«Νέο βρόμικο ’89»

Νά το πάλι, το «βρόμικο ’89», να δηλώνει κι αυτό ό,τι θέλει, μάλλον ό,τι μας βολεύει. «Βρόμικο ’89» είχε χαρακτηριστεί ως γνωστόν η περιστασιακή σύμπραξη της Αριστεράς με τη Δεξιά, όταν οδήγησαν τον Ανδρέα Παπανδρέου σε ειδικό δικαστήριο για τις ρεμούλες της εποχής. Γι’ αυτό και «νέο βρόμικο ’89» χαρακτηρίστηκε πρόσφατα η υποτιθέμενη σύμπλευση Σύριζα-Καμμένου και η πιθανότητα να σχηματίσουν κυβέρνηση.

Τις μέρες αυτές ξαναφορέθηκε ο όρος, όχι για ανάλογη σύμπραξη αλλά για ανάλογο υποτίθεται στόχο, το πλήγμα κατά του ΠΑΣΟΚ, με την απόδοση ευθυνών στον Βενιζέλο για το στικάκι.

Το θέμα δεν είναι οι αναλογίες των δύο εποχών και προπάντων των δύο ΠΑΣΟΚ και των αρχηγών τους, αλλά η μετατόπιση της έννοιας από τη συνεργασία Αριστεράς-Δεξιάς στον πόλεμο κατά του ΠΑΣΟΚ.

Γιατί αλλιώς θα έπρεπε να θυμόμαστε συνέχεια την πιο βρόμικη κι από βρόμικη σύμπραξη, σε κυβερνητικό μάλιστα επίπεδο, ΠΑΣΟΚ και Λάος, Σοσιαλιστών δηλαδή και Ακροδεξιάς, το παμβρόμικο δηλαδή 2011.

Και να κλείνουν έτσι στόματα θρασύτατα, και ιδίως ανιστόρητα.

Η επάρατη Μεταπολίτευση

Για την «επάρατη επταετία» μιλούσαμε ώς τώρα. Όμως, στην εποχή του ιστορικού αναθεωρητισμού, με την ανασημασιοδότηση λέξεων, όπως η «ανομία» που λέγαμε, με το ηθικολογικό φορτίο της, η Μεταπολίτευση έγινε συνώνυμο του απόλυτου κακού, κάτι σαν 666 για τη νέα τάξη και τον νεοφιλελευθερισμό.

Ένα συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός, η μετάβαση από δικτατορία σε δημοκρατία, μετατράπηκε αυθαίρετα σε ένα αδιαφοροποίητο χρονικό συνεχές, όπου εξίσου αυθαίρετα οριζόταν κατά καιρούς κι από ’να «τέλος της μεταπολίτευσης».

Τώρα, μ’ έναν βαθύ λυτρωτικό αναστεναγμό από την αποτίναξη της «ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς», άρχισαν τα αναθέματα, στη γενιά του Πολυτεχνείου, και άρα στο Πολυτεχνείο, στη Μεταπολίτευση, και άρα στη δημοκρατία. Σε χρονική σύμπτωση με τον άλλο αναστεναγμό: «ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται»!

Έφτασε να γίνει λέξη κλισέ η Μεταπολίτευση, κλείσιμο του ματιού στους ομοϊδεάτες.

Τελευταίο: μεταφέρει ο Τιμητής της 2ης σελίδας της Καθημερινής μια όντως προβληματική διατύπωση από έγγραφο του υπουργείου Παιδείας, και σχολιάζει: «ας μου επιτραπεί να αμφιβάλω [sic] αν η παράγραφος θα είναι κατανοητή από ορισμένους εκπαιδευτικούς, από αυτούς που παρήγαγε το πανεπιστήμιο της Μεταπολίτευσης…»

Όμως, «η απονομιμοποίηση της Μεταπολίτευσης νομιμοποιεί τη Χρυσή Αυγή», έγραψε πρόσφατα ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, κατά σύμπτωση στην ίδια εφημερίδα (2.12.12).

Ώστε και βέβαια είναι θέμα ιδεολογίας.

Το Ελλαδιστάν και οι Ελληνώνυμοι

Πρώτα ήταν το περίφημο «Finis Graeciae»! Κοντά τρεις δεκαετίες τώρα, να το επαναλαμβάνει ο Χρήστος Γιανναράς από επιφυλλίδα σε επιφυλλίδα κι από βιβλίο σε βιβλίο, να προφητεύει έτσι κι έπειτα να πιστοποιεί το θάνατο της Ελλάδας, της γλώσσας, του έθνους, του Ελληνισμού…

Και αφού πια φίνις, η Ελλάδα μετονομάστηκε σε «Ελλαδέξ», για να δηλώνεται η ξενοδουλεία μας, εξού και πρότεινε κάποια στιγμή ο ονοματοθέτης να καθιερώσουμε επιτέλους τα αγγλικά και να γίνουμε Σιγκαπούρη.

Λίγο αργότερα το Ελλαδέξ έγινε «Ελλαδιστάν», προφανώς για να θυμίζει (ρατσιστικό;) π.χ. το Πακιστάν. Έπειτα οι Έλληνες, που πώς να είναι Έλληνες εφόσον φίνις, έγιναν «Ελληνώνυμοι», και το «θλιβερό ελλαδικό κρατίδιο» έγινε «ελληνώνυμο κρατίδιο».

Εσχάτως, η θεολογική-φιλοσοφική-ακαδημαϊκή ορολογία του κ. Γιανναρά μπολιάστηκε με αγοραία ψυχιατρική. Η «ψυχανωμαλία» και οι «ψυχανώμαλοι» ήρθαν να περιγράψουν και να ερμηνεύσουν, ισοπεδωτικά βεβαίως, κοινωνικές και πολιτικοϊδεολογικές κατηγορίες: Ψυχανώμαλοι αυτοί που οδηγούν επικίνδυνα, ψυχανώμαλοι όσοι καταστρέφουν δημόσια κτίρια, ψυχανώμαλα τα Ελληνόπουλα (μπα! δεν είναι Ελληνωνυμόπουλα αυτά;) που μουτζουρώνουν τους φρεσκοβαμμένους τοίχους στο «ελλαδικό σχολειό», σ’ αυτήν τη χώρα που οδηγήθηκε στη «γελοιοποίηση της πολιτικής από την ψυχανωμαλία των [δύο] άκρων».

Θεολογία, φιλοσοφία, τίποτα δεν συνέδραμε τον ακαδημαϊκό δάσκαλο.