Εγχειρίδιο του καλού ζητιάνου - Φιδάκια και φιδέμποροι - Του Όσλου ή της Αίτνα;
Τα Νέα, 30 Ιουλίου 2011
Άλλοι με εγκαρτέρηση και αξιοπρέπεια, άλλοι ικετευτικοί ή και φορτικοί: υπάρχουν τρόποι και τρόποι να ζητιανεύεις, ας βρούμε κι εμείς τώρα τον δικό μας
Αν η στατιστική λέει πως έχουμε 2,7 πορείες τη μέρα, η λογική λέει πως μείον Κυριακές, αργίες κτλ., θα έχουμε 5 πορείες τη μέρα, αλλά αυτό δεν είναι πλέον λογική
Εγχειρίδιο του καλού ζητιάνου
Πάνε χρόνια τώρα, ήταν τότε με «τα παιδιά των φαναριών», στην εκβολή της Βουλιαγμένης στην παραλιακή, στέκεται στο φανάρι ένα αγοράκι γύρω στα 8. Με χαμηλωμένο κεφάλι κρυφοκοιτάζει τα αυτοκίνητα, αλλά δεν κάνει καμία κίνηση προς το μέρος μας. Ντροπαλό και αμήχανο, δεν ξέρει πώς να σταθεί, τρίβει το ένα του πόδι πάνω στο άλλο, έπειτα βγάζει απ’ την τσέπη του ένα μήλο, το σκουπίζει πάνω στο ρούχο του κι αρχίζει, με χαμηλωμένο πάντα κεφάλι, να το τρώει –πιο πολύ παντομίμα παρά πράξη κανονική. Είναι σπαραχτικά προφανές, το αγοράκι ντρέπεται να κάνει αυτό που το βάλαν να κάνει, και παίζει στον εαυτό του τη σκηνή πως δεν είναι εκεί για να ζητιανεύει, αλλά νά, κάθεται και τρώει το μήλο του. Κάποτε άναψε το πράσινο, φεύγω μ’ έναν κόμπο στο λαιμό, αλλά και με κάτι σαν οργή, που δεν βρήκα τη δύναμη να το φωνάξω να του δώσω κάτι.
διαβάστε τη συνέχεια...
Μου έρχεται συχνά στο νου η εικόνα αυτή τώρα με τους μετανάστες, όταν βλέπω πολλούς με μια αδιόρατη σχεδόν απόγνωση στην αξιοπρέπεια με την οποία απομακρύνονται, αμέσως μόλις δουν αρνητική διάθεση, άλλους γεμάτους εγκαρτέρηση, άλλους με κάτι σαν παραίτηση –μαζί και με άλλους που επιμένουν φορτικά.
Και με αυτούς που επιμένουν φορτικά θυμάμαι, παιδί στην εκκλησία, τους ζητιάνους απ’ έξω, άλλους που επιδείκνυαν σχεδόν με σαδισμό την αναπηρία τους, πιο πολύ σοκάροντας και ενοχλώντας παρά διεγείροντας φιλάνθρωπα αισθήματα και ελεήμονα διάθεση.
Πού τα θυμήθηκα όλα αυτά, νά τι σου είναι ο συνειρμός, τώρα που χώρα ολόκληρη βρεθήκαμε κανονικοί ζητιάνοι.
Όμως θυμάμαι, πολύ πριν από την κρίση, την κίνηση στα μαγαζιά που έπεφτε, λέει, κάθε χρόνο 10-15%, όπως δήλωναν καταστηματάρχες και σύλλογοι. Κι ας επέμεναν τα ξεροκέφαλα μαθηματικά πως έτσι θα ήταν προ πολλού κλεισμένα, ανύπαρκτα, άυλα, όλα αυτά τα μαγαζιά.
Τις προάλλες πια διαβάζω: «Το 2009 είχαμε 898 πορείες, 2,7 την ημέρα. Οι απώλειές μας σε εισπράξεις είναι 70% σε ημέρες συγκεντρώσεων και 100% όταν γίνονται επεισόδια».
