Ανοίξαμε και σας περιμένουμε: ΚΚΕ-Κυνόδοντας=1-0, Το ήλυμα, το ηλόριο και το ηλίο, Ο Καμπανέλης στην κόλαση κ.ά.
Αφού ο Ψωμιάδης καπάρωσε το ρόλο του Χριστού που ανασταίνεται κι ας τον σταυρώνουν, περιορίζομαι στο ρόλο τού σήμερα αναστημένου Λάζαρου. Έπειτα λοιπόν από αλλεπάλληλες αναβολές, λόγω σχεδιασμού και ανασχεδιασμού της εφημερίδας κ.ο.κ., βγήκε σήμερα η καινούρια σελίδα μου στα Νέα.
Άλλαξε η σελίδα; έβαλε τα ρούχα της αλλιώς. Μάρτιο του 1999 είχε αρχίσει η δεκαπενθήμερη επιφυλλίδα μου στα Νέα, με γενικό τίτλο «Μικρά γλωσσικά» και θέματα προφανώς γλωσσικά, κι από το 2003 κι έπειτα «Τα αδέσποτα», με πάσης φύσεως θέματα, συν γλωσσικά: 12 χρόνια συμπληρώθηκαν, ιερός αριθμός κι αυτός, καιρός για αλλαγή.
διαβάστε τη συνέχεια...
Η μονοθεματική κάθε φορά σελίδα, κοινώς «σεντόνι», είπε να γίνει τώρα τρόπον τινά πολυθεματική. Θα βολέψει, ελπίζει, έτσι και τους φίλους που δυσφορούσαν: «πάλι γλωσσικά; γράψε κανένα από τα άλλα», και τους φίλους που δυσφορούσαν με «τα άλλα» κι ήθελαν πάλι «τίποτα γλωσσικά».
Ελπίζει δηλαδή η σελίδα πως θα υπηρετήσει καλύτερα προσφιλή της θέματα ή και εμμονές, πως θα μπορέσει δηλαδή να είναι πιο ευέλικτη με θέματα που δεν επιδέχονται πάντα κεφαλαιοποίηση και δεν δικαιολογούν ολοσέλιδη πραγμάτευση, πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για θέματα στα οποία χρειάζεται –ή νομίζει πως χρειάζεται– να επανέρχεται κάθε τόσο: οι εμμονές που λέγαμε.
Η σελίδα, που θα δοκιμάσει να είναι τώρα εβδομαδιαία –όσο αντέξει, όσο αντέξουμε-, ονομάζεται «Στην Αγορά» και συντίθεται από δύο, σπανίως ίσως τρία κειμενάκια, συν ένα μονόστηλο με τίτλο «Σήματα» και μικρά σχόλια, κατά κανόνα άσχετα με τα κυρίως κείμενα, αν και καμιά φορά μπορεί να είναι και συμπληρωματικά, κάπως σαν σημειώσεις ή υστερόγραφα (όπως λ.χ. ένα σημερινό για παλιό διήγημα στον Ριζοσπάστη, που θα μπορούσε να είχε μπει υστερόγραφο στο κείμενο για τον Κυνόδοντα και τον Ριζοσπάστη).
Πάμε λοιπόν:
Τα Νέα, 16 Απριλίου 2011
ΚΚΕ-Κυνόδοντας: 1-0
«Έπεσε η αυλαία των Όσκαρ κι έλαβε επιτέλους τέλος η εθνική αγωνία για τη διεθνή αναγνώριση του αμφιλεγόμενου Κυνόδοντα» ξεκινά ειρωνικά ο Ριζοσπάστης την ιδεολογική «κατεδάφιση» της ταινίας.
Γιατί ο Κυνόδοντας «επιχειρεί μια προσπάθεια –δειλή για την ώρα– εξίσωσης του φασισμού και του κομμουνισμού, συμβάλλοντας έτσι ενεργητικά στην ακόμα βαθύτερη αντιδραστικοποίηση της τέχνης που παράγεται στους σημερινούς καιρούς…» Και «συνιστά τον πρόδρομο μιας πιο ωμά αντικομμουνιστικής τέχνης, στα πλαίσια της εκστρατείας της ΕΕ που στόχο έχει το χτύπημα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και της ταξικής πάλης…»
Είναι προφανές ότι το ΚΚΕ δραστηριοποιείται όλο και περισσότερο και στα πολιτιστικά, λόγου χάρη κάνοντας παράσταση διαμαρτυρίας στη διεύθυνση ενός λυκείου που οι καθηγητές του έστειλαν τους μαθητές να δουν την πολυβραβευμένη «αντικομμουνιστική», λέει, ταινία Η ζωή των άλλων.
