Φέισμπουκ, ο προβοκάτορας εχθρός - Λεκτική βία; - Κουτσαβακισμός; Τραμπουκισμός;

(Εφημερίδα των συντακτών, 19 Ιανουαρίου 2013)


Φέισμπουκ, ο προβοκάτορας εχθρός

Η αμεσότητα του Φέισμπουκ, ίσως και ένας ασύνειδος ανταγωνισμός με τους κατά κανόνα νεαρότατους χρήστες του πολύτιμου αυτού μέσου, μπορεί να εκθέσει ανεπανόρθωτα τον χρήστη. Που εύκολα χάνει το μέτρο.

Κάτι που δεν θα το περίμενε κανείς λόγου χάρη από συγγραφείς, που έχουν στο κάτω κάτω άλλα μέσα έκφρασης και προβολής.

Κι όμως, στο Φέισμπουκ είδαμε που ωρυόταν ο Τατσόπουλος: «γαμιόληδες», «καριόληδες» και άλλα, για τη «βεβήλωση» του θωρηκτού Αβέρωφ.

Και ο Θανάσης Χειμωνάς κατακεραύνωσε τον ομότεχνό του Βαγγέλη Ραπτόπουλο, παραφράζοντας άλλο ευώδες: «Δεν θα γίνεις Χειμωνάς ποτέ, καραφλέ, καραφλέ!»

Και ο Χωμενίδης, όταν η κόρη του Λοΐζου απαγόρευσε στο ΠΑΣΟΚ να χρησιμοποιεί τραγούδια του πατέρα της, απείλησε πως, αν ποτέ κάνει κάτι ανάλογο η δική του κόρη, «θα την καταραστεί από τον τάφο να μην ξαναχύσει ποτέ»!

Ο ίδιος τώρα, στην είδηση ότι ο Τσίπρας κατέθεσε στεφάνι στον τάφο της Ρόζας Λούξεμπουργκ, δήλωσε: «Κόβω τον αριστερό μου όρχι ότι, αν κάποιος τον ρωτούσε ποιες ακριβώς ήταν οι θέσεις της Ρόζας Λούξεμπουργκ, θα έβηχε αμήχανα και θα άλλαζε συζήτηση».

Πρόεδρε, έκκληση: προσποιήσου, ομολόγησε, ότι δεν ξέρεις τίποτα από Ρόζα, για να σωθεί του Χωμενίδη ο όρχις.

Υπάρχει κι άλλος παρακάτω πάτος;

Λεκτική βία;

Εποχή γενικευμένου αναθεωρητισμού, όλα περνούν από ιδεολογικό photoshop.

Σειρά της λεκτικής βίας. Ψυχοκοινωνιολογία, ψυχολογία, ψυχοπαιδαγω­γική, ασχολούνται με τη λεκτική βία, στενή συγγενή της ψυχολογικής βίας. Μια βία με πλουσιότατο οπλοστάσιο: απαξίωση, εξευτελισμό, κοινωνικό αποκλεισμό, δημιουργία φοβικού κλίματος κ.ά. Οι συνέπειες, ανάλογα φυσικά με την ηλικία του θύματος και με το πεδίο όπου ασκείται (σχολικό, κοινωνικό κτλ.), πολλές: στρες, φοβίες, έως βαριές ψυχικές ασθένειες, έως αυτοκτονία.

Κι όμως, αμφισβητείται ξαφνικά· μόνη βία, λένε, η σωματική ή υλική. Πιστεύω πως είναι προφανής η ιδεολογική σκοπιμότητα: Ο στιγματισμός οποιασδήποτε αντίδρασης στη λεκτική βία, που, σε κοινωνικό ιδίως επίπεδο, μπορεί να προκαλέσει σαν απάντηση την υλική βία.

Έτσι, σε συνθήκες όλο και μεγαλύτερης κοινωνικής έντασης, διάκονοι και αρχιερείς του αναθεωρητισμού έπιασαν κι εδώ δουλειά, και με υπερωρίες. Τελευταίο κρούσμα, μια συνέντευξη του Πάσχου Μανδραβέλη σε νέο αστέρα του Σκάι, η πολλοστή σχετική τοποθέτησή του: Βία είναι μόνο μία, αυτή που σου τσακίζει το κεφάλι.

Τότε την άλλη, αυτήν που τσακίζει και ψυχή και κεφάλι, πώς θα την πούμε;

Κουτσαβακισμός; Τραμπουκισμός;

Σαν πώς θα την πούμε τελικά αυτήν που ξεροκέφαλοι μελετητές και επιστήμονες τη λένε «λεκτική βία»; Εισαγγελικοί και χωροφυλακίστικοι λόγοι, διανθισμένοι με ειρωνειούλες και αγοραίες εκφράσεις («ντιντήδες», «μπούρδες»), υποκατάσταση πολιτικών κατηγοριών με απαξιωτικές ηθικολογικές έννοιες («ψυχανώμαλοι») ή σκέτα μάγκικες εξυπνάδες (οι «ουγκ», η «παλαβή αριστερά» κ.ά.), πώς να χαρακτηρίζονται άραγε στη νέα εποχή;

Αν όλα αυτά ξεφεύγουν από τα όρια του δημοσιογραφικού, πολιτικού και άλλου λόγου, και εμπρόθετα έως επιδεικτικά καθοδηγούνται από το θυμικό, πώς θα τα πούμε; Μάλλον τι είναι επιτέλους αυτά; Κουτσαβακισμός; Τραμπουκισμός; Ή τι άλλο, με τέτοιες πλέον λέξεις (που, εγώ τουλάχιστον το ξέρω, εκλύουν ακριβώς λεκτική βία), γιατί λέξεις όπως «αμετροέπεια» είναι πια λέξεις για «ντιντήδες», όπως θα έλεγε ο πρωθυπουργικός σύμβουλος Φαήλος Κρανιδιώτης.

Που σε πρόσφατη πραγματεία περί βίας αποφαίνεται: «η μόνη αποδεκτή βία είναι αυτή που υποχρεώνεται να ασκήσει το κράτος [...], εφαρμόζοντας τους νόμους και το Σύνταγμα απέναντι σε εσωτερικές ή εξωτερικές απειλές». Στον πολίτη μένει η προσφυγή στη δικαιοσύνη, το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι, η ελεύθερη έκφραση, η ψήφος κτλ.

Άχρηστα, λέω εγώ, αφού σήμερα, λέει αυτός, «δεν έχουμε έλλειμμα ελευθερίας αλλά περίσσευμα ασυδοσίας». Τουμπεκί λοιπόν ο πολίτης. Έτσι κι αλλιώς, καταλήγει ο Φ.Κ., «το μονοπώλιο της βίας ανήκει μόνο στο δημοκρατικό κράτος και θα σας αλλάξουμε τα φώτα»!

Να μας το ονομάτιζε τώρα αυτό, π.χ. ο κ. Μανδραβέλης;