Μ’ όλον το σεβασμό, όσο και αν μοιάζει εύλογο το ποσοστό απωλειών σε εισπράξεις λόγω επεισοδίων, με την καταμέτρηση των πορειών σίγουρα αυτοκτονεί η λογική.
Αυτή είναι βέβαια, θα μου πείτε, η στατιστική. Που παίρνει από τα πάνω το εισόδημα π.χ. του Βαρδινογιάννη και από τα κάτω του ανειδίκευτου εργάτη, και μου βγάζει εμένα μηνιαίο εισόδημα κάτι δεκαριές χιλιάδες ευρώ!
Έτσι, γιά σκεφτείτε τώρα, έστω τις 2,7 πορείες, λέει, τη μέρα. Βγάζουμε όμως Κυριακές, γιορτές, αργίες, ολόκληρο τον Αύγουστο, και λίγο έστω Ιούλιο, και τότε οι πορείες πρέπει να ’ναι πάνω από 4-5 κάθε εργάσιμη μέρα! Κι αν έτσι το 2009, σίγουρα το 2011 θα ξεπερνούν τις 10! Κάθε μέρα!
Αν πρόκειται να αντιμετωπίσουμε την κρίση, πρέπει να ξέρουμε επακριβώς τα τι, τα πώς και τα γιατί. Και προφανώς το θέμα δεν είναι να περισώσουμε τάχα την αξιοπρέπειά μας. Αλλά να είμαστε αποτελεσματικοί.
σήματα
Φιδάκια και φιδέμποροι
Νισάφι πια με «το αβγό του φιδιού» και κόντρα «το αβγό του φιδιού», όταν τα φιδάκια βολτάρουν προ πολλού, ναι, και εδώ σ’ εμάς, μπροστά στα αμβλυμένα ανακλαστικά μας.
Κι αν τώρα η Νορβηγία προσπαθεί να καταλάβει τι της συνέβη, εμείς ελάχιστα περιθώρια αθωότητας και άγνοιας δικαιούμαστε να ’χουμε.
Ποιος τα εκκόλαψε τα αβγά, ποιος τα ταΐζει τα φιδάκια και τα μοσχαναθρέφει, ας ανοίξουμε τις τηλεοράσεις μας, από πρωινάδικα και μεσημεριανάδικα έως βραδινά δελτία ειδήσεων και πάσης φύσεως τηλεπαράθυρα, και ας μετρήσουμε γενναιόδωρους οικοδεσπότες, να αερίζουν σε καθημερινή βάση αυτά ακριβώς τα φιδάκια, προπάντων να μας συμφιλιώνουν με τη μορφή τους!
Μακάρι να μην υπάρξουν και εδώ φυσικοί αυτουργοί σαν τον Νορβηγό, τους ηθικούς όμως τους έχουμε ήδη, είδος εν απολύτω επαρκεία.
του Όσλου ή της Αίτνα;
Από την τραγωδία της Νορβηγίας, κι ένα, με το συμπάθιο, γλωσσικό:
Για την «έκρηξη στο κέντρο του Όσλου» άκουσα σ’ ένα δελτίο ειδήσεων. Όντως, δεν είπαμε ποτέ το Όσλο - του Όσλου, κι ας είπαμε το Μαρόκο - του Μαρόκου κ.ά. Χίλιες φορές όμως αυτή η παραδρομή, αυτό το προς τη «σωστή» κατεύθυνση «λάθος», παρά «το ηφαίστειο της Αίτνα» και «το λιμάνι της Κατάνη» που άκουσα την περασμένη μόλις εβδομάδα.
Όπου η γενική πια τάση ακλισίας ξένων ονομάτων ή δανείων που τα κλίναμε από παλιά έφτασε τώρα και σε ονόματα που συνδέονται με την πιο αρχαία ιστορία, ακόμα και με την ελληνική μυθολογία η Αίτνα, ειδικότατα με την ελληνική ιστορία η Κατάνη (που ιταλικά στο κάτω κάτω είναι Κατάνια).
Άλλοι με εγκαρτέρηση και αξιοπρέπεια, άλλοι ικετευτικοί ή και φορτικοί: υπάρχουν τρόποι και τρόποι να ζητιανεύεις, ας βρούμε κι εμείς τώρα τον δικό μαςΑν η στατιστική λέει πως έχουμε 2,7 πορείες τη μέρα, η λογική λέει πως μείον Κυριακές, αργίες κτλ., θα έχουμε 5 πορείες τη μέρα, αλλά αυτό δεν είναι πλέον λογική
Εγχειρίδιο του καλού ζητιάνου
Πάνε χρόνια τώρα, ήταν τότε με «τα παιδιά των φαναριών», στην εκβολή της Βουλιαγμένης στην παραλιακή, στέκεται στο φανάρι ένα αγοράκι γύρω στα 8. Με χαμηλωμένο κεφάλι κρυφοκοιτάζει τα αυτοκίνητα, αλλά δεν κάνει καμία κίνηση προς το μέρος μας. Ντροπαλό και αμήχανο, δεν ξέρει πώς να σταθεί, τρίβει το ένα του πόδι πάνω στο άλλο, έπειτα βγάζει απ’ την τσέπη του ένα μήλο, το σκουπίζει πάνω στο ρούχο του κι αρχίζει, με χαμηλωμένο πάντα κεφάλι, να το τρώει –πιο πολύ παντομίμα παρά πράξη κανονική. Είναι σπαραχτικά προφανές, το αγοράκι ντρέπεται να κάνει αυτό που το βάλαν να κάνει, και παίζει στον εαυτό του τη σκηνή πως δεν είναι εκεί για να ζητιανεύει, αλλά νά, κάθεται και τρώει το μήλο του. Κάποτε άναψε το πράσινο, φεύγω μ’ έναν κόμπο στο λαιμό, αλλά και με κάτι σαν οργή, που δεν βρήκα τη δύναμη να το φωνάξω να του δώσω κάτι.
διαβάστε τη συνέχεια...
Μου έρχεται συχνά στο νου η εικόνα αυτή τώρα με τους μετανάστες, όταν βλέπω πολλούς με μια αδιόρατη σχεδόν απόγνωση στην αξιοπρέπεια με την οποία απομακρύνονται, αμέσως μόλις δουν αρνητική διάθεση, άλλους γεμάτους εγκαρτέρηση, άλλους με κάτι σαν παραίτηση –μαζί και με άλλους που επιμένουν φορτικά.
Και με αυτούς που επιμένουν φορτικά θυμάμαι, παιδί στην εκκλησία, τους ζητιάνους απ’ έξω, άλλους που επιδείκνυαν σχεδόν με σαδισμό την αναπηρία τους, πιο πολύ σοκάροντας και ενοχλώντας παρά διεγείροντας φιλάνθρωπα αισθήματα και ελεήμονα διάθεση.
Πού τα θυμήθηκα όλα αυτά, νά τι σου είναι ο συνειρμός, τώρα που χώρα ολόκληρη βρεθήκαμε κανονικοί ζητιάνοι.
Όμως θυμάμαι, πολύ πριν από την κρίση, την κίνηση στα μαγαζιά που έπεφτε, λέει, κάθε χρόνο 10-15%, όπως δήλωναν καταστηματάρχες και σύλλογοι. Κι ας επέμεναν τα ξεροκέφαλα μαθηματικά πως έτσι θα ήταν προ πολλού κλεισμένα, ανύπαρκτα, άυλα, όλα αυτά τα μαγαζιά.
Τις προάλλες πια διαβάζω: «Το 2009 είχαμε 898 πορείες, 2,7 την ημέρα. Οι απώλειές μας σε εισπράξεις είναι 70% σε ημέρες συγκεντρώσεων και 100% όταν γίνονται επεισόδια».
Μ’ όλον το σεβασμό, όσο και αν μοιάζει εύλογο το ποσοστό απωλειών σε εισπράξεις λόγω επεισοδίων, με την καταμέτρηση των πορειών σίγουρα αυτοκτονεί η λογική.
Αυτή είναι βέβαια, θα μου πείτε, η στατιστική. Που παίρνει από τα πάνω το εισόδημα π.χ. του Βαρδινογιάννη και από τα κάτω του ανειδίκευτου εργάτη, και μου βγάζει εμένα μηνιαίο εισόδημα κάτι δεκαριές χιλιάδες ευρώ!
Έτσι, γιά σκεφτείτε τώρα, έστω τις 2,7 πορείες, λέει, τη μέρα. Βγάζουμε όμως Κυριακές, γιορτές, αργίες, ολόκληρο τον Αύγουστο, και λίγο έστω Ιούλιο, και τότε οι πορείες πρέπει να ’ναι πάνω από 4-5 κάθε εργάσιμη μέρα! Κι αν έτσι το 2009, σίγουρα το 2011 θα ξεπερνούν τις 10! Κάθε μέρα!
Αν πρόκειται να αντιμετωπίσουμε την κρίση, πρέπει να ξέρουμε επακριβώς τα τι, τα πώς και τα γιατί. Και προφανώς το θέμα δεν είναι να περισώσουμε τάχα την αξιοπρέπειά μας. Αλλά να είμαστε αποτελεσματικοί.
σήματα
Φιδάκια και φιδέμποροι
Νισάφι πια με «το αβγό του φιδιού» και κόντρα «το αβγό του φιδιού», όταν τα φιδάκια βολτάρουν προ πολλού, ναι, και εδώ σ’ εμάς, μπροστά στα αμβλυμένα ανακλαστικά μας.
Κι αν τώρα η Νορβηγία προσπαθεί να καταλάβει τι της συνέβη, εμείς ελάχιστα περιθώρια αθωότητας και άγνοιας δικαιούμαστε να ’χουμε.
Ποιος τα εκκόλαψε τα αβγά, ποιος τα ταΐζει τα φιδάκια και τα μοσχαναθρέφει, ας ανοίξουμε τις τηλεοράσεις μας, από πρωινάδικα και μεσημεριανάδικα έως βραδινά δελτία ειδήσεων και πάσης φύσεως τηλεπαράθυρα, και ας μετρήσουμε γενναιόδωρους οικοδεσπότες, να αερίζουν σε καθημερινή βάση αυτά ακριβώς τα φιδάκια, προπάντων να μας συμφιλιώνουν με τη μορφή τους!
Μακάρι να μην υπάρξουν και εδώ φυσικοί αυτουργοί σαν τον Νορβηγό, τους ηθικούς όμως τους έχουμε ήδη, είδος εν απολύτω επαρκεία.
του Όσλου ή της Αίτνα;
Από την τραγωδία της Νορβηγίας, κι ένα, με το συμπάθιο, γλωσσικό:
Για την «έκρηξη στο κέντρο του Όσλου» άκουσα σ’ ένα δελτίο ειδήσεων. Όντως, δεν είπαμε ποτέ το Όσλο - του Όσλου, κι ας είπαμε το Μαρόκο - του Μαρόκου κ.ά. Χίλιες φορές όμως αυτή η παραδρομή, αυτό το προς τη «σωστή» κατεύθυνση «λάθος», παρά «το ηφαίστειο της Αίτνα» και «το λιμάνι της Κατάνη» που άκουσα την περασμένη μόλις εβδομάδα.
Όπου η γενική πια τάση ακλισίας ξένων ονομάτων ή δανείων που τα κλίναμε από παλιά έφτασε τώρα και σε ονόματα που συνδέονται με την πιο αρχαία ιστορία, ακόμα και με την ελληνική μυθολογία η Αίτνα, ειδικότατα με την ελληνική ιστορία η Κατάνη (που ιταλικά στο κάτω κάτω είναι Κατάνια).