Αλλά προπάντων καταθέτει τη δική του πολιτιστική πρόταση, και μάλιστα τη λογοτεχνική. Κι ας είν’ καλά το διαδίκτυο, που διασώζει ό,τι μπορεί να χάνει η από λειψή ταξική συνείδηση αμέλειά μας. Έτσι, με το λακωνικότατο σχόλιο «Ο λόγος για τον οποίο ο Ριζοσπάστης “χτύπησε” τον Κυνόδοντα» παρέπεμψε κάποιος σε παλαιότερο λογοτέχνημα που δημοσιεύτηκε στο όργανο του ΚΚΕ.
Δύο μόνο αποσπάσματα:
«Σάρκα απ’ τη σάρκα του λαού η Ρηνιώ, ευλογημένο γέννημα της μήτρας της φτωχολογιάς, σαν πάτησε γερά στης νιότης τα ποδάρια οργανώθηκε στην ΚΝΕ. Στα δυο χρόνια πάνω έγινε και μέλος του ΚΚΕ. Καλή συντρόφισσα και συνεπής επαναστάτρια. Έρωτας γαρ όμως μέσα σ’ όλα τ’ άλλα, κι η όμορφη Ρηνιώ μικροπαντρεύτηκε. Δυο αγγελούδια οι καρποί του επιπόλαιου γάμου της, κι όταν ταχιά χώρισε τ’ αντρόγυνο τα παιδιά μείνανε στην απόλυτη ευθύνη της, ηθικά και οικονομικά…»
«Ανάποδα πράματα όμως. Ενώ δούλευε όλο και περισσότερες ώρες ημερησίως, τα έσοδά της όλο και μειώνονταν και τα έξοδά της όλο και αυγαταίνανε. Αδύνατον πια ν’ ανταποκριθεί έστω και λειψά στις τυπικές της υποχρεώσεις σαν μέλος του Κόμματος. Συντρίμμια τα κουράγια της που θάψανε τη διάθεσή της, κι ο χρόνος αμείλικτος εχθρός κι αυτός. Οι σύντροφοί της όμως δεν την ξεχνούσαν. Κάθε που ’χανε μάζωξη, συνέλευση, εξόρμηση κλπ., την καλούσαν να συμμετάσχει. Την τελευταία δε φορά που την επισκέφθηκαν της ανακοίνωσαν πως τη διέγραψαν απ’ το Κόμμα, γιατί η διαρκής απουσία της εμπόδιζε τη λειτουργία της οργάνωσης. Μεμιάς βουρκώσανε τα μελιά της μάτια, μα έκρυψε την υγρασία τους με του τσιγάρου της τον καπνό που τάχα τα ενόχλησε. Φύγανε οι σύντροφοί της...»
Είπα «παλαιότερο». Και ευλόγως θα φαντάζεται τώρα ο αναγνώστης δεκαετία του ’40, του ’50, το πολύ. Είναι όμως του 2005. Σημερινό· ούτε καν χτεσινό.
Και πολύ φοβάμαι, και αυριανό.
* * *
Το ήλυμα, το ηλόριο και το ηλίο
Πριν από δυο-τρεις μήνες κάποιος φιλόλογος έστειλε σε διάφορες διευθύνσεις, ιστολόγια κτλ., μια «πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση», όπως τη χαρακτήρισαν οι παραλήπτες της, που τη δημοσίευσαν καταφανώς θαμπωμένοι.
Ο φιλόλογος αυτός βρίσκει πως «η χρήση της λέξης email στο γραπτό λόγο είναι προβληματική», βρίσκει «άγαρμπη μεταφορά» και «άσχημο» το «άκλιτο ιμέιλ», και προτείνει το κατασκεύασμα «ήλυμα», «από το ηλ-εκτρονικό μήν-υμα, με τον ίδιο τρόπο που τα e-lectronic και mail παράγουν το email»!
