Το τυφέκιο και η βενζίνα

«Τ’ αγόρια μου τουφέκια κρατούν…» στο Άξιον εστί του Ελύτη, «Με το τουφέκι μου στον ώμο…» αρχίζει ο ύμνος του ΕΛΑΣ, όλο (ν)τουφέκια ξέραμε ώς τώρα. Και ιδού, με το μακελειό του Κονέκτικατ και τα περί οπλοκατοχής, το τουφέκι έγινε τυφέκιο! Το διάβασα και το ξαναδιάβασα, δεν θα ’ναι άσχετο, είπα, με τη γνωστή τάση ευπρεπισμού. Αυτήν που κάνει «αύλειο χώρο» την αυλή ή το προαύλιο, και «φίλιο» το φιλικό, που εξαφανίζει ακόμα και λέξεις, όπως το «παίρνω», που μόνο σαν «λαμβάνω» κυκλοφορεί.

Πολλά τα παραδείγματα, ένα για σήμερα, στα όρια του φαιδρού καμιά φορά: Γουρούνι σφάζαν στα χωριά μας τέτοιες μέρες, και γουρουνάκια είχαμε, όχι μόνο τα τρία του γνωστού παραμυθιού, ενώ παράλληλα είχαμε τον χοιροβοσκό και τη χοιροτροφία. Και τρώγαμε χοιρινές μπριζόλες, γενικά χοιρινό, από τη μια, γουρουνόπουλο στη σούβλα, απ’ την άλλη. Η σοφία της γλώσσας καθόριζε, όπως πάντα, την εκάστοτε χρήση. Τώρα η υπέρτερη σοφία η δική μας βάζει σε ντοκιμαντέρ από τα ορεινά της Λατινικής Αμερικής χωρικούς να «ταΐζουν τους χοίρους τους» και δίνει συνταγές για «χοιρίδιο στο φούρνο».

Εδώ, θα μου πείτε, την «μπενζίνα» που έλεγε ο Ελύτης, τη βάρκα, την έκαναν «βενζίνα»!

Εμ, το ξέρει η ανθρωπότης

πως ο Θεός είναι Πλακιώτης

Επεφάνη νέος αστήρ, λαμπρότερος από των Χριστουγέννων, κι από του Λιακόπουλου ακόμα… Στο κανάλι του Καρατζαφέρη, συγγραφέας φιλοβασιλικών και αντισημιτικών βιβλίων, πρόεδρος παλιά του ΙΚΥ και αθλητικός πολυπαράγων (που έχει ανακηρυχτεί «κορυφαίος φίλαθλος της χώρας», όπως γράφει ο ίδιος στην ιστοσελίδα του), ανακοινώνει τα πορίσματα των ερευνών του.

Ε, λοιπόν, μπορεί κάποιοι να αμφισβητούν την παλιά καντάδα, πως ο Θεός είναι Πλακιώτης, όμως ο Χριστός ήταν Έλληνας! Από τη μάνα του, τη Μαρία, Ελληνίδα, λέει, και μάλιστα κι από τους δύο της γονείς. «Απόδειξη, ότι ο Χριστός μιλούσε ελληνικά, παρόλο που δεν είχε πάει σχολείο.» Και διάλεξε Έλληνες για μαθητές! Τους έντεκα, βεβαίως –σιγά μην ήταν Έλλην ο Ιούδας.

Μάθαμε ακόμα ότι τα πορίσματα αυτά τα είχε ανακοινώσει και στον Χριστόδουλο (ο οποίος, πάλι κατά τις έρευνες του ιδίου, δολοφονήθηκε!), και ο Χριστόδουλος σηκώθηκε, τον φίλησε και αναλύθηκε σε δάκρυα.

Αναλυθώμεν και ημείς, ω αδερφοί. Ώστε δεν μιλούσαμε τζάμπα ως τώρα για Θεό της Ελλάδας. Το αίμα μιλούσε.

Γαργαλιστική τσιπρολογία

Ώς τώρα τα πρωτεία τα κατείχε ο Σημίτης. Ο «κοντός με τις ελιές», «η μαϊμού», κατά τον Λαζόπουλο π.χ., ή ο ξενέρωτος με τα σαρδάμ που τα βάφτισαν κακά ελληνικά, ποιοι, οι μάστερ των σαρδάμ, όπως ο Θέμος. Τα πρωτεία στην απολιτική κριτική, εννοώ.

Τώρα, μάλλον από την εμφάνισή του στην πολιτική σκηνή, πρώτος και με διαφορά, ο Τσίπρας. Από τον «ξύλινο λόγο του Τσίπρα», από όσους σιτίζονται αποκλειστικά από τον χλωρό των άλλων πολιτικών αρχηγών, έως τώρα τον «μιμητή του Αντρέα», και μάλιστα από αυτούς που ταυτίστηκαν μια ζωή ακριβώς με τον Αντρέα. Έστω όμως αυτά στα όρια της κριτικής.

Ισχύει άραγε το ίδιο με τα Συριζοτσιπρίξ και Τσυριζοτσιπρίξ, σαν μοναδική ονομασία σε στήλη σοβαρής πρωινής εφημερίδας, ή «το αριστερό αγόρι Αλέξης», επίσης μοναδική ονομασία σε στήλη σοβαρής απογευματινής εφημερίδας; Εμπλουτισμένα μάλιστα από «τη γειτόνισσα το Αλεκοτσιπρώ», στην πρώτη στήλη, που έως κάλαντα σκάρωσε κατ’ αυτάς, «κάλαντα Τσιπρουγέννων», όπου αγγέλλεται η γέννηση του Μαυρογιαλούρου Τσίπρα, για τον οποίο «χαίρεται η πλέμπα όλη»;

Γαργαλιστική τσιπρολογία, στα όρια πάντως της λεκτικής βίας.