ο Αλέξης και ο δικός μας εμφύλιος

Σήμερα θυμόμαστε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, ένα δεκαπεντάχρονο παιδί που έχασε τη ζωή του, αθώο για τα πριν, για τα τότε, και για τα μετά

Και σκεφτόμαστε εμάς, τους διόλου αθώους, και για τα πριν, και για τα τότε, και για τα μετά, και φυσικά για τα τώρα

Σκεφτόμαστε τον δικό μας εμφύλιο, τον εμφύλιο που ξεκίνησε; επισημοποιήθηκε; ρηματοποιήθηκε; –δεν έχει σημασία, πάντως μαίνεται από τον μήνα εκείνο, Δεκέμβρη του 2008

Τον εμφύλιο που ανέδειξε; μορφοποίησε; προήγαγε; σίγουρα παγίωσε ιδεολογίες

Και υπαγόρευσε, και καθόρισε έτσι στάσεις και συμπεριφορές

Γιατί το σίγουρο, πιστεύω, είναι ένα, πως μόνο με τον εμφύλιο εργαλείο μπορούμε να ερμηνεύσουμε τις στάσεις που τηρήθηκαν και τηρούνται, αλλά και τις ίδιες τις ερμηνείες που δόθηκαν και δίνονται –από τις ταραχές του ίδιου του Δεκέμβρη ώς την παραμικρή διαδήλωση, απεργία, ή όποια άλλη κινητοποίηση

Αλλά πάλι καλά. Αλλιώς θα ήμασταν κοινωνία παραφρόνων