Μου ’ρθε και μου ξανάρθε μέσα σε λίγες μέρες μήνυμα με την «πρόταση» αυτή, μπήκα στα διάφορα ιστολόγια, έγραψα ένα λιγόλογο σχόλιο, σε κάποιο το διέγραψαν, ίσως χαλούσε τη βιτρίνα με το στολίδι «ήλυμα»…
Έλεγα λοιπόν περίπου το εξής προφανές, πως οι αγγλόγλωσσοι έχουν μια κοινότατη λέξη, το mail, της βάζουν μπροστά το e (όπως και σε άπειρες πια λέξεις) και κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους –και καταλαβαίνουν δηλαδή αυτόματα οι πάντες πως έχουν να κάνουν με τη γνωστή τους έννοια, στην ηλεκτρονική της πραγματικότητα/διάσταση κτλ.
Οι αγγλόφωνοι, δηλαδή, στο συγκεκριμένο παράδειγμα τού email, λένε: η[λεκτρονικό]μήνυμα, «ημήνυμα», τόσο απλά!
Άντε δηλαδή να το πούμε εμείς «ηλε-μήνυμα» ή «ηλεμήνυμα», με ή χωρίς ενωτικό, αδιάφορο, όπως έγραφα πιο παλιά εδώ, μόνο και μόνο επειδή το απλούστατο «η-μήνυμα» θα ακούγεται σαν «μήνυμα» με θηλυκό άρθρο μπροστά.
Τόσο ενοχλητικά απλά, ενώ άλλα πάντα ποθεί η ψυχή μας, καινούριες λέξεις, φανταχτερές και λογιότροπες κατά προτίμηση, σαν την περίφημη «τηλεμαχία», κ.ά. (Εδώ πρέπει να πω ότι, ενώ ο ίδιος ζήτημα να ’χω ακολουθήσει μία ή δύο φορές την «πρότασή» μου, στο διαδίκτυο το ηλεμήνυμα αριθμεί ήδη μερικές χιλιάδες.)
Και εν πάση περιπτώσει, αν τάχα «ήλυμα» το ηλεκτρονικό μήνυμα, το e-commerce λ.χ., το ηλεκτρονικό εμπόριο, πώς θα το πούμε; «ηλόριο»; Και το e-book, το ηλεκτρονικό βιβλίο, «ηλίο»;
σήματα
διάβασα, και ξαναδιάβασα: «Έφυγε για την Αυλή των Θαυμάτων ο Καμπανέλλης», «Στην αυλή των θαυμάτων πια ο Καμπανέλλης» κ.ά., τίτλους που μαρτυρούν άγνοια του έργου, αυτής της νωπογραφίας με τους απόκληρους και τα τσακισμένα όνειρα, στην αυλή με τα καμαράκια με το πισσόχαρτο.
«Ελεγεία της χαμοζωής» είχε χαρακτηρίσει το έργο ο Στάθης Δρομάζος στην Καθημερινή το 1982. Και «η χαμοζωή δεν έχει ρομαντισμό· έχει μεροκάματο, κομπίνα, καλή καρδιά, μικρότητα, φιλότητα, ανασφάλεια, ανέχεια, αλληλεγγύη, πείσμα για επιβίωση και αθλιότητα».
Στην κόλαση λοιπόν ο Καμπανέλλης.
* * *
θυμήθηκα: το διήγημα που δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη λίγες βδομάδες μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, πρωτοπρόσωπη αφήγηση του αστυνομικού που τράβηξε πιστόλι:
«Ναι, του την άναψα! Και δεν το μετανιώνω… καλά να πάθει το κωλόπαιδο, το πλουσιόπαιδο που γύρευε να κάνει πλάκα σε μας, που μας έβριζε κωλόμπατσους και τα τέτοια... Κι όλοι εσείς που ουρλιάζετε τώρα στα κανάλια και μυξοκλαίτε, δεν ξέρετε τίποτα… Ένα κομμάτι ψωμί έβγαζα κι εγώ, το παιδί της παραδουλεύτρας από το χωριό, με τον πατέρα χαμένο στο πιοτό… Και να ’ρχονται αυτά τα κωλόπαιδα, που δεν έχουν δουλέψει στη ζωή τους… Τα δικά μου [παιδιά] δεν έχουν σπίτι ιδιόκτητο, δεν έχουν τρία αυτοκίνητα, δεν έχουνε νταντάδες και καθηγητές στο σπίτι…»
Κάποιο απ’ τα δύο Κ του ΚΚΕ θα σημαίνει Κούγιας, δεν μπορεί!
