Θάνατοι εποχών

Πάει κι ο Χρήστος Παπουτσάκης. Πέθανε -–ούτε έφυγε, ούτε κοιμήθηκε, ούτε κατέληξε, ούτε τίποτα: πέθανε. Που πάει να πει, δεν ξαναέχει Χρήστο, όπως δεν είχε εδώ και λίγον καιρό Αντί. Το περιοδικό που έθρεψε γενιές και γενιές, και στάθηκε στο κέντρο της πολιτικής ζωής, ιδίως τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, σταθερό σημείο αναφοράς, συνώνυμο για μεγάλο διάστημα με τον έλεγχο της εξουσίας.

Πάει ο Χρήστος, με το διόλου αυτονόητο «ευχαριστώ» για τη συνεργασία σου, με την αρχοντική γενναιοδωρία: «Ρε συ, κάτσε γράψε το εντιτόριαλ», σε όποιον τσάκωνε να τριγυρνά στα πέριξ, βράδυ της Τετάρτης που έκλεινε το τεύχος.

Α, οι Τετάρτες εκείνες, σωστή τελετή, σε πρώτο πλάνο η Άντεια, η Τασούλα και η απ’ τον Πολίτη ήδη φίλη ακριβή Τασία, να ενορχηστρώνουν την ολονυχτία –πρωί χαράματα έφευγε το τεύχος για το τυπογραφείο. Αγρυπνία κανονική, με διάλειμμα γύρω απ’ το μεγάλο ταψί που ερχόταν απ’ το φούρνο. Όλοι κλητοί, εργαζόμενοι και μη: ήταν το σταθερό, μεγάλο προσκλητήριο της Τετάρτης, πέρασμα συνεργατών και φίλων, για ένα γεια, για ένα κρασί.

Δεν είναι ούτε χρόνος που έκλεισε το Αντί, από μιαν άποψη πλήρες ημερών, όπως θα λέγαμε, το έκλεισε ποιος ξέρει με πόσο πόνο ο ίδιος ο Χρήστος.

Δεν είναι ούτε χρόνος που έκλεισε και ο Πολίτης, αυτός μαζί με το θάνατο του Άγγελου Ελεφάντη.

Κοντά κοντά δυο θάνατοι, ανθρώπων και περιοδικών, από αυτά που σφράγισαν την πολιτική και την πνευματική ζωή του τόπου για δεκαετίες.

Θάνατοι εποχών.


[αναδημοσιεύτηκε στα Νέα, 10.3.09]