Το πείραμα του Ριάτσε και ο Σαββόπουλος, Ο Άνθιμος και η υπέρτερη ηθική
Τα Νέα, 28 Μαΐου 2011
Το πείραμα του Ριάτσε και ο Σαββόπουλος
Στο Ριάτσε η κοινωνία αγκάλιασε από μόνη της τους μετανάστες, δεν της επιβλήθηκαν από κάποιον κεντρικό επιτελικό σχεδιασμό
Ιούλιος 1998, ένα σκάφος προσαράζει σε μια παραλία κοντά στο χωριό Ριάτσε της Καλαβρίας, γνωστό από τους περίφημους Πολεμιστές του Ριάτσε, τα δύο χάλκινα ελληνικά αγάλματα που είχαν βρεθεί εκεί το 1972. Το σκάφος μετέφερε γύρω στους 300 Κούρδους, άντρες, γυναίκες, παιδιά.
διαβάστε τη συνέχεια...
Οι ντόπιοι περιμαζεύουν τους ξένους και τους παραχωρούν τα εγκαταλειμμένα σπίτια στο ορεινό πάνω χωριό, που το είχαν αφήσει οι ίδιοι όταν κατέβηκαν στη θάλασσα. Έτσι κι αλλιώς, και το παραθαλάσσιο χωριό τους τώρα ήταν σε απόλυτο μαρασμό, ελάχιστοι κάτοικοι είχαν απομείνει, καταστήματα βασικών ειδών δεν υπήρχαν πια, το σχολείο κόντευε να κλείσει.
Ο δάσκαλος του χωριού και κατοπινός δήμαρχος Ντομένικο Λουκάνο φτιάχνει σύλλογο με τη χαρακτηριστική ονομασία «Πόλη του Μέλλοντος» και σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ παρέχει νερό και ηλεκτρικό στους μετανάστες, κι εκείνοι ανταποδίδουν με προσωπική εργασία.
«Ένας άνθρωπος είναι άνθρωπος, με νόμιμα χαρτιά ή όχι. Οι πιο φτωχοί κι απ’ τους φτωχούς θα σώσουν το Ριάτσε, και σε αντάλλαγμα θα σωθούν κι οι ίδιοι απ’ αυτό» ήταν το σύνθημα με το οποίο εκλέχτηκε ο Λουκάνο δήμαρχος το 2004 και ξανά το 2009, ενώ το 2010 ανακηρύχτηκε τρίτος καλύτερος δήμαρχος στον κόσμο από το City Mayors Foundation.
Και όντως, οι μετανάστες έσωσαν το Ριάτσε και σώθηκαν απ’ αυτό. Οι άντρες δούλεψαν στην οικοδομή, οι γυναίκες ραπτική και χειροτεχνία, δημιουργήθηκαν δουλειές και για τους ντόπιους και για ανέργους από τις γύρω περιοχές, ανακαινίστηκαν σπίτια του 17ου αιώνα και νοικιάζονταν στους τουρίστες, άνοιξαν ταβέρνες με κουρδική κουζίνα, οργανώθηκαν αποτελεσματικές ομάδες δασοπροστασίας, γέμισε παιδιά το σχολείο.
Οι πρώτοι Κούρδοι έφυγαν κάποια στιγμή για τη Γερμανία. Στη θέση τους ήρθαν μετανάστες από την Ερυθραία, την Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν, τη Σομαλία, το Ιράκ κ.ά. Η ζωή για το αναγεννημένο πια Ριάτσε συνεχίστηκε.
Το πείραμα πέτυχε. Η «ρεαλιστική ουτοπία» προσέλκυσε και τον Βιμ Βέντερς, που γύρισε την «Πτήση», μια τριαντάλεπτη ταινία με τους ίδιους τους μετανάστες και τους ντόπιους κατοίκους.
Αυτήν τη συγκλονιστική ιστορία ενδέχεται να διάβασε ο Διονύσης Σαββόπουλος, μολονότι είδε το φως κυρίως στο διαδίκτυο και ελάχιστα έως καθόλου στον Τύπο. Του διέφυγε όμως το ουσιώδες. Ότι στην περίπτωση του Ριάτσε η κοινωνία αγκάλιασε από μόνη της τους μετανάστες κι έγινε ένα μαζί τους. Δεν της επιβλήθηκαν από κάποιον κεντρικό σχεδιασμό, μέσα από τον κρατικό μηχανισμό με τα όργανά του, την αστυνομία κτλ., και έπειτα από περινούστατη υπόδειξη ενός οσοδήποτε μεγάλου μουσικού.
Όσο για τη ρεαλιστική ουτοπία, σκέτη ουτοπία θα μένει για μας. Ενώ η πραγματικότητα, όλο και πιο εφιάλτης.
σήματα
Ο Άνθιμος και η υπέρτερη ηθική
«Μέσα μου αντέδρασα, όταν είδα τον τρόπο που μεταχειρίστηκαν οι αρχές, εκεί εις τη μεγάλη χώρα, την Αμερική, τον Ντομινίκ Στρος Καρ [sic, δεύτερη μάλιστα φορά!]. Κατέπεσαν πύργοι πιο μεγάλοι και πιο ισχυροί από τους διδύμους.
»Μέσα εις την παγκόσμια κοινωνία, το υπ’ αριθμόν 1 πρόσωπο του ΔΝΤ, ο πανίσχυρος και πάμπλουτος και ένδοξος και πιθανός μεθαύριο πρόεδρος της Δημοκρατίας της Γαλλίας, με τις χειροπέδες;
»Είναι πιθανόν, ας πούμε και 1 τοις χιλίοις, να είναι αθώος. Δεν ξέρομε εμείς. Είναι ένας άνθρωπος, ένας επιστήμων, έστω. Τον βάζεις με τις χειροπέδες, τον κρατούν οι αστυνομικοί, του πέφτει το μισό σακάκι πίσω και φορεί το μισό σακάκι όπως οι μεθυσμένοι στο δρόμο! [η περιγραφή συνοδεύεται από παντομίμα] Για να τον πας πού; Να τον κρίνει μία γυναίκα τι θα γίνει… Και τον στέλνεις στη βαριά φυλακή!»
Το κυριακάτικο κήρυγμα (22/5· πηγή: «Ελληνοφρένεια», 23/5) του αίφνης υποτονικού και εμβρόντητου Άνθιμου Θεσσαλονίκης, που τον πήρε ο πόνος, βλέποντας πρώτη φορά άνθρωπο με χειροπέδες.
Όπου ολόκληρη η χριστιανική, πουριτανική ηθική υποχωρεί μπροστά στην υπέρτερη ηθική, τη φαλλοκρατική. Στην πιο γελοία, εννοείται, εκδοχή της:
«Να τον κρίνει μία γυναίκα…»
