Φόνος με φόνο διαφέρει;, Την έβαψε ο Στρος Καν –αλλά δεν είναι «στα σκατά»!, Γλωσσολογούντες κατά γλωσσολογούντων, Τι είναι η μετανάστευση

Τα Νέα, 21 Μαΐου 2011

                        Φόνος με φόνο διαφέρει;

Ο ένας δολοφονήθηκε για μια κάμερα,
ο άλλος για το λάθος χρώμα δέρμα του
–και τη συνθήκη του μετανάστη





Φόνος με φόνο διαφέρει; Έγκλημα με έγκλημα, προφανώς ναι. Αλλά φόνος με φόνο; Θάνατος με θάνατο;

Πάντα μας συγκλονίζει ο θάνατος («πρόωρος χαμός») ενός νέου, ιδιαίτερα ενός παιδιού, και πολύ περισσότερο η δολοφονία του, η δολοφονία δηλαδή ενός αθώου. Ανάλογα έντονα αισθήματα μας προξενεί η δολοφονία ενός ανήμπορου ηλικιωμένου. Από κει και πέρα, πολλά και διάφορα στοιχεία μπορεί να ανεβάζουν τη συγκίνηση, να κορυφώνουν τον αποτροπιασμό:

διαβάστε τη συνέχεια...

Στην περίπτωση του 44χρονου Μανόλη Καντάρη, που είναι προφανώς η αφορμή μου, το γεγονός ότι ετοιμαζόταν να μεταφέρει τη γυναίκα του στο μαιευτήριο να γεννήσει, το αντικείμενο-αιτία του φόνου, μια κάμερα, που την έπαιρνε μαζί του για να απαθανατίσει το κορυφαίο γεγονός του ερχομού ενός νέου ανθρώπου, τέλος οι πισώπλατες μαχαιριές.

Ωστόσο, άλλο υπήρξε το ειδοποιό στοιχείο, δε λέω που πυροδότησε τα πογκρόμ κατά των μεταναστών, αυτό είναι άλλη, μεγάλη ιστορία, αλλά που οδήγησε στην έκφραση της οδύνης και του αποτροπιασμού με λουλούδια, κεριά και σημειώματα στον τόπο του εγκλήματος: το γεγονός ότι οι δράστες ήταν αλλοδαποί.

Εύλογη αυτού του τύπου η αντίδραση, όσο κι αν, εύλογα και πάλι, εμφανίζεται «επιλεκτική». Έτσι πάντως έγινε πρόσφατα με τη δολοφονία των δύο αστυνομικών στου Ρέντη, πέρσι με τους τρεις πυρπολημένους της Μαρφίν, έτσι και με τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο κ.ά.

Στο άλλο άκρο, σχεδόν σιωπή για την επίσης άγρια δολοφονία τού επίσης νέου, τι νέου, παιδιού σχεδόν, του 20χρονου από το Μπαγκλαντές, που κλήθηκε να πληρώσει έπειτα από λίγες ώρες τη δολοφονία του 44χρονου. «Σιωπή»; Μπορεί, όχι μπορεί, σίγουρα και κάποια κρυφή ικανοποίηση.

Έτσι κι αλλιώς, δεν ήταν καν φόνος για φόνο, αυτοδικία δηλαδή απέναντι σε αυτουργό της δολοφονίας του 44χρονου, έστω δράστη κάποιου άλλου εγκλήματος.

Με άλλα λόγια έχουμε δύο εξίσου αθώα θύματα. Οι διαφορές; Πέρα από την προφανή, ότι ο ένας δολοφονήθηκε για μια κάμερα κι ο άλλος απλώς για το λάθος χρώμα δέρμα του –και τη συνθήκη του μετανάστη;

Στη δολοφονία του 44χρονου οι εγκληματίες έδρασαν εν γνώσει ότι εγκληματούν. Στη δολοφονία του 20χρονου οι εγκληματίες έδρασαν με τη βεβαιότητα ότι ευεργετούν τον τόπο.

Η μεγαλύτερη: Οι δολοφόνοι του 44χρονου έχουν απέναντί τους ολόκληρη την κοινωνία. Οι δολοφόνοι του 20χρονου έχουν μαζί τους μεγάλο μέρος της κοινωνίας: σχεδόν 50%, οι μισοί πολίτες, επικροτούν την αυτοδικία, όπως έδειξε έρευνα της Κάπα Research, που έγινε έπειτα από τη δολοφονία του Καντάρη.

Τελικά, αλίμονο, φόνος με φόνο είναι ίδιος· εμείς είμαστε διαφορετικοί, όχι με τους διαμετρικά αντίθετους ιδεολογικά, αλλά με τον ίδιο μας τον εαυτό, τη δική μας ιδεολογία, ακόμα και με τη θρησκεία τους μερικοί.



                        Την έβαψε ο Στρος Καν
                –αλλά δεν είναι «στα σκατά»!

Θεία δίκη, αφού το θείο είναι πάντα με το μέρος των Ελλήνων, όπως (θα) έλεγε ο Χριστόδουλος· η εκδίκηση της Ιστορίας, αφού και Ιστορία νοείται μόνο η των Ελλήνων: ο Στρος Καν είναι τώρα ο ίδιος βουτηγμένος στα σκατά.

