Η σύνοδος των αστέρων: ο Άδωνις κι η Θώδη

Ποτέ δε θα μάθουμε με σιγουριά αν ο Σπύρος-Άδωνις τα πιστεύει αυτά που λέει, ότι η λέξη πέλαγος λ.χ. ετυμολογείται από το πλιτς πλιτς που κάνει η θάλασσα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το απολαμβάνει το τζέρτζελο που κάνει, και πια αυτοσκηνοθετείται, από τον [τσιριχτό] στόμφο ώς τη φραντζούλα που πέφτει ανέμελα στο μέτωπο: ξέρει ότι, εκτός από όλα τα κανάλια που θα εξακολουθήσουν να τρέχουν καθημερινά από πίσω του, θα έχει την τιμητική του και στον Λαζόπουλο και στην Ελληνοφρένεια. Δημοσιότητα να ’ναι, κι ό,τι να ’ναι, απ’ όπου και να ’ναι.

Το ίδιο δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω αν η Θώδη μάς πουλάει και μας αγοράζει, δαιμόνια εμπόρισσα ή έστω κουτοπόνηρη, ή είναι απλώς μια καλοκάγαθη αφελής, της συνομοταξίας της κυρίας Λουκά λ.χ. Που κι αυτή πάντως, η Θώδη, όπως και η κυρία Λουκά, όπως κι ο Σπύρος-Άδωνις, την απολαμβάνει την εικόνα της στο γυαλί και τη βαθιά πολυθρόνα της σ’ όλα τα κανάλια. Και έτσι, από ένα σημείο και πέρα, αυτοσκηνοθετείται και αυτή.

Βίοι παράλληλοι, εννοώ –ο καθένας στο είδος του.

Που κάποτε συναντιούνται:

«Θεού ωδή» ερμήνευσε, μάλλον ετυμολόγησε το όνομά της η Θώδη τις προάλλες.