είμαστε όλοι θλιβεροί και μίζεροι

Στα χτεσινά Νέα ο Δημοσθένης Κούρτοβικ κρίνει τη Γλώσσα μετ' εμποδίων του Νίκου Σαραντάκου. Η κριτική είναι γενικά επαινετική, με ορισμένες επιφυλάξεις, για τις οποίες έγραψε ήδη ο συγγραφέας στο σάιτ του.

διαβάστε τη συνέχεια...

Εγώ εδώ θα σταθώ στον τίτλο της κριτικής: "Ο Φρύνιχος βγαίνει από το μνήμα του"!

και στην τελευταία παράγραφο της κριτικής:

"Ο αττικισμός εμφανίστηκε μια εποχή που ο Ελληνισμός είχε πάψει να παίζει πολιτικό ρόλο, ενώ και ως πολιτισμική μήτρα είχε χάσει πολλή από τη γονιμότητά του. Οι αττικιστές ήθελαν να συντηρήσουν μέσω της γλώσσας την ψευδαίσθηση ενός συνεχιζόμενου σφρίγους. Νομίζω πως κάτι πολύ παρόμοιο δείχνει ο σημερινός γλωσσαμυντορισμός: μια γλώσσα που ανασύρει από το χρονοντούλαπο και φοράει επιδεικτικά τους λαμπρούς κληρονομικούς τίτλους της, για να κρύψει τη σύγχρονη πολιτισμική ένδειά της. Από αυτή την άποψη, η παρατεταμένη εμπλοκή σε συζητήσεις γύρω από το γλωσσικό ζήτημα, έστω και για να αντικρουστούν οι καθαρολόγοι, μου φαίνεται πως έχει κάτι το θλιβερό και μίζερο".

Σκέφτομαι λοιπόν κατά πόσο ο κριτικός αναφέρεται, με τον τίτλο του, στον "σημερινό γλωσσαμυντορισμό", οπότε [μας λέει ότι] τα πράγματα είναι σοβαρά, άρα μόνο θλιβερό και μίζερο δεν είναι να ασχολείται κανείς μαζί του, ή μήπως αναφέρεται στον Σαραντάκο, οπότε είναι μάλλον θλιβερό και μίζερο να αφιερώνει ολόκληρο σαλόνι κριτική για την περίπτωσή του.

Αλλά εδώ, θα μου πείτε, αρμοδιότερος, γλωσσολόγος και πανεπιστημιακός (όχι ο γνωστός μεγάλος, αλλά ο άλλος), μας έστελνε να κάνουμε γλωσσική ψυχανάλυση...

Θλιβερά και μίζερα πράματα, αλλά και επικίνδυνα!