και ξαφνικά μάς... -να μην πω το ρήμα- τη συγκίνηση με το απαγορευτικό σου, άκου εκεί, ούτε κηδείες ούτε τίποτα

και, α, ρε Αντώνη, πόσα θα 'χα να σου πω, και πόσα να σου σούρω


υστερόγραφο, απντέιτ που λέμε, κανονικά πρωί πια της Πέμπτης, όλη νύχτα είχα κολλήσει στο απαγορευτικό σου και στο εξαναγκασμένο δικό μου, το "πόσα θα 'χα να σου πω, και πόσα να σου σούρω": τέτοια κοινοτοπία δεν την άντεχα, τέτοια κοινοτοπία δε θα την άντεχες, τέτοιος εστέτ, κι εσύ! α αυτό το γράφω, το "εστέτ", γιατί φοβάμαι πως δε θα σου το γράψουν, κι είναι ό,τι πιο ωραίο σε χαρακτήριζε, μαζί και με τα κακά του, εννοείται -είχα κολλήσει λοιπόν, σχεδόν ντρεπόμουν, αλλά πού να σηκωθώ, ν' ανοίγω υπολογιστές... και να διορθώσω τι; μήπως να το πέταγα αυτό το αμήχανο ποστάκι; μήπως ήταν κι αυτό με τον τρόπο του νεκροφιλικό; ή, χμμ, ναρκισσιστικό; γιατί τι είναι να κάθεσαι να γράψεις αμέσως μόλις πεθαίνει ο άλλος κι ίσα που το 'μαθες από τον Παντελή από τους πρώτους; ήταν όμως αργά, δεν ήταν ώρα για άλλα τηλεφωνήματα, κάπου να το πεις, κάπως να το μοιραστείς, και στο ίντερνετ που έβαλα "αντώνης καρκαγιάννης" δε βγήκε τίποτα φρέσκο: τέτοια μούγκα δεν αντεχόταν, άσε που έβαλα και "εικόνες" μπας κι έβγαινε καμιά φωτογραφία, κι έπεσα πάνω σ' ένα σωρό του Ρένου Αποστολίδη: κούφια η ώρα είπα κι έκλεισα, ενώ τώρα, γεμάτες 6 σελίδες του γκουγκλ, καμιά εξηνταριά εγγραφές, έστω μ' αυτό το πανγελοίο "έφυγε", σε εισαγωγικά, οι περισσότερες -δε διάβασα τίποτα, άσε, αργότερα, είναι μια ανακούφιση ωστόσο, ημερεύεις κάπως, τώρα που γράφουν και θα γράψουν, και που, μακάρι, θα σ' τα σούρουν κιόλας!