ολίγη από λεξιπενία και ολιγότερη από "καλή χρήση της γλώσσας"

Στο κυριακάτικο Βήμα, 10/2, ο Γ. Μπαμπινιώτης
γράφει για τις ευχάριστες εκπλήξεις που μας επιφύλαξε η φετινή Βουλή των εφήβων (άραγε αφότου δέχτηκε «την ευθύνη της προεδρίας στην Επιτροπή της Βουλής των Εφήβων»;).

διαβάστε τη συνέχεια...

Η δεύτερη έκπληξη: «Επιβεβαιώθηκε η άποψη που υποστηρίζουμε οι γλωσσολόγοι και πολλοί άλλοι ότι αποτελεί μύθο η υπεργενίκευση, που συχνά ακούγεται και αναπαράγεται, ότι οι νέοι στη χώρα μας μιλούν με 100 ή 200 (μερικοί τις ανεβάζουν γενναιόδωρα και σε 500...) λέξεις! Τριακόσιοι νέοι –ένα καλό δείγμα– εκφράστηκαν με πολύ καλή χρήση τής ελληνικής γλώσσας, που η ποιότητά της αυξομειωνόταν βεβαίως ανάλογα με τον μαθητή, αλλά που έμεινε γενικά σε ένα πολύ καλό επίπεδο…» (τα έντονα στοιχεία, δικά του).

Ας ξεχάσουμε αυτό που ξέχασε και θέλησε να το ξεχάσουμε κι εμείς ο κ. Μπαμπινιώτης, ότι υπήρξε μπροστάρης στον αγώνα για τη σωτηρία της γλώσσας, που πρωτίστως έπασχε από λεξιπενία –εκεί γύρω στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Ας το ξεχάσουμε, αφού αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια μάς διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει λεξιπενία, ότι οι νέοι εκφράζονται απλώς με διαφορετικούς κώδικες, ανάλογα με τις εκφραστικές ανάγκες τους κτλ. –αυτά δηλαδή που πρεσβεύει η σύγχρονη γλωσσολογία.

Αν λοιπόν κάποτε υπήρξε λεξιπενία, και έπειτα δεν υπήρξε λεξιπενία, τώρα πάλι υπάρχει ή δεν υπάρχει; Είναι υπεργενίκευση τα περί λεξιπενίας; άρα κατά βάση υπάρχει ολίγη λεξιπενία; Και πόση;

ΥΓ - απορία (και αφού δεχτούμε ότι αποτελεί παραδρομή η φράση πως η υπεργενίκευση αποτελεί μύθο!): το ότι οι νέοι «εκφράστηκαν με πολύ καλή χρήση τής ελληνικής γλώσσας», ή η "αυξομείωση της ποιότητας", τι είδους χρήση της ελληνικής γλώσσας είναι;