Ζητείται στιλίστας! - ΕΚΕΒΙ ή μη; - Είναι κάτι συμπτώσεις...
(Εφημερίδα των συντακτών, 2 Φεβρουαρίου 2013)
Ζητείται στιλίστας!
Τους μοσχανάθρεψαν, ΜΜΕ και ιδίως τα κανάλια,
δωρεάν διαφήμιση δηλαδή εκατομμυρίων, τους έβαλαν έτσι και στη Βουλή, Λάος
τότε: η ακροδεξιά, κοινοβουλευτικό κόμμα! Τη βάλαν έπειτα και στην κυβέρνηση,
οι σοσιαλιστές, στην ίδια καρέκλα, κι επειδή δεν χωρούσαν μαζί, έτσι θρεφτάρι
που την είχαν κάνει, έκατσαν στην αγκαλιά της, να τους ψιθυρίζει στ’ αφτί
επιθυμίες μα κι εντολές.
Είδε χαλιά
στρωμένα το υπόλοιπο σόι, ήρθαν από χωριά και πολιτείες, η εποχή της Χρυσαυγής,
μπήκαν και αυτοί στη Βουλή, με τα τσαρούχια, μεταφορικά και… κυριολεκτικά.
Γέμισε έτσι λάσπες ο Ναός και άγριες κραυγές. Και τότε; Νά, επίθετα όπως
«πράκτορες» και «προδότες» που λένε, δόθηκε εντολή να μη γράφονται στα
Πρακτικά, και πέφτει τάχα το επίπεδο του Κοινοβουλίου.
Όμως
για μακιγιάζ πρόκειται, στην ουσία.
Αμ έτσι,
σβήνοντας μοναχά λεξούλες, δεν γίνεται δουλειά. Πάρτε τους τον Ψινάκη ίματζ
μέικερ, κάναν στιλίστα, π.χ. τον Γαβαλά απ’ τη φυλακή. Να μοιάζουν ίδιοι με
τους άλλους –και έτοιμοι για τη ΝουΔού μετά.
ΕΚΕΒΙ ή μη;
Τελικά, γιατρέ μου, φαίνεται πως δεν είμαι ικανός
να ξεφύγω από τη μικρότητα και την εμπάθειά μου, να ξεχωρίσω θεσμούς από
πρόσωπα, αντίθετα από άλλους, που ενώ χρόνια στηλίτευαν διεύθυνση και πολιτεία
του ΕΚΕΒΙ και έλεγαν και ξανάλεγαν να κλείσει, τώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους
με τον ανεκδιήγητο ούτως ή άλλως Τζαβάρα. Μην και τους πούνε δεξιούς;
Πολλά γράφτηκαν για το Κέντρο, βεβαίως τα καλά,
αλλά και ουκ ολίγα στραβά, συχνά και από υποστηρικτές του. Πως αναλώθηκε σε
πολυδάπανα έργα βιτρίνας κ.ά.
Εμένα όμως πιο
πολύ με ενοχλεί ένας συντεχνιακός παλαιοημερολογιτισμός που απέπνεε, από
διάφορες δημόσιες παρεμβάσεις έως τις «φιλαναγνωσίες», ό,τι ικανότερο να
απωθήσει το παιδί απ’ το βιβλίο, ή αλλιώς να το μυήσει στον γλωσσικό και άλλο
σουσουδισμό.
Κι ας μην
ξανάκουγα, γιατρέ μου, αυτή την ένσταση κλισέ: «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι;»
Πριν πω ότι μπορεί καμιά φορά να ’ναι η μόνη λύση, θα συνταχτώ, για να
προσγειωθώ, με τη νηφάλια και μόνη τολμηρή άποψη που διάβασα εδώ, του εκδότη
Νίκου Γκιώνη. Πως στην παρούσα εποχή και κρίση περισσεύει ένα ΕΚΕΒΙ, κι ας
αναλάβει το έργο του η Διεύθυνση Γραμμάτων του υπουργείου.
Τώρα σωθήκαμε,
λένε, όχι αδικαιολόγητα, οι άλλοι. Ας αλλάξει τότε η Διεύθυνση του υπουργείου.
Αυτή δεν ήταν και η λύση, αλλαγή διεύθυνσης, που πρότειναν για το ΕΚΕΒΙ;
Είναι κάτι συμπτώσεις…
Το περασμένο Σάββατο (26.1.13) σχολίαζα
άρθρο του Θ. Π. Λιανού στο Βήμα για
επαναφορά της θανατικής ποινής, και το θεωρούσα κακό οιωνό, καθώς συνέπιπτε με
ανάλογο αίτημα της Χρυσής Αυγής, και συχνά πυκνά η εν λόγω εφημερίδα σαν να μας
προλέγει (διάβαζε: προετοιμάζει) το μέλλον.
Την ίδια μέρα
στη ΝΕΤ ο Βορίδης δήλωνε, ό,τι πιο αναμενόμενο τώρα, πως σε φιλοσοφικό (!) και
θεωρητικό επίπεδο παραμένει υπέρ της θανατικής ποινής.
Και την ίδια μέρα, στην Ελευθεροτυπία, δηλώνει υπέρμαχος της θανατικής ποινής ο Γιώργος
Διαλεγμένος. Πάλι αναμενόμενο, θα πείτε, από τις πολλές φορές που διαβάσαμε τα
όσο πιο προκλητικά αντιδραστικά και ειδικώς ρατσιστικά του, το μένος του π.χ.
ακόμα και για τους νόμιμους μετανάστες.
Και ξανά την ίδια μέρα, αλλά τώρα στην εφημερίδα
τη δική μας, ο Γιάννης Ξανθούλης εκφράζει την «ευχάριστη έκπληξή του» για το
ίδιο άρθρο του Λιανού. Και εκεί που ο Λιανός προκρίνει θανατική ποινή για
«ειδεχθείς βιαστές και δολοφόνους», αυτός υπερθεματίζει: «και για λιγότερο
“ειδεχθείς” δεν θα μου κακοφαινόταν…»
Μα πάλι αναμενόμενο, θα πείτε: δεν πάει καιρός (7.7.12)
που, αναφερόμενος στην «ανεξέλεγκτη διεθνή αλητεία που μας ταλανίζει», δήλωνε
ότι, «αντί να τους στοιβάζουν σε φυλακές με τσάμπα φαγητό και ορδές φιλότιμων
δικηγόρων, να τους ξαπόστελναν σε πιο χλοερούς τόπους».
Μην είναι χιούμορ όλα
αυτά, έστω μαύρο, και δεν το κατάλαβα; Δεν ξέρω. Πάντως κάτι μαύρο σίγουρα είναι, κατάμαυρο.