Άλλαξε η σελίδα; έβαλε τα ρούχα της αλλιώς. Μάρτιο του 1999 είχε αρχίσει η δεκαπενθήμερη επιφυλλίδα μου στα Νέα, με γενικό τίτλο «Μικρά γλωσσικά» και θέματα προφανώς γλωσσικά, κι από το 2003 κι έπειτα «Τα αδέσποτα», με πάσης φύσεως θέματα, συν γλωσσικά: 12 χρόνια συμπληρώθηκαν, ιερός αριθμός κι αυτός, καιρός για αλλαγή.
διαβάστε τη συνέχεια...
Η μονοθεματική κάθε φορά σελίδα, κοινώς «σεντόνι», είπε να γίνει τώρα τρόπον τινά πολυθεματική. Θα βολέψει, ελπίζει, έτσι και τους φίλους που δυσφορούσαν: «πάλι γλωσσικά; γράψε κανένα από τα άλλα», και τους φίλους που δυσφορούσαν με «τα άλλα» κι ήθελαν πάλι «τίποτα γλωσσικά».
Ελπίζει δηλαδή η σελίδα πως θα υπηρετήσει καλύτερα προσφιλή της θέματα ή και εμμονές, πως θα μπορέσει δηλαδή να είναι πιο ευέλικτη με θέματα που δεν επιδέχονται πάντα κεφαλαιοποίηση και δεν δικαιολογούν ολοσέλιδη πραγμάτευση, πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για θέματα στα οποία χρειάζεται –ή νομίζει πως χρειάζεται– να επανέρχεται κάθε τόσο: οι εμμονές που λέγαμε.
Η σελίδα, που θα δοκιμάσει να είναι τώρα εβδομαδιαία –όσο αντέξει, όσο αντέξουμε-, ονομάζεται «Στην Αγορά» και συντίθεται από δύο, σπανίως ίσως τρία κειμενάκια, συν ένα μονόστηλο με τίτλο «Σήματα» και μικρά σχόλια, κατά κανόνα άσχετα με τα κυρίως κείμενα, αν και καμιά φορά μπορεί να είναι και συμπληρωματικά, κάπως σαν σημειώσεις ή υστερόγραφα (όπως λ.χ. ένα σημερινό για παλιό διήγημα στον Ριζοσπάστη, που θα μπορούσε να είχε μπει υστερόγραφο στο κείμενο για τον Κυνόδοντα και τον Ριζοσπάστη).
Πάμε λοιπόν:
Τα Νέα, 16 Απριλίου 2011
ΚΚΕ-Κυνόδοντας: 1-0
«Έπεσε η αυλαία των Όσκαρ κι έλαβε επιτέλους τέλος η εθνική αγωνία για τη διεθνή αναγνώριση του αμφιλεγόμενου Κυνόδοντα» ξεκινά ειρωνικά ο Ριζοσπάστης την ιδεολογική «κατεδάφιση» της ταινίας.
Γιατί ο Κυνόδοντας «επιχειρεί μια προσπάθεια –δειλή για την ώρα– εξίσωσης του φασισμού και του κομμουνισμού, συμβάλλοντας έτσι ενεργητικά στην ακόμα βαθύτερη αντιδραστικοποίηση της τέχνης που παράγεται στους σημερινούς καιρούς…» Και «συνιστά τον πρόδρομο μιας πιο ωμά αντικομμουνιστικής τέχνης, στα πλαίσια της εκστρατείας της ΕΕ που στόχο έχει το χτύπημα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και της ταξικής πάλης…» Είναι προφανές ότι το ΚΚΕ δραστηριοποιείται όλο και περισσότερο και στα πολιτιστικά, λόγου χάρη κάνοντας παράσταση διαμαρτυρίας στη διεύθυνση ενός λυκείου που οι καθηγητές του έστειλαν τους μαθητές να δουν την πολυβραβευμένη «αντικομμουνιστική», λέει, ταινία Η ζωή των άλλων.
