Ηθικός πανικός και ανιδεολογικός οδοστρωτήρας, Ο Θεός να φυλάει τον Ν. Κούνδουρο από Έλληνες κακοποιούς, Ο δικαιωμένος Κύρκος κ.ά.
Τα Νέα, 22 Απριλίου 2011
Ηθικός πανικός και ανιδεολογικός οδοστρωτήρας
[στην εφημερίδα δημοσιεύτηκε με τίτλο "Η κρίση και ο ηθικός πανικός"]
Καλλιεργείται όλο και πιο συστηματικά ένας ηθικός πανικός που στιγματίζει και ποινικοποιεί, ισοπεδώνοντάς τες, αντιδράσεις ενός ευρύτατου φάσματος
Θεμελιώδεις κανόνες του ποινικού δικαίου μέσα από αιώνες δικαιικό πολιτισμό έχουν παγιώσει σειρά διακρίσεων ακόμα και σε σχέση με ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα, το φόνο. Και οι διακρίσεις αυτές έχουν εύλογα αντίκρισμα στην ποινή που θα επιμετρηθεί. Και λέγονται οι διακρίσεις αυτές, μόνες τους ή σε συνδυασμό, προμελέτη, αμέλεια, δόλος, ενδεχόμενος δόλος, βρασμός ψυχής, έως νόμιμη άμυνα, που αυτή πια δεν επισύρει καν ποινή, σημαίνει αθώωση.
διαβάστε τη συνέχεια...
Κι είπα για φόνο. Εδώ, οσοδήποτε καταδικαστέες κι αν είναι (αλλά είναι όλες, συλλήβδην;) οι ενέργειες και στάσεις, έχουμε να κάνουμε με αποδοκιμασίες πολιτικών, φραστικές επιθέσεις έως και γιαούρτωμα, χωρίς να λείπουν δυστυχώς και ακραίες περιπτώσεις, όπως το λιντσάρισμα του Κωστή Χατζηδάκη. Σε κάθε περίπτωση, η έλλειψη αναλογίας είναι περισσότερο από κραυγαλέα, και γι’ αυτό καθοριστική.
Κι όμως, όχι απλώς δεν υφίσταται σαν σκέψη καν η υποχρεωτική κλίμακα διακρίσεων που εφαρμόζεται στο ακραίο παράδειγμά μας, το φόνο, αλλά καλλιεργείται όλο και πιο συστηματικά ένας ηθικός πανικός που στιγματίζει και ποινικοποιεί, ισοπεδώνοντάς τες, αντιδράσεις ενός ευρύτατου φάσματος, ένας ηθικός πανικός που προπαντός απευθύνεται στο θυμικό αποκλείοντας κάθε ανάλυση.
Κι όμως, παρότι είναι δύσκολο να ξεκαθαριστεί κάθε φορά η εικόνα, δεν νοείται να εξισώνονται, επειδή έχουν τάχα έναν κοινό παρονομαστή, μια έννοια «αντίδρασης», ή όπως μάλλον ηθικολογικά λέγεται: «ανυπακοής», δεν νοείται λέω να εξισώνονται λ.χ. η διακοπή θεατρικών παραστάσεων, το «Δεν πληρώνω» των διοδίων, η επίθεση στον Ανδρέα Λοβέρδο και η πυρπόληση της Μαρφίν, που οδήγησε στον τραγικό θάνατο τριών ανθρώπων.
Δεν νοείται καν να εξισώνεται η αποδοκιμασία του Πάγκαλου από τους φοιτητές στο Παρίσι με το γιαούρτωμα του Πάγκαλου στα Καλύβια· ούτε πάλι η αποδοκιμασία του Πάγκαλου στο Παρίσι με την αποδοκιμασία του Παπανδρέου στο Βερολίνο.
Και η διάκριση, η μη εξίσωση, πρέπει ευλαβικά να τηρείται και (α) ως προς τις ενέργειες, το είδος των ενεργειών, και (β) ως προς τα υποκείμενα των ενεργειών, δηλαδή τους δράστες ή τους «θύτες», και (γ) ως προς τα αντικείμενα, δηλαδή τα «θύματα».
Με άλλα λόγια, προέχει, μαζί με την όποια καταδίκη, η εξήγηση και η κατανόηση του φαινομένου. Που πρέπει να γίνεται με όρους πολιτικούς, ή με ορατή την πολιτική παράμετρο, ακόμα και στην πιο ακραία περίπτωση, εγκληματικών πράξεων.
Η καταδίκη, αν πρόκειται να είναι αποτελεσματική, πρέπει να εμπεριέχει πάντοτε την εξήγηση και την ανάλυση. Και έννοιες όπως «ανομία», «κοινωνία της ανομίας» κτλ. ούτε εξηγούν, ούτε αναλύουν. Ισοπεδώνουν μόνο και συσκοτίζουν. Και από μιαν άποψη αναπαράγουν.
