Συνταγματικότητα και «έκτακτη ανάγκη»

(περ. Unfollow 12, Δεκέμβριος 2012)

Με αφορμή την επίθεση στον Γερμανό πρόξενο, έπιασαν πάλι δουλειά οι κήρυκες της μη βίας. Που, διόλου περίεργο πια, ποτέ δεν έχουν αφορμή κάποια εκδήλωση βίας, όχι αστυνομικής-κρατικής, όταν ακόμα και αστυνομικοί αξιωματούχοι την ομολογούν, αλλά ούτε καν της καθημερινής πλέον νεοναζιστικής. Ειδικότερα, δεν θα δείτε ποτέ επιφυλλίδα γραμμένη με αφορμή κάποια επίθεση νεοναζιστών, ενώ θα δείτε σωστή αλυσίδα επιφυλλίδων έπειτα από κάθε εκδήλωση βίας ή «βίας» από την «άλλη πλευρά».

Εξώφθαλμα όλα αυτά, και πολυσχολιασμένα. Μόνο να θυμόμαστε και να τονίζουμε κάθε φορά τα λιγότερο προφανή:

Ότι, θεωρητικά, ουδετερότητα στην πολιτική δεν υπάρχει. Η ουδετερότητα, ιδίως σε καιρό κρίσης, σε ακραίες πάντως καταστάσεις, γέρνει αυτομάτως τη ζυγαριά προς τη μεριά του ισχυρού. Ακόμα χειρότερα, στην πράξη, αναιρείται κάθε έννοια ουδετερότητας. Η «επιλεκτική» αναφορά, η ίδια δηλαδή η επιλογή, επαληθεύει με τον κατηγορηματικότερο τρόπο το απλούστατο δόγμα της μη ουδετερότητας.

Εννοώ ότι, πολύ πριν από την περιβόητη και πολυσυζητημένη θεωρία των δύο άκρων, η «αντικειμενική» τήρηση ίσων αποστάσεων έχει ήδη καταθέσει την άποψή της, έχει ρίξει την ψήφο της, κάποτε μάλιστα δαγκωτή.

Πάμε τώρα. Ξανά και ξανά. Με αφορμή την οδηγία των Αμερικανών προς τους «έγχρωμους» πολίτες τους να αποφεύγουν την Ελλάδα και με νωπό τον προπηλακισμό του Γερμανού προξένου και τις όποιες βιαιοπραγίες εναντίον του, σχολιάζεται χιουμοριστικά ότι οι ίδιοι, οι Αμερικανοί, έδερναν τους μαύρους. Ενώ «εμείς όλους τους δέρνουμε, ανεξαρτήτως φυλής και χρώματος, αρκεί να είναι ξένοι, με καταμερισμό εργασίας μάλιστα: οι αριστεροί δέρνουν τους εκπροσώπους της καυκασίας φυλής, οι δεξιοί της αφρικανικής». Η οικονομία τάχα του λόγου έκανε λοιπόν τα τάχα δύο σκέλη «αριστερούς» και «δεξιούς»!

Κι όμως, ακόμα κι αν θα μπορούσε να αναληφθεί από την αριστερά το κόστος του προπηλακισμού του προξένου, εν προκειμένω, θα ήταν εντέλει άδικο για τη δεξιά να αναλάβει, να χρεωθεί, τους ναζιστές της Χρυσαυγής. Το κυριότερο, θα ήταν, μάλλον είναι, ουσιαστικά αθωωτικό για τους ναζιστές και την εγκληματική δραστηριότητά τους να χαρακτηριστούν, έτσι απλά και ισοπεδωτικά, «δεξιοί».

Ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο δείγμα στην πλουσιότατη πια γραμματεία τέτοιου ανιδεολόγητου λόγου. Το αποδελτιώνω όχι απλώς γιατί πρέπει να επανερχόμαστε συνέχεια αλλά γιατί προέρχεται από όντως σοβαρό σχολιαστή.

Τον ίδιο που δικαίωνε με θαυμαστή νηφαλιότητα, στα όρια του κυνισμού, την αποδεδειγμένη αντισυνταγματικότητα διαφόρων μέτρων, εν ονόματι της «έκτακτης ανάγκης» στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Όμως, καμία έκτακτη ανάγκη δεν αναγνωρίζεται στον πολίτη που έχει οδηγηθεί σε οικονομική εξαθλίωση.

Πάντως, καλύτερα τα ’πε ο Δένδιας: «Δεν πρόκειται να οδηγηθούμε σε μια συνταγματοποίηση της πολιτικής ζωής».

Σύνταγμα; Το πιο σύντομο ανέκδοτο.