Αλλά προπάντων καταθέτει τη δική του πολιτιστική πρόταση, και μάλιστα τη λογοτεχνική. Κι ας είν’ καλά το διαδίκτυο, που διασώζει ό,τι μπορεί να χάνει η από λειψή ταξική συνείδηση αμέλειά μας. Έτσι, με το λακωνικότατο σχόλιο «Ο λόγος για τον οποίο ο Ριζοσπάστης “χτύπησε” τον Κυνόδοντα» παρέπεμψε κάποιος σε παλαιότερο λογοτέχνημα που δημοσιεύτηκε στο όργανο του ΚΚΕ.
Δύο μόνο αποσπάσματα:
«Σάρκα απ’ τη σάρκα του λαού η Ρηνιώ, ευλογημένο γέννημα της μήτρας της φτωχολογιάς, σαν πάτησε γερά στης νιότης τα ποδάρια οργανώθηκε στην ΚΝΕ. Στα δυο χρόνια πάνω έγινε και μέλος του ΚΚΕ. Καλή συντρόφισσα και συνεπής επαναστάτρια. Έρωτας γαρ όμως μέσα σ’ όλα τ’ άλλα, κι η όμορφη Ρηνιώ μικροπαντρεύτηκε. Δυο αγγελούδια οι καρποί του επιπόλαιου γάμου της, κι όταν ταχιά χώρισε τ’ αντρόγυνο τα παιδιά μείνανε στην απόλυτη ευθύνη της, ηθικά και οικονομικά…»
«Ανάποδα πράματα όμως. Ενώ δούλευε όλο και περισσότερες ώρες ημερησίως, τα έσοδά της όλο και μειώνονταν και τα έξοδά της όλο και αυγαταίνανε. Αδύνατον πια ν’ ανταποκριθεί έστω και λειψά στις τυπικές της υποχρεώσεις σαν μέλος του Κόμματος. Συντρίμμια τα κουράγια της που θάψανε τη διάθεσή της, κι ο χρόνος αμείλικτος εχθρός κι αυτός. Οι σύντροφοί της όμως δεν την ξεχνούσαν. Κάθε που ’χανε μάζωξη, συνέλευση, εξόρμηση κλπ., την καλούσαν να συμμετάσχει. Την τελευταία δε φορά που την επισκέφθηκαν της ανακοίνωσαν πως τη διέγραψαν απ’ το Κόμμα, γιατί η διαρκής απουσία της εμπόδιζε τη λειτουργία της οργάνωσης. Μεμιάς βουρκώσανε τα μελιά της μάτια, μα έκρυψε την υγρασία τους με του τσιγάρου της τον καπνό που τάχα τα ενόχλησε. Φύγανε οι σύντροφοί της...»
Είπα «παλαιότερο». Και ευλόγως θα φαντάζεται τώρα ο αναγνώστης δεκαετία του ’40, του ’50, το πολύ. Είναι όμως του 2005. Σημερινό· ούτε καν χτεσινό.
Και πολύ φοβάμαι, και αυριανό.
* * *
Το ήλυμα, το ηλόριο και το ηλίο
Πριν από δυο-τρεις μήνες κάποιος φιλόλογος έστειλε σε διάφορες διευθύνσεις, ιστολόγια κτλ., μια «πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση», όπως τη χαρακτήρισαν οι παραλήπτες της, που τη δημοσίευσαν καταφανώς θαμπωμένοι.
Ο φιλόλογος αυτός βρίσκει πως «η χρήση της λέξης email στο γραπτό λόγο είναι προβληματική», βρίσκει «άγαρμπη μεταφορά» και «άσχημο» το «άκλιτο ιμέιλ», και προτείνει το κατασκεύασμα «ήλυμα», «από το ηλ-εκτρονικό μήν-υμα, με τον ίδιο τρόπο που τα e-lectronic και mail παράγουν το email»!
