Παρακρατικοί ή τρομοεπαναστάτες;
Τα Νέα, 7 Μαρτίου 2009 [απντέιτ βιβλιογραφικά κτλ. στο τέλος]
Οι επιθέσεις σε μετανάστες, δολοφονικές πολλές φορές, από άτομα και οργανώσεις με ταυτότητα και ονοματεπώνυμο, πληθαίνουν ολοένα. Κι ωστόσο ελάχιστα απασχολούν τα MME, που ίσα ίσα, από την άλλη, για λόγους τηλεθέασης ή πολιτικών σκοπιμοτήτων προβάλλουν τους ιδεολογικούς ταγούς ή έστω συγγενείς αυτών των οργανώσεων, λειτουργώντας εντέλει σαν πλυντήρια βρόμικων ιδεών
Μπροστά σε παρακρατικούς και σε τρομοεπαναστάτες φοβούμαι ότι υπάρχει επιλογή, και οπωσδήποτε ανοχή, απέναντι στους πρώτους τελικά. Και όχι μόνο από συγγενείς ιδεολογικά χώρους, αλλά από ευρύτερα πληθυσμιακά στρώματα
το πλήρες κείμενο:
Παρακρατικοί ή τρομοεπαναστάτες; Άτοπο, αδιανόητο το δίλημμα, και πάντως εφιαλτικό, εφιαλτική πραγματικότητα ούτως ή άλλως, εφιαλτικό ένα αύριο που ενδέχεται να οριστεί από τους μεν ή από τους δε.
Και βέβαια δεν θα διαλέξουμε. Οφείλουμε όμως να διακρίνουμε, όσο δύσκολο κι αν είναι, αφού μας λείπουν συνήθως στοιχεία και τεκμήρια, και μόνο εικασίες και σενάρια είμαστε αναγκασμένοι να διαβάζουμε και να επεξεργαζόμαστε. Ωστόσο, η διάκριση είναι απαραίτητος όρος, αν θέλουμε να έχουν βάση και εγκυρότητα οι αναλύσεις μας, γιατί χωρίς ανάλυση δεν μπορεί να υπάρξει αντιμετώπιση του φαινομένου. Και η καταρχήν διάκριση είναι μεγάλο στοίχημα, καθώς παραμονεύουν εύκολες, απλουστευτικές ταυτίσεις και εξισώσεις, στις οποίες οδηγούμαστε συχνά από τον εξ αντικειμένου προβοκατόρικο χαρακτήρα της δράσης και των δύο.
Τι υπάρχει λόγου χάρη πίσω από την επίδειξη-επιχείρηση με το αυτοκίνητο το παγιδευμένο με 60 κιλά εκρηκτική ύλη; Τι χέρια κρατούσαν τη σιδερογροθιά με την οποία χτυπήθηκε ο Γιάννης Πανούσης; Και ποιοι έριξαν χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών, στα Εξάρχεια, σε ώρα που ήταν γεμάτο κόσμο;
Τρομοεπαναστάτες, φαίνεται, στις δύο πρώτες περιπτώσεις, έτσι όπως δηλώνονται τουλάχιστον, ρητά στην πρώτη, αν και ιδιαίτερα περίεργη περίπτωση, με το παγιδευμένο αυτοκίνητο, καθώς την επιχείρηση τη διεκδίκησε η Σέχτα Επαναστατών, και έμμεσα στην επίθεση στον Πανούση, όπου οι επιτιθέμενοι φέρεται ότι προέρχονται από τον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο, ή από τους «μπάχαλους» των Εξαρχείων, όπως συνοπτικά τους χαρακτηρίζουμε εσχάτως. «Φασιστοειδή» και στις δύο περιπτώσεις, σύμφωνα με άλλον γενικό χαρακτηρισμό. Απέναντι στον οποίο δεν υπάρχει καμία διαφωνία, ως προς τις πράξεις τουλάχιστον, αυτές εξάλλου με τις οποίες επιχειρούν την παρέμβασή τους τα συγκεκριμένα άτομα ή ομάδες.
Παρακρατικοί όμως φαίνεται πως βρίσκονται πίσω από το χτύπημα στο Στέκι Μεταναστών. Φασίστες δηλαδή, χωρίς εισαγωγικά τη φορά αυτή.
Φασιστοειδή και φασίστες, όσο κι αν είμαστε υποχρεωμένοι, όπως είπα, να κάνουμε τη διάκριση, καταγωγική και άλλη, αφού οι πρώτοι προέρχονται από τον ακροαριστερό, αναρχοαυτόνομο χώρο και οι δεύτεροι από τον ακροδεξιό, πάντως συναντώνται στην πράξη, που κοινό της παρονομαστή έχει τη βία. Απέναντι στην οποία συναντώνται τώρα όλες οι εντεύθεν των άκρων πολιτικές δυνάμεις, καταδικάζοντάς την ρητά.
