Το νικητήριο γκολ, ή Τοροσίδης, για το καλό

Ανοίγω και ξανανοίγω δυο μέρες τώρα το μπλογκ μου, μαραίνομαι. Δύο Σαββόπουλοι στην καθισιά, ποιος θεός το θέλει; Τοροσίδη λοιπόν, ν’ αλλάξει λίγο ο αέρας. Κειμενάκι παραγγελιά από τα Νέα, για το αφιέρωμα «Το φιλμ μιας ιστορικής χρονιάς»:

Το νικητήριο γκολ

17 Ιουνίου 2010, ο Βασίλης Τοροσίδης του Θρύλου του Πειραιά πανηγυρίζει το γκολ του, που έδωσε στην Εθνική Ελλάδος την πρώτη της νίκη σε Μουντιάλ: Ελλάδα-Νιγηρία 2-1, με πρώτο το γκολ του Σαλπιγγίδη, πρώτο γκολ της Εθνικής σε Μουντιάλ.

Μεγάλος σταθμός για το μικρό ελληνικό ποδόσφαιρο, 16 χρόνια από την πρώτη και μοναδική ώς τώρα συμμετοχή της Ελλάδας σε Μουντιάλ, το 1994 στις ΗΠΑ, συμμετοχή που είχε σημαδευτεί από ένα ντροπιαστικό 10-0 σε τρεις αγώνες. Προπονητής ήταν ο Αλκέτας Παναγούλιας, που του καταλόγιζαν ότι μετέτρεψε την ομάδα σε περιοδεύοντα θίασο, τραβολογώντας την από δεξίωση σε δεξίωση των ομογενών.

Η δεύτερη λοιπόν συμμετοχή θέλησε να μας κάνει να ξεχάσουμε την πρώτη. Και τα κατάφερε. Βέβαια, δεν προχώρησε και πολύ παρακάτω η Εθνική: τρεις μέρες κράτησε, κατά τα γνωστά, το θαύμα. Που ήταν όμως θαύμα, κόντρα στη γνωστή μας, επίσης εθνική, μεμψιμοιρία.

Θα το θυμόμαστε, μαζί με τις βουβουζέλες, αυτό το εντυπωσιακό ηχητικό υπόστρωμα, ένα διονυσιακό ισοκράτημα χαράς, που αυτό πια ξεσήκωσε γενικότερη μεμψιμοιρία έως αγανάκτηση. Εμένα, με το συμπάθιο, με συνάρπαζε.
                                                              Τα Νέα, 23 Δεκεμβρίου 2010

                                              * * *

Παραγγελιά λοιπόν από την εφημερίδα, για το αφιέρωμα «Το φιλμ μιας ιστορικής χρονιάς», και σκεπτικό: «Το 2010 έφερε την Ελλάδα στη δίνη της μεγάλης κρίσης. Τα Νέα ξεχώρισαν δεκαοκτώ εμβληματικές εικόνες…» και τις μοίρασαν σε συνεργάτες όπως η αφεντιά μου και άλλους, «δημοσιότερους», για ένα σύντομο σχόλιο. Εμένα μου έπεσε η φωτογραφία του Τοροσίδη: δέχτηκα με χαρά, αν και πρώτη μου προτίμηση θα ήταν κάνας Άγιος Παντελεήμονας, όχι μου είπαν, πολύ ωραία είπα, μοναδική ευκαιρία να γράψω έστω δυο λέξεις για τις βουβουζέλες, αφού δεν αξιώθηκα να γράψω τότε, στην ώρα τους.

Αλλά με τις λιγοστές, αυστηρά μετρημένες λέξεις, πάλι δεν έγραψα τον ύμνο που ήθελα για τις βουβουζέλες. Που έβαζα την τηλεόραση να παίζει ακόμα και σε αγώνες χωρίς κανένα ενδιαφέρον, μόνο και μόνο γι’ αυτήν τη συνοδεία, σαν κρατημένη νότα, που έδινε εντέλει μια μυστηριακή διάσταση στην όλη δράση, στα διαφορετικά επεισόδια που τα έδενε μεταξύ τους, ίδια με το continuum –θα το πω κι ας ακουστεί σαν ύβρις– του Γιάννη Χρήστου. [Μονάχα τ’ όνομα μάς τα χαλούσε, μ' αυτό το διπλό βου, ή την ηχητική συγγένεια με βάζελους και βαζέλες…]

Η συμμορία των δεκαοχτώ του αφιερώματος: Αντώνης Λιάκος, Κώστας Μητρόπουλος, Τίνα Μπιρμπίλη, Γιάννης Η. Χάρης, Δημήτρης Παπαδημούλης, Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Μίμης Ανδρουλάκης, Γιώργης Γιατρομανωλάκης, Σώτη Τριανταφύλλου, Όλγα Τρέμη, Ηλίας Κανέλλης, Άννα Φραγκουδάκη, Χρήστος Χωμενίδης, Κυριάκος Κατζουράκης, Ηλίας Νικολακόπουλος, Σωτήρης Γκορίτσας, Πέτρος Μάρκαρης, Μαρία Χούκλη