Αγάλλεται το διαδίκτυο, όλο και σε κάποιες εφημερίδες θα γράφτηκε, φαντάζομαι, στο μεταξύ, πως ήρθε η ώρα να πληρώσει ο υβριστής των Ελλήνων. «Ποιος είναι σήμερα μες στα σκατά…» διαβάζω, κι αποκάτω: «Η φωτό του με χειροπέδες και με συνοδεία αστυνομίας καθώς και το βίντεο από τη σύλληψή του είναι μία ικανοποίηση για τους ΑΓΡΙΑ ΥΒΡΙΖΟΜΕΝΟΥΣ Έλληνες...»

Ας ξαναδούμε όμως πώς μας είχε «βρίσει» ο Στρος Καν, γιατί τα λάθος μεταφρασμένα λόγια του πήραν ήδη τη θέση τους στη λίστα με τους αφορισμούς των Εχθρών του Ανάδελφου Λαού, πλάι στην περίφημη ψευδορήση του Κίσσιγκερ, και πρόσφατα αναπαράχθηκαν έτσι και στην εφημερίδα μας εδώ.

Είχε πει λοιπόν σε συνέντευξή του πως οι Έλληνες «sont dans la merde», κατά λέξη: «είναι μες στα σκατά». Αλλά μόνο κατά λέξη.

Merde, κατά το εγκυρότατο Petit Robert, είναι «situation fâcheuse, inextricable»· πολύ απλά: δυσάρεστη / ενοχλητική, μπερδεμένη / αδιέξοδη κατάσταση.

Ήθελε δηλαδή να πει ο Στρος Καν πως είμαστε σε δεινή θέση, σε τραγική οικονομική κατάσταση. Και το είπε σε καθημερινή γλώσσα, πως την έχουμε βαμμένη, την έχουμε άσχημα: αυτό είναι το αντίστοιχο υφολογικό επίπεδο της γαλλικής έκφρασης πως είμαι dans la merde (ή αλλιώς, σε άλλα συμφραζόμενα, είμαι μπλεγμένος, τα ’χω παίξει κτλ.).

Ούτε για σκατά λοιπόν μίλησε, ούτε «σκατιάρηδες» μας είπε, και όσα άλλα τάχα προσβλητικά για την εθνική μας ευθιξία γράφτηκαν.



                                        σήματα


Γλωσσολογούντες κατά γλωσσολογούντων,
ή Ο αδιάβαστος καθηγητής

Έτος Παπαδιαμάντη, η χαρά και των καθαρολόγων, σε αφιέρωμα της Ελευθεροτυπίας (29/4) γλωσσολογών καθηγητής Βυζαντινής Φιλολογίας (Φώτιος Αρ. Δημητρακόπουλος), τα βάζει με τους «γλωσσολογούντες», επειδή δεν έτυχε, φαίνεται, να διαβάσει γλωσσολόγους.

Παραθέτει Παπαδιαμάντη, ότι «κατήντησε να γίνη όλη σχεδόν η γλώσσα νόθον και κίβδηλον κατασκεύασμα…» κτλ.

Και σχολιάζει: «Αυτά για τους γλωσσολογούντες, που μας λένε ότι νόρμα και κανόνας είναι ό,τι επικράτησε να λέγεται και να γράφεται».

Δεν διάβασε, λέω, γλωσσολόγους, κάθε σχολής, ή ιστορία της γλώσσας, να δει ότι εξέλιξη της γλώσσας είναι τα λάθη της, ότι ο άνδρας λ.χ. είναι ο κάποτε λανθασμένος τύπος της λέξης ανήρ.

Ο Παπαδιαμάντης ψέγει τους συγκαιρινούς του, επειδή έλεγαν Σμύρνη αντί για Σμύρνα, Αικατερίνη αντί για Αικατερίνα, ή προθυμοποιείται αντί για προθυμείται. Όσο δίκιο κι αν είχε ο Παπαδιαμάντης, κανένας δε λέει σήμερα, ούτε, φαντάζομαι, ο αδιάβαστος καθηγητής, Σμύρνα και Αικατερίνα και προθυμείται.

Ώστε νόρμα και κανόνας είναι… κτλ.


«Η μετανάστευση δεν αποτελεί δικαίωμα…»

«Η μετανάστευση δεν αποτελεί δικαίωμα…» Το διαβάσαμε κι αυτό, και μάλιστα εδώ (11/5). Πέντε λέξεις όλες κι όλες, να βγάζουν τη γλώσσα στον αρχαίο πολιτισμό, για τον οποίο σίγουρα είμαστε περήφανοι κατά τα άλλα, στον πολιτισμό έπειτα γενικώς.

Μα το χειρότερο δεν είναι αυτό, πως δηλαδή γυρίζουμε την πλάτη στην Ιστορία, όσο ο ίδιος ο αφορισμός, διατυπωμένος σαν αυτονόητο (πως η κοινωνία όφειλε «να έχει ξεκαθαρίσει… πως η μετανάστευση…» κτλ.), η ίδια η σκέψη. (Που μάλιστα επαναλήφθηκε δις την επομένη από τον αυτουργό στο τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων, γεγονός που πάντως αποκλείει να έχουμε να κάνουμε με άστοχη διατύπωση, παραδρομή κτλ.)

Αλίμονο αν χρειάζεται να το πούμε, πως η μετανάστευση είναι δικαίωμα, κι από τα ιερότερα, αφού είναι το δικαίωμα στη ζωή.