Είναι όμως έτσι ακριβώς, οπότε το μόνο, σημαντικότατο ωστόσο, πρόβλημα είναι η αναγνώριση των διακριτών συστατικών του φαινομένου της βίας, που αλλιώς εμφανίζεται παραμορφωμένο μέσα από τον εξισωτικό, ισοπεδωτικό φακό; Υπάρχει δηλαδή όντως κοινή ρητή καταδίκη των δύο συνιστωσών του φαινομένου, των καταγωγικά αναρχοαριστερών και των ακροδεξιών;
Αν κρίνουμε από την προβολή που δόθηκε -–ή δεν δόθηκε-– στις συγκεκριμένες αυτές επιχειρήσεις, στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό τύπο, στα πρωτοσέλιδα και τα τηλεπαράθυρα, σαφώς όχι. Και αν πια κρίνουμε και γενικότερα τη στάση, ιδίως της τηλεόρασης, απέναντι στα πρόσωπα και τις ιδέες των δύο αυτών ακραίων «χώρων», σαφέστατα όχι.
Είναι πρόσφατα τα γεγονότα, δεν χρειάζονται υπενθύμιση, στοιχεία και παραπομπές, π.χ. το χτύπημα στο Στέκι Μεταναστών δεν υπήρξε καν στις ειδήσεις των καναλιών το ίδιο βράδυ, εκτός από το Άλτερ και το Σκάι, ενώ ελάχιστο χώρο έπιασε έπειτα στις εφημερίδες και σχεδόν καθόλου στα εξοντωτικά λαλίστατα τηλεπαράθυρα.* Όσο για τη γενικότερη στάση που είπαμε, κι έχουμε ξαναπεί πολλές φορές, αρκεί ν’ ανοίξει κανείς την τηλεόρασή του, μα σε πρωινάδικο, μα σε μεσημεριανάδικο, σε βραδινό ή μεταμεσονύχτιο πρόγραμμα, σε χιουμοριστική εκπομπή ή σε σοβαρό τοκ σόου και σε δελτία ειδήσεων, αστέρες και αστεράκια του ενός αποκλειστικά χώρου, και ειδικότερα από το κόμμα του ΛΑΟΣ, λάμπουν εκτυφλωτικά, προς χάρη του τζερτζελέ, ήτοι της τηλεθέασης, αν όχι, το χειρότερο, για λόγους πολιτικών σκοπιμοτήτων, όπως είναι το ροκάνισμα της Νέας Δημοκρατίας λόγου χάρη.**
Δημοκρατικά τηλεπαράθυρα, πλυντήρια βρόμικων ιδεών
Ημέρα Τρίτη γράφεται, ως συνήθως, το σαββατιάτικο αυτό κομμάτι, και το μεσημέρι διάβασα στην ίδια εδώ εφημερίδα για τη σαρωτική νίκη των ακροδεξιών σε μια περιοχή της Αυστρίας:
«Θριάμβευσε στην περιοχή της Καρινθίας το κόμμα του ακροδεξιού ηγέτη Γιοργκ Χάιντερ, ο οποίος έχασε τη ζωή του τον περασμένο Οκτώβριο σε τροχαίο δυστύχημα. Ήταν το πρώτο εκλογικό τεστ στην Αυστρία μετά τον σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού από τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Συντηρητικούς. Η ακροδεξιά “Ένωση για το Μέλλον της Αυστρίας” απέσπασε το 45,5% των ψήφων στις τοπικές εκλογές, ενώ το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα περιορίστηκε στο 28,6%».
Μας λέει τίποτα αυτό;
Στρώνομαι να γράψω, η τηλεόραση είναι πάντα ανοιχτή, κάθε τόσο παίζω με το τηλεκοντρόλ, νά σου κάποια στιγμή ο Βορίδης. Αργά το βράδυ στον Θέμο ο Καρατζαφέρης. Για πολλοστή φορά. Κάθε πότε αλήθεια εμφανίζεται στον Θέμο ο Καρατζαφέρης; Μάλλον κάθε πότε δεν εμφανίζεται; Το ίδιο και στον Χατζηνικολάου. Ή στον Πρετεντέρη. Τα πρωινά στον Παπαδάκη. Στον Αυτιά. Έπειτα στη Βάσια Λόη. Αργά πάλι στη Βάνα Μπάρμπα. Ή ο Σπύρος-Άδωνις Γεωργιάδης. Που κι αυτόν τον είδα σήμερα το πρωί –ή ήταν χτες, καθαροδευτεριάτικα, δε θυμάμαι, πάντως στον Αυτιά. Σε σκηνές ειδυλλιακής, οικογενειακής ευτυχίας με το νέο –-τηλεοπτικό–- αστέρι, τη σύντροφό του. Με την οποία συζεί, ο σφοδρός πολέμιος του συμφώνου συμβίωσης. Κι αυτός λοιπόν κάθε πότε δεν εμφανίζεται; Στον Θέμο. Αλλά και σ’ όλες τις εκπομπές. Μόνος ή μετά της «συζύγου». Άκοπη, δωρεάν διαφήμιση εκατοντάδων εκατομμυρίων, διαρκής προεκλογική εκστρατεία πληρωμένη από άλλους. Αφού ο εν λόγω προσφέρει θέαμα πλούσιο, όπως και ο αρχηγός του. Χωρίς να υστερούν και οι υπόλοιποι, πάντα να φωνασκούν, να προπηλακίζουν, συναδέλφους τους βουλευτές ή τηλεθεατές, νά, ο υιός Πλεύρης, ιταμότατος απέναντι στον πατέρα κάποιου φαντάρου, βουλευτής κυρίως χάρη στον δικό του πατέρα, τηλεαστέρα και αυτόν, διώκτη λογοτεχνικών έργων, που μας απειλεί με νέα, αποτελεσματικότερη δικτατορία, πάντοτε μέσα από τα κανάλια που δημοκρατικότατα του παρέχουν χρόνο να χλευάζει, να φτύνει την πολυφωνία τους και τη δημοκρατία τους. Έννοιες που κατάντησαν ψευδώνυμα του κυνηγιού της τηλεθέασης.
