γιορταστικό μενού Μπαμπινιώτη, πρώτο πιάτο

γιορταστικό μενού, γιατί η κρίση, ως γνωστόν, θέλει καλοπέραση

προσφορά λοιπόν του μπλογκ για τα φετινά Χριστούγεννα, μενού Μπαμπινιώτη, από ξένους σεφ αυτήν τη φορά, εγώ απλώς μεταφέρω, φιλοξενώ

πρώτο πιάτο, ή καλύτερα amuse bouche, αλλιώς το καλωσόρισμα του εστιατορίου, διά χειρός Βασίλη Αλεξάκη (Η πρώτη λέξη, σελ. 169-170), ευγενική προσφορά στο μπλογκ του φίλου Παναγιώτη Πούτου, που μου έστειλε το απόσπασμα:

«Αποδίδεις στους παπάδες μεγαλύτερη επιρροή από αυτή που έχουν, τον διέκοψε η Αλίκη. [...]

»Ξεχνάς ότι, παρά κάποιες κρίσεις, οι σχέσεις Εκκλησίας και Κράτους δεν αναθεωρήθηκαν ποτέ, ότι ο κλήρος λύνει και δένει στο Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και ότι χαίρει βαθύτατου σεβασμού από την πνευματική ηγεσία του τόπου. Το λεξικό Μπαμπινιώτη, ο οποίος υπήρξε πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, καλλιεργεί επιτηδείως τον θρησκευτικό ζήλο. Στο λήμμα πιστεύω παραθέτει ολόκληρη τη σχετική προσευχή. Η λέξη απάντηση του δίνει την ευκαιρία να προωθήσει την άποψη ότι στη θρησκεία βρίσκει κανείς απαντήσεις σε πολλά υπαρξιακά προβλήματα. Μνημονεύει αναρίθμητους εκκλησιαστικούς όρους άγνωστους στα νέα ελληνικά, όπως θεοδρομώ, ακολουθώ τις θείες επιταγές, θεόπτης, ο παρατηρητής του Θεού, θεοτικός, ο σχετιζόμενος με τον Θεό, θεοπνευστία, η θεία έμπνευση. Αναγορεύει τη θεολογία σε επιστήμη, αλλά απορρίπτει τον επιστημονικό χαρακτήρα της θεωρίας της εξέλιξης του Δαρβίνου.»

πάει, τελείωσε! ο πιο βαθιά αντιμπαμπινιωτικός εντέλει είναι ο Μπαμπινιώτης, ο πλέον ικανός υπονομευτής του έργου του είναι ο ίδιος...

αλλά εδώ, θα μου πείτε, για να στηρίξει τον Χριστόδουλο και την απόφασή του να διαβάζεται το ευαγγέλιο και στη νεοελληνική, έγραψε κοτζάμ άρθρο, κόντρα σ' ολόκληρο τον μπαμπινιωτισμό, που έλεγε πόσο δύσκολα καταλαβαίνει σήμερα κανείς, ή και δεν καταλαβαίνει καν, τα "παλιότερα ελληνικά" (βλ. και εδώ): οι κόποι μιας ζωής, στα πόδια του εν λαϊκισμώ αδελφού:

έως και συγκινητικό!


ακολουθούν: δεύτερο πιάτο, ορεκτικό, για τα έωλα περί "αιόλου", από τον Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλο τώρα, από τη Νέα Εστία

και το κυρίως πιάτο από τον Χάγκεν Φλάισερ, «Οι Έλληνες και οι “άλλοι”: Λεξικογραφικές ερμηνείες εθνικής ταυτότητας», πάλι από τη Νέα Εστία