σήματα
Διάβασα: «Το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου και το δικαίωμα της συνάθροισης πολιτών είναι θεμελιώδη για τη δημοκρατία και κατά κανέναν τρόπο δεν επιτρέπεται ο περιορισμός τους, έστω και αν εκφέρονται κραυγές και όχι επιχειρήματα» (Δ. Κ. Ψυχογιός, Το Βήμα 6.3.11, έπειτα από τις αποδοκιμασίες εναντίον Πάγκαλου στο Παρίσι).
* * *
Επίσης: «Η συμβολική “ποινικοποίηση” και η δαιμονοποίηση κάθε δυναμικής διεκδίκησης οδηγούν στην απαξίωση και στον στιγματισμό της ριζικής πολιτικής διαφωνίας και αντίδρασης. [...]
»Οι ιδεολογίες που αποθέωσαν τη βία στον ρου της Ιστορίας είναι ολοκληρωτικές ιδεολογίες. Είναι πολύ σημαντικό και πολύ κρίσιμο να αντισταθούμε σε αυτές, χωρίς παράλληλα να καταφεύγουμε στην εξίσωση και στην ομογενοποίηση όλων των πρακτικών και των μορφών πολιτικής διαμαρτυρίας» (Έφη Γαζή, Το Βήμα 6.3.11).
Ο Θεός να μας φυλάει από Έλληνες κακοποιούς
Ο Νίκος Κούνδουρος μιλάει στο Βήμα (3.4.11) για την εφιαλτική περιπέτεια που έζησε, όταν μπήκαν προ μηνών στο σπίτι του τέσσερις αλλοδαποί, τον έδειραν ανηλεώς και τον λήστεψαν. Και δηλώνει: «Κατά βάθος όμως οφείλω να πω ότι χαίρομαι που το πέρασα». [...]
«Το γεγονός με έκανε να δω την πραγματικότητα. Είχα μια ανόητη ευαισθησία και γενναιοδωρία με την είσοδο ή μάλλον την εισβολή των ξένων στην Ελλάδα. Έλεγα ότι της ίδιας γης παιδιά είμαστε, να μπει ο κόσμος στην Ελλάδα, να ευφρανθεί, να νιώσει ασφάλεια, να φάει, να πιει ελληνικό νερό. Ε, από την ώρα του περιστατικού, τέρμα όλες αυτές οι εφηβικές μαλακίες. Τέσσερα κτήνη, τέσσερις βάρβαροι που ούρλιαζαν και βρομούσαν και φορούσαν μάσκες με έκαναν να δω την πραγματικότητα».
Δηλαδή; Τι θα ’λεγε, τι θα ’κανε ο Νίκος Κούνδουρος, αν ήταν ομοεθνείς μας οι ληστές;
Ας ελαφρώσουμε όμως από το ζόφο:
«Από εκείνη τη βραδιά τι δεν θα ξεχάσετε ποτέ;» ρωτάει ο δημοσιογράφος. Και απαντάει ο Ν.Κ.:
«Εκείνο το “μην τον κρατάς, πνίξ’ τον, τον πούστη!” που φώναζε ο μόνος που άκουσα να μιλάει τσάτρα πάτρα ελληνικά. Εγώ πούστης; Καλά το “πνίξ’ τον”, το “πούστης” τι το θέλανε;»
Κανονικά, αυλαία. Όμως
«Από εκεί» συνεχίζει αμέσως ο Ν.Κ. «κινήθηκε ένας μηχανισμός από σκέψεις μου που πέταξε έξω από την Ελλάδα όλους τους μετανάστες.»
Όλους τους μετανάστες; Δυστυχώς, για τον Νίκο Κούνδουρο και την ιστορία του, άλλες φωνές ηχούν τώρα στ’ αφτιά μας!
σήματα
Ας ακούσουμε απόψε, μετά την περιφορά του επιταφίου, από το υψηλής πνοής ποίημα του Γεωργίου Ακροπολίτη (1217-1282), στην εμπνευσμένη μελοποίηση του Νέων Πατρών Γερμανού (ακμή 1670):
«…Δος μοι τούτον τον ξένον τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσμω· δος μοι τούτον τον ξένον, ον ομόφυλοι μισούντες θανατούσιν ως ξένον· δος μοι τούτον τον ξένον, ον ξενίζομαι βλέπειν του θανάτου το ξένον· δος μοι τούτον τον ξένον, όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς τε και ξένους· δος μοι τούτον τον ξένον, ον Εβραίοι τω φθόνω απεξένωσαν κόσμω· δος μοι τούτον τον ξένον, ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν πού κλίναι…»
* * *
Μέσα στην ευφορία του συνεδρίου της Δημοκρατικής Αριστεράς, που επισημοποιεί την πολυδιάσπαση της αριστεράς, είπε και μια κουβέντα παραπάνω ο Λεωνίδας Κύρκος, πως «και ο Μουσολίνι ήταν θιασώτης των απολίτικων και λαϊκίστικων κινημάτων ανυπακοής και απειθαρχίας…»
Και σχολίασε στο διαδίκτυο ωραίος ο talos του ωραίου Ιστολογίου, πως «και ο Γκάντι ήταν υπέρ των κινημάτων ανυπακοής, οπότε, με τη λογική αυτή, [...] θα προέκυπτε πως ο Γκάντι ήταν Μουσολινικός».