Χιλιογραμμένα και χιλιοσχολιασμένα όλα αυτά. Κι ωστόσο σταθερά επαναλαμβανόμενα, και όλο και σε μεγαλύτερη έκταση. Αφού η τηλεθέαση, και η μικροπολιτική μαζί, über alles.
Το αβγό του φιδιού εκκολάπτεται πλέον, άσε τους άλλους, Θέμους και λοιπούς, εκκολάπτεται από τα σοβαρότερα, πολυφωνικά και δημοκρατικών υποτίθεται φρονημάτων τηλεπαράθυρα.
Εγκληματική πολιτική μικρότητα
Ακροδεξιοί ή όχι, πάντως στον ευρύτερο χώρο τής πέραν της Νέας Δημοκρατίας δεξιάς καλλιεργούνται ιδέες ρατσιστικές, οπωσδήποτε η ξενοφοβία. Που έχει αντίκρισμα σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού, τα οποία δεν εκφράζονται σώνει και καλά, ή μπορεί και να μην εκφράζονται καθόλου από τον συγκεκριμένο πολιτικοϊδεολογικό χώρο.
Τότε το χτύπημα στο Στέκι Μεταναστών είναι μοιραίο να μην προβληθεί· και η βία είναι μοιραίο να καταδικαστεί με μισή, απρόθυμη φωνή. Όπως και οι επιθέσεις, δολοφονικές πολλές φορές, που όλο και πληθαίνουν, σε μετανάστες ανύποπτους, στους δρόμους της Αθήνας ή άλλων πόλεων, επιδεικτικά, μέρα μεσημέρι, ακόμα και στα σπίτια τους μέσα, σε οργανωμένες επιδρομές, με λοστούς, αλυσίδες, σιδερογροθιές, μαχαίρια. Από ομάδες και οργανώσεις που περήφανα διαλαλούν την ταυτότητα και το όνομά τους –-χωρίς κουκούλες! Και με την κάλυψη, πολύ συχνά με τη συνέργεια οργάνων της πολιτείας.
Από τύχη δεν είχαμε νεκρούς, πολλούς, στο Στέκι Μεταναστών, μολονότι γι’ αυτό ακριβώς ήταν σχεδιασμένο το χτύπημα. Στόχος παλιός, πρόσφορος και «δημοφιλής», οι μετανάστες, έστω σε συμβολικό τώρα επίπεδο. Αλλά και οι αντιρρησίες συνείδησης, που συνεδρίαζαν εκείνη την ώρα. Και το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, που στεγάζεται στο ίδιο κτίριο. Δεν θέλω να διανοηθώ ότι γι’ αυτούς τους επιπλέον ίσως λόγους, π.χ. για το φιλοσυνασπισμικό Δίκτυο, δεν δόθηκε δημοσιότητα ανάλογη με το μέγεθος του χτυπήματος, που υποδεικνύει την ύπαρξη παρακρατικών. Και που αυτό κι αν αποτελεί επίθεση στην καρδιά της δημοκρατίας --πολύ περισσότερο, διάολε, από 'να πανό στην ΕΡΤ ή στην Ακρόπολη και από τη διακοπή θεατρικών παραστάσεων.
Τελικά, μπροστά σε φασίστες και σε φασιστοειδή, σε παρακρατικούς και σε τρομοεπαναστάτες φοβούμαι ότι υπάρχει, εξ αντικειμένου έστω, επιλογή, και οπωσδήποτε ανοχή. Και όχι μόνο από συγγενείς πολιτικοϊδεολογικά χώρους, αλλά και από ευρύτερους χώρους, πολιτικούς και κοινωνικούς, από ευρύτερα δηλαδή πληθυσμιακά στρώματα.
Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία, όπως έλεγε ο ποιητής.
ΥΓ. Κατά ευτυχή σύμπτωση, την επομένη ακριβώς της δικής μου δημοσίευσης ο Ιός της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, 8.3.09, κάνει εκτενέστατη, εμπεριστατωμένη αναφορά στη στάση της αστυνομίας: "Piazza Εξάρχεια: Τυφλή απόπειρα - Κουφοί αναλυτές". Και στις 13.3.09, στην Καθημερινή, με τον εύγλωττο τίτλο "Τηλεοπτική λεύκανση", ο Παντελής Μπουκάλας γράφει για το ξέπλυμα προσώπων και ιδεών του ακροδεξιού χώρου άπό τα ΜΜΕ
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
* Aκόμα πιο σκανδαλώδες από την αποσιώπηση, ουσιαστικά, της επίθεσης είναι ότι τις ελάχιστες φορές που ασχολήθηκε μικρή μερίδα των ΜΜΕ με την υπόθεση πρόβαλε και σχεδόν υιοθέτησε διάφορα προκλητικώς ασύστατα σενάρια της αστυνομίας, ότι π.χ. είχαμε ίσως να κάνουμε με ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε ομάδες αντιεξουσιαστών. Βλ. σχετικά Παντ. Μπουκάλας, "Τρύπια σενάρια", Καθημερινή 28.2.09.