Μου ’ρθε και μου ξανάρθε μέσα σε λίγες μέρες μήνυμα με την «πρόταση» αυτή, μπήκα στα διάφορα ιστολόγια, έγραψα ένα λιγόλογο σχόλιο, σε κάποιο το διέγραψαν, ίσως χαλούσε τη βιτρίνα με το στολίδι «ήλυμα»…
Έλεγα λοιπόν περίπου το εξής προφανές, πως οι αγγλόγλωσσοι έχουν μια κοινότατη λέξη, το mail, της βάζουν μπροστά το e (όπως και σε άπειρες πια λέξεις) και κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους –και καταλαβαίνουν δηλαδή αυτόματα οι πάντες πως έχουν να κάνουν με τη γνωστή τους έννοια, στην ηλεκτρονική της πραγματικότητα/διάσταση κτλ.
Οι αγγλόφωνοι, δηλαδή, στο συγκεκριμένο παράδειγμα τού email, λένε: η[λεκτρονικό]μήνυμα, «ημήνυμα», τόσο απλά!
Άντε δηλαδή να το πούμε εμείς «ηλε-μήνυμα» ή «ηλεμήνυμα», με ή χωρίς ενωτικό, αδιάφορο, όπως έγραφα πιο παλιά εδώ, μόνο και μόνο επειδή το απλούστατο «η-μήνυμα» θα ακούγεται σαν «μήνυμα» με θηλυκό άρθρο μπροστά.
Τόσο ενοχλητικά απλά, ενώ άλλα πάντα ποθεί η ψυχή μας, καινούριες λέξεις, φανταχτερές και λογιότροπες κατά προτίμηση, σαν την περίφημη «τηλεμαχία», κ.ά. (Εδώ πρέπει να πω ότι, ενώ ο ίδιος ζήτημα να ’χω ακολουθήσει μία ή δύο φορές την «πρότασή» μου, στο διαδίκτυο το ηλεμήνυμα αριθμεί ήδη μερικές χιλιάδες.)
Και εν πάση περιπτώσει, αν τάχα «ήλυμα» το ηλεκτρονικό μήνυμα, το e-commerce λ.χ., το ηλεκτρονικό εμπόριο, πώς θα το πούμε; «ηλόριο»; Και το e-book, το ηλεκτρονικό βιβλίο, «ηλίο»;
σήματα
διάβασα, και ξαναδιάβασα: «Έφυγε για την Αυλή των Θαυμάτων ο Καμπανέλλης», «Στην αυλή των θαυμάτων πια ο Καμπανέλλης» κ.ά., τίτλους που μαρτυρούν άγνοια του έργου, αυτής της νωπογραφίας με τους απόκληρους και τα τσακισμένα όνειρα, στην αυλή με τα καμαράκια με το πισσόχαρτο.
«Ελεγεία της χαμοζωής» είχε χαρακτηρίσει το έργο ο Στάθης Δρομάζος στην Καθημερινή το 1982. Και «η χαμοζωή δεν έχει ρομαντισμό· έχει μεροκάματο, κομπίνα, καλή καρδιά, μικρότητα, φιλότητα, ανασφάλεια, ανέχεια, αλληλεγγύη, πείσμα για επιβίωση και αθλιότητα».
Στην κόλαση λοιπόν ο Καμπανέλλης.
* * *
θυμήθηκα: το διήγημα που δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη λίγες βδομάδες μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, πρωτοπρόσωπη αφήγηση του αστυνομικού που τράβηξε πιστόλι:
«Ναι, του την άναψα! Και δεν το μετανιώνω… καλά να πάθει το κωλόπαιδο, το πλουσιόπαιδο που γύρευε να κάνει πλάκα σε μας, που μας έβριζε κωλόμπατσους και τα τέτοια... Κι όλοι εσείς που ουρλιάζετε τώρα στα κανάλια και μυξοκλαίτε, δεν ξέρετε τίποτα… Ένα κομμάτι ψωμί έβγαζα κι εγώ, το παιδί της παραδουλεύτρας από το χωριό, με τον πατέρα χαμένο στο πιοτό… Και να ’ρχονται αυτά τα κωλόπαιδα, που δεν έχουν δουλέψει στη ζωή τους… Τα δικά μου [παιδιά] δεν έχουν σπίτι ιδιόκτητο, δεν έχουν τρία αυτοκίνητα, δεν έχουνε νταντάδες και καθηγητές στο σπίτι…»
Κάποιο απ’ τα δύο Κ του ΚΚΕ θα σημαίνει Κούγιας, δεν μπορεί!
