Και ο Βενιζέλος Συριζαίος!, Η Όλγα στη χώρα των θαυμάτων, Ο Νεο-Φρουρός και τα «παιδιά»

(Εφημερίδα των συντακτών, 9 Φεβρουαρίου 2013)

Και ο Βενιζέλος Συριζαίος!

Σαν πειραματόζωο χρησιμοποιήθηκε η Ελλάδα, δήλωσε ρητά ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και συγκυβερνήτης της χώρας, έπειτα από το αυτομαστίγωμα του ΔΝΤ πως κάπως μαντάρα τα ’καναν στους υπολογισμούς τους για τη σωτηρία μας.

Ώστε κι ο Βενιζέλος Συριζαίος! Ας τον περιλάβει λοιπόν για τα περαιτέρω, π.χ. ο Πρετεντέρης και το Μεγάλο κανάλι, αυτό που μπορεί να επαίρεται για μια (ανάποδη) πρωτιά του, καθώς σε σχετικές δημοσκοπήσεις αναδείχτηκε τελευταίο σε αξιοπιστία.

Αλλά τι είπα; το Μεγάλο έχει ζωστεί από καιρό τα φυσεκλίκια του αντιμνημονιακού. Το αποκορύφωμα, τις προάλλες, όταν ο κ. Πρετεντέρης εξομολογήθηκε ότι το ήξερε εξαρχής πως δεν είναι βιώσιμο το χρέος, και άρα η πολιτική που ακολουθούνταν για το καλό της χώρας ήταν λάθος για τη χώρα, μα δεν μας το ’πε, για το καλό ακριβώς της χώρας!

Ζαλιστήκαμε; Κι ο Πρετεντέρης τότε Συριζαίος; (Μονάχα λίγο μπαγασάκος, και μας το ’κρυβε.)

Η Όλγα στη χώρα των θαυμάτων

«Σοκαριστική εικόνα, [...] άτομα εξαιρετικά νεαρής ηλικίας, [που] φαίνεται ότι οι περισσότεροι από αυτούς στρατολογήθηκαν στη διάρκεια των επεισοδίων του 2008, όταν καιγόταν η Αθήνα τον Δεκέμβριο», παρατήρησε στοχαστικά η κυρία Τρέμη. Απολύτως σωστό, κυρία Τρέμη.

Όπως και το ακόλουθο, πως τα εξαιρετικά νεαρής ηλικίας άτομα στρατολογήθηκαν τον Δεκέμβριο του 2008, όταν δολοφονήθηκε ένα συνομήλικό τους παιδί, εν ψυχρώ, από όργανο του κράτους. Απλώς, αυτή η «εναλλακτική διατύπωση» μπορεί να υποβάλει κι έναν εναλλακτικό τρόπο σκέψης –­διαμετρικά αντίθετο πια.

Και συνέχισε κατάπληκτη η κυρία Τρέμη: «από τον τρόπο που μιλάνε βλέπουμε ανθρώπους οι οποίοι έχουν ένα απίστευτο μίσος για την κοινωνία στην οποία δεν πρόλαβαν καν να ζήσουν». Είκοσι κι εικοσιπέντε χρονών, την κοινωνία τη ζουν, όπως όλοι, κυρία Τρέμη, από την κούνια τους, οπότε και αρχίζει δηλαδή η κοινωνία: με το χάδι και τα «μη» και την όλη ζωή με τα όποια προβλήματα στο σπίτι, με το χαμόγελο ή την απόρριψη του άλλου παιδιού στο δρόμο ή στην παιδική χαρά, όλο και πιο συνειδητά στο σχολείο έπειτα, έφηβοι πιο μετά, στην ηλικία της κρίσης, και μάλιστα στα χρόνια της κρίσης –και έτσι κι αλλιώς ξεσκολισμένοι από νωρίς στον πλουσιότατο σε πληροφορίες κόσμο του ίντερνετ.

Αλλά και, τι πιο απλό, βλέποντας τηλεόραση, και δελτία ειδήσεων, εσάς π.χ. κυρία Τρέμη, αν υποθέσουμε πως ζουν κλεισμένα τα παιδιά στο σπίτι, κι όχι στο δρόμο, στο σχολείο, πολλά και στη δουλειά –τώρα και στη μη δουλειά.

Τόσο απλά, κυρία Τρέμη, απλώς διαφορετικά απλά απ’ τα δικά σας.

Ο Νεο-Φρουρός και τα «παιδιά» 

Ολόκληρη επιφυλλίδα στα Νέα ο Ηλίας Κανέλλης, ένσταση που στα μίντια αποκαλούνται «παιδιά» οι συλληφθέντες στο Βελβεντό Κοζάνης –κοτζάμ μαντράχαλοι, τομάρια εγκληματίες, θα εννοεί. Ο πόνος του, προφανής: ο χαρακτηρισμός «παιδιά» μαρτυρεί κάποια, ας πούμε, στοργή, κατανόηση, επιείκεια. Και πώς να δικαιολογηθεί πια ο βασανισμός παιδιών, το ηθικό λιντσάρισμά τους, η με συνοπτικές διαδικασίες καταδίκη και εκτέλεσή τους.

 Μα αυτό ίσα ίσα, η «επιείκεια» δηλαδή, θα έπρεπε από μιαν άλλη άποψη να τον χαροποιεί, αφού τον ευνοεί. Γιατί μόνο σαν «παιδί» θα εξασφάλισε την άφεση αμαρτιών που του επιτρέπει να σταδιοδρομεί έτσι ανέμελα ως φρουρός της τάξης και τιμωρός της ανομίας. Δηλαδή, μόνο αν θεωρηθεί παιδιάστικο παιχνίδι λόγου χάρη ο ύμνος στο γιαούρτι σαν επαναστατική πράξη, που τον δημοσίευσε σε ηλικία πολύ μεγαλύτερη απ’ τα τωρινά «παιδιά» («Υπέρ γιαουρτιού», Εποχή 2.4.95), θα μπορούσε να δεχτεί κανείς ασκανδάλιστα τον τωρινό ιεροεξεταστικό ρόλο του.

Μεταστροφή, θα πείτε, στην οποία έχει δικαίωμα οπωσδήποτε ο καθείς, ωρίμανση για την ακρίβεια: Το επαναστατημένο «παιδί» που είδε, κατάλαβε, μεγάλωσε, που ωρίμασε.

Ε, ας αφήσει να ωριμάσουν κι οι άλλοι.