** Από ιδιαίτερα ενδιαφέρον σχετικό κείμενο με τίτλο "Τηλεόραση, ακροδεξιά και λαϊκισμός", που αναρτήθηκε στις 14.3.08 στο μπλογκ Αυτονομία ή βαρβαρότητα , μεταφέρω μια σημείωση, με μοναδικό δικό μου σχόλιο πως, μέσα σ' έναν μόλις χρόνο από την ακόλουθη καταγραφή, η κατάσταση είναι σαφέστατα χειρότερη:
"Παρακολουθήσαμε εντατικά τηλεόραση για λίγες μέρες και σημειώσαμε: (1) εκπομπή MEGA Σαββατοκύριακο, παρουσιαστές Ι. Χασαπόπουλος και Μ. Αναγνωστάκης, 27/1[2008]: αποκλειστική παρουσία (χωρίς συμμετοχή άλλων πολιτικών) του ακροδεξιού βουλευτή κ. Βελλόπουλου, (2) στην ίδια εκπομπή, 3/2: αποκλειστική παρουσία του ακροδεξιού νομάρχη κ. Ψωμιάδη, (3) εκπομπή Καλημέρα με τον Τέρενς, παρουσιαστής Τ. Κουίκ, (29/1: συμμετέχοντες οι κ.κ. Λιάσκος (βουλευτής ΝΔ) και Πλεύρης (βουλευτής ΛΑΟΣ) (σημείωση: με ποιά λογική καλούνται μόνο εκπρόσωποι της δεξιάς και της ακροδεξιάς; Ποιός ξέρει...), (4) στην ίδια εκπομπή, 30/1: αποκλειστική παρουσία του ακροδεξιού βουλευτή κ. Βελλόπουλου, (5) στην ίδια εκπομπή, 31/1: συμμετέχοντες: κ.κ. Μαρκογιαννάκης (βουλευτής ΝΔ), Αηδόνης (βουλευτής ΠΑΣΟΚ) και Βορίδης (βουλευτής ΛΑΟΣ) (σημείωση: η παρουσία του κ. Βορίδη θα είχε κάποια --λέμε κάποια-- λογική αν το ΛΑΟΣ ήταν 3ο κόμμα, δηλαδή αν οι ελπίδες του κ. Κουίκ είχαν ήδη εκπληρωθεί), (6) εκπομπή Alpha news (;), παρουσιαστής Γ. Αυτιάς, 29/1: συμμετέχοντες: κ.κ. Παπαθεμελής (ακροδεξιός πολιτευτής), Παναγιωτόπουλος (βουλευτής ΝΔ), Γεωργιάδης (βουλευτής ΛΑΟΣ) και Γεννηματά (στέλεχος του ΠΑΣΟΚ), (7) στην ίδια εκπομπή, 1/2: συμμετέχοντες: κ.κ. Λοβέρδος και Δημαράς (βουλευτές του ΠΑΣΟΚ), Μακρή (βουλευτής ΝΔ), Βορίδης (βουλευτής ΛΑΟΣ), (8) στην ίδια εκπομπή, επίσης 1/2: αποκλειστική και προσωπική συνέντευξη του κ. Καρατζαφέρη (αρχηγού του ΛΑΟΣ), (9) εκπομπή Καλημέρα Ελλάδα, παρουσιαστής Γ. Παπαδάκης, 1/2: συμμετέχοντες: κ.κ. Μανώλης (βουλευτής ΝΔ), Βελλόπουλος (βουλευτής ΛΑΟΣ) και διάφοροι δημοσιογράφοι, (10) εκπομπή Μπορώ, παρουσιάστρια Α. Δρούζα, 29/1: συμμετέχοντες: κ.κ. Βίρλας (ακροδεξιός δημοσιογράφος), Γεωργιάδης (βουλευτής ΛΑΟΣ), (11) εκπομπή Ούτε γάτα ούτε ζημιά, παρουσιάστρια Ε. Κατρίτση, 26/1: εκπομπή-αφιέρωμα στον κ. Καρατζαφέρη (αρχηγό του ΛΑΟΣ). Ασφαλώς τα στοιχεία αυτά είναι ελλειπτικά, καθώς δεν μπορούσαμε να παρακολουθούμε όλη μέρα τηλεόραση. Παρ’ όλ’ αυτά, είναι νομίζουμε ενδεικτικά της κατάστασης. Στο συγκεκριμένο διάστημα, πέσαμε πάνω μόνο σε μία εκπομπή όπου υπήρχε παρουσία εκπροσώπου της αριστεράς χωρίς να υπάρχει παρουσία εκπροσώπου της ακροδεξιάς (εκπομπή Πρώτη γραμμή, παρουσιαστές Β. Λυριτζής και Δ. Οικονόμου, 1/2), ενώ η επικαιρότητα των ημερών δεν ήταν σχετική με την ακροδεξιά (όπως π.χ. έγινε στη συνέχεια, με θέματα σαν το θάνατο του Χριστόδουλου, το μακεδονικό κ.λπ.)".
Οι επιθέσεις σε μετανάστες, δολοφονικές πολλές φορές, από άτομα και οργανώσεις με ταυτότητα και ονοματεπώνυμο, πληθαίνουν ολοένα. Κι ωστόσο ελάχιστα απασχολούν τα MME, που ίσα ίσα, από την άλλη, για λόγους τηλεθέασης ή πολιτικών σκοπιμοτήτων προβάλλουν τους ιδεολογικούς ταγούς ή έστω συγγενείς αυτών των οργανώσεων, λειτουργώντας εντέλει σαν πλυντήρια βρόμικων ιδεώνΜπροστά σε παρακρατικούς και σε τρομοεπαναστάτες φοβούμαι ότι υπάρχει επιλογή, και οπωσδήποτε ανοχή, απέναντι στους πρώτους τελικά. Και όχι μόνο από συγγενείς ιδεολογικά χώρους, αλλά από ευρύτερα πληθυσμιακά στρώματα
το πλήρες κείμενο:
Παρακρατικοί ή τρομοεπαναστάτες; Άτοπο, αδιανόητο το δίλημμα, και πάντως εφιαλτικό, εφιαλτική πραγματικότητα ούτως ή άλλως, εφιαλτικό ένα αύριο που ενδέχεται να οριστεί από τους μεν ή από τους δε.
Και βέβαια δεν θα διαλέξουμε. Οφείλουμε όμως να διακρίνουμε, όσο δύσκολο κι αν είναι, αφού μας λείπουν συνήθως στοιχεία και τεκμήρια, και μόνο εικασίες και σενάρια είμαστε αναγκασμένοι να διαβάζουμε και να επεξεργαζόμαστε. Ωστόσο, η διάκριση είναι απαραίτητος όρος, αν θέλουμε να έχουν βάση και εγκυρότητα οι αναλύσεις μας, γιατί χωρίς ανάλυση δεν μπορεί να υπάρξει αντιμετώπιση του φαινομένου. Και η καταρχήν διάκριση είναι μεγάλο στοίχημα, καθώς παραμονεύουν εύκολες, απλουστευτικές ταυτίσεις και εξισώσεις, στις οποίες οδηγούμαστε συχνά από τον εξ αντικειμένου προβοκατόρικο χαρακτήρα της δράσης και των δύο.
Τι υπάρχει λόγου χάρη πίσω από την επίδειξη-επιχείρηση με το αυτοκίνητο το παγιδευμένο με 60 κιλά εκρηκτική ύλη; Τι χέρια κρατούσαν τη σιδερογροθιά με την οποία χτυπήθηκε ο Γιάννης Πανούσης; Και ποιοι έριξαν χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών, στα Εξάρχεια, σε ώρα που ήταν γεμάτο κόσμο;
Τρομοεπαναστάτες, φαίνεται, στις δύο πρώτες περιπτώσεις, έτσι όπως δηλώνονται τουλάχιστον, ρητά στην πρώτη, αν και ιδιαίτερα περίεργη περίπτωση, με το παγιδευμένο αυτοκίνητο, καθώς την επιχείρηση τη διεκδίκησε η Σέχτα Επαναστατών, και έμμεσα στην επίθεση στον Πανούση, όπου οι επιτιθέμενοι φέρεται ότι προέρχονται από τον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο, ή από τους «μπάχαλους» των Εξαρχείων, όπως συνοπτικά τους χαρακτηρίζουμε εσχάτως. «Φασιστοειδή» και στις δύο περιπτώσεις, σύμφωνα με άλλον γενικό χαρακτηρισμό. Απέναντι στον οποίο δεν υπάρχει καμία διαφωνία, ως προς τις πράξεις τουλάχιστον, αυτές εξάλλου με τις οποίες επιχειρούν την παρέμβασή τους τα συγκεκριμένα άτομα ή ομάδες.
Παρακρατικοί όμως φαίνεται πως βρίσκονται πίσω από το χτύπημα στο Στέκι Μεταναστών. Φασίστες δηλαδή, χωρίς εισαγωγικά τη φορά αυτή.
Φασιστοειδή και φασίστες, όσο κι αν είμαστε υποχρεωμένοι, όπως είπα, να κάνουμε τη διάκριση, καταγωγική και άλλη, αφού οι πρώτοι προέρχονται από τον ακροαριστερό, αναρχοαυτόνομο χώρο και οι δεύτεροι από τον ακροδεξιό, πάντως συναντώνται στην πράξη, που κοινό της παρονομαστή έχει τη βία. Απέναντι στην οποία συναντώνται τώρα όλες οι εντεύθεν των άκρων πολιτικές δυνάμεις, καταδικάζοντάς την ρητά.
