Μικρές νίκες, μεγάλες ήττες

Τα Νέα, 15 Ιανουαρίου 2011

Αν είναι έτσι κι αλλιώς εσφαλμένο ψυχοπαιδαγωγικά να απαγγέλλουν μικρά παιδιά στίχους όπως: «Βάλε τους Τούρκους εμπροστά / σαν το χασάπη τα τραγιά…», είναι επιπλέον εθνικά επιζήμιο να απαγγέλλουν τους ίδιους στίχους παιδιά της μειονότητας


Η σφραγισμένη κοντά δυο χρόνια τώρα παιδική χαρά στον Άγιο Παντελεήμονα «καταργείται και δημιουργούνται προϋποθέσεις για παιχνίδι σε ολόκληρη την πλατεία» –δεν ξέρω πόσα θαυμαστικά να βάλω!

Η είδηση αυτή, μάλλον η απόφαση αυτή, όπως τη διάβασα με το καλημέρα της καινούριας χρονιάς (Βήμα 31.12-2.1), επιστέφει ίσως μια σειρά από μικρές μεγάλες νίκες της ακροδεξιάς. Έτσι, μαζί με τα οικονομικά, με τον άμεσο και έμμεσο κοινωνικό αντίκτυπό τους, βαραίνουν αβάσταχτα οι υποθήκες που ενέγραψε η περασμένη χρονιά στην καινούρια. Και πια ξεφεύγει από τα όρια του χιούμορ ότι το πιο σύντομο ανέκδοτο είναι το «Ευτυχισμένο το 2011». Το ερώτημα μοιάζει ρητορικό:

διαβάστε τη συνέχεια...

Μπορεί τάχα να ανακοπεί η πορεία συντηρητικοποίησης, και μάλιστα η πορεία της ακροδεξιάς που σημειώνει, όπως είπα, μικρές μεγάλες νίκες; Με πρώτη και κυριότερη την άμβλυνση των ανακλαστικών μας, έτσι όπως μας εξοικειώνουν με τη μορφή του τέρατος τα μέσα ενημέρωσης, κυρίως τα ηλεκτρονικά; Διαδικασία που βαδίζει παράλληλα με τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και τη συνακόλουθη αντικοινωνική συμπεριφορά, η οποία διέπεται από το παλαιό ούτως ή άλλως τρίδυμο του ωχαδερφισμού, του αμέσως δραστικότερου σταρχιδισμού και του παντός καιρού ελληναραδισμού;

Προσωπικά δυσκολεύομαι να βρω να μαζέψω έστω ψήγματα αισιοδοξίας· σαν για να τινάξω όμως λίγο από τη βρόμα που κολλάει επάνω μας, είπα, με την αλλαγή του χρόνου, να ρίξω στο χαρτί λίγα από τα ρέστα της χρονιάς που μόλις μας άφησε. Πολλά θα μπορούσε να είναι τα πρόσωπα, όπως λέμε, της χρονιάς, αν όμως ξεκινήσουμε ανάποδα περίβλεπτη θέση κατέχει η δασκάλα της μισαλλοδοξίας, καθώς στην περίπτωσή της συμπυκνώνονται πολλά από τα χαρακτηριστικά των παράλληλων διαδικασιών που περιέγραψα.

Γράφτηκαν ήδη πολλά για τη δασκάλα σε μειονοτικό σχολείο του Έβρου που θέλησε να δυναμιτίσει την ευαίσθητη ισορροπία στις σχέσεις των δύο κοινοτήτων, χριστιανών και μουσουλμάνων, που αγωνίστηκε για την κατάργηση της διδασκαλίας και στη μειονοτική γλώσσα και δηλητηρίασε τα παιδιά με διχαστικά, τουρκοφαγικά διδάγματα. Πολλά γράφτηκαν και για τη βράβευσή της από την Ακαδημία Αθηνών, με το Αργυρούν Μετάλλιον Ανδρείας. Δεν έχει έτσι νόημα να σταθώ και εγώ στη «νέα Μαντώ Μαυρογένους» του Χαρδαβέλα, του Θέμου Αναστασιάδη, του Λάος και των λοιπών εθνικιστικών κύκλων. Ούτε στην Ακαδημία Αθηνών, που τι Ακαδημία Αθηνών θα ήταν αλλιώς!

