Πρόσω ολοταχώς, Γκουανταναμίτες της Νέας Εποχής, Ανθρωπάκια playmobil

(Εφημερίδα των συντακτών, 26 Ιανουαρίου 2013)

Πρόσω ολοταχώς

Άρθρο για «Επαναφορά της θανατικής ποινής» εμφανίστηκε στο τελευταίο Βήμα (20/1), με υπογραφή Θ. Π. Λιανός. Δεν νοείται να μας απασχολεί σήμερα λόγος του επιπέδου: ένας εγκληματίας «φέρνει ντροπή και θλίψη στην οικογένειά του, φέρνει τον θάνατο στα θύματά του και τη δυστυχία στις οικογένειές τους, και ακόμη φέρνει στενοχώρια και φόβο στους άλλους ανθρώπους». Το μόνο που μπορεί να μας βάλει σε ανησυχία είναι ότι εκπορεύεται από το Βήμα, αυτόν τον συλλογικό οργανικό διανοούμενο ουσιαστικά, τώρα που η Χρυσή Αυγή καταθέτει σχέδιο νόμου για την επαναφορά της θανατικής ποινής.

Χώρια που θυμόμαστε ανάλογη τοποθέτηση του διαλάμποντος την εποχή αυτή Ανδρέα Λοβέρδου, όταν μάλιστα δίδασκε Συνταγματικό Δίκαιο στο Πάντειο. Κι ενώ τώρα, έπειτα από όσα μας δίδαξε ιδίως σαν υπουργός Υγείας, με τη διαπόμπευση π.χ. των οροθετικών γυναικών, προχωρεί, λέει, σε ΡΙΚΣΣΥ.

Για ρήξη με τον Μεσαίωνα ούτε λόγος. 

Γκουανταναμίτες της Νέας Εποχής

Ακοίμητοι Φρουροί της Τάξης, με το δάχτυλο στη σκανδάλη, μην και φανεί στο δρόμο η Ανομία… Νά, ένα γιούχα, μια μούτζα, ένα γιαούρτι, πολύ περισσότερο κάποιος βανδαλισμός ή άλλη ακραία δυναμική ενέργεια: όλα ίσα κι όμοια, όλα ίδια, και μεταξύ τους και με τ’ «άλλα», τα «από κει». Τα ποια; Τα αποσιωπημένα συχνά, σίγουρα τα συρρικνωμένα και υποφωτισμένα, ακόμα κι όταν πρόκειται για δολοφονία. Αυτά που, εάν και εφόσον καταγραφούν, «βεβαίως» και θα καταδικαστούν («η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται»), μα πιο πολύ θα ισοσκελιστούν με τα γιούχα και τις μούτζες –αν δεν ερμηνευτούν κιόλας σαν απότοκα!

Έτσι λοιπόν, το αυγό ή το γιαούρτι σε πολιτικούς ή δημοσιογράφους εξισώνονται με ξυλοδαρμούς και μαχαιρώματα έως δολοφονίες μεταναστών από Χρυσαυγίτες. Που μάλιστα σπανιότατα απασχολούν καθαυτά τους Φρουρούς, αντίθετα με όλα τα άλλα κρούσματα «ανομίας» για τα οποία η δίωξη-καταδίκη-εκτέλεση της ποινής γίνεται αυτεπάγγελτα.

Δικαιικός πολιτισμός αιώνων, με διάκριση εγκλημάτων, εξέταση κινήτρων και ελαφρυντικών, έννοιες άγνωστες στο καθ’ ημάς Γκουαντάναμο εφημερίδων και καναλιών.

Ανθρωπάκια playmobil

Κίνητρα και ελαφρυντικά, σε μια τεράστια γκάμα που σχετικοποιεί εντέλει και το μεγαλύτερο έγκλημα, αφού μια ανθρωποκτονία λ.χ. μπορεί να επισύρει ισόβια κάθειρξη αλλά και λίγα μόνο χρόνια φυλάκιση, έχουν διαγραφεί, στην εποχή ακριβώς όπου εξέλιπαν αυτονόητα και κεκτημένα αιώνων πολιτισμού.

Ας μην πάμε πίσω, π.χ. στον Δεκέμβρη του 2008, όταν μια δολοφονία, και μάλιστα μικρού παιδιού, εξαφανίστηκε αμέσως από τον λόγο και την αντίδραση των Φρουρών της Τάξης και Κυνηγών της Ανομίας. Τότε δηλαδή που όχι οι εκτεταμένες καταστροφές αλλά η πιο ανώδυνη χειρονομία, η συμβολική διακοπή κάποιων θεατρικών παραστάσεων, προκαλούσε ηθικό πανικό ο οποίος παράβλεπε τη δολοφονία ενός παιδιού. Αίτιο και αιτιατό; Σύντομο ανέκδοτο…

Αλλά μην πάμε, είπα, πίσω. Νά, μόλις χτες, είχαμε τον αιφνίδιο θάνατο ενός 16χρονου παιδιού, ποδοσφαιριστή του Άρη. Αρειανοί μαζί με τους προαιώνιους εχθρούς τους, τους Παοκτζήδες, έσκυψαν με συντριβή πάνω από τον νεκρό. Κάτι που δεν έστερξε να κάνει ένας από τους ακοίμητους δημοσιογράφους μας.

Τι έγινε; Σε ποδοσφαιρικό αγώνα που ακολούθησε, ένας παίκτης του Άρη πανηγύρισε το γκολ που έβαλε, σηκώνοντας την μπλούζα του, για να φανεί αποκάτω φωτογραφία του νεκρού φίλου του. Τέτοιοι πανηγυρισμοί απαγορεύονται από τον κανονισμό. Και ο διαιτητής τιμώρησε τον παίκτη. Ακολούθησαν διαμαρτυρίες απ’ τη μια, η επίκληση των κανόνων απ’ την άλλη –ε, δεν θα το ’χανε τέτοιο θέμα ο Νεο-Φρουρός:

«Τίποτε δεν είναι πάνω από τους κανόνες. Την οργάνωση των κοινωνιών δεν νοείται να την καθορίζει κανένα συναίσθημα, παρά μόνο η λογική. Το πένθος, η κοινωνική αδικία, η ιδιορρυθμία του Έλληνα, η “βία της εξουσίας”, το μεράκι, επέτρεψαν η χώρα να πορεύεται χωρίς στοιχειώδεις κανόνες. Πληρώνουμε και αυτό».

Τον απανθρωπισμό πληρώνουμε εντέλει. Που γίναμε ανθρωπάκια playmobil.