Είναι όμως έτσι ακριβώς, οπότε το μόνο, σημαντικότατο ωστόσο, πρόβλημα είναι η αναγνώριση των διακριτών συστατικών του φαινομένου της βίας, που αλλιώς εμφανίζεται παραμορφωμένο μέσα από τον εξισωτικό, ισοπεδωτικό φακό; Υπάρχει δηλαδή όντως κοινή ρητή καταδίκη των δύο συνιστωσών του φαινομένου, των καταγωγικά αναρχοαριστερών και των ακροδεξιών;
Αν κρίνουμε από την προβολή που δόθηκε -–ή δεν δόθηκε-– στις συγκεκριμένες αυτές επιχειρήσεις, στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό τύπο, στα πρωτοσέλιδα και τα τηλεπαράθυρα, σαφώς όχι. Και αν πια κρίνουμε και γενικότερα τη στάση, ιδίως της τηλεόρασης, απέναντι στα πρόσωπα και τις ιδέες των δύο αυτών ακραίων «χώρων», σαφέστατα όχι.
Είναι πρόσφατα τα γεγονότα, δεν χρειάζονται υπενθύμιση, στοιχεία και παραπομπές, π.χ. το χτύπημα στο Στέκι Μεταναστών δεν υπήρξε καν στις ειδήσεις των καναλιών το ίδιο βράδυ, εκτός από το Άλτερ και το Σκάι, ενώ ελάχιστο χώρο έπιασε έπειτα στις εφημερίδες και σχεδόν καθόλου στα εξοντωτικά λαλίστατα τηλεπαράθυρα.* Όσο για τη γενικότερη στάση που είπαμε, κι έχουμε ξαναπεί πολλές φορές, αρκεί ν’ ανοίξει κανείς την τηλεόρασή του, μα σε πρωινάδικο, μα σε μεσημεριανάδικο, σε βραδινό ή μεταμεσονύχτιο πρόγραμμα, σε χιουμοριστική εκπομπή ή σε σοβαρό τοκ σόου και σε δελτία ειδήσεων, αστέρες και αστεράκια του ενός αποκλειστικά χώρου, και ειδικότερα από το κόμμα του ΛΑΟΣ, λάμπουν εκτυφλωτικά, προς χάρη του τζερτζελέ, ήτοι της τηλεθέασης, αν όχι, το χειρότερο, για λόγους πολιτικών σκοπιμοτήτων, όπως είναι το ροκάνισμα της Νέας Δημοκρατίας λόγου χάρη.**
Δημοκρατικά τηλεπαράθυρα, πλυντήρια βρόμικων ιδεών
Ημέρα Τρίτη γράφεται, ως συνήθως, το σαββατιάτικο αυτό κομμάτι, και το μεσημέρι διάβασα στην ίδια εδώ εφημερίδα για τη σαρωτική νίκη των ακροδεξιών σε μια περιοχή της Αυστρίας:
«Θριάμβευσε στην περιοχή της Καρινθίας το κόμμα του ακροδεξιού ηγέτη Γιοργκ Χάιντερ, ο οποίος έχασε τη ζωή του τον περασμένο Οκτώβριο σε τροχαίο δυστύχημα. Ήταν το πρώτο εκλογικό τεστ στην Αυστρία μετά τον σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού από τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Συντηρητικούς. Η ακροδεξιά “Ένωση για το Μέλλον της Αυστρίας” απέσπασε το 45,5% των ψήφων στις τοπικές εκλογές, ενώ το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα περιορίστηκε στο 28,6%».
Μας λέει τίποτα αυτό;
Στρώνομαι να γράψω, η τηλεόραση είναι πάντα ανοιχτή, κάθε τόσο παίζω με το τηλεκοντρόλ, νά σου κάποια στιγμή ο Βορίδης. Αργά το βράδυ στον Θέμο ο Καρατζαφέρης. Για πολλοστή φορά. Κάθε πότε αλήθεια εμφανίζεται στον Θέμο ο Καρατζαφέρης; Μάλλον κάθε πότε δεν εμφανίζεται; Το ίδιο και στον Χατζηνικολάου. Ή στον Πρετεντέρη. Τα πρωινά στον Παπαδάκη. Στον Αυτιά. Έπειτα στη Βάσια Λόη. Αργά πάλι στη Βάνα Μπάρμπα. Ή ο Σπύρος-Άδωνις Γεωργιάδης. Που κι αυτόν τον είδα σήμερα το πρωί –ή ήταν χτες, καθαροδευτεριάτικα, δε θυμάμαι, πάντως στον Αυτιά. Σε σκηνές ειδυλλιακής, οικογενειακής ευτυχίας με το νέο –-τηλεοπτικό–- αστέρι, τη σύντροφό του. Με την οποία συζεί, ο σφοδρός πολέμιος του συμφώνου συμβίωσης. Κι αυτός λοιπόν κάθε πότε δεν εμφανίζεται; Στον Θέμο. Αλλά και σ’ όλες τις εκπομπές. Μόνος ή μετά της «συζύγου». Άκοπη, δωρεάν διαφήμιση εκατοντάδων εκατομμυρίων, διαρκής προεκλογική εκστρατεία πληρωμένη από άλλους. Αφού ο εν λόγω προσφέρει θέαμα πλούσιο, όπως και ο αρχηγός του. Χωρίς να υστερούν και οι υπόλοιποι, πάντα να φωνασκούν, να προπηλακίζουν, συναδέλφους τους βουλευτές ή τηλεθεατές, νά, ο υιός Πλεύρης, ιταμότατος απέναντι στον πατέρα κάποιου φαντάρου, βουλευτής κυρίως χάρη στον δικό του πατέρα, τηλεαστέρα και αυτόν, διώκτη λογοτεχνικών έργων, που μας απειλεί με νέα, αποτελεσματικότερη δικτατορία, πάντοτε μέσα από τα κανάλια που δημοκρατικότατα του παρέχουν χρόνο να χλευάζει, να φτύνει την πολυφωνία τους και τη δημοκρατία τους. Έννοιες που κατάντησαν ψευδώνυμα του κυνηγιού της τηλεθέασης.
Χιλιογραμμένα και χιλιοσχολιασμένα όλα αυτά. Κι ωστόσο σταθερά επαναλαμβανόμενα, και όλο και σε μεγαλύτερη έκταση. Αφού η τηλεθέαση, και η μικροπολιτική μαζί, über alles.
Το αβγό του φιδιού εκκολάπτεται πλέον, άσε τους άλλους, Θέμους και λοιπούς, εκκολάπτεται από τα σοβαρότερα, πολυφωνικά και δημοκρατικών υποτίθεται φρονημάτων τηλεπαράθυρα.
Εγκληματική πολιτική μικρότητα
Ακροδεξιοί ή όχι, πάντως στον ευρύτερο χώρο τής πέραν της Νέας Δημοκρατίας δεξιάς καλλιεργούνται ιδέες ρατσιστικές, οπωσδήποτε η ξενοφοβία. Που έχει αντίκρισμα σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού, τα οποία δεν εκφράζονται σώνει και καλά, ή μπορεί και να μην εκφράζονται καθόλου από τον συγκεκριμένο πολιτικοϊδεολογικό χώρο.
Τότε το χτύπημα στο Στέκι Μεταναστών είναι μοιραίο να μην προβληθεί· και η βία είναι μοιραίο να καταδικαστεί με μισή, απρόθυμη φωνή. Όπως και οι επιθέσεις, δολοφονικές πολλές φορές, που όλο και πληθαίνουν, σε μετανάστες ανύποπτους, στους δρόμους της Αθήνας ή άλλων πόλεων, επιδεικτικά, μέρα μεσημέρι, ακόμα και στα σπίτια τους μέσα, σε οργανωμένες επιδρομές, με λοστούς, αλυσίδες, σιδερογροθιές, μαχαίρια. Από ομάδες και οργανώσεις που περήφανα διαλαλούν την ταυτότητα και το όνομά τους –-χωρίς κουκούλες! Και με την κάλυψη, πολύ συχνά με τη συνέργεια οργάνων της πολιτείας.
Από τύχη δεν είχαμε νεκρούς, πολλούς, στο Στέκι Μεταναστών, μολονότι γι’ αυτό ακριβώς ήταν σχεδιασμένο το χτύπημα. Στόχος παλιός, πρόσφορος και «δημοφιλής», οι μετανάστες, έστω σε συμβολικό τώρα επίπεδο. Αλλά και οι αντιρρησίες συνείδησης, που συνεδρίαζαν εκείνη την ώρα. Και το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, που στεγάζεται στο ίδιο κτίριο. Δεν θέλω να διανοηθώ ότι γι’ αυτούς τους επιπλέον ίσως λόγους, π.χ. για το φιλοσυνασπισμικό Δίκτυο, δεν δόθηκε δημοσιότητα ανάλογη με το μέγεθος του χτυπήματος, που υποδεικνύει την ύπαρξη παρακρατικών. Και που αυτό κι αν αποτελεί επίθεση στην καρδιά της δημοκρατίας --πολύ περισσότερο, διάολε, από 'να πανό στην ΕΡΤ ή στην Ακρόπολη και από τη διακοπή θεατρικών παραστάσεων.
Τελικά, μπροστά σε φασίστες και σε φασιστοειδή, σε παρακρατικούς και σε τρομοεπαναστάτες φοβούμαι ότι υπάρχει, εξ αντικειμένου έστω, επιλογή, και οπωσδήποτε ανοχή. Και όχι μόνο από συγγενείς πολιτικοϊδεολογικά χώρους, αλλά και από ευρύτερους χώρους, πολιτικούς και κοινωνικούς, από ευρύτερα δηλαδή πληθυσμιακά στρώματα.
Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία, όπως έλεγε ο ποιητής.
ΥΓ. Κατά ευτυχή σύμπτωση, την επομένη ακριβώς της δικής μου δημοσίευσης ο Ιός της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, 8.3.09, κάνει εκτενέστατη, εμπεριστατωμένη αναφορά στη στάση της αστυνομίας: "Piazza Εξάρχεια: Τυφλή απόπειρα - Κουφοί αναλυτές". Και στις 13.3.09, στην Καθημερινή, με τον εύγλωττο τίτλο "Τηλεοπτική λεύκανση", ο Παντελής Μπουκάλας γράφει για το ξέπλυμα προσώπων και ιδεών του ακροδεξιού χώρου άπό τα ΜΜΕ
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
* Aκόμα πιο σκανδαλώδες από την αποσιώπηση, ουσιαστικά, της επίθεσης είναι ότι τις ελάχιστες φορές που ασχολήθηκε μικρή μερίδα των ΜΜΕ με την υπόθεση πρόβαλε και σχεδόν υιοθέτησε διάφορα προκλητικώς ασύστατα σενάρια της αστυνομίας, ότι π.χ. είχαμε ίσως να κάνουμε με ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε ομάδες αντιεξουσιαστών. Βλ. σχετικά Παντ. Μπουκάλας, "Τρύπια σενάρια", Καθημερινή 28.2.09.
** Από ιδιαίτερα ενδιαφέρον σχετικό κείμενο με τίτλο "Τηλεόραση, ακροδεξιά και λαϊκισμός", που αναρτήθηκε στις 14.3.08 στο μπλογκ Αυτονομία ή βαρβαρότητα , μεταφέρω μια σημείωση, με μοναδικό δικό μου σχόλιο πως, μέσα σ' έναν μόλις χρόνο από την ακόλουθη καταγραφή, η κατάσταση είναι σαφέστατα χειρότερη:
"Παρακολουθήσαμε εντατικά τηλεόραση για λίγες μέρες και σημειώσαμε: (1) εκπομπή MEGA Σαββατοκύριακο, παρουσιαστές Ι. Χασαπόπουλος και Μ. Αναγνωστάκης, 27/1[2008]: αποκλειστική παρουσία (χωρίς συμμετοχή άλλων πολιτικών) του ακροδεξιού βουλευτή κ. Βελλόπουλου, (2) στην ίδια εκπομπή, 3/2: αποκλειστική παρουσία του ακροδεξιού νομάρχη κ. Ψωμιάδη, (3) εκπομπή Καλημέρα με τον Τέρενς, παρουσιαστής Τ. Κουίκ, (29/1: συμμετέχοντες οι κ.κ. Λιάσκος (βουλευτής ΝΔ) και Πλεύρης (βουλευτής ΛΑΟΣ) (σημείωση: με ποιά λογική καλούνται μόνο εκπρόσωποι της δεξιάς και της ακροδεξιάς; Ποιός ξέρει...), (4) στην ίδια εκπομπή, 30/1: αποκλειστική παρουσία του ακροδεξιού βουλευτή κ. Βελλόπουλου, (5) στην ίδια εκπομπή, 31/1: συμμετέχοντες: κ.κ. Μαρκογιαννάκης (βουλευτής ΝΔ), Αηδόνης (βουλευτής ΠΑΣΟΚ) και Βορίδης (βουλευτής ΛΑΟΣ) (σημείωση: η παρουσία του κ. Βορίδη θα είχε κάποια --λέμε κάποια-- λογική αν το ΛΑΟΣ ήταν 3ο κόμμα, δηλαδή αν οι ελπίδες του κ. Κουίκ είχαν ήδη εκπληρωθεί), (6) εκπομπή Alpha news (;), παρουσιαστής Γ. Αυτιάς, 29/1: συμμετέχοντες: κ.κ. Παπαθεμελής (ακροδεξιός πολιτευτής), Παναγιωτόπουλος (βουλευτής ΝΔ), Γεωργιάδης (βουλευτής ΛΑΟΣ) και Γεννηματά (στέλεχος του ΠΑΣΟΚ), (7) στην ίδια εκπομπή, 1/2: συμμετέχοντες: κ.κ. Λοβέρδος και Δημαράς (βουλευτές του ΠΑΣΟΚ), Μακρή (βουλευτής ΝΔ), Βορίδης (βουλευτής ΛΑΟΣ), (8) στην ίδια εκπομπή, επίσης 1/2: αποκλειστική και προσωπική συνέντευξη του κ. Καρατζαφέρη (αρχηγού του ΛΑΟΣ), (9) εκπομπή Καλημέρα Ελλάδα, παρουσιαστής Γ. Παπαδάκης, 1/2: συμμετέχοντες: κ.κ. Μανώλης (βουλευτής ΝΔ), Βελλόπουλος (βουλευτής ΛΑΟΣ) και διάφοροι δημοσιογράφοι, (10) εκπομπή Μπορώ, παρουσιάστρια Α. Δρούζα, 29/1: συμμετέχοντες: κ.κ. Βίρλας (ακροδεξιός δημοσιογράφος), Γεωργιάδης (βουλευτής ΛΑΟΣ), (11) εκπομπή Ούτε γάτα ούτε ζημιά, παρουσιάστρια Ε. Κατρίτση, 26/1: εκπομπή-αφιέρωμα στον κ. Καρατζαφέρη (αρχηγό του ΛΑΟΣ). Ασφαλώς τα στοιχεία αυτά είναι ελλειπτικά, καθώς δεν μπορούσαμε να παρακολουθούμε όλη μέρα τηλεόραση. Παρ’ όλ’ αυτά, είναι νομίζουμε ενδεικτικά της κατάστασης. Στο συγκεκριμένο διάστημα, πέσαμε πάνω μόνο σε μία εκπομπή όπου υπήρχε παρουσία εκπροσώπου της αριστεράς χωρίς να υπάρχει παρουσία εκπροσώπου της ακροδεξιάς (εκπομπή Πρώτη γραμμή, παρουσιαστές Β. Λυριτζής και Δ. Οικονόμου, 1/2), ενώ η επικαιρότητα των ημερών δεν ήταν σχετική με την ακροδεξιά (όπως π.χ. έγινε στη συνέχεια, με θέματα σαν το θάνατο του Χριστόδουλου, το μακεδονικό κ.λπ.)".