Ο λόγος στην ίδια τη δασκάλα που, παρά το πρωτόκολλο, πέτυχε ειδική άδεια να μιλήσει κατά την τελετή της βράβευσής της, να εκδώσει διάγγελμα, θα έλεγα, όπου συνενώνει αλύτρωτες πατρίδες, από τη Βόρεια Ήπειρο ώς τον Άγιο Παντελεήμονα! Αντί για όποια άλλα σχόλια, έχει νόημα να διαβαστεί ολόκληρος ο λόγος της (τον μεταφέρω όπως ακριβώς αναδημοσιεύεται σε πλήθος εθνοπατριωτικά μπλογκ, με όλα τα κεφαλαία του και με το μικρό -τ- στους «τούρκους»):

«Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Ακαδημίας Αθηνών,

»εν έτει 2010, όπου η Ελληνική Κυβέρνηση αφαιρεί τον όρο Εθνικής από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων και περιθωριοποιεί ως ακραίους εθνικιστές τους απλούς Έλληνες που αγαπούν το Έθνος και την Πατρίδα τους,

»ευχαριστώ θερμά την Ακαδημία Αθηνών, που στο πρόσωπό μου παρασημοφορεί τη Φιλοπατρία και τη διαμόρφωση Θρησκευτικής, αλλά κυρίως Εθνικής συνείδησης στους μαθητές μου, η οποία για όλους τους Έλληνες περιλαμβάνει τη σκλαβωμένη Βόρειο Ήπειρο από την οποία κατάγομαι, τη Μακεδονία μας στην οποία γεννήθηκα και η ελευθερία της οποίας τελεί υπό διαπραγμάτευση, τη Θράκη και την Κύπρο που καταδυναστεύονται από τους τούρκους και τους Ελεύθερους πολιορκημένους Έλληνες που ζουν στον Άγιο Παντελεήμονα.

»Αυτό το Μετάλλιο Ανδρείας αποτελεί για μένα ηθική δέσμευση να συνεχίσω με μεγαλύτερη Πίστη τον αγώνα μου, μέχρι την τελική δικαίωση του Έθνους μας.

»Το αφιερώνω στα δικά μου Πομακόπουλα της Θράκης».

Ούτε θαυμαστικά πια. Αποσιωπητικά…

Σκέφτομαι μόνο πως, πριν από την Ακαδημία Αθηνών, την «ηρωική δασκάλα» την είχε τιμήσει με Αριστείο Καινοτομίας, σε σχετική τελετή στις 13.3.10, η αρμόδια υπουργός Παιδείας, αρμόδια αν μη τι άλλο να ελέγξει την παραβίαση ακριβώς της εκπαιδευτικής πολιτικής του υπουργείου της και γενικότερα της μειονοτικής πολιτικής που ακολουθεί η ελληνική πολιτεία τα τελευταία 20 χρόνια.

Σκέφτομαι πως η ίδια υπουργός, όταν αποδέχτηκε πρόσφατα την παραίτηση της Θάλειας Δραγώνα, ειδικής γραμματέως του υπουργείου της και προϊσταμένης της βραβευμένης δασκάλας, σε σχετική ερώτηση που της έγινε σε ραδιοφωνική εκπομπή απάντησε πως «η κ. Δραγώνα προκάλεσε αντιδράσεις με κάποιες θέσεις της οι οποίες αφορούν σε πολύ ευαίσθητα θέματα που άπτονται της εθνικής μας συνείδησης»!

Σκέφτομαι πόσο είχαν αγωνιστεί για την απομάκρυνση της Δραγώνα Λάος και συντροφία, και τότε λέω, γιά δες λοιπόν τι κάνει η διά βίου μάθηση, πώς έμαθε δηλαδή η υπουργός στο άψε σβήσε ξένες (;) γλώσσες, τα λαοτζίδικα εν προκειμένω.

Γιατί αυτές είναι οι μικρές μεγάλες νίκες που είπα, κι αυτό είναι το θέμα, εμείς τι είμαστε και τι κάνουμε, και όχι η μία, που μακάρι να ’ταν μόνο μία, δασκάλα, οι Θέμοι, οι Χαρδαβέλες και τα Λάος, που τη δουλειά τους κάνουνε βεβαίως όλοι αυτοί. Ή μήπως τους την κάνουμε εμείς;

Γιατί αυτό σημαίνει εξάλλου το «μικρές μεγάλες νίκες», ότι, ακόμα κι αν είναι μικρές οι νίκες οι δικές τους, είναι πολύ μεγάλες οι δικές μας ήττες.


[το κομμάτι αυτό είναι η τακτική μου επιφυλλίδα στα Νέα · επειδή όμως δεν θα δημοσιευτεί στη σειρά του, στις 8/1, το βάζω κατ' εξαίρεση πρώτα στο μπλογκ, για να μην πέσει έπειτα υπερβολικά μπαγιάτικο]

απντέιτ: δημοσιεύτηκε στις 15 Ιανουαρίου