Ημερολόγιο αποπληξίας
[γραμμένο για το αφιέρωμα "Το ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση και το ξέπλυμα της Ακροδεξιάς", Ενθέματα της Αυγής της Κυριακής, 20 Νοεμβρίου 2011 -γράφουν επίσης η Μαριάννα Δήτσα, ο Νίκος Θεοτοκάς, ο Δημήτρης Χριστόπουλος και ο Δημήτρης Ψαρράς]
1. Η ακροδεξιά στην εξουσία. Ο λαϊκισμός, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, -ισμοί διόλου άγνωστοι και σε άλλους πολιτικούς χώρους, εδώ όμως στην πολύ ειδική συσκευασία και με «προστασία ονομασίας προέλευσης». Με κερασάκι πια στην τούρτα τον ειδικότερο -ισμό, του Άδωνη Γεωργιάδη. Ώστε ο «εξευτελισμός σου να γίνει τέλειος». Αυτό το αυτονόητο, νόμιζα, αυτή την αφόρητα τετριμμένη, νόμιζα, σκέψη έκανα μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, κι έγραψα δυο γραμμές στο μπλογκ μου. Κι ωστόσο διάβασα σχόλιο που αντιδρούσε, πόσο τάχα χειρότερος είναι ο Άδωνης από τη Φώφη, τον Πάγκαλο, τον Αβραμόπουλο, τον Πολύδωρα…
διαβάστε τη συνέχεια...
2. «Η ακροδεξιά στην εξουσία» περίμενα να δω να εκφράζουν τη φρίκη μου, να αποτυπώνουν τη γενική, νόμιζα, φρίκη, οι εφημερίδες την επομένη. Μπα! 20 πρωτοσέλιδα είχε φωτογραφία το frontpages.gr, μόνο σε ένα υπήρχε η λέξη «ακροδεξιά», σε υπότιτλο: «Η Ακροδεξιά υπουργοποιείται για πρώτη φορά από το 1974» έγραφε η Ελευθεροτυπία. Πουθενά, τίποτα, σε καμία άλλη. Ούτε στα Νέα και την Καθημερινή, από τις παραδοσιακά σοβαρές εφημερίδες, ούτε στην Αυγή ή τον Ριζοσπάστη, από τις παραδοσιακά αριστερές εφημερίδες.
3. Στα Νέα, είπα, στην πρώτη σελίδα τίποτα. Υπήρχαν όμως μέσα πορτρέτα των καινούριων υπουργών. Στου Βορίδη διαβάζω: «Θεωρείται ένα από τα πιο προικισμένα στελέχη που διαθέτει ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός και έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη μετανιωμένος για το “μαύρο” πολιτικό παρελθόν του [...]. Όταν ρωτήθηκε εφέτος το καλοκαίρι για τη φοιτητική του δράση από την εφημερίδα Athens News, απάντησε: “Η ΕΠΕΝ ήταν το κύριο όχημα για να εκφράσει τις απόψεις της η εθνική, λαϊκή και κοινωνική Δεξιά. Ως ακτιβιστής που ήθελα να δραστηριοποιηθώ στον εθνικό, πατριωτικό κύκλο ήταν η μόνη διέξοδος”». Καλύτερα δεν θα τα ’γραφε ούτε ο ίδιος!
4. Στην κυριακάτικη Καθημερινή ο Στέφανος Κασιμάτης, αναφερόμενος στον Βορίδη, γράφει πως είναι «ο μόνος σοβαρός άνθρωπος εκεί μέσα» [=στο Λάος] και από τις «πλέον ελπιδοφόρες προσθήκες στην προηγούμενη κυβέρνηση». (Αλλά ο Στ. Κασιμάτης έχει ήδη φιλοτεχνήσει ειδική αγιογραφία του Βορίδη, έναν χρόνο πριν, 7.11.10.)
5. Ο αριστερός βουλευτής Γρηγόρης Ψαριανός λέει στο «Βήμα FM» για τους υπουργούς του Λάος: «Προσωπικά τους ανθρώπους αυτούς τους γνωρίζω και από τη Βουλή και μάλιστα με πολλούς έχω μια καλή σχέση. Δεν μας χωρίζει ιδεολογικό χάος. Σας το λέω. Δεν είναι φασίστες. Είναι άνθρωποι δεξιάς απόκλισης. Φιλελεύθεροι, ακραίοι φιλελεύθεροι. Δεν είναι νεοναζί, δεν είναι φασιστόμουτρα κάποιοι από αυτούς. Κάποιοι όμως είναι».
6. Γενικότερα στο διαδίκτυο, κάτι σαν μπλαζεδισμός, του τύπου «ο Λάος τώρα μας μάρανε» κτλ. Χαρακτηριστικά, και ανατριχιαστικά, η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ, που αυτή κι αν έζησε στο πετσί της τον ρατσισμό του Λάος, γράφει: «Αν θεωρείτε ότι ο Βορίδης και ο αστείος Άδωνης είναι φασίστες… μάλλον δεν ξέρετε τι είναι φασισμός. Αυτά που έγιναν στην 28η ήταν φασισμός».
Ενεός, εμβρόντητος, κατάπληκτος, δεν φτάνουν τα συνώνυμα, σκέφτομαι πως πιο πολύ κι από το τέλος της μεταπολίτευσης, που λένε, ζούμε το τέλος του αυτονόητου. Ή επιστρέφουμε στη λίθινη εποχή της πολιτικής σκέψης. Όπου πρέπει να μιλάμε ξαφνικά για καλά ή κακά παιδιά, και όχι για ιδέες και πολιτική. Όπου πρέπει να μιλάμε, ιδίως μεταξύ μας, για ακροδεξιά, τι είναι ή δεν είναι, και αν πολύ κακιά ή λίγο, η ακροδεξιά.
