Το φιδόσογο, ο νέος Σωκράτης και τα ατομικά δικαιώματα

 (Εφημερίδα των συντακτών 20 Νοεμ. 2021)

* Τα φιδάκια της Παναγίας τα ’χουμε όλοι ακουστά· βγαίνουν τον Δεκαπενταύγουστο στην Κεφαλονιά και είναι ακίνδυνα. Τα φιδάκια του Πολυτεχνείου, φίδια, φιδόπουλα και παραφίδια, βγαίνουν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, αλλά είναι άκρως επικίνδυνα.

Γιατί δεν είναι αυστηρώς τοπικά, όπως στην Κεφαλονιά, και προπαντός δαγκώνουν και εξ αποστάσεως, μέσα από όλα τα μίντια, παραδοσιακά και νέας τεχνολογίας, σόσιαλ κτλ.

Κάθε χρόνο λοιπόν τα φίδια τύπου Άδωνης (τον Μπογδάνο δεν έτυχε να τον ακούσω φέτος) λυσσάνε ν’ αποδείξουν πως δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο παρά μόνο στους γύρω δρόμους (σιγά τη διαφορά, κι αν τάχα ήταν έτσι). Και τα φιδόπουλα και παραφίδια, κι ωστόσο, από μιαν άποψη, πιο επικίνδυνα, τα φιδόπουλα λοιπόν τύπου Σώτη (τον Τάκη δεν έτυχε να τον διαβάσω φέτος) λυσσάν να αποδείξουν πόσο άχρηστος, επιζήμιος (και αντιαισθητικός!) είναι ο γιορτασμός της επετείου.

Το κωμικό είναι όταν τα φιδόπουλα, κυρίως, τραβούνε τα μαλλιά της κεφαλής τους για την καπηλεία, τη βεβήλωση, την παραχάραξη κτλ. του Πολυτεχνείου και του νοήματός του.

Και το τραγικό όταν, σύντομα μάλλον, φίδια αυριανοί κυβερνήτες τύπου Μπογδάνος θα κάνουν αγωγές και μηνύσεις για «εθνική προδοσία» σε όσους είχαν πρωτοστατήσει στην εξέγερση, αφού αυτοί, λέει/λένε, οδήγησαν στο ξεπούλημα της Κύπρου!

Γελάτε! γιατί γελάτε, κύριοι;

Εδώ πάντως ξαναγελάστε:

* Ο σοφότερος! «Ο σοφότερος των σημερινών Ελλήνων, ο Στέλιος Ράμφος», και με τη βούλα –με την υπογραφή του Νίκου Δήμου (Βήμα 7/11).

Το «σημερινών» βάζει, είναι η αλήθεια, τα πράγματα στη θέση τους, δεν αμφισβητούνται δηλαδή τα πρωτεία του Σωκράτη, λόγου χάρη –για να μείνουμε μεταξύ φιλοσόφων. Που σαν και τον Σωκράτη πάντως αφοσιώθηκε ο Ράμφος στη διδασκαλία, μεταδίδοντας τον φιλοσοφικό του πλούτο σε κύκλους κυριών της καλής κοινωνίας, οι οποίες συνέρρεαν όλο δίψα για γνώση στο ερημητήριό του στην Πεντέλη, έναντι αμοιβής –η μόνη διαφορά απ’ τον Σωκράτη, που στο κάτω κάτω ήταν ο μόνος από τους συγχρόνους του που δίδασκε χωρίς να αμείβεται.

Ο Ράμφος όμως, εύλογα, θα είχε τις ανάγκες του, που δεν ήταν πάντως οι ταπεινές, των δικών του συγχρόνων, αλλά π.χ. το χτίσιμο εκκλησίας. Έτσι, τι θυμάμαι τώρα, μάλλον τι σκαλίζω, διαβάζαμε στο Αντί (Β΄ 261, 25.5.1984) για το «πανηγύρι που οργανώνουν στην Πεντέλη ο Στέλιος και η Ειρήνη Ράμφου [...]. Πρόκειται για μια πολυτονική [!] και πολύχρωμη εκδήλωση με άφθονη μουσική, από τον Χριστοδουλόπουλο μέχρι τον Διονύση Σαββόπουλο, και από τον βιολιστή Γιώργο Κόρο μέχρι τον Λουκιανό Κηλαηδόνη»: «Υπέρ ανεγέρσεως ιερού ναού» έγραφε η πρόσκληση-εισιτήριο, 500 δραχμές, παρακαλώ, χώρια το φαγητό!

