Υπατία post it*
Ένα-δυο μήνες μετά, όχι απολογισμός, πάλι νωρίς είναι, αλλά μερικά πράγματα που πρέπει να κρατήσουμε, μεταξύ άλλων και επειδή η κρίση με την απεργία πείνας των 300 μεταναστών εκτονώθηκε, αλλά η εξ αυτής κρίση στην κοινωνία προφανώς όχι. Σημειώσεις λοιπόν, χαρτάκια post it.
διαβάστε τη συνέχεια...
Και πρώτα ότι το «Υπατία», που το έβαλα κι εγώ στον τίτλο μου, έγινε μετωνυμία για μια κρίση καταρχήν κοινωνική, αλλά οπωσδήποτε πολιτικοϊδεολογική, μετωνυμία σαν τα αμήχανα έως φαιδρά «κοιμήθηκε» και λοιπά, που τάχα εξωραΐζουνε το θάνατο.
Μετωνυμία λοιπόν, πάντα και με τη δικαιολογία της βραχυλογίας, «Υπατία» για μια 44ήμερη απεργία πείνας 300 μεταναστών, έτσι ώστε κάτω από φωτογραφία μ’ ένα ατέλειωτο καραβάνι που έφευγε από την Τυνησία να διαβάζουμε λεζάντα: «Η επόμενη Υπατία».
Να κρατήσουμε το φόβο πως η ακραία συνθήκη της απεργίας πείνας με τις όντως ή δήθεν ακραίες παραμέτρους της, π.χ. την «κατάληψη» της Νομικής και την «πατρωνία» των αλληλέγγυων, όξυνε, λέει, τα συντηρητικά και φοβικά ανακλαστικά του κόσμου.
Αλλά μαζί να κρατήσουμε τον ακόμα μεγαλύτερο φόβο μήπως η ιστορία αυτή απελευθέρωσε και αποενοχοποίησε συναισθήματα που υπόκεινταν σε πλήθος άλλες αντιδράσεις και στάσεις.
Και να κρατήσουμε το για άλλη μια φορά κανάκεμα του κόσμου, των «απλών ανθρώπων» «που δεν είναι ρατσιστές, αλλά όταν τους λέμε ρατσιστές, γίνονται ρατσιστές», αυτή την απαξιωτική στάση που δεν αναγνωρίζει νου, απόψεις και ιδέες στους «απλούς ανθρώπους», παρά βλέπει μονάχα αφηρημένα όντα-ανθρωπάκια, που μόνο εξ αντανακλάσεως και ευκαιριακά μπορεί να διαμορφώνουν πολιτική στάση και ιδεολογία.
Κι έπειτα και την άλλη, μείζονα τώρα, απαξίωση, την άρνηση να δεχτούμε ότι μετανάστες εξαθλιωμένοι μπορεί να έχουν διαμορφωμένη πολιτική άποψη και ιδεολογία, και να τα αποδίδουμε όλα στην «πατρωνία» των αλληλέγγυων!
Όπου ο πόλεμος των ιδεών έγινε αστυνομικό παιχνίδι, και ο λόγος των ιδεών έγινε άλλη μια φορά ειρωνεία, χλεύη, καλαμπούρι («αυτή τη στιγµή, 300 μετανάστες νομίζουν ότι η λέξη “Αλληλέγγυος” σημαίνει “Αυτός-που-δεν-µε-αφήνει-να-φάω-και-να-διακόψω-την-απεργία-πείνας”» έγραφε ένας οξυδερκής κατά τα άλλα χιουμορίστας).
Και να κρατήσουμε τη συρρίκνωση της ιδεολογίας σε λογιστική, σ’ εκείνο το τρομοκρατημένο και τρομοκρατικό «αλλά»: «Αλλά πόσους άλλους θα νομιμοποιήσουμε εάν…» –ένα απολύτως νόμιμο ερώτημα δηλαδή, που όμως έμπαινε σαν θεολογικό ζήτημα, σαν άλφα και ωμέγα κάποιου άτεγκτου Ταλμούδ, απαγορευτικό εξαρχής του όποιου διαλόγου.
Ενώ επείγει να μιλήσουμε ιδεολογικά, με τις διαφορετικές ιδεολογίες μας, που σίγουρα κάπου, διάολε, συναντιούνται, και όχι με σηκωμένο φρύδι και ευφυολογήματα. Αν θέλουμε, εννοείται, να μιλήσουμε.
Μα πρώτο πρώτο στα χαρτάκια μας τα post it να έχουμε εκείνο το σπαραχτικό κάποιου απεργού: «Αν θα πεθάνουμε εδώ, γιατί έτσι είναι η ζωή, καμιά ημέρα κάποιος θα πεθάνει, θέλουμε να μας στείλουν στην πατρίδα μας, κοντά οικογένειά μας, δε θέλουμε να κάτσουμε στη ψυγεία με αριθμό».
* Κείμενο που προοριζόταν για την καινούρια σελίδα μου στα Νέα, που όμως καθυστερεί λόγω ανασχεδιασμού της εφημερίδας, και χάνουν έτσι την επικαιρότητα και το νόημά τους διάφορα κείμενα. Ωστόσο το νόημα του συγκεκριμένου κομματιού, για μένα, είναι κυρίως το ότι έπρεπε να γραφτεί --κι ας μη δημοσιεύτηκε.