Επειδή δεν πρέπει να τα βλέπουμε τα πρόσωπα ξεκομμένα από την εποχή τους, θαμπά από τον χρόνο, με αμβλυμένες ή και πλήρως λησμονημένες, σκόπιμα καμιά φορά, τις διάφορες πτυχές του δημόσιου βίου τους, μαζί, εννοείται, με τις θέσεις τους.

Τον πλάνητα δηλαδή Ράμφο, από ιδεολογία σε ιδεολογία, ώσπου απάγκιασε στον χριστιανισμό, και έβαλε το λιθαράκι του, τι λέω, κοτρόνα, λατομείο ολόκληρο, στην περιλάλητη και ελαφρώς ιλαρή υπόθεση της νεοορθοδοξίας, με Ζουράριδες και Σία.

Τον γλωσσαμύντορα προπάντων Ράμφο, σκληρό πολέμιο της δημοτικής –και εν υστερία, όσο θυμάμαι εμφανίσεις του στο γυαλί, ή όταν βγήκε στο (πόσο ανεξίθρησκο και πλουραλιστικό πια) χατζιδακικό Τρίτο Πρόγραμμα, για να αφορίσει δημόσια τον ολετήρα της γλώσσας, ποιον; τον Σολωμό!

Ο μωρότατος!

* Ατομικό «δικαίωμα» κουραστήκαμε να ακούμε από τους αντιεμβολιαστές, και ευτυχώς, μεταξύ μας ιδίως, είναι ξεκάθαρη πια η παρανόηση. Άλλο δηλαδή ο φόβος κτλ. και άλλο τα ατομικά δικαιώματα, οι ατομικές ελευθερίες κτλ. Που δεν νοείται να εξετάζονται από μόνα τους, καθαυτά, όταν επηρεάζουν τον άλλον, το κοινωνικό σύνολο.

Έτσι, θα επανέλθω στο παμπάλαιο θέμα του τσιγάρου. Που είναι απόλαυση για τον καπνιστή, μοναδική κάποτε παρηγοριά, ανακούφιση, εκτόνωση, ή αδυναμία, πάθος, και πάντως μέγιστη ηδονή. Ατομικό δικαίωμα όμως και ατομική ελευθερία δεν είναι, αφού παραβιάζει τα δικαιώματα του άλλου και τις ελευθερίες του, τη δική του επιτέλους απόλαυση, νέτα σκέτα.

Και αφήνω τώρα απέξω το μείζον πρόβλημα της υγείας. Μου αρκεί το πρωταρχικό και αδιαμφισβήτητο: θέλω - δεν θέλω, μου αρέσει - δεν μου αρέσει. Τόσο απλά αλλά και τόσο βασικά.

Δεν τελειώνει αυτό το θέμα, ούτε βρίσκει εύκολα λύση. Δεν επανήλθα όμως τυχαία. Πρόσφατα είδα μίνι συνέντευξη του ιδιοκτήτη ενός κέντρου του αντι-αντικαπνιστικού αγώνα, ιδρυτή μάλιστα και πολιτικού κόμματος, που είχε κατέβει στις τελευταίες εκλογές, με την ονομασία ΚΟΤΕΣ («Καπνιστικές Ομάδες για την Τέχνη και την Εικαστική Συγκρότηση»): και ξαναδιάβασα ό,τι και σε ολοσέλιδη συνέντευξη τότε, παραμονή της μέρας των εκλογών!

Το τσιγάρο σημαία και τότε, το τσιγάρο και τώρα, «ατομικό δικαίωμα» πάντα.

Έχουμε μέτρο σύγκρισης